Скрыть
22:6
22:7
22:8
22:12
22:13
22:14
22:15
22:17
22:18
22:19
22:22
22:23
Церковнославянский (рус)
И отъи́де дави́дъ от­ту́ду, и спасе́ся, и прiи́де въ пеще́ру Одолла́мску: и слы́шав­ше бра́тiя его́ и до́мъ отца́ его́, прiидо́ша къ нему́ та́мо.
И собра́шася къ нему́ вся́къ и́же въ ну́ждѣ, и вся́къ должни́къ, и вся́къ печа́льный душе́ю, и бѣ́ и́ми облада́яй, и бя́ше съ ни́мъ я́ко четы́реста муже́й.
И отъи́де дави́дъ от­ту́ду въ Массифа́ѳъ Моави́тскiй и рече́ къ царю́ Моави́тску: да бу́дутъ ны́нѣ оте́цъ мо́й и ма́ти моя́ у тебе́, до́ндеже позна́ю, что́ сотвори́тъ мнѣ́ Бо́гъ.
И умоли́ лице́ царя́ Моави́тска, и пребыва́ху у него́ по вся́ дни́, су́щу дави́ду во о́бласти то́й.
И рече́ га́дъ проро́къ къ дави́ду: не сѣди́ во о́бласти се́й: иди́, и да вни́деши въ зе́млю Иу́дину. И и́де дави́дъ и при­­ше́дъ сѣ́де въ гра́дѣ сари́хъ.
И слы́ша Сау́лъ, я́ко позна́нъ бы́сть дави́дъ, и му́жiе и́же съ ни́мъ: и Сау́лъ сѣдя́ше на холмѣ́ подъ дубра́вою я́же въ ра́мѣ, и копiе́ въ руку́ его́, и вси́ о́троцы его́ предстоя́ху ему́.
И рече́ Сау́лъ ко отроко́мъ сво­и́мъ предстоя́щымъ ему́: слы́шите ны́нѣ, сы́нове Венiами́новы, а́ще во­и́стин­ну всѣ́мъ ва́мъ да́стъ сы́нъ Иессе́евъ се́ла и виногра́ды и поста́витъ ва́съ всѣ́хъ въ со́тники и ты́сящники:
я́ко вси́ согласи́стеся на мя́, и нѣ́сть от­крыва́яй во у́хо мое́, егда́ положи́ завѣ́тъ сы́нъ мо́й съ сы́номъ Иессе́овымъ, и нѣ́сть от­ ва́съ ни еди́нъ боля́й о мнѣ́ и воз­вѣща́яй во у́шы мо­и́, я́ко воз­дви́же сы́нъ мо́й раба́ мо­его́ на мя́ врага́, я́коже де́нь се́й?
И от­вѣща́ дои́къ Си́ринъ при­­ста́вленый надъ мска́ми Сау́ловыми и рече́: ви́дѣхъ сы́на Иессе́ева при­­ше́дша въ номву́ ко Авимеле́ху сы́ну Ахи́тову иере́ю:
и вопроша́­ше о не́мъ Бо́га, и бра́шно вдаде́ ему́, и ме́чь голiа́ѳа иноплеме́н­ника вдаде́ ему́.
И посла́ ца́рь при­­зва́ти Авимеле́ха сы́на Ахи́това, и вся́ сы́ны отца́ его́ иере́и от­ номвы́. И прiидо́ша вси́ къ царю́.
И рече́ Сау́лъ: слы́ши ны́нѣ, сы́не Ахи́товъ. И рече́: се́, а́зъ, глаго́ли, господи́не.
И рече́ ему́ Сау́лъ: почто́ совѣща́л­ся еси́ на мя́ ты́ и сы́нъ Иессе́евъ, я́ко вда́лъ еси́ ему́ хлѣ́бъ и ме́чь, и вопроша́лъ еси́ о не́мъ Бо́га положи́ти его́ на мя́ во врага́, я́коже де́нь се́й?
И от­вѣща́ Авимеле́хъ царю́ и рече́: и кто́ во всѣ́хъ рабѣ́хъ тво­и́хъ вѣ́ренъ я́коже дави́дъ, и зя́ть царе́въ, и кня́зь всѣ́мъ за́повѣдемъ тво­и́мъ, и сла́венъ въ до́му тво­е́мъ?
еда́ дне́сь нача́хъ вопроша́ти о не́мъ Бо́га? ника́ко: да не воз­ложи́ши, царю́, на раба́ тво­его́ словесе́ сего́, и на ве́сь до́мъ отца́ мо­его́, я́ко не вѣ́дяше ра́бъ тво́й во всѣ́хъ си́хъ словесе́ ма́ла, или́ вели́ка.
