The ABC of Faith » Holy bible » Genesis » chap.4

Genesis, Chapter 4

Толкования

Chapter interpretations

4:1

4:2

4:3

4:4

см.:Евр.11:4;

4:5

см.:Притч.15:8;Ис.1:13;

4:6

см.:Мф.20:15;

4:7

см.:Рим.6:16;

4:8

см.:Гал.5:17;Прем.10:3;Мф.23:35;1Ин.3:12;Иуд.1:11;

4:9

см.:Пс.9:13;Пс.115:6;

4:10

см.:Евр.12:24;Откр.6:10;

4:11

4:12

4:13

4:14

см.:Быт.9:6;

4:15

4:16

4:17

4:18

4:19

см.:Быт.2:24;

4:20

4:21

4:22

4:23

4:24

4:25

см.:Быт.5:3;

4:26

Английский (NKJV)

Now Adam knew Eve his wife, and she conceived and bore Cain, and said, «I have acquired a man from the LORD.»

Then she bore again, this time his brother Abel. Now Abel was a keeper of sheep, but Cain was a tiller of the ground.

And in the process of time it came to pass that Cain brought an offering of the fruit of the ground to the LORD.

Abel also brought of the firstborn of his flock and of their fat. And the LORD respected Abel and his offering,

but He did not respect Cain and his offering. And Cain was very angry, and his countenance fell.

So the LORD said to Cain, «Why are you angry? And why has your countenance fallen?

If you do well, will you not be accepted? And if you do not do well, sin lies at the door. And its desire is for you, but you should rule over it.»

Now Cain talked with Abel his brother; and it came to pass, when they were in the field, that Cain rose up against Abel his brother and killed him.

Then the LORD said to Cain, «Where is Abel your brother?» He said, «I do not know. Am I my brotheŕs keeper?»

And He said, «What have you done? The voice of your brotheŕs blood cries out to Me from the ground.

So now you are cursed from the earth, which has opened its mouth to receive your brotheŕs blood from your hand.

When you till the ground, it shall no longer yield its strength to you. A fugitive and a vagabond you shall be on the earth.»

And Cain said to the LORD, «My punishment is greater than I can bear!

Surely You have driven me out this day from the face of the ground; I shall be hidden from Your face; I shall be a fugitive and a vagabond on the earth, and it will happen that anyone who finds me will kill me.»

And the LORD said to him, «Therefore, whoever kills Cain, vengeance shall be taken on him sevenfold.» And the LORD set a mark on Cain, lest anyone finding him should kill him.

Then Cain went out from the presence of the LORD and dwelt in the land of Nod on the east of Eden.

And Cain knew his wife, and she conceived and bore Enoch. And he built a city, and called the name of the city after the name of his son--Enoch.

To Enoch was born Irad; and Irad begot Mehujael, and Mehujael begot Methushael, and Methushael begot Lamech.

Then Lamech took for himself two wives: the name of one was Adah, and the name of the second was Zillah.

And Adah bore Jabal. He was the father of those who dwell in tents and have livestock.

His brotheŕs name was Jubal. He was the father of all those who play the harp and flute.

And as for Zillah, she also bore Tubal-Cain, an instructor of every craftsman in bronze and iron. And the sister of Tubal-Cain was Naamah.

Then Lamech said to his wives: «Adah and Zillah, hear my voice; Wives of Lamech, listen to my speech! For I have killed a man for wounding me, Even a young man for hurting me.

If Cain shall be avenged sevenfold, Then Lamech seventy-sevenfold.»

And Adam knew his wife again, and she bore a son and named him Seth, «For God has appointed another seed for me instead of Abel, whom Cain killed.»

And as for Seth, to him also a son was born; and he named him Enosh. Then men began to call on the name of the LORD.

Церковнослав. (рус. дореф.)

Ада́мъ же позна́ Е́ву жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ка́ина и рече́: стяжа́хъ человѣ́ка Бо́гомъ.

И приложи́ роди́ти бра́та его́, А́веля. И бы́сть А́вель па́стырь ове́цъ, Ка́инъ же бѣ́ дѣ́лаяй зе́млю.

И бы́сть по дне́хъ, принесе́ Ка́инъ от плодо́въ земли́ же́ртву Бо́гу:

и А́вель принесе́ и то́й от перворо́дныхъ ове́цъ свои́хъ и от ту́ковъ и́хъ. И призрѣ́ Бо́гъ на А́веля и на да́ры его́:

на Ка́ина же и на же́ртвы его́ не вня́тъ. И опеча́лися Ка́инъ зѣло́, и испаде́ лице́ его́.

