Новый Завет. Притчи Иисуса Христа.

28.t.1

Τῇ κυριακῇ τῆς βʹ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν, κοντάκιον κατανυκτικὸν εἰς τὸν

ἄσωτον υἱόν, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ δέησις καὶ ταύτη ἡ τοῦ Ῥωμανοῦ]

πλ. δʹ, πρός· Τὸν πρὸ ἡλίου ἥλιον.

Προοίμιον I

28.pro 1.1 Τὸν ἄσωτον ἐζήλωσα ταῖς ἀτόποις μου πράξεσι,καὶ ὡς ἐκεῖνος προσπίπτω σοι καὶ ζητῶ τὴν ἄφεσιν, Κύριε·διὸ μὴ παρίδῃς με, ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

Προοίμιον II

28.pro 2.1 Τῆς μυστικῆς σου τραπέζης, ἀθάνατε,τὸν ἀσωτίᾳ φθαρέντα ἀξίωσον,καὶ τὴν πρώτην καταστολὴν τῆς χάριτός [σου]ἣν παθῶν ταῖς κηλῖσιν ὁ τάλας ἐμόλυνα  

28.pro 2.5οἰκτιρμοῖς ἀνεφίκτοις καὶ πάλιν μοι δώρησαι  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.1.1 Δεῖπνον κατίδωμεν ἡμεῖς εὐτρεπισθὲν ἐξαισίως  τῷ πρώην μὲν ἀσώτῳ, σωφρονήσαντι δὲ ὅμως·πατὴρ γὰρ ὁ τούτου ἢ μᾶλλον πάντων ἀνθρώπων μετανοοῦντα τοῦτον δέχεται ὡς φιλάνθρωπος,

28.1.5τῇ δὲ μετανοίᾳ χαίρων τῇ τούτου  λέγει πρὸς τούς δούλους· "Σπεύσατε τὸ δεῖπνον ἡμῖν   ποιῆσαι τὸ πανάγιον. Σπεύσατε, θύσατε πάντως τὸν μόσχον ὅνπερ ἐγέννησε παρθένος δάμαλις,

28.1.10ὅτι ὁ υἱός μου ἀπώλετο πρώην  καὶ νῦν εὑρέθη· ἀλλ᾿ εὐφρανθῶμεν· νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν ὃν ἔλαβον ἐν τοῖς σπλάγχνοις μου,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.2.1

Ἔνθεν σπουδάσωμεν νυνὶ καὶ μετάσχωμεν τοῦ δείπνου, ἐὰν ἀξιωθῶμεν τῷ πατρὶ συνευφρανθῆναι· συνεστιαθῶμεν τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων· ἄρτους παρέχει τούς διδοῦντας μακαριότητα,

28.2.5 πόμα δὲ δωρεῖται ἅγιον αἷμα   πρόξενον ἀφθάρτου καὶ ἀτελευτήτου ζωῆς,  παρίστανται δὲ ἄγγελοι.

Ἴδωμεν πρῶτος μὲν πῶς ἀνεκλίθη  αὐτὸς ὁ κύριος ὁ προτρεψάμενος·

28.2.10εὐθύς πατριάρχαι, χοροὶ ἀποστόλων  καὶ οἱ προφῆται μετὰ μαρτύρων· πλησίον δὲ ἀνέκλινε  τὸν ἄσωτον ὑϊὸν αὐτοῦ   ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.3.1

Ἡ δὲ ἑστία τίς ἐστι μάθωμεν πρῶτον τοῦ δείπνου  ἐκ τῶν εὐαγγελίων, ἵνα καὶ ἐπευφρανθῶμεν·τῆς οὖν τοῦ ἀσώτου παραβολῆς μνημονεύσω· οὗτος γὰρ πρώην ἐγυμνώθη πάσης τῆς χάριτος,

28.3.5πᾶσαν τὴν οὐσίαν καταναλώσας,καὶ πρὸς τὸν πατέρα τρέχει σύν πολλοῖς ὀδυρμοῖς   βοῶν· "Πάτερ, ἡμάρτηκα». Εἶδεν οὖν, ἔσπευσε πάντα ὁ βλέπων  καὶ ὑπαπήντησε καὶ κατεφίλησε

28.3.10τὸν τράχηλον τούτου τοῦ ἐπιστραφέντος·θεὸς γὰρ ἔστι μετανοούντων·

ἠλέησεν ὡς εὔσπλαγχνος  τὸν πταίσαντα ὑϊὸν αὐτοῦ  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.4.1 Σωτὴρ ὁ πάντων κατιδὼν ῥερυπωμένην ἐσθῆτα  τότε ἠμφιεσμένον τὸν υἱὸν κατεσπλαγχνίσθη·εὐθύς οὖν τοῖς δούλοις τοῖς ὑπουργοῦσιν ἐβόα· "Δότε συντόμως τὴν στολὴν τὴν πρώτην τῷ τέκνῳ μου

28.4.5ἣν ἡ κολυμβήθρα πᾶσιν ὑφαίνει,ἣν κατασκευάζει χάρις ἡ τοῦ πνεύματός μου, καὶ σπεύσαντες ἐνδύσατε· μέμνησθε πῶς αὐτὸν ἐνδεδυμένον  ἐχθρὸς ἀπέδυσε καὶ ἐδειγμάτισε

28.4.10τοῖς δαίμοσι πᾶσι, βαλλόμενος φθόνῳ τὸν βασιλέα τῆς γῆς ἁπάσης, δι᾿ ὃν τὸν κόσμον ἅπαντα  ἐκόσμησα ὃν παρήγαγον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.5.1

Ἴδον αὐτὸν καὶ παριδεῖν οὐ στέγω τὸν γυμνωθέντα· οὐ φέρω βλέπειν οὕτως τὴν εἰκόνα μου τὴν θείαν· ἐμὴ γὰρ αἰσχύνη τὸ ὄνειδος τοῦ παιδός μου·ἰδίαν δόξαν τὴν τοῦ τέκνου δόξαν ἡγήσομαι.

28.5.5 Σπεύσατε οὖν, δοῦλοι καὶ λειτουργοί μου, ἀνακαλλωπίσαι ἅπαντα τὰ μέλη αὐτοῦ·  εἰσὶ γάρ μοι ἐράσμια. Κρίνω γὰρ ἄτοπον τοῦτον ὁρᾶσθαι  ἢ ἀπρονόητον ἢ ἀκαλλώπιστον

28.5.10 τὸν ἐν μετανοίᾳ ἐμοὶ προσδραμόντα   καὶ τῆς συγγνώμης ἀξιωθέντα· στολὴν τοῦτον ἐνδύσατε   τῆς χάριτος, ὡς προσέταξα   ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος. 28.6.1 Στήλη αἰδέσιμος ἱνὰ ἐστὶ τῇ κτίσει ὁ παῖς μου,τὴν χεῖρα δακτυλίῳ καλλωπίσατε τὴν τούτου·ἀρραβὼν γὰρ ἔστι τριάδος τῆς ἀχωρίστου,

ἵνα φρουρεῖται ὑπὸ ταύτης, ὡς προσδραμὼν αὐτῇ,

28.6.5ἵνα τὴν σφραγῖδα ταύτην προφέρων  φαίνεται μακρόθεν ὅτι ὑϊός μου ἐστὶν   τοῦ πάντων βασιλεύοντος· γένηται γνώριμος τοῖς ἐναντίοις  καὶ φοβερώτατος φανῇ τοῖς δαίμοσι

28.6.10καὶ τῷ διαβόλῳ τῷ ὑπερηφάνῳ,ἵνα μηκέτι αὐτῷ ἐγγίζῃ· ὁρῶν γὰρ τὴν σ`#966;ραγῖδά μου οὐχ ἵσταται ἥνπερ δίδωμι,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.7.1 Καὶ οὐδὲ πόδας τούς αὐτοῦ ἀνασφαλίστους ἐάσω·οὐ θέλω οὐδὲ τούτους γεγυμνῶσθαι τῆς προνοίας·ὑποδήσατε οὖν συντόμως τὸν γυμνωθέντα, μὴ πάλιν εὕρῃ ὁ πανοῦργος ὄφις καὶ δόλιος

28.7.5πτέρναν τοῦ παιδός μου γεγυμνωμένην  καὶ ἐπιβουλεύσῃ διὰ τῆς κακίας αὐτοῦ   τῷ πρᾴῳ ὁ παμπόνηρος. Δύναμιν δίδωμι τῷ ὑϊῷ μου,ἵν᾿ ὡς ἀδύνατον πατῇ τὸν δράκοντα,

28.7.10ἵνα ἐπιβαίνῃ μετὰ παρρησίας  ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον, καὶ ἐπὶ τὸν παράδεισον  πορεύεται ὃν ἐφύτευσα,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.8.1 Ἀλλ᾿ ὑπὲρ πταίσαντος λοιπὸν θύσατε νῦν, καθὼς εἶπον,τὸν μόσχον τὸν παρθένον τὸν υἱὸν τὸν τῆς παρθένου,τὸν μὴ δαμασθέντα ζυγῷ τῷ τῆς ἁμαρτίας, τὸν προθυμίᾳ πρὸς τούς ἕλκοντας πορευόμενον·

28.8.5οὐ γὰρ στασιάζει πρὸς τὴν θυσίαν,ἀλλὰ τὸν αὐχένα κλίνει ἑκουσίως αὐτοῖς   τοῖς θύειν ἐπισπεύδουσιν.

Ἕλκετε, θύσατε τὸν ζωοδότην  τὸν καὶ θυόμενον καὶ μὴ νεκρούμενον,

28.8.10τὸν ζωοποιοῦντα πάντας τούς ἐν ᾅδῃ,ἵνα φαγόντες ἐπευφρανθῶμεν· νεκρὸς γὰρ ἦν, ὡς πρόειπον,καὶ ἔζησεν ὃν ἐλέησα  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

Ἱερεῖς, δοῦλοί μου πιστοί, θύσατε τοῦτον τὸν μόσχον  καὶ δότε πᾶσι τρώγειν τοῖς τοῦ δείπνου μου ἀξίοις  τὸν ἄσπιλον μόσχον, τὸν καθαρὸν κατὰ πάντα, τὸν σιτευθέντα ἐξ ἀσπόρου γῆς ἧσπερ ἔπλασε·  

28.9.5δότε δὲ πρὸς τούτοις τίμιον πόμα,αἷμά τε καὶ ὕδωρ τὸ ἐκ τῆς πλευρᾶς τῆς αὐτοῦ   πηγάζον τοῖς πιστεύουσι. Πάντες οὖν πάντοτε φάγετε τοῦτον·κἂν γὰρ μελίζεται, ἀλλ᾿ οὐ μερίζεται,

28.9.10οὐδὲ διαιρεῖται, οὐδὲ δαπανᾶται,ἀλλ᾿ εἰς αἰῶνας χορτάζει πάντας· εἰς ἔδεσμα γὰρ πρόκειται  πανάγιον ὁ φιλάνθρωπος,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.10.1 Τῶν κεκλημένων πᾶς λοιπὸν ὁ θίασος ὡς ἐδείπνει  καὶ πάντες εὐφρανθέντες ἐμελῴδουν θεῖον ὕμνον·ὁ πατὴρ μὲν πρῶτος κατήρξατο τῶν παρόντων, "Γεύσασθε, λέγων, καὶ ἴδετε ὅτι Χριστός εἰμι».