И рече́ ца́рь Сау́лъ: сме́ртiю у́мреши, Авимеле́хъ, ты́ и ве́сь до́мъ отца́ тво­его́.
И рече́ ца́рь скорохо́дцемъ предстоя́щымъ предъ ни́мъ: при­­веди́те и избі́йте иере́и Госпо́дни, я́ко рука́ и́хъ съ дави́домъ, и поне́же позна́ша, я́ко бѣжи́тъ то́й, и не воз­вѣсти́ша во у́шiю мое́ю. И не хотя́ху о́троцы царе́вы воз­ложи́ти ру́къ сво­и́хъ на иере́и Госпо́дни.
И рече́ ца́рь дои́ку: обрати́ся ты́, и устреми́ся на иере́и. И обрати́ся дои́къ Си́ринъ, и уби́ иере́евъ Госпо́днихъ въ то́й де́нь, три́ста пя́ть муже́й, всѣ́хъ нося́щихъ Ефу́дъ:
и номву́ гра́дъ иере́йскiй погуби́ о́стрiемъ ору́жiя от­ му́жеска по́лу и до же́нска, от­ о́трока и до ссу́щаго, и телца́ и осла́ и овча́те.
И угонзе́ еди́нъ сы́нъ Авимеле́ха сы́на Ахи́това, и́мя ему́ Авiа́ѳаръ, и бѣжа́ вслѣ́дъ дави́да.
И воз­вѣсти́ Авiа́ѳаръ дави́ду, я́ко изби́ Сау́лъ вся́ иере́и Госпо́дни.
И рече́ дави́дъ ко Авiа́ѳару: вѣ́дяхъ въ де́нь то́й, я́ко та́мо бѣ́ дои́къ Си́ринъ, я́ко воз­вѣща́я воз­вѣсти́тъ Сау́лу: а́зъ е́смь вино́венъ о душа́хъ до́му отца́ тво­его́:
сѣди́ со мно́ю, не бо́йся, я́ко идѣ́же а́ще взыщу́ души́ мо­е́й мѣ́сто, взыщу́ и души́ тво­е́й, я́ко сохране́нъ бу́деши ты́ у мене́.
Таджикский
Ва Довуд аз он ҷо рафта, ба мағораи Адулом гурехт; ва бародаронаш ва тамоми хонадони падараш шунида, назди ӯ ба он ҷо фуруд омаданд.
Ва ҳар кӣ дар аҳволи танг буд, ва ҳар кӣ қарзхоҳе дошт, ва ҳар кӣ зиндагии талх дошт талхайш буд, назди ӯ ҷамъ шуданд, ва ӯ саркардаи онҳо гардид; ва тақрибан чорсад нафар бо ӯ буданд.
Ва Довуд аз он ҷо ба Мисфои Мӯоб рафт, ва ба подшоҳи Мӯоб гуфт: «Лутфан, падарам ва модарам назди шумо биёянд, то бидонам, ки Худо бо ман чӣ хоҳад кард».
Ва онҳоро назди подшоҳи Мӯоб оварда монд, ва онҳо тамоми айёме ки Довуд дар он паноҳгоҳ буд, назди вай сокин буданд.
Ва Ҷоди пайғамбар набӣ ба Довуд гуфт: «Дар ин паноҳгоҳ наист, балки раҳсипор шуда, ба замини Яҳудо бирав». Ва Довуд рафта, ба ҷангали Ҳорат расид.
Ва Шоул шунид, ки Довуд ва одамоне ки бо ӯ ҳастанд, пайдо шудаанд; ва Шоул дар Ҷибъо, зери дарахти газ, ки бар тал буд, менишаст, ва найзааш дар дасташ буд, ва ҳамаи фармонбаронаш дар гирду пешаш меистоданд.
Ва Шоул ба фармонбарони худ, ки дар гирду пешаш истода буданд, гуфт: «Бишнавед, эй банӣ Бинёмин! Оё писари Йисой низ ба ҳамаи шумо киштзорҳо ва токистонҳо хоҳад дод, ва оё ҳамаи шуморо мириҳазор ва мирисад таъин хоҳад кард,
Ки ҳамаатон бар зидди ман забон як кардаед, ва касе гӯшраси ман накард, ки писарам бо писари Йисой паймон бастаааст, ва касе аз шумо ғами маро нахӯрд, ва гӯшраси ман накард, ки писарам бандаи маро барангехтааст, то ки бар ман камин гирад, чунон ки имрӯз воқеъ шудааст?»