И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Ка́ину: вску́ю приско́рбенъ бы́лъ еси́? И вску́ю испаде́ лице́ твое́?

Еда́ а́ще пра́во прине́слъ еси́, пра́во же не раздѣли́лъ еси́, не согрѣши́лъ ли еси́? Умо́лкни: къ тебѣ́ обраще́нiе его́, и ты́ тѣ́мъ облада́еши.

И рече́ Ка́инъ ко А́велю бра́ту своему́: по́йдемъ на по́ле. И бы́сть внегда́ бы́ти и́мъ на по́ли, воста́ Ка́инъ на А́веля бра́та своего́ и уби́ его́.

И рече́ Госпо́дь Бо́гъ ко Ка́ину: гдѣ́ е́сть А́вель бра́тъ тво́й? И рече́: не вѣ́мъ: еда́ стра́жъ бра́ту моему́ е́смь а́зъ?

И рече́ Госпо́дь: что́ сотвори́лъ еси́ сiе́? Гла́съ кро́ве бра́та твоего́ вопiе́тъ ко Мнѣ́ от земли́:

и ны́нѣ про́клятъ ты́ на земли́, я́же разве́рзе уста́ своя́ прiя́ти кро́вь бра́та твоего́ от руки́ твоея́:

егда́ дѣ́лаеши зе́млю, и не приложи́тъ си́лы своея́ да́ти тебѣ́: стеня́ и трясы́йся бу́деши на земли́.

И рече́ Ка́инъ ко Го́споду Бо́гу: вя́щшая вина́ моя́, е́же оста́витися ми́:

а́ще изго́ниши мя́ дне́сь от лица́ земли́, и от лица́ Твоего́ скры́юся, и бу́ду стеня́ и трясы́йся на земли́, и бу́детъ, вся́къ обрѣта́яй мя́ убiе́тъ мя́.

И рече́ ему́ Госпо́дь Бо́гъ: не та́ко: вся́къ уби́вый Ка́ина седми́жды отмсти́тся. И положи́ Госпо́дь Бо́гъ зна́менiе на Ка́инѣ, е́же не уби́ти его́ вся́кому обрѣта́ющему его́.

И изы́де Ка́инъ от лица́ Бо́жiя и всели́ся въ зе́млю Наи́дъ, пря́мо Еде́му.

И позна́ Ка́инъ жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ено́ха. И бѣ́ зи́ждяй гра́дъ, и именова́ гра́дъ во и́мя сы́на своего́ Ено́хъ.

Роди́ся же Ено́ху Гаида́дъ: и Гаида́дъ роди́ Малелеи́ла: и Малелеи́лъ роди́ Маѳуса́ла: Маѳуса́лъ же роди́ Ламéха.

И взя́ себѣ́ Ламéхъ двѣ́ жены́: и́мя еди́нѣй Ада́ и и́мя вторѣ́й Селла́.

И роди́ Ада́ Иови́ла: се́й бя́ше оте́цъ живу́щихъ въ селе́нiихъ скотопита́телей.

И и́мя бра́ту его́ Иува́лъ: се́й бя́ше показа́вый пѣвни́цу и гу́сли.

Селла́ же и та́я роди́ Ѳо́вела: се́й бя́ше млатобі́ецъ, кова́чь мѣ́ди и желѣ́за: сестра́ же Ѳо́велова Ноема́.

Рече́ же Ламéхъ свои́мъ жена́мъ: Ада́ и Селла́, услы́шите гла́съ мо́й, жены́ Ламéховы, внуши́те моя́ словеса́: я́ко му́жа уби́хъ въ я́зву мнѣ́ и ю́ношу въ стру́пъ мнѣ́:

я́ко седми́цею отмсти́ся от Ка́ина, от Ламéха же се́дмьдесятъ седми́цею.

Позна́ же Ада́мъ Е́ву жену́ свою́: и заче́нши роди́ сы́на, и именова́ и́мя ему́ Си́ѳъ, глаго́лющи: воскреси́ бо ми́ Бо́гъ сѣ́мя друго́е, вмѣ́сто А́веля, его́же уби́ Ка́инъ.

И Си́ѳу бы́сть сы́нъ: именова́ же и́мя ему́ Ено́съ: се́й упова́ призыва́ти и́мя Го́спода Бо́га.