28.10.5Εἶτα μετὰ ταῦτα ὁ ψαλμολόγος  κρούων τὴν κιθάραν κράζει ἡδυτάτῃ φωνῇ· "Σπουδαίως προσαγάγετε θύματα ἄχραντα, εὐλογημένα,πρὸς τὸ πανάγιον θυσιαστήριον·

28.10.10ἀνοίσατε μόσχον μετ᾿ εὐχαριστίας."Καὶ μετ᾿ αὐτὸν δὲ βοᾷ ὁ Παῦλος· "Τὸ πάσχα τὸ ἡμέτερον  ἐτύθη νῦν Ἰησοῦς Χριστός,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.» 28.11.1

Ἄγγελοι εἴδοσαν αὐτούς οἱ ὑπουργοῦντες τῷ δείπνῳοὕτως εὐφραινομένους καὶ συντόνως μελῳδοῦντας, καὶ ζηλοῦσι τούτους καὶ ἤρξαντο ὑμνῳδίας· τίς δὲ ὁ ὕμνος ἐπακούσωμεν, εἰ δοκεῖ ὑμῖν·

28.11.5'Ἅγιος εἶ, πάτερ, ὁ εὐδοκήσας  τοῦ σφαγιασθῆναι ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων νυνὶ  τὸν μόσχον τὸν ἀκήρατον·

ἅγιος ἔστι δὲ καὶ ὁ υἱός σου  ἑκὼν θυόμενος ὡς μόσχος ἄσπιλος,

28.11.10ὃς καὶ ἁγιάζει τούς βαπτιζομένους  ἐν τῇ δυνάμει τῆς κολυμβήθρας· τὸ πνεῦμα πάλιν ἅγιον ὃ δίδωσι τοῖς πιστεύουσιν  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.12.1 Yἱὸς ὁ πρῶτος παντελῶς ταῦτα ἠγνόει, διότι  ἐτύγχανεν ἐκεῖνος εἰς ἀγρὸν πεπορευμένος·ἀλλὰ ὑποστρέψας ἀκούει τῆς συμφωνίας καὶ παῖδα ἕνα μεταπέμπεται καὶ πυνθάνεται·

28.12.5"Τί ἂν εἴη τοῦτο; λέγε συντόμως·καὶ γὰρ μυστικός μοι ἦχος εἰς τὰ ὦτα κτυπεῖ   μεγάλης πανηγύρεως· λέγε μοι τί ἐστι τοῦτο τὸ δρᾶμα·τίς τὰ προσήκοντα ἐμοὶ μυστήρια

28.12.10καὶ πάντα τὸν πλοῦτον τῆς θείας θυσίας  ἐμοῦ ἀπόντος μερίζει ἄλλοις; Μὴ ἄρα πάλιν δίδωσι  χαρίσματα ὁ γεννήσας με  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος;"

28.13.1 Τότε ὁ παῖς ἐρωτηθεὶς εἶπεν πρὸς τοῦτον σπουδαίως ὅτι "Ὁ ἀδελφός σου παρεγένετο ὁ νέος·ηὐφράνθη δὲ τοῦτον ἀπολαβὼν ὁ πατήρ σου, καὶ ἐπειδήπερ ἐρρωμένον τοῦτον ἐδέξατο,

28.13.5ἔθυσε τὸν μόσχον τὸν σιτευθέντα  καὶ ἐπὶ τὸ δεῖπνον τοῦτο προετρέψατο νῦν   τούς φίλους καὶ γνωστούς αὐτοῦ.» Ταῦτα οὖν ἅπαντα οὗτος ἀκούσας  εὐθύς ἐξίστατο καὶ οὐκ ἐβούλετο

28.13.10τῷ δείπνῳ παρεῖναι τῷ τῆς εὐωχίας,ὡς ὠργισμένος τοῖς γινομένοις, εἰπών· "Οὐκ εἰσελεύσομαι,οὐκ ὄψομαι ἃ ἐποίησεν  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.14.1

Ἡμῖν ὑπογραμμὸν Χριστὸς τῆς ἑαυτοῦ εὐσπλαγχνίας  διδάσκει διὰ τούτου καὶ ἀμέτρου συμπαθείας  τῆς καὶ τούς δικαίους πρὸς φθόνον ἐρεθιζούσης. Δεῦτε οὖν, γνῶμεν πῶς παρακαλῶν αὐτὸν ἵσταται

28.14.5οὗτος ὁ γεννήσας τούς ἀμφοτέρους,οὗτος ὁ τῶν ὅλων πρύτανις καὶ κτίστης Θεός, ὁ θέλων πάντας σῴζεσθαι· ἄφατος, ἄφραστος τοῖς σῳζομένοις  ἡ εὐσπλαγχνία σου ἐστί, φιλάνθρωπε·

28.14.10τούς μὲν γὰρ δικαίους ἀεὶ θεραπεύεις,ἁμαρτωλούς δὲ ἀνακαλεῖσαι· τὸν δίκαιον ἐφύλαξας,τὸν ἄλλον δὲ περιέσωσας,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.15.1

Ἤγειρε πεσόντα υἱὸν δούς δεξιὰν ὁ οἰκτίρμων,τὸν ἄλλον δὲ ὁμοίως ὑπεστήρισεν ἑστῶτα·τὸν κείμενον κάτω ἀνέστησε συμπαθήσας, τὸν δὲ ἑστῶτα πεσεῖν ὅλως οὐ συνεχώρησε·

28.15.5τὸν μὲν ἐν πενίᾳ ὄντα πλουτίζει,τὸν δὲ ἐν τῷ πλούτῳ γενέσθα[ι ο]ὐκ εἴασε πτωχόν, ἀλλ᾿ ἔσωσε τούς ἅπαντας. Δεῦτε οὖν, μάθωμεν τί τῷ πατρὶ μὲν  ὁ παῖς ἐφθέγγετο καὶ οὐκ ἐβούλετο

28.15.10τῷ δείπνῳ παρεῖναι τῷ εὐτρεπισθέντι,ὡς ὠργισμένος τοῖς γινομένοις· αὐτὸς δὲ ὁ πατὴρ αὐτοῦ  πῶς ἵστατο δυσωπῶν αὐτόν,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.16.1

Ῥήματα ἔφη τῷ πατρὶ ὁ υἱὸς ἀγανακτήσας·"Τοσοῦτον χρόνον ἔχω τῇ βουλήσει σου δουλεύων  καὶ ταῖς ἐντολαῖς σου ἀεὶ ὑπηρετησάμην, καὶ οὐδεμίαν ἐντολήν σου ὅλως παρέτρωσα·

28.16.5οἶδας, κἂν μὴ λέγω, ὡς ἀληθεύω,  καὶ ὑπὲρ τῶν πόνων τούτων οὐ #960;αρέσχες ἐμοὶ  ὡς τέκνῳ σου κἂν ἔριφον· πάντοτε θλίβομαι ἐν ἐρημίαις  καὶ ὑστερούμενος καὶ κακουχούμενος

28.16.10ἐν καύσωσι πλείστοις καὶ ἐν τοῖς χειμῶσιν,ἵνα ἀρέσω τῇ σῇ δυνάμει, καὶ ὅλως ἐπιστρέψαντα  τὸν ἄσωτον προετίμησας,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.17.1

Ὡς εἶδες δὲ τὸν ὑϊὸν τοῦτον τὸν καταφαγόντα  τὸν πλοῦτόν σου σύν πόρναις, εὐθύς ἔσφαξας τὸν μόσχον·ἐχρῆν γάρ, ὡς οἶμαι, κἂν μέμψασθαι διὰ λόγων καὶ διελέγξαι, ἀποστρέψαι δὲ καὶ τὸ πρόσωπον·

28.17.5ἀλλὰ παραχρῆμα τοῦτον ἐδέξω,καὶ κατηλέησας, πρῶτον συνεπλάκης αὐτῷ, στολῇ δὲ κατεκόσμησας· ἔντιμον ἔδειξας τῷ δακτυλίῳκαὶ περιέσφιγξας τοῖς ὑποδήμασιν·

28.17.10ἐποίησας δεῖπνον πρὸς τὴν εὐωχίαν  καὶ προετρέψω τούς φίλους πάντας· τιμὰς τοιαύτας ἔδωκας  τῷ πταίσαντι, ἐπιστρέψαντι,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.» 28.18.1 Μόνον δὲ ταῦτα ὁ πατὴρ ἤκουσε παρὰ τοῦ τέκνου,εὐθέως ἀπεκρίθη σύν πραότητι πρὸς τοῦτον·"Κλῖνόν σου τὰ ὦτα καὶ ἄκουσον τοῦ πατρός σου. Σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, οὐκ ἀπέστης γάρ μου οὐδέποτε·

28.18.5σύ τῆς ἐκκλησίας οὐκ ἐχωρίσθης·σύ μοι συντυγχάνεις πάντοτε παρὼν σύν ἐμοί, σύν πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις μου. Οὗτος δὲ ἤλυθε κατῃσχυμμένος,γυμνὸς καὶ ἄμορφος, βοῶν· ‘Ἐλέησον·

28.18.10ἡμάρτηκα, πάτερ, καὶ καθικετεύω  ὁ πλημμελήσας ἐνώπιόν σου·

ὡς μίσθιόν με πρόσδεξαι  καὶ θρέψον με ὡς φιλάνθρωπος,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.’