Ва Дӯаги адӯмӣ, ки бо фармонбарони Шоул истода буд, ҷавоб гардонида, гуфт: «Ман писари Йисойро дидам, ки ба Нуб назди Аҳималик ибни Аҳитуб омад,
Ва ӯ дар бораи вай аз Парвардигор пурсид, ва тӯша ба вай дод, ва шамшери Ҷолёти фалиштиро ба вай дод».
Ва подшоҳ фиристода, Аҳималик ибни Аҳитуби коҳин ва ҳамаи коҳинони хонадони падари вайро, ки дар Нуб буданд, даъват намуд; ва ҳамаи онҳо назди подшоҳ омаданд.
Ва Шоул гуфт: «Бишнав, эй ибни Аҳитуб!» Вай гуфт: «Лаббай, эй хоҷаам».
Ва Шоул ба вай гуфт: «Чаро ту ва писари Йисой бар зидди ман забон як кардаед, ба тавре ки ту ба ӯ нон ва шамшер додаӣ, ва дар бораи ӯ аз Худо пурсидаӣ, то ки бар ман камин гирад, чунон ки имрӯз воқеъ шудааст?»
Ва Аҳималик ба подшоҳ ҷавоб гардонида, гуфт: «Кист аз ҳамаи бандагонат, ки мисли Довуд амин бошад? Ва ӯ домоди подшоҳ аст, ва иҷрокунандаи фармонҳои туст, ва дар хонаи ту мӯҳтарам аст.
Оё ба пурсидан аз Худо дар бораи ӯ ҳамон рӯз шурӯъ намудаам? Ҳошо! Бигзор подшоҳ ин гуноҳро ба бандаи худ ва ба тамоми хонадони падарам нисбат надиҳад, зеро ки бандаат аз тамоми ин кор ба андозаи андак ё зиёд огоҳ нашудааст хабар наёфтааст».
Ва подшоҳ гуфт: «Эй Аҳималик, ту ва тамоми хонадони падарат ҳатман хоҳед мурд!»
Ва подшоҳ ба шотироне ки дар гирду пешаш истода буданд, гуфт: «Ҳамла оварда, коҳинони Парвардигорро бикушед, зеро дасти онҳо низ бо Довуд аст, чунки аз гурехтани ӯ огоҳ шуда хабар ёфта, гӯшраси ман накардаанд». Вале фармонбарони подшоҳ нахостанд дасти душманӣ дароз кунанд, то ки коҳинони Парвардигорро ба ҳалокат расонанд.
Ва подшоҳ ба Дӯаг гуфт: «Ту ҳамла оварда, коҳинонро бикуш». Ва Дӯаги адӯмӣ ҳамла оварда, ба куштани коҳинон шурӯъ намуд, ва дар он рӯз вай ҳаштоду панҷ мардро, ки эфӯди катон мепӯшиданд, ба ҳалокат расонид.
Ва аҳли Нубро, ки шаҳри коҳинон аст, ба дами шамшер кушт: мардон ва занон, ва кӯдакон ва ширмакон, ва говон ва харон ва гӯсфандонро ба дами шамшер кушт.
Вале як писари Аҳималик ибни Аҳитуб, ки номаш Абётор буд, халосӣ ёфта, назди Довуд гурехт.
Ва Абётор ба Довуд хабар дод, ки Шоул коҳинони Парвардигорро кушт.
Ва Довуд ба Абётор гуфт: «Ҳамон рӯз, ки Дӯаги адӯмӣ дар он ҷо буд, медонистам, ки вай ба Шоул ҳатман хабар хоҳад дод. Ман сабаби ҳалокати ҳамаи ҷонҳои хонадони падарат шудаам.
Назди ман бимон, натарс, зеро ҳар кӣ қасди ҷони ту дорад, қасди ҷони ман низ хоҳад дошт; ту назди ман дар амният хоҳӣ буд».

Дљљт ал жерден чыгып, Адулам єњкєрєнљ жашырынды. Атасы, бир туугандары угуп, ошол жакка келишти.
Анын жанына кысымга алынгандар, карызга баткандар, кайгыга чљккљндљр чогулушту, аларга ал башчы болду. Анын жанында тљрт жєзгљ жакын адам бар эле.
Дљљт ал жерден чыгып, Мааптын Миспа деген жерине барып, Маап падышасына: «Кудай мени эмне кыларын билгиче, атам менен энем силердикинде тура турсун», – деди.