Греческий [Greek (NT Byz)]

The selected book is not included in this translation

Таджикский

Языки

ВА Одам бо зани худ Ҳавво хобид; ва ӯ ҳомила шуда, Қобилро зоид, ва гуфт: «Мардеро аз Парвардигор пайдо кардам».

Ва боз бародари ӯ Ҳобилро зоид. Ва Ҳобил рамабон буд; ва Қобил зироаткор буд.

Баъд аз гузашти рӯзҳо, Қобил аз маҳсули замин ҳадияе барои Парвардигор овард.

Ва Ҳобил низ аз нахустзодагони рамаи худ ва аз дунбаи онҳо ҳадияе овард. Ва Парвардигор Ҳобил ва ҳадияи ӯро писандид;

Аммо Қобил ва ҳадияи ӯро написандид. Ва Қобил хеле ба хашм омад, ва рӯяш турш шуд.

Ва Парвардигор ба Қобил гуфт: «Чаро ба хашм омадӣ? Ва чаро рӯят турш шуд?

Агар некӣ мекардӣ, оё мақбул намешудӣ? Ва чун некӣ накардӣ, гуноҳ назди дар аст, ва шавқманди туст, вале ту бар вай ҳукмфармо шав».

Ва Қобил бо бародари худ Ҳобил сухан гуфт. Ва ҳангоме ки онҳо дар саҳро буданд, Қобил бар бародари худ Ҳобил бархост, ва ӯро кушт.

Ва Парвардигор ба Қобил гуфт: «Бародарат Ҳобил куҷост?» Гуфт: «Намедонам; магар ман посбони бародарам ҳастам?»

Ва гуфт: «Чӣ кор аст, ки кардӣ? Хуни бародарат аз замин сӯи Ман фарёд мезанад.

Ва акнун ту лаънатӣ ҳастӣ аз замине ки даҳони худро кушодааст, то ки хуни бародари туро аз дастат фурӯ барад.

Ҳар гоҳ дар замин кор кунӣ, он дигар қуввати худро ба ту надиҳад; ту сарсону овора дар ҷаҳон хоҳӣ буд».

Ва Қобил ба Парвардигор гуфт: «Ҷазои гуноҳам бузургтар аст аз он ки бардошта тавонам.

Инак, маро имрӯз аз рӯи замин бадар рондӣ, аз рӯи Ту низ пинҳон хоҳам шуд, ва сарсону овора дар ҷаҳон хоҳам шуд, ва ҳар кӣ маро дарёбад, маро хоҳад кушт».

Парвардигор ба вай гуфт: «Пас ҳар кӣ Қобилро бикушад, ҳафтчандон аз вай қасос гирифта шавад». Ва Парвардигор бар Қобил аломате гузошт, то ҳар кӣ ӯро дарёбад, ӯро накушад.

Ва Қобил аз пеши Парвардигор баромада рафт; ва дар замини Нӯд, ба тарафи шарқии Адан сокин шуд.

Ва Қобил бо зани худ хобид; вай ҳомила шуда, Ҳанӯхро зоид. Ва ӯ шаҳре бино кард; ва он шаҳрро ба номи писари худ Ҳанӯх номид.

Ва ба Ҳанӯх Ирод таваллуд шуд; Ирод Маҳиёилро ба дунё овард; Маҳиёил Матушоилро ба дунё овард; Матушоил Ломакро ба дунё овард.

Ва Ломак ду зан барои худ гирифт: номи яке Одо буд, ва номи дигаре Зилло.

Одо Ёболро зоид: вай падари хайманишинон ва чорводорон буд.

Ва номи бародараш Юбол буд: вай падари ҳамаи навозандагони ғиҷҷак ва най буд.

Зилло низ Тубалқобилро зоид, ки пардозгари ҳар олати мис ва оҳан буд. Ва хоҳари Тубалқобил Наамо буд.

Ва Ломак ба занони худ гуфт: «Эй Одо ва Зилло! Овози маро бишнавед, эй занони Ломак! Ба сухани ман гӯш диҳед: ман барои захми худ мардеро куштам, ва барои зарби худ ҷавонеро.

Агар барои Қобил ҳафтчандон қасос гирифта шавад, пас барои Ломак ҳафтоду ҳафтчандон».

Ва Одам боз бо зани худ хобид; вай писаре зоид, ва ӯро Шет ном ниҳод; зеро, гуфт, Худо насли дигаре ба ман қарор дод, дар ивази Ҳобил, ки Қобил ӯро кушт.

Ба Шет низ писаре таваллуд шуд, ва ӯро Анӯш номид; дар он вақт ба хондани номи Парвардигор сар карданд.