28.19.1 Ἀδελφὸς ἔκραξεν ὁ σός· ‘Σῶσόν με, ἅγιε πάτερ’.Τί εἶχον οὖν ποιῆσαι τοῦ κλαυθμοῦ τούτου ἀκούων;Πῶς δὲ ἐδυνάμην μὴ ἐλεῆσαι καὶ σῶσαι τὸν ὑϊόν μου τὸν θρηνοῦντα καὶ ὀδυρόμενον;

28.19.5Σὲ κριτὴν αἱροῦμαι τὸν ἐγκαλοῦντα·δίκασόν μοι, τέκνον, ὁ καταμεμφόμενός μοι, καὶ γίνου διαγνώμων μοι. Χαίρω γὰρ πάντοτε φιλανθρωπίᾳ·πῶς οὖν ἀπάνθρωπος γενέσθαι ἴσχυον;

28.19.10Ὃν ἔπλασα πρώην πῶς μὴ ἐλεήσω  καὶ οἰκτειρήσω μετανοοῦντα; Τὰ σπλάγχνα μου ἐγέννησαν  τὸ τέκνον μου ὃ ἐλέησα  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.20.1 Νόει ἃ λέγω σοι, υἱέ· τὰ ἐμὰ πάντα σὰ ἔστι,κἀκείνῳ ἐβουλήθην παρασχεῖν τῶν ἀγαθῶν μου·ἀμείωτος ἔστιν ἣν ἔχεις περιουσίαν· οὐ γὰρ ἐκ ταύτης λαβὼν δέδωκα τῷ συγγόνῳ σου·

28.20.5ἐκ τῶν θησαυρῶν μου τούτῳ παρέσχον.Εἷς εἰμι τῶν δύο κτίστης καὶ πατὴρ ἀγαθός, φιλάνθρωπος καὶ εὔσπλαγχνος· σὲ τιμῶ, τέκνον μου, ὡς προαιρέσει  ἀεί με στέρξαντα καὶ θεραπεύσαντα,

28.20.10κἀκείνῳ συμπάσχω διὰ τὸ σπουδάσαι  τῇ μετανοίᾳ προσκαρτερῆσαι· εὐφραίνεσθαι οὖν ἔδει σε  σύν ἅπασιν οἷσπερ κέκληκα,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.21.1

Ὅθεν σύν ἅπασιν, υἱέ, τοῖς εἰς τὸ δεῖπνον κληθεῖσιν  εὐφραίνου καὶ μελῴδει μετὰ πάντων τῶν ἀγγέλων·ὁ γὰρ ἀδελφός σου ἀπώλετο καὶ εὑρέθη· οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀπροσδοκήτως ἀνέζησε."

28.21.5Ταῦτα οὖν ἀκούσας οὗτος ἐπείσθη  καὶ ἠγαλλιᾶτο μετὰ τοῦ συγγόνου αὐτοῦ, καὶ ψάλλων ταῦτα ἔλεγεν·

"Ἅπαντες κράξατε μετ᾿ εὐφημίας,ὅτι μακάριοι ὧνπερ ἀφίεται

28.21.10πᾶσα ἁμαρτία, καὶ ἡ ἀνομία  ἐπεκαλύφθη καὶ ἐξηλείφθη. Σὲ εὐλογῶ, φιλάνθρωπε,ὃς ἔσωσας καὶ τὸν σύγγονον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.22.1 Yἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ, δημιουργὲ τῶν ἁπάντων,αἰτοῦντες δυσωποῦμεν οἱ ἀνάξιοί σου δοῦλοι·ἐλέησον πάντας τούς σὲ ἐπικαλουμένους· ἡμαρτηκότας ὡς τὸν ἄσωτον περιποίησαι·

28.22.5πρόσδεξαι καὶ σῶσον δι᾿ εὐσπλαγχνίας  τούς ἐν μετανοίᾳ τρέχοντας πρὸς σέ, βασιλεῦ, κραυγάζοντας· "Ἡμάρτομεν.» Δὸς ἡμῖν δάκρυα, ὥσπερ τῇ πόρνῃ,καὶ τὴν συγχώρησιν ὧνπερ ἡμάρτομεν,

28.22.10καὶ ὡς τὸν τελώνην οἰκτείρησον πάντας  ταῖς ἱκεσίαις τῆς Θεοτόκου, μετόχους τε τοῦ δείπνου σου  ἀνάδειξον ὡς τὸν ἄσωτον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

29.t.1

Κυριακῇ πρὸ τῆς ἀποκρέου, κονδάκιον εἰς τὸν ἄσωτον υἱόν, φέρον ἀκρος–

τιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ]

ἦ χος αʹ, πρός· Τῇ ζωῇ τῇ ταφῇ.

Προοίμιον

29.pro.1 Ἀγκάλας πατρικὰς διανοῖξαί μοι σπεῦσον·ἀσώτως τὸν ἐμὸν κατηνάλωσα βίον,εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον ἀφορῶν τῶν οἰκτιρμῶν σου, σωτήρ· νῦν πτωχεύουσαν μὴ ὑπερίδῃς καρδίαν·

29.pro.5σοὶ γάρ, Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω·«Ἥμαρτον, πάτερ, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.»

29.1.1 Τοῦ σωτῆρος ἡμῶν καθ᾿ ἑκάστην ἡμῖν   τῇ οἰκείᾳ φωνῇ βοῶντος ἐν γραφαῖς  τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τὴν μετάνοιαν, ἀποθώμεθα πᾶσαν ἀσέβειαν  

29.1.5 καὶ τῷ πατρὶ τῷ εἰδότι τὰ πάντα προσπέσωμεν· οἶδε γὰρ, οἶδεν ἐκδέχεσθαι τὴν τῶν πταιόντων μετάνοιαν, ἔνδυμα δὲ τῆς ἀφθαρσίας   ἐπιστρέφοντας μόνον ἐνδύει αὐτὸς τούς βοῶντας κλαυθμῷ·  "Ἥμαρτον, πάτερ, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.»  

30.t.1

Τῇ δʹ τῆς ϛʹ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν, κοντάκιον κατανυκτικὸν εἰς τὸν

πλούσιον καὶ τὸν Λάζαρον, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς αὕτη·[ ποίημα Ῥωμανοῦ ταπεινοῦ]

ἦ χος πλ. βʹ.

Προοίμιον

30.pro.1 Εἰ καὶ τῶν ἐμῶν βλέπω πταισμάτων ὑπὲρ ἀριθμὸν ψάμμου τὸ πλῆθος,ἀλλὰ τὸ ἄφατον τῶν οἰκτιρμῶν σου   γινώσκων κραυγάζω· "Οἴκτειρόν με κα[ὶ ἐ]λέησον, Κύριε."

30.1.1 Πνευματικῇ ὑμνῳδίᾳ ὑμνοῦμέν σε, πανάγιε, σύν τῷ ἀνάρχῳ σου Λόγῳ καὶ τῷ ἁγίῳ πνεύματι·  προσκυνοῦντές σοι ἐν πίστει, ὁμολογοῦμεν τριάδα ἀχώριστόν σε, τρισάγιε.

30.1.5 Ἀλλ#955;» αὐτὸς τούς πίστει βοῶντάς σοι φωτί σου καταύγασον   μετὰ τῶν ἁγίων σου, ὡς τὸν δίκαιον Λάζαρον· ἀνέγνωμεν γὰρ τούτου τὸν βίον ἐν γραφαῖς   καὶ τοῦ μισανθρώπου ἀσπλαγχνίαν πρὸς αὐτόν·τὸν μὲν γὰρ παρέπεμψας [γεέ]ννῃ πυρός,

30.1.10 τὸν δὲ κόλποις Ἀβραάμ· ἀλλ᾿ αὐτὸς ἡμᾶς, οἰκτίρμων, τῆς ὀργῆς σου ῥυσάμενος ἐλέησον, Κύριε.

30.2.1

Ὁ Κύριος ὁ τῆς δόξης, φιλῶν τὴν ἀνθρωπότητα   καὶ θέλων πάντας σωθῆναι, ἐγνώρισε τὰ μέλλοντα,προχαράξας ἐν τῇ βίβλῳ τὴν ἀπόδοσιν ἣν δώσει τότε ἀγαθοῖς καὶ πονηροῖς·

30.2.5 τὸν γὰρ βίον τούτου τοῦ ἅρπαγος ἀρτίως ἀκούσαντες, τὰ ἡμῶν σκοπήσωμεν, ἑαυτούς ἀνακρίνωμεν. Τοῦτο γάρ φησι καὶ ἡ θεόλεκτος γραφή· τὶς ἄνθρωπος ἦν πλούσιος χρήμασι πολλοῖς,ὃς ἐνεδιδύσκετο βύσσον πολλὴν

30.2.10 καὶ πορφυρίδα λαμπράν, εὐφραινόμενος ἐν δόξῃ, εὐωχούμενος, μὴ βοῶν· «Ἐλέησον, Κύριε.»

30.3.1

Ἰδὼν τὸν Λάζαρον τότε ὁ πλούσιος, ὡς ἄσπλαγχνος, ὀργίλῳ ἀπανθρωπίᾳ τὸν πένητα βδελυττόμενος  ἀσθενείᾳ τετρωμένον   καὶ ἀπανθρώπως ἀποστρεφόμενος αὐτὸν ὁ εὐσθενής,

30.3.5 ὀδυνώμενον δὲ παρέβλεπε λιμῷ τε φθειρόμενον, οὐδέποτε ἐλεῶν ὁ Θεὸν μὴ φοβούμενος,   ὑπερηφανῶν τὸν ἀδελφὸν ὁ δυσμενής, καὶ ἀνηλεῶς βλέπων ἐν πτωχείᾳ αὐτὸν  γυμνὸν ὄντα πάντοτε [⏑⏑⏑-]

30.3.10 ἐν τῷ πυλῶνι αὐτοῦ κατακείμενον ὡς σκεῦος   τεθλασμένον, κραυγάζοντα· «Ἐλέησον, Κύριε.»

30.4.1

Ἡ ὑπερήφανος γνώμη εἰργάσατο τὸν πλούσιον, ἀνελεήμονα φύσει, ἀπάνθρωπον καὶ ἄφρονα·ἐπελπίσας γὰρ τῷ πλούτῳ, ἐφυσιοῦτο, καὶ ἐν τοῖς χρήμασιν αὐτοῦ ἦν γαυριῶν.