Анан Дљљт аларды Маап падышасына алып келди. Дљљт ал жерде жашырынып жєргљн учурда алар аныкында жашашты.
Бирок Гат деген пайгамбар Дљљткљ: «Бул жерде калба. Жєйєт жерине кет», – деди. Дљљт жолго чыгып, Херет токоюна келди.
Шабул Дљљттєн жана анын жанындагы кишилердин келгенин укту. Ошол убакта Шабул колуна найза кармап, Гибадагы тоодо, эмендин тєбєндљ отурган. Кулдарынын баары аны тегеректеп турушкан.
Шабул љзєн тегеректеп турган кулдарына мындай деди: «Бенжемин уулдары, уккула. Жышайдын уулу силерге талааларды, жєзємзарларды бермек беле, силерди мињ башы, жєз башы коймок беле.
Эмнеге силер баарыњар сєйлљшєп алып, эч кимињер мага менин уулумдун Жышайдын уулу менен достошконун айткан жоксуњар? Эмне єчєн мени эч кимињер аяган жоксуњар? Љз уулумдун кулумду мага каршы тузак коюуга тукурганын эмнеге айткан жоксуњар?»
Ошондо Шабулдун кулдары менен турган эдомдук Дойек мындай деп жооп берди: «Жышайдын уулунун Hопко, Акитуптун уулу Акимелекке келгенин кљргљм,
ал Дљљт єчєн Тењирге сыйынып, ага тамак-аш жана пелиштилик Голийаттын кылычын берген».
Падыша ыйык кызмат кылуучу Акитуп уулу Акимелекти, анын атасынын бєт тукумун, Hоптогу ыйык кызмат кылуучуларды чакыртканы киши жиберди. Алардын баары падышага келишти.
Шабул мындай деди: «Акитуп уулу, уккун». Тиги: «Мен угуп жатам, мырзам», – деп жооп берди.
Шабул ага мындай деди: «Эмне єчєн Жышайдын уулу экљљњљр мага каршы сєйлљшєп алдыњар? Бєгєн билингендей, ал мага каршы чыгып, тузак коюшу єчєн, сен эмне єчєн ага нан, кылыч бердињ? Эмнеге ал єчєн Кудайга сыйындыњ?»
Акимелек падышага мындай деп жооп берди: «Бардык кулдарыњдын ичинен Дљљттљй ишенимдєє ким бар? Ал – падышанын кєйљљ баласы, буйруктарыњды аткаруучу, єйєњдљгє кадырлуу адам.
Ал єчєн мен Кудайга бєгєн биринчи жолу сыйынып жатыптырмынбы? Жок, падыша, бул єчєн кулуњду жана атамдын тукумун кєнљљлљбљ, анткени кулуњ бул иштин эч нерсесин билбейт».
Падыша ага: «Сен љлєшєњ керек, Акимелек, сен да, атањдын бєт тукуму да љлєшє керек», – деди.
Анан падыша љзєнєн жанында турган сакчыларга: «Баргыла, Тењирдин ыйык кызмат кылуучуларын љлтєргєлљ, анткени алар Дљљт менен бир, алар анын качып кеткенин билип туруп, мага айтышкан эмес», – деди. Бирок падышанын кулдары Тењирдин ыйык кызмат кылуучуларын љлтєрєєнє каалашкан жок.
Ошондо падыша Дойекке: «Сен бар да, ыйык кызмат кылуучуларды љлтєр», – деди. Эдомдук Дойек барды да, ыйык кызмат кылуучуларды кырып салды. Ошол кєнє зыгыр буласынан токулган эфод кийген сексен беш эркекти љлтєрдє.
Ал ыйык кызмат кылуучулардын шаары Нопту кылыч менен кыйратты, эркектер менен аялдарды, љспєрємдљр менен эмчектеги балдарды, љгєздљрдє, эшектерди, койлорду кылыч менен љлтєрдє.
Жалгыз гана Акитуптун уулу Акимелектин уулу Абыйатар аман калып, Дљљткљ качып барды.
Абыйатар Дљљткљ Шабулдун Тењирдин ыйык кызмат кылуучуларын љлтєргљнєн айтып берди.
Дљљт Абыйатарга мындай деди: «Ошол кєнє мен эдомдук Дойекти ошол жерден кљргљм. Анын сљзсєз Шабулга жеткирип барарын билгем. Сенин атањдын тукумунун ар бир кишиси єчєн мен айыптуумун.
Менин жанымда кал, коркпо, анткени мени љлтєрмљкчє болгон адам сени да љлтєрљт. Сен менин жанымда коопсуз болосуњ».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible