Πρὸς τὸν πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεον 27 μαΐου 1852

Παρὰ τοῦ ἐνταῦθα ἐλθόντος τοῦ ὑμετέρου πατριαρχικοῦ θρόνου ἀρχιμανδρίτου Νικάνορος ἔμαθον τὰ περὶ τῆς καλοκαγάθου αὐτῆς ὑγιείας καὶ εὐχαρίστησα τῷ Θεῷ τῷ φυλάττοντι ὑμᾶς διὰ τὰ ἀγαθὰ τῆς ἐν Αἰγύπτῳ ὀρθοδόξου ἐκκλησίας. Αὐτὸν τὸν ἀρχιμανδρίτην τὸν ἐχειροτόνησαν ὧδε εἰς ἐπίσκοπον· ἐγὼ παρήμην ἐν τῷ καιρῷ τῆς χειροτονίας του, δεόμενος εὐλαβῶς, ἵνα κατέλθῃ ἐπ’ αὐτῷ ἡ χάρις τοῦ παναγίου πνεύματος. Ὑμεῖς μέλλετε νὰ τὸν στείλητε εἰς Μόσχαν, κατευώδιον καλόν! ὅμως παρακαλῶ ὑμᾶς, μὴ στείλητε ὁμοῦ ἀνθρώπους πολλούς, ἀρκεῖ εἷς ἦ δύο. Καλὸν ἐστὶ νὰ τὸν ἐφοδιάσητε μὲ μέρος τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ, καθότι οἱ ὀρθόδοξοι ῥῶσσοι ἔχουσι μεγαλωτάτην εὐλάβειαν πρὸς τοῦτον τὸν θησαυρόν.