30.4.5 Ἀλλ᾿ ὡς ἔφη ἡμῖν τὸ σύγγραμμα, λαμπρῶς εὐφραινόμενος, τῷ οἴνῳ μεθυσκόμενος, ἀσελγείαις δεδούλωτο·

ὃς καὶ ἐνδημῶν καὶ ἐκπορευόμενος, ἑώρα ἐν γῇ Λάζαρον ψιχίων ἐνδεῆ  καὶ πρὸ πύλης κείμενον ἐν στεναγμοῖς,

30.4.10 τὸ σῶμα βλέπων αὐτοῦ ἀσθενείᾳ τετρωμένον, καὶ οὐδ᾿ οὕτως ἐβόησεν· "Ἐλέησον Κύριε.» Μακροθυμῶν καρτερίᾳ ὁ Λάζαρος ὑπέμενεν· ὡς δὲ ἑώρα εἰκότως τὸν πλούσιον ἐσθίοντα,ἐπεθύμει καὶ ἐζήτει   ἐκ τῶν ψιχίων τῶν ἐκπιπτόντων παρ᾿ αὐτοῦ μεταλαβεῖν.

30.5.5 Κατακείμενος γὰρ παράλυτος τραυμάτων πεπλήρωτο·   δεινῶς δὲ ἐπτώχευεν ἀσθενείαις κρατούμενος, βοῶν ἐκτενῶς ἐν τῇ εὐχῇ πρὸς τὸν Θεόν, τὰ ἕλκη ὁρῶν τῆς ἀνιάτου συμφορᾶς·ὅθεν καὶ συνέπασχον ὡς ἰατροὶ

30.5.10 οἱ κύνες τῷ ἀσθενεῖ, καὶ ἀνέλειχον τὰ ἕλκη   τοῦ ἐν θλίψει κραυγάζοντος· «Ἐλέησον Κύριε.»

30.6.1 Ἀνεξερεύνητα πάντα τὰ κρίματα τοῦ πλάσαντος· τὸν μὲν γὰρ ἐνταῦθα κρίνει, τὸν δὲ ἐκεῖ εἰς γέενναν·ἕκαστος κατὰ τὸ ἔργον   καθὼς μετρήσει, καὶ μετρηθήσεται αὐτῷ παρὰ Θεοῦ.

30.6.5 Ταῦτα δέ τινες ἐλογίσαντο σκιὰν καὶ ἐνύπνιον, ἕως ἂν κατήντησαν εἰς τὴν γέενναν τὴν ἄσβεστον·

ὡς οὗτος ὁ ἅρπαξ καὶ μισόθεος ἀνὴρ   τρυφὴν τὰ αὐτοῦ πρὶν ἐλογίσατο κακῶς,λέγων· "Οὐκ ἔστι Θεὸς οὐδὲ κριτὴς

30.6.10 ὁ Κύριος τῶν βροτῶν· διὰ τοῦτο εὐωχοῦμαι, ἐντρυφῶ, σκιρτῶ κα[ὶ ο]ὐ βοῶ· Ἐλέησον Κύριε."

30.7.1

Ῥύπον εἰ εἶχεν κηλῖδος ὁ Λάζαρος τοῖς πταίσμασι   μικρὸν πρὸς ἔτασιν, οὕτω προσκαίρως ἔνθεν κρίνεται,ἕως ὅτου ἀνῃρέθη   ἡ ἁμαρτία τοῖς πόνοις τοῦ σώματος νῦν, ὡς ἐν πυρί.

30.7.5 Οὐδείς ἐστι γὰρ ἀναμάρτητος, εἰ μὴ μόνος Κύριος· ὅθεν ὁ ἐλάχιστος μετὰ φειδοῦς κριθήσεται, δυνάσται λαῶν δὲ ἐτασθῶσι δυνατῶς, ὡς ἔφη τὸ πρὶν ἐν παροιμίαις Σολομών·οὗτοι γὰρ γενήσονται βρῶμα πυρός

30.7.10 οἱ ἀμελοῦντες Θεοῦ καὶ δικαίου ἀποστάντες· δι᾿ ὧν ἡμᾶς ῥυσάμενος ἐλέησον, Κύριε.

30.8.1

Ὡς ἐκ πολλῆς ἀσθενείας ὀχλούμενος ὁ ὅσιος, δεχόμενος τὰς ὀδύνας εἰκότως ταῦτα ἔφησεν·"Πρώην μὲν ἐν τοῖς ἀρχαίοις  Ἰὼβ πτωχεύσας, ἐγκαρτερῶν ἐν τῇ πληγῇ ἐρρύσθ[η α]ὐτῆς·

30.8.5 ἐγὼ δὲ τὸν θάνατον ἕτοιμον ὁρῶ ἐναντίον μου· διὸ μὴ παρίδῃς με, ἀλλὰ δέξαι τὸ πνεῦμά μου,

ὅτι κατελείφθην ὑπὸ πάντων ὡς νεκρός· ἀπέλθω οὖν νῦν καὶ οὐχ ὑπάρξω λυπηρός,κατοικῶν ἐν μνήματι ὡς οἰκιᾷ,

30.8.10 ὡς χνοῦς εἰς γῆν κατελθών· ἀλλὰ ῥῦσαί με ἐξ ᾅδου, ὁ Θεός μου, κραυγάζοντα· Ἐλέησον Κύριε."

30.9.1 Μετὰ τοιαύτας δεήσεις, ὁ πάντα ἐπιστάμενος   τῷ ἐν ὀδύναις ἐπεῖδεν καὶ ἔπεμψε τὴν λύτρωσιν  δι᾿ ἀγγέλων ταξιάρχων   τοῦ μεταστῆσαι ἐκ τῶν τοῦ σώματος δεινῶν τὸν εὐσεβῆ.

30.9.5 Τούτῳ δὲ ἀθρόως ἐπέστησαν ὡς φίλοι οἱ ἄγγελοι   αὐτὸν κολακεύοντες, ὡς δικαίῳ συμπάσχοντες· οὓς πόθῳ ὁρῶν οὐ θορυβεῖται τῇ ψυχῇ, τὴν ἔξοδον δὲ οὐκ ἠγωνία ἐννοῶν.Τοῦτον ἀσπασάμενοι ὡς προσφιλεῖς

30.9.10 πορεύονται ἐν χαρᾷ, καταλείψαντες τὸ σῶμα   ἐν τῇ γῇ τοῦ κραυγάζοντος· «Ἐλέησον Κύριε.»

30.10.1 Ἀλλ᾿ ἀνεθεὶς τῆς ὀδύνης, ἄμωμος ἐπορεύετο   μετὰ ἁγίων ἀγγέλων ὁ δίκαιος γηθόμενος·καταφθάσας δὲ τὸ βῆμα   καὶ προσκυνήσας Κυρίῳ τῷ πάντων κριτῇ, εἶχε χαράν.

30.10.5 Εὐμενῶς δὲ τοῦτον προσέταξεν ὁ πάντα δυνάμενος   οἰκεῖν [με]τὰ Ἀβραὰμ εἰς τὸν θεῖον παράδεισον. Μακάριος γὰρ ὃν ἐξελέξω, ἀγαθέ, καὶ ὃν προσελάβου ἐν αὐλαῖς σου, λυτρωτά,κατοικεῖν τὴν ἄφατον δόξαν ἀεὶ

30.10.10 τοῦ οἴκου σου καὶ ὁρᾶν ἅπερ νοῦς βροτῶν οὐκ ἔγνω· ἃ καὶ ἡμῖν δωρούμενος ἐλέησον Κύριε.

30.11.1 Νέμων ὁ κριτὴς ἑκάστῳ τὰ δίκαια ὡς δίκαιος, ἀγγέλους ἐξαποστέλλει ὀξεῖς καὶ ὀλοθρεύοντας  συλλαβέσθαι ἀποτόμως   τὸν μὴ θελήσαντα συμπάσχειν τῷ πτωχῷ ὡς γηγενεῖ.

30.11.5 Ἀθρόως δὲ τούτῳ ἐπέστησαν οἱ ἐπὶ τῆς φάσεως   ἐν προφυλακῇ νυκτός, οὓς ἰδὼν ἀπεπλήκτησε· τῷ βέλει τρωθεὶς τῷ τοῦ ὀλοθρεύοντος, ἐδίδου ψυχήν, βρύχων τε καὶ ἀγωνιῶν.Φανερῶς γὰρ φθέγγεται ὁ ψαλμῳδός·

30.11.10 "Τὰ βέλη τοῦ δυνατοῦ σύν τοῖς ἄνθραξιν ὑπάρχει, ἀναιροῦντα τούς μὴ κράζοντας· ‘Ἐλέησον Κύρ&##953;ε’."

30.12.1

Ὄντως τὰ βέλη Κυρίου ὀργῇ διαπορεύεται   ἐπὶ υἱούς ἀδικίας· διὸ καὶ τούτῳ ἔφθασεν  ἡ ὠδὶν ὡς [τῇ] τικτούσῃ, καὶ καταλείπει τὰ πρὶν ὑπάρξαντα αὐτῷ ἄλλοις ἄκων.

30.12.5 Πάντες δὲ οἱ φίλοι καὶ ἴδιοι ἐτήρουν τὸν κείμενον, τὸ ἄπληστον μεμφόμενοι· πρὸς ἀλλήλους δὲ ἔλεγον· «Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ μὴ φοβούμενος Θεὸν   καὶ ἄνθρωπον ὅλως μὴ ἐλεήσας ποτέ;»Καὶ σπουδαίως θάψαντες τοῦτον εἰς γῆν,

30.12.10 μερίζονται τὰ αὐτοῦ ἃ κατέλιπεν ἀδίκοις   θησαυροῖς· οὐ γὰρ ἔκραξεν· "Ἐλέησον Κύριε.»  

30.13.1

Ὕλῃ πολλῇ τῶν πταισμάτων κρινόμενος ὁ πλούσιος   εἰκότως ἐνεθυμήθη· "Πολλὰ μὲν ἡμάρτηκα·τίς δὲ ἡ αἰτία ἐστὶν  ὅτι ἐνταῦθα νῦν τηγανίζομαι φλογὶ ἀνηλεῶς;"

30.13.5

Ὅτε ταῦτα ἤκουσεν Κύριος ὁ πάντ[α ἐ]πιστάμενος, δεικνύει τῷ πταίσαντι τὴν αἰτίαν τῆς κρίσεως. Εἰς ᾅδην γὰρ ὤν, ἐπὶ τὸ ὕψος ἀφορᾷ καὶ Λάζαρον βλέπει ἐν τοῖς κόλποις Ἀβραάμ·ὅθεν κα[ὶ ἐ]πεγίνωσκε τὸν πρὶν πτωχὸν

30.13.10 καὶ ἀλλοιοῦται τηρῶν ὃν παρέβλεπεν ἐν κόσμῳ εὐωχούμενος, μὴ βοῶν· «Ἐλέησον Κύριε.»

30.14.1 Τότε θαυμάζων ὁ ἅρπαξ καθ᾿ ἑαυτὸν ἐφθέγγετο· "Οὗτος ὑπάρχει ὁ πρώην ἐν τοῖς προθύροις κείμενος,ὃν ψιχίων οὐκ ἠξίουν; Καὶ πόσον φέγγος καὶ δόξαν ἔχει, ἣν οὐκ εἶδον ἐν τῇ γῇ;

30.14.5 Καὶ τί νῦν βοήσω ἢ σκέψομαι; Αἰτήσω τὸν Λάζαρον  ἵνα ῥανίδι μικρᾷ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου; Αἰσχύνομαι νῦν τοῦτον αἰτῆσαι τὸν πτωχόν, ὃν ἔβλεπον πρὶν καὶ τῶν ψιχίων ἐνδεῆ.Ἀβραὰμ αἰτοῦμαι οὖν· ‘Πάτερ, βοῶν,

30.14.10 ἐλέησον τὸν υἱὸν καὶ ἀπόστειλον ταχέως   τὸν βοήσαντα Λάζαρον· Ἐλέησον Κύριε’.  

30.15.1 Ἀδίκως πρὶν τῷ Λαζάρῳ ἐνήδρευσα ὡς πένητι· ἀνομιῶν ἐνεπλήσθην· ἀδίκως ἐπορεύθην δὲ  γαυριῶν ἐπὶ τῷ πλούτῳ· ἀλαζὼν ὢν δὲ ἀπεπλανήθην τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθοῦς,

30.15.5 καὶ τὸ φῶς ἐμοὶ οὐκ ἐπέλαμψεν, ὅτι οὐκ ἐπέγνωκα   ὁδούς ὁσιότητος, παροδεύσας τὸν βίον μου.Παρῆλθεν ὁ πλοῦτος ὡς ἀράχνη καὶ σκιὰ   καὶ ὡς ἐξανθῶν χόρτος ἐπὶ δώματος·ὡς ναῦς δὲ διέδραμεν ἐν τῷ βυθῷ,

30.15.10 ἴχνος οὐκ ἔστιν εὑρεῖν· ἀνωφέλητον οὖν ἐστι   τὸ ἐνταῦθα κραυγάζειν με· Ἐλέησον Κύριε.

30.16.1 Πλοῦτος καὶ βίος παρῆλθεν· ὡς ἄχνη ὑπὸ λαίλαπος   καὶ καπνὸς ὑπὸ ἀνέμου ἐκδιωχθεὶς οὐ φαίνεται,οὕτως μου τὸ πνεῦμα, ἄφνω   ἐκπορευθέν, ἐμοῦ διεχέθη ὡς χαῦνος νυνὶ ἀήρ.

30.16.5 Σκιὰ γὰρ ὁ βίος παντὶ θνητῷ· οὐκ ἔστιν ἀνάλυμα   ἐν τῇ τελευτῇ ἐμοῦ, ὅτι σφόδρα ἡμάρτηκα. Δικαίων ψυχαὶ ἐν ταῖς χερσὶ δὲ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐγγιεῖ μάστιξ σκηνώματι αὐτῶν·διὸ νῦν κεκράξομαι πρὸς Ἀβραὰμ

30.16.10 ἐξιλεῶσαι Θεὸν καὶ πεμφθῆναι τὸν γνωστόν μου   τὸν βοήσαντα Λάζαρον· Ἐλέησον Κύριε."

30.17.1 Εὐθύς νευροῦται ἐν τούτοις ὁ πλούσιος κρινόμενος, καὶ Ἀβραὰμ ἐδυσώπει δακρύων καὶ βοῶν αὐτῷ·» – Πάτερ Ἀβραάμ, οἰκτείρας   σπλαγχνίσθητί μοι καὶ πέμψον Λάζαρον δροσίσαι με σπουδῇ.

30.17.5 Τῇ φλογὶ δεινῶς ὀδυνώμενος ἀποτηγανίζομαι· διὸ μὴ παρίδῃς με, ἀλλὰ πρόσχες τῇ κρίσει μου· ἐλθέτω πρός με ὅνπερ παρέβλεπον μισῶν, ὁρῶν ἐνδεῆ καὶ ἐκτηκόμενον λιμῷ·νῦν γὰρ οὗτος πλούσιος, ἐγὼ πτωχός,

30.17.10 κρινόμενος ἐν φλογί· διὸ οὗτός μου δροσίσῃ χείλη τὰ μὴ βοήσαντα· Ἐλέησον Κύριε.

30.18.1

– Ἰδού πατέρα φωνεῖς με, μὴ γνούς μου τὸ φιλόξενον· οὐκ ἂν γὰρ βλέπων παρεῖδες τὸν ἐν πτωχείᾳ Λάζαρον·οὗτος γὰρ ὅνπερ καλέεις   παρακαλεῖται· σύ δ᾿ ὀδυνᾶσαι ἐν πυρί, ἄθλιος ὤν.

30.18.5 Οὐκ ᾠκτείρησας, οὐκ ἠλέησας ἐν τῇ παροικίᾳ σου   τὸν δίκαιον Λάζαρον ἐν πτωχείᾳ φερόμενον· οὐκ ἐνεθυμήθης ὡς θνητὸς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἔμεινας μάτην θησαυρίζων τὸν χρυσόν·ἐνδεῆ παρέβλεπες μὴ ἐλεῶν,

30.18.10 ὡς πλούσιος καὶ φθαρτός· προστιθέμενος τῷ πλούτῳ πλοῦτον ἄλλον, οὐκ ἔκραζες· Ἐλέησον Κύριε.

30.19.1 – Νῦν τῆς προσκαίρου ἀπάτης ἀπήλαυσα, ὡς ἔφησας, καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ὑπάρχω πικρῶς βασανιζόμενος·ὅθεν ἐρωτῶ σε, πάτερ, ἐξαπόστειλον τὸν Λάζαρον ὡς ὑετὸν γλώσσῃ ἐμῇ."

30.19.5 Ἀβραὰμ δὲ τούτῳ ἀντέφησεν· "Ἀπέλαβες, ἄνθρωπε, ἐν βίῳ τὰ ἀγαθά· ὅθεν οὐ κεχρεώστησαι· καὶ Λάζαρος πάντα τὰ κακὰ ἔλαβεν, ὡς βέλη τὰ ἕλκη ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ·ὅθεν οὐκ ἐτάζεται ὡς πληρωθεὶς

30.19.10 τῶν ἀπεκεῖθεν κακῶν, ἵνα τούτων ἀπολαύσῃ τῶν καλῶν, ὅτι ἔκραζεν· Ἐλέησον Κύριε.

30.20.1 Οὐκ ὢν ἀνοικτίρμων νῦν σοι τοιαῦτα ἔφην, ἄνθρωπε, ἀλλ᾿ ὅτι μέγιστον χάος ὑπάρχει μεταξύ ἡμῶν,ἵνα μὴ οἱ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐνταῦθα ἔρχωνται, μήθ᾿ ἡμεῖς διαπερῶμεν πρὸς ὑμᾶς.»  

30.20.5 Πρὸς ταῦτα τῷ Ἀβραὰμ ἔφησε· "Σοῦ δέομαι, κύριε, ἐγεῖραί με ἐκ νεκρῶν το[ῦ ἀ]ναγγεῖλαι τῷ γένει μου, μήπως καὶ αὐτοὶ σύν ἐμοὶ κριθήσονται.» Ἀντέφη δ᾿ αὐτῷ· "Ἔχουσι προφήτας καὶ Μωσῆν·αὐτῶν ἀκουσάτωσαν ταῖς διδαχαῖς·

30.20.10 ὃς δ᾿ ἂν τούτοις μὴ πεισθῇ, οὐδ᾿ ἐκ τάφου ἂν καθίδῃ [δια]νιστάμενον φθέγξηται· Ἐλέησον Κύριε."

30.21.1 Yἱὲ Θεοῦ, σῶσον ἡμᾶς ὡς μόνος ἀτελεύτητος· ἀνθρώπου γὰρ αἱ ἡμέραι ὡς ἄνθος χόρτου ἔσονται·ὡς χλόη πρωῒ ἀνθήσει, τὸ δὲ ἑσπέρας ἀποπέσει, σκληρυνθῇ καὶ ξηρανθῇ,

30.21.5

ὅτι πνεῦμα ἦλθεν ἐν ῥισὶν ἡμῶν καὶ ὡς οὐχ ὑπάρξαντες   πάλιν γενησόμεθα, ὡς σκιὰ παρερχόμενοι.

Ἐν τῷ οὖν ἐκλείπειν τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ, μὴ ὄντος λυτρουμένου μηδὲ σῴζοντος,αὐτός με ἐξάρπασον ὡς λυτρωτὴς

30.21.10 τῆς ἀπειλῆς τοῦ πυρός, ἀκατάκριτόν με δείξας   μετὰ πάντων τῶν δούλων σου· ἐλέησον Κύριε.  

1-ый кондак помещён в разделе «Гимны по обстоятельствам»

31.t.1

Ἕ τερον κοντάκιον εἰς τὰς ιʹ παρθένους, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ τοῦτο τὸ

ποίημα]

ἦ χος δʹ, πρός· Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ.  

Προοίμιον I

31.pro 1.1 Τὸν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν,τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπί&##963;ωμεν,ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ,

ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου ἐλθόντος,

31.pro 1.5ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν σύν αὐτῷ ἐν τῷ γάμῳ· ὁ γὰρ οἰκτίρμων δῶρον ὡς Θεὸς  πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Προοίμιον II

31.pro 2.1

Ὁ νυμφίος τῆς σωτηρίας, ἡ ἐλπὶς τῶν σε ἀνυμνούντων, Χριστὲ ὁ Θεός,δώρησαι ἡμῖν τοῖς αἰτοῦσί σε  ἄσπιλον εὑρεῖν ἐν τῷ γάμῳ σου,ὡς αἱ παρθένοι, τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

Προοίμιον III

31.pro 3.1

Ἐν τῇ δευτέρᾳ σου, Χριστέ, παρουσίᾳ,ὅταν καθήσῃς, ὁ Θεός, ἐπὶ θρόνου  τοῦ φοβεροῦ σου, δέσποτα φιλάνθρωπε, δέομαι μὴ καταισχύνῃς με κατενώπιον πάντων·

31.pro 3.5ἄνοιξον τὰς θύρας μοι τοῦ νυμφῶνος, οἰκτῖρμον,ὡς ταῖς φρονίμοις τότε γυναιξίν,πᾶσιν παρέχων τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Προοίμιον IV

31.pro 4.1 Τὰς φρονίμους μίμησαι, ψυχή, παρθένους,καὶ αὐτῶν ζηλώσασα τὴν ἐλεήμονα στοργήν,ἐν μετανοίᾳ νῦν κραύγαζε·«Πᾶσι παράσχου, Χριστέ, στέφος ἄφθαρτον.»

Προοίμιον V

31.pro 5.1

Ὁ νυμφὼν ηὐτρέπισται, ψυχὴ ἀθλία·ἕως πότε πάθεσιν ἐκδαπανᾶς σου τὴν ζωὴν  καὶ οὐκ ἐργάζει τοῦ δέξασθαι ὡς αἱ παρθένοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

Προοίμιον VI

31.pro 6.1 Νῦν ὁ καιρὸς τῶν ἀρετῶν ἐπεφάνη   καὶ ἐπὶ θύραις ὁ κριτής· μὴ στυγνάσωμεν,   ἀλλὰ δεῦτε, νηστεύοντες προσάξωμεν δάκρυα, κατάνυξιν καὶ ἐλεημοσύνην,

31.pro 6.5 κράζοντες· "Ἡμάρτομεν ὑπὲρ ψάμμον θαλάσσης· ἀλλ᾿ ἄνες πᾶσιν, πάντων ποιητά,ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.1.1 Τῆς ἱερᾶς παραβολῆς τῆς ἐν εὐαγγελίοις ἀκούσας τῶν παρθένων, ἐξέστην, ἐνθυμήσεις καὶ λογισμούς ἀνακινῶν,πῶς τὴν τῆς ἀχράντου παρθενίας ἀρετὴν   αἱ δέκα μὲν ἐκτήσαντο,

31.1.5 ταῖς πέντε δὲ παρθένοις ἐγένετο ἄκαρπος ὁ πόνος, αἱ δὲ ἄλλαι ταῖς λαμπάσιν ἐξήστραπτον τῆς φιλανθρωπίας. Διὸ προτρέπεται αὐτὰς ὁ νυμφίος   καὶ εἰσάγει ἐν χαρᾷ ἐν τῷ νυμφῶνι,ὅτε οὐρανούς ἀνοίγει καὶ διανέμει

31.1.10 πᾶσι δικαίοις τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.2.1 Οὐκοῦν ζητήσωμεν ἡμεῖς τῆς θείας γραφῆς ταύτης τὴν χάριν καὶ τὸν τρόπον· ἀφθάρτου γὰρ ἐλπίδος ὑπάρχει πᾶσιν ὁδηγός,ὥσπερ οὖν καὶ πᾶσα ἡ θεόπνευστος γραφὴ   καθέστηκεν ὠφέλιμος.

31.2.5 Χριστῷ οὖν τῷ σωτῆρι προσπίπτοντες, κράξωμεν προθύμως· "Βασιλεῦ βασιλευόντων, φιλάνθρωπε, δὸς πᾶσι τὴν γνῶσιν· ὁδήγησον ἡμᾶς πρὸς τὰς ἐντολάς σου, ἵνα γνῶμεν τὴν ὁδὸν τῆς βασιλείας·ταύτην γὰρ ἡμεῖς ὁδεῦσαι ἐπιποθοῦμεν,

31.2.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.3.1

Ὑπὸ τῆς πίστεως αὐτῆς καὶ τῆς ἐπαγγελίας οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων   ποθοῦσιν ἐφικέσθαι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ·ὅθεν διὰ τοῦτο παρθενίας ἀρετὴν   φυλάττειν κατεπείγονται·

31.3.5 ἀσκοῦσι καὶ νηστείας, κατόρθωμα μέγιστον ἐν βίῳ, ταῖς εὐχαῖς προσκαρτεροῦσι, τὸ δόγμα δὲ ἄχραντον τηροῦσιν·   ἐλλείπει δὲ αὐτοῖς ἡ φιλανθρωπία   καὶ εὑρίσκεται λοιπὸν μάταια πάντα·πᾶς γὰρ ἐξ ἡμῶν μὴ ἔχων τὴν εὐσπλαγχνίαν

31.3.10 οὔτε λαμβάνει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.4.1 Τὸν πλοῦν ποιούμενοί τινες πάντων κατηρτισμένων, λιπόντες τὴν ὀθόνην   εὐθεῖαν ἐν θαλάσσῃ πορείαν οὐ κτῶν[ταί] ποτε·τότε γὰρ τοῦ δρόμου ἐμποδίζεται ἡ ναῦς   καὶ ἄπρακτος καθίσταται,

31.4.5 οὐ τέχνῃ κυβερνήτου δουλεύουσα, οὔτε δὲ τοῖς ναύταις. Τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον πάντες οἱ σπεύδοντες πρὸς τὴν βασιλείαν, κἂν πάσης ἀρετῆς σωρεύσουσι φόρτον, εὐσπλαγχνίας δέ εἰσι γεγυμνωμένοι,τοῖς πρὸς οὐρανὸν λιμέσιν οὐ προσορμῶσιν,

31.4.10 οὐ κομιοῦνται τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.5.1

Ἁπασῶν μεῖζον ἀρετῶν τὴν ἐλεημοσύνην ὁ πάντων κριτὴς κρίνας   παρέδωκεν ἀνθρώποις διδάξας τὴν παραβολήν·πέντε μὲν φρονίμους τὰς τὸ ἔλαιον σαφῶς    βαστάσαντας ἐκάλεσε,

31.5.5 μωρὰς δὲ τὰς τὸν δρόμον τελέσαντας ἄνευ τοῦ ἐλαίου. Καὶ τὴν δύναμιν τὴν ταύτης ἠκούσαμεν κράζοντος Ματθαίου·

ἧς πάλιν ἐπελθεῖν τὰ ῥήματα πάντα   πρὸς εἰδότας τὰς γραφὰς ἄτοπον κρίνω·ὅθεν τὸν σκοπὸν τὸν ταύτης ἀναζητῶμεν,

31.5.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.6.1 Πολλὴ ἡ τῆς παραβολῆς ἐστὶ διδασκαλία, πάσης φιλανθρωπίας   καὶ ταπεινοφροσύνης ὁδὸς καὶ πᾶσιν ὁδηγός·ἄνακτας ῥυθμίζει, ἡγουμένους τοῦ λαοῦ   διδάσκει τὴν συμπάθειαν.

31.6.5 Καθάπερ γάρ τις οἶκον ὑπέρλαμπρον κτίσας καὶ πληρώσας, εἰ μὴ τοῦτον ὀροφώσῃ, ἀνόνητος γίνεται ὁ πόνος, οὕτως τὰς ἀρετὰς ὁ οἰκοδομήσας, καὶ τὸν ὄροφον εἰ μὴ τῆς συμπαθείας  προσθήσῃ αὐταῖς, ἀπόλλυσι τούς καμάτους,

31.6.10ὥστε μὴ ἔχειν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.7.1 Εἰδεῖν ἰσχύομεν τὸν νοῦν τῆς θείας γραφῆς ταύτης, εἰ τὰ τῆς διανοίας   ὄμματα γρηγοροῦντα ἐπανατείνωμεν Χριστῷ·δόξωμεν οὖν βλέπειν τῆς ψυχῆς τοῖς ὀφθαλμοῖς   τὴν πάγκοσμον ἀνάστασιν,

31.7.5 Χριστὸν δὲ τὸν σωτῆρα δεικνύμενον πάντων βασιλέα, ὃς καὶ νῦν γὰρ βασιλεύει καὶ κύριος ἐστὶ καὶ δεσπότης. Κἂν στασιάζουσι τινὲς ἀγνοοῦντες, ἀλλ᾿ ἡ φλὸξ ἡ τοῦ πυρὸς πάντας χωνεύσει·τότε οὖν οὐδεὶς δυνήσεται ἀντιστῆναι,

31.7.10 ὅτε παρέξει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.8.1

[Ἴσμεν γὰρ πάντες ὡς φωνῇ ἡ σάλπιγξ ἐξαπίνης ἠχοῦσα δι᾿ ἀγγέλου   νεκρούς τούς ἀπ᾿ αἰώνων#957; ἐγερεῖ μένοντας Χριστὸν  τὸν καλὸν νυμφίον, ὑϊὸν τὸν τοῦ Θεοῦ,  τὸν ἄναρχον Θεὸν ἡμῶν·

31.8.5 κραυγῆς τε γινομένης αἰφνίδιον, πάντες ἀπαντῶσι, καὶ ἑτοίμους τὰς λαμπάδας οἱ ἔχοντες τὰς ἐλαιοθρέπτους   εἰσέρχονται εὐθύς μετὰ τοῦ νυμφίου, βασιλείαν οὐρανῶν κληρονομοῦντες·τότε γὰρ αὐτοῖς ἡ πίστις μετὰ τῶν ἔργων

31.8.10 δώσει ἀξίως τὸν ἄφθαρτον στέφανον.]

31.9.1 Νικᾷ τὰς ἄλλας ἀρετὰς ἡ ἐλεημοσύνη ἡ ὄντως λαμπροτέρα   πασῶν προκαθημένη τῶν ἀρετῶν παρὰ Θεῷ·τέμνει τὸν ἀέρα, ὑπερβαίνει μετ᾿ αὐτὸν   σελήνην καὶ τὸν ἥλιον,

31.9.5 καὶ φθάνει ἀπροσκόπως τὴν εἴσοδον τῶν ἐπουρανίων, καὶ οὐχ ἵσταται οὐδ᾿ οὕτως, ἀλλ᾿ ἔρχεται μέχρι τῶν ἀγγέλων, ἐκτρέχει τούς χορούς καὶ τῶν ἀρχαγγέλων, ἐντυγχάνει τῷ Θεῷ ὑπὲρ ἀνθρώπων,παρίσταται δὲ τῷ θρόνῳ τοῦ βασιλέως,

31.9.10 τοῦτον αἰτοῦσα τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.10.1 Οὐκοῦν κατίδωμεν ἡμεῖς τὰς πέντε τὰς πανσόφους ἐξ ὕπνου ἀναστάσας   καθάπερ ἐκ παστάδος καὶ οὐκ ἐκ τάφου τῶν νεκρῶν·ἔλαιον γὰρ εἶχον, καὶ εὐθύς τὰς τῆς ψυχῆς   λαμπάδας κατεκόσμησαν.

31.10.5 Αἱ ἄλλαι δὲ ὁμοίως ἀνέστησαν ἅθροον σύν ταύταις, σκυθρωπὰ προσκεκτημέναι τὰ πρόσωπα καὶ συμπεπτωκότα· ἐσβέσθησαν μὲν γὰρ αἱ τούτων λαμπάδες, τὰ ἀγγεῖα δὲ αὐτῶν κοῦφα ἐδείχθη· ἔλαιον λαβεῖν ἐζήτουν ἐκ τῶν φρονίμων

31.10.10 τῶν δρεψαμένων τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.11.1

Ὑπολαβοῦσαι αἱ σοφαὶ φησὶ ταῖς ἀνοήτοις· "Μήποτε οὐκ ἀρκέσει  ὃ ἔσχομεν ἐν κόσμῳ ἡμῖν τε πᾶσι καὶ ὑμῖν·οὔτε γὰρ θαρροῦμεν οὔτε ἔχομεν σαφῶς   ἐνέχυρον τὴν ἔκβασιν."

31.11.5 Καὶ γὰρ ὁ τῶν δικαίων νῦν σύλλογος ἅπας ἀμφιβάλλει   καὶ φοβεῖται ἐν τῇ κρίσει τὸ ἄδηλον τὸ τοῦ κριτηρίου,

ἕως ἂν πρόδηλος φανῆται ἡ ψῆφος   καὶ λυτρώσηται αὐτούς πάσης δουλείας·τὸν ἔλεον οὖν μερίζει ὁ πάντων κτίστης,

31.11.10 ὅστις δωρεῖται τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.12.1

Ῥητῶς αἱ φρόνιμοί φησιν· "Ἀπέλθατε, ζητεῖτε ἐκεῖ πρὸς τούς πωλοῦντας   εἰ ἄρα δυνηθῆτε ἔλαιον πρίασθαι νυνί."Αὗται δ᾿ ἀπατῶνται ὡς ἀνόητοι ἀεὶ   καὶ σπεύδουσιν ὠνήσασθαι,

31.12.5

ὅτε τῆς πραγματείας τοῖς ἅπασι κέκλεισται ὁ χρόνος,παροδεύσας καὶ συγκλείσας τὸν ἄκαρπον δρόμον τῶν ἀφρόνων· τὴν τότε ταραχὴν αὐτῶν ὑπογράφει   καὶ τὸν θόρυβον σαφῶς τούτων ἐλέγχει·ἀδύνατον γὰρ ἐζήτουν ὡς μὴ φρονοῦσαι,

31.12.10 ὅθεν οὐκ ἔσχον τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.13.1

Ὡς δὲ τοῦ δρόμου τὸ κενὸν ἐπέγνωσαν εἰς τέλος, ὑπέστρεψαν αἱ πέντε   καὶ εὗρον τὸν νυμφῶνα ἀποκλεισθέντα τοῦ Χριστοῦ·κράξασαι δὲ πᾶσαι ἐν φωνῇ ὀδυνηρᾷ  καὶ στεναγμοῖς καὶ δάκρυσι·

31.13.5 "Τῆς σῆς φιλανθρωπίας, ἀθάνατε, ἄνοιξον τὴν θύραν   καὶ ἡμῖν ταῖς δουλευσάσαις τῷ κράτει σου ἐν τῇ παρθενίᾳ», τότε ὁ βασιλεύς πρὸς ταύτας κραυγάζει· "Οὐκ ἀνοίγεται ὑμῖν ἡ βασιλεία·οὐκ οἶδα ὑμᾶς· ὑπάγετε οὖν ἐκ μέσου·

31.13.10 οὐ γὰρ φορεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.14.1 Μόνον δὲ ἤκουσαν Χριστοῦ τοῦ πάντων βασιλέως βοῶντος πρὸς τὰς πέντε· «Τίνες ἐστέ, οὐκ οἶδα», πληροῦνται πάσης ταραχῆς·κλαύσασαι βοῶσι· »Δικαιότατε κριτά,  ἁγνείαν ἐτηρήσαμεν·

31.14.5 ἐγκράτειαν δὲ πᾶσαν ἠσκήσαμεν, μετὰ προθυμίας   κατετάκημεν νηστείαις, ἐστέρξαμεν τὴν ἀκτημοσύνην· τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς τῆς ἀκολασίας   ἐνικήσαμεν ἡμεῖς καὶ τὰς ὀρέξεις·ἄχραντον ἀεὶ μετήλθομεν πολιτείαν,

31.14.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.15.1 Ἀλλὰ μετὰ τὰς ἀρετὰς καὶ χάριν παρθενίας καὶ τὸ καταπατῆσαι   τὸ πῦρ τὸ τῆς λαγνείας καὶ φλόγα τὴν τῶν ἡδονῶν,μετὰ πλείστους πόνους, ὅτε τῶν ἐν οὐρανοῖς   τὸν βίον ἐζηλώσαμεν  

31.15.5 – καὶ γὰρ τῶν ἀσωμάτων ἐσπεύσαμεν ἔχειν πολιτείαν – , τὰ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὡς ἔοικεν, ἄτιμα εὑρέθη· πολλῆς γὰρ ἀρετῆς ἐδείξαμεν πόνον, καὶ ματαία ἡ ἐλπὶς πᾶσα ἐδείχθη.Τί οὖν προσποιεῖ τὴν ἄγνοιαν, ὁ παρέχων

31.15.10 πᾶσιν οἷς θέλεις τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.16.1 Νεῦσον, σωτήρ, καὶ ἐφ᾿ ἡμᾶς, μόνε δικαιοκρίτα, ἄνοιξόν σου τὴν θύραν· δέξαι εἰς τὸν νυμφῶνα τὰς σὰς παρθένους, λυτρωτά,καὶ μὴ ἀποστρέψῃς τὸ σὸν πρόσωπον, Χριστέ,  τῶν ἐπικαλουμένων σε,

31.16.5

ἵνα μὴ στερηθῶμεν τῆς χάριτος σοῦ τῆς ἀθανάτου, μὴ γενώμεθα αἰσχύνη καὶ ὄνειδος ἐπὶ τῶν ἀγγέλων· μὴ μέχρις οὖν παντὸς ἡμᾶς παρεάσῃς   τοῦ νυμφῶνός σου, Χριστέ, ἵστασθαι ἔξω·πάρεξ γὰρ ἡμῶν οὐκ ἤσκησαν τὴν ἁγνείαν,

31.16.10 αἷς καὶ παρέσχες τὸν ἄφθαρτον στέφανον.»  

31.17.1 Οὕτως ἐρούσαις ταῖς μωραῖς πρὸς τὸν κριτὴν ἁπάντων, πρὸς ταύτας Χριστὸς ἔφη· "Πρόκειται νῦν ἡ κρίσις δικαία καὶ ἀληθινή·τῆς φιλανθρωπίας ἀπεκλείσθη ὁ καιρός,  οὐκ ἔστι νῦν συμπάθεια·

31.17.5 οὐκέτι εὐσπλαγχνίας ἠνέῳκται θύρα τοῖς ἀνθρώποις,ἐπειδήπερ μετανοίας οὐ δέδοται τόπος τοῖς ἐνταῦθα· οὐκέτι συμπαθὴς ὁ πρώην οἰκτίρμων, ἀλλ᾿ ἀπότομος κριτὴς ὁ ἐλεήμων·ἄσπλαγχνοι ὑμεῖς ἐδείχθητε ἐν τῷ κόσμῳ·

31.17.10 πῶς οὖν ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.18.1

Ὑμῖν οὖν λέγω φανερῶς ἐπὶ τῶν ἀρχαγγέλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων  ἃ πέπονθα ἐκ τούτων τῶν σύν ἐμοὶ συνελθουσῶν·εὗρόν με ἐν θλίψει καὶ πεινάσαντα σφοδρῶς,  ἐσπούδασαν χορτάσαι με·

31.18.5 διψήσαντα δὲ πάλιν ἐπότισαν πάσῃ προθυμίᾳ· ξενιτεύσαντα ἰδοῦσαι συνήγαγον ὥσπερ ἐγνωσμένον· δεσμοῖς κρατούμενον περιεποιοῦντο· ἐσκέψαντο δέ με καὶ ἀσθενοῦντα·πᾶσαν ἀκριβῶς ἐφύλαξαν ἐντολήν μου·

31.18.10 ὅθεν καὶ εὗρον τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.19.1 Τοιοῦτον οὖν οὐδὲν ὑμεῖς ἐδράσατε ἐν κόσμῳ, φυλάξασαι νηστείαν, ἀσκοῦσαι παρθενίαν καὶ τὴν ἐν λόγοις ἀρετήν·ἄνευ τοίν #965;ν ἔργων εὐσεβῶν καὶ ἐντελῶν   εἰκῇ κεκοπιάκατε·

31.19.5 τούς ξένους δεομένους παρείδετε καὶ τούς ἀσθενοῦντας, οὐδεμίαν τοῖς πεινῶσιν ὠρέξατε χεῖρα βοηθείας· ὑπόκρισις ὑμᾶς ἐξέθρεψε μόνη· ἐσεμνύνεσθε ἀεὶ τῇ ἀπηνείᾳ·κρούουσι πτωχοῖς ὅλως οὐκ ἐβοηθεῖτε·

31.19.10 πῶς οὖν ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.20.1

Ὅλως πρὸς οἶκτον ἑαυτὰς οὐκ ἠνέσχεσθε δοῦναι, γυμνούς καὶ προσηλύτους   καὶ ξένους ὑπὸ σκέπην μὴ εἰσαγαγοῦσαί ποτε·πρὸς τούς πικρῶς ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ φυλακαῖς   τὴν ἀκοὴν ἐφράξατε·

31.20.5 τούς [μὲν] ἐν ἀσθενείᾳ οὐκ εἴδατε· τούς δὲ ἐν πτωχείᾳ καὶ ἐνδείᾳ δεομένους οὐδ᾿ ἱλαρᾷ ὄψει ἑωρᾶτε, ἀλλ᾿ εἴχετε ἀεὶ τὴν ἀπανθρωπίαν   καὶ παρῆν ὑμῖν ὀργὴ ἀντ᾿ εὐσπλαγχνίας·πῶς οὖν οἱ ποτὲ τοιαῦτα ἐν βίῳ δρῶντες

31.20.10 ἄρτι ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.21.1

Ὑπερηφάνοις ὀφθαλμοῖς προσείχετε τούς πάντας, πτωχούς κατεφρονεῖτε· γεγόνατε τοῖς πᾶσιν ἀσυμπαθεῖς, ἀνηλεεῖς·κατὰ τῶν πταιόντων ἐκινεῖσθε ἀφειδῶς   αἱ καθ᾿ ἑκάστην πταίουσαι·

31.21.5 κατὰ τῶν ὁμοφύλων ἀπάνθρωποι ὡς μὴ πλημμελοῦσαι   ἐφρονεῖτε τὰ μεγάλα, κομπάζουσαι τοῖς κατωρθωμένοις· τούς μὴ νηστεύοντας ὡς ἀπερριμμένους, τούς ἐν γάμῳ βδελυκτούς εἴχετε πάλιν·μόνας ἑαυτὰς ἡγεῖσθε ὥσπερ δικαίας,

31.21.10 μήπω λαβοῦσαι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.22.1 Τὴν μὲν νηστείαν εἴχετε μὴ θίγοντες βρωμάτων· τῇ δὲ πρὸς τούς ἀνθρώπους   ἐχρῆσθε λοιδορίᾳ καὶ συκοφαντίαις ἀεί·ἦν ὑμῖν ἁγνεία καὶ αὐτὴ οὐ καθαρά·  τῷ ῥύπῳ γὰρ τῶν ῥήσεων

31.22.5

[καὶ] ταύτην καθ᾿ ἡμέραν ἐχραίνετε· τίς οὖν ὠφελία   ἡ σεμνότης, εἰ μὴ ἔχει τὴν ἔννοιαν πᾶσαν σεμνοτάτην; Συμφέρει οὖν τινα ἐσθίειν καὶ πίνειν  καὶ διάγειν συνετῶς ἤπερ νηστεύειν  καὶ μὴ ἐκ πάντων νηστεύειν τῶν βλαπτόντων·

31.22.10 πῶς γὰρ αἰτήσει τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.23.1 Οὐκ οἰκοδομεῖταί ποτε νηστεία, εἰ μὴ ἔχει τὰ πάντα [ἐξελ]οῦσα   ἐκ λογισμῶν ἀτόπων καὶ πράξεων τῶν χαλεπῶν,οὐδὲ στερεοῦται ἡ ἐγκράτεια σαρκὶ   ἐν ἀκρατεῖ διάγουσα.

31.23.5

Ὑπάρχει γὰρ νηστείας θεμέλιος, καὶ ἐν ἀσφαλείᾳ δέον ταύτην καταθεῖναι, ὡς ἐρυμνὸν οἶκον ἀνεγεῖραι·

Ὁ ἔλεος αὐτὴν λαμπρύνει μεγάλως   καὶ εὐσέβεια αὐτὴν πάλιν πιαίνει·αὗται οὖν αὐτὴν ὡς τείχη περιφρουροῦσι

31.23.10 καὶ προξενοῦσι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.24.1 Τί οὖν ὠφέλησεν ὑμᾶς νηστεία καὶ ἁγνεία μετὰ ἀλαζονείας; Πραότητα ἠρνεῖσθε, θυμὸν ἐστέργετε ἀεί·πρᾶος δὲ ὑπάρχων, ἐπεπόθουν τούς πραεῖς,  διδούς αὐτοῖς τὴν ἄφεσιν·

31.24.5 ἀρνοῦμαι τούς νηστείαν φυλάττοντας μετὰ ἀσπλαγχνίας, καὶ προσδέχομαι δὲ μᾶλλον τούς ἔσθοντας μετὰ εὐσπλαγχνίας· παρθένους δὲ μισῶ ὄντας ἀπανθρώπους, φιλανθρώπους δὲ τιμῶ γεγαμηκότας·τίμιός ἐστιν ὁ γάμος ἐν σωφροσύνῃ,

31.24.10 ὅθεν καὶ ἔχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.25.1 Οὐ ξίφος ὤξυνα ἐγὼ πρὸς τούς ἡμαρτηκότας, ἀλλ᾿ ἔσχον ἀεὶ βλέμμα   πρᾶον πρὸς τούς ἀνθρώπους ὁ τῶν ἀνθρώπων ποιητής·κλαύσασαν τὴν πόρνην ἐδεξάμην εὐμενῶς   καὶ δέδωκα τὴν ἄφεσιν·

31.25.5 στενάξαντα τελώνην ἠλέησα καὶ οὐκ ἀπωσάμην, ὅτι εἶδον τὴν βεβαίαν μετάνοιαν τούτῳ ἐνοικοῦσαν· πρὸς πάντας συμπαθὴς ἐδείχθην ὁ κτίστης,  ἀρνησάμενον ἐμὲ ᾤκτειρα Πέτρον,δάκρυσιν ἐγὼ συνέπαθον τοῖς ἐκείνου

31.25.10 ὅτι ἐζήτει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.26.1 Περὶ δὲ τῶν συνελθουσῶν ἐμοὶ ἐν τῷ νυμφῶνι εἴπω ἐπὶ τοῦ πλήθους·  ’Ἐφύλαξαν σπουδαίως τὰς ἐντολάς μου ἐπὶ γῆς·γέγοναν ταῖς χήραις ἀντιλήπτορες ἀεὶ

καὶ ὀρφανούς ἠλέησαν·

31.26.5 τοῖς ἐν στενοχωρίαις συνέπασχον καὶ τοῖς θλιβομένοις, καὶ οὐδέποτε τὴν θύραν ἀπέκλεισαν πένησιν ἢ ξένοις· ἰάτρευον ἀεὶ τούς ἐν ἀσθενείαις,  οὓς ἡγήσασθε ὑμεῖς ἀπερριμμένους.Οὐκ οἶδα ὑμᾶς· ἀρνοῦμαι τὰς ἀπανθρώπους,

31.26.10  ταύταις δὲ δώσω τὸν ἄφθαρτον στέφανον.’"

31.27.1

Ὁ τῶν ἀγγέλων δὲ χορὸς θαυμάζει ὑπακούων Χριστοῦ τοῦ βασιλέως   ταῖς πέντε μαρτυροῦντος ταῖς εἰσελθούσαις σύν αὐτῷ.Ὢ τῆς παρρησίας τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ   μεγίστου τε καυχήματος·

31.27.5 ἐπὶ τοσούτων δήμων κομίζονται ψῆφον ἀφθαρσίας· ἐπὶ τούτων καὶ αἱ ἄλλαι ἀπόφασιν δέχονται ἐσχάτην   καὶ κλαύσωσι πικρῶς ἀτέλεστον θρῆνον, ὅτι βλέπουσι χορούς τούς τῶν ἁγίων  ἔχοντας ἐκ [τοῦ] ἐλέου τὴν παρρησίαν,

31.27.10 πάντας φοροῦντας τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.28.1

Ἰδού οὖν πρόδηλά εἰσι τὰ εἰς τὴν βασιλείαν καλοῦντα τούς ἀνθρώπους· σπεύσωμεν οὖν φυλάξαι τὰς ἐντολὰς τὰς τοῦ Χριστοῦ·πρόκειται εἰς πρᾶσιν, ἂν θελήσωμεν λαβεῖν, ἐν ἀγοραῖς τὸ ἔλαιον·

31.28.5 εἴσι δὲ οἱ πωλοῦντες οἱ χρῄζοντες ἐλεημοσύνην· καθ᾿ ἑκάστην τὴν ἡμέραν πιπράσκουσι· τί οὖν ἀμελοῦμεν; Καὶ δύο γὰρ λεπτῶν λαμβάνομεν πάντως  ὅσον λάβῃ τις διδούς χρήματα πλεῖστα·μέτρα γὰρ ἡμῶν ἐτάζει ὁ πάντων κτίστης,

31.28.10 οὕτως παρέχων τὸν ἄφθαρτον [στέφανον].

31.29.1

Ἡ ἐντολὴ ἡ τοῦ Θεοῦ βαρεῖα οὐχ ὑπάρχει· οὐδὲ γὰρ παραγγέλλει   δοῦναι ὃ οὐκ ἰσχύεις, ἀλλὰ προαίρεσιν ζητεῖ·δύο μόνον ἔχεις ὀβολούς ἐπὶ τῆς γῆς;  Οὐδὲν δὲ ἄλλο κέκτησαι;

31.29.5 Τούτους ὁ πανοικτίρμων προσδέχεται πάντως ὡς δεσπότης, καὶ προτίμησίν σοι δώσει τοῦ χρήματα πλεῖστα δεδωκότος.   Οὐκ ἔχεις ὀβολὸν ἵνα προσενέγκῃς· Δὸς ποτήριον ψυχροῦ τῷ δεομένῳ·δέχεται αὐτὸ Χριστὸς μετ᾿ εὐχαριστίας,

31.29.10 πάντως διδούς σοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.30.1 Μικρὰ λαμβάνων ὁ σωτὴρ μεγάλα ἀντιδώσει· ἀντὶ γὰρ τῶν προσκαίρων   ἀπόλαυσιν δωρεῖται τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.Δὸς βραχύ τι ἄρτου καὶ λαμβάνεις ἀντ᾿ αὐτοῦ   τὸν τῆς τρυφῆς παράδεισον·

31.30.5 οὐ βλάψει ς[ε ἡ] πενία, οὐκ ἔνδεια, ἐὰν ὑπομείνῃς, οὐδὲ γὰρ λογοθεσίῳ ὑπόκεισαι· μὴ ζήτει ἐντεῦθεν· ὁ γὰρ ἐλάχιστος συγγνώμην λαμβάνει, δυνατοὶ δὲ δυνατῶς λογοθετοῦνται·εὐγνώμων γενοῦ, ἵν᾿ εὕρῃς τὴν βασιλείαν

31.30.10 καὶ [ἵνα] λάβῃς τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.31.1

Ἄνες μοι, ἄνες μοι, σωτήρ, τῷ κατακεκριμένῳ παρὰ πάντας ἀνθρώπους· οὐ πράττω γὰρ ἃ λέγω καὶ συμβουλεύω τοῖς λαοῖς,  ὅθεν σοι προσπίπτω· δὸς κατάνυξιν, σωτήρ,  κἀμοὶ καὶ τοῖς ἀκούουσιν,

31.31.5

ἵνα τὰς ἐντολάς σου φυλάξωμεν πάσας ἐν τῷ βίῳ καὶ μὴ μείνωμεν θρηνοῦντες καὶ κράζοντες ἔξω τοῦ νυμφῶνος· ἐλέησον ἡμᾶς τῇ σῇ εὐσπλαγχνίᾳ, ὁ βουλόμενος ἀεὶ πάντας σωθῆναι·κάλεσον ἡμᾶς, σῶτερ, εἰς τὴν βασιλείαν,

31.31.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.