И вси́ сы́нове Изра́илевы ви́дяху сходя́щь о́гнь и сла́ву Госпо́дню на до́мъ, и падо́ша ни́цъ на зе́млю на помо́стъ по́стланъ ка́менiемъ, и поклони́шася, и восхвали́ша Го́спода, я́ко бла́гъ, я́ко во вѣ́къ ми́лость его́.

Ца́рь же и вси́ лю́дiе пожро́ша же́ртвы предъ Го́сподемъ.

И пожре́ ца́рь Соломо́нъ же́ртву воло́въ два́десять и двѣ́ ты́сящы, ове́цъ сто́ и два́десять ты́сящъ, и освяти́ до́мъ Бо́жiй ца́рь и вси́ лю́дiе.

Свяще́нницы же стоя́ху на стра́жахъ свои́хъ, и леви́ти во орга́ны поя́ху пѣ́сни Госпо́дни, я́же сотвори́ дави́дъ ца́рь къ похвале́нiю Го́спода: [я́ко бла́гъ,] я́ко во вѣ́къ ми́лость его́, пѣ́сни дави́довы [пою́ще] рука́ми свои́ми: и свяще́нницы поя́ху труба́ми предъ ни́ми, и ве́сь Изра́иль стоя́ше.

Освяти́ же Соломо́нъ сре́днее двора́, и́же предъ це́рковiю Госпо́днею, принесе́ бо ту́ всесожже́нiя и ту́ки ми́рныхъ, я́ко олта́рь мѣ́дянъ, его́же сотвори́ Соломо́нъ, не можа́ше вмѣсти́ти всесожже́нiй и же́ртвъ и ту́ковъ.

И сотвори́ Соломо́нъ пра́здникъ во вре́мя о́но се́дмь дні́й, и ве́сь Изра́иль съ ни́мъ, собра́нiе вели́ко зѣло́ от вхо́да во Ема́ѳъ да́же до пото́ка Еги́петска:

сотвори́ же въ де́нь осмы́й торжество́, поне́же освяще́нiю олтаря́ сотвори́ се́дмь дні́й пра́здникъ.

И въ де́нь два́десять тре́тiй ме́сяца седма́го отпусти́ люді́й въ жили́ще и́хъ веселя́щихся и ра́дующихся о благи́хъ, я́же сотвори́ Госпо́дь дави́ду и Соломо́ну и Изра́илю лю́демъ свои́мъ.

И соверши́ Соломо́нъ до́мъ Госпо́день и до́мъ царе́въ: и вся́, ели́ка восхотѣ́ въ се́рдцы свое́мъ Соломо́нъ твори́ти въ дому́ Госпо́дни и въ дому́ свое́мъ, благопоспѣши́ся.

И яви́ся Госпо́дь Соломо́ну но́щiю и рече́ ему́: услы́шахъ моле́нiе твое́ и избра́хъ мѣ́сто сiе́ мнѣ́ въ до́мъ же́ртвы:

а́ще заключу́ не́бо, и до́ждь не излiе́тся, и а́ще повелю́ пруго́мъ поя́сти дре́во, и а́ще послю́ губи́телство на лю́ди моя́,

и а́ще посра́млени бу́дутъ лю́дiе мои́, на ни́хже при́звано е́сть и́мя мое́, и помо́лятся, и взы́щутъ лица́ моего́, и отвратя́тся от путі́й свои́хъ злы́хъ: и а́зъ услы́шу съ небесе́ и ми́лостивъ бу́ду грѣхо́мъ и́хъ, и изцѣлю́ зе́млю и́хъ:

и ны́нѣ о́чи мои́ бу́дутъ отве́рстѣ, и у́ши мои́ послу́шнѣ къ моле́нiю мѣ́ста сего́:

и ны́нѣ избра́хъ и освяти́хъ до́мъ се́й, да бу́детъ на мое́ ту́ да́же до вѣ́ка, и бу́дутъ о́чи мои́ и се́рдце мое́ ту́ вся́ дни́:

ты́ же а́ще ходи́ти бу́деши предо мно́ю, я́коже ходи́лъ дави́дъ оте́цъ тво́й, и сотвори́ши по всѣ́мъ, я́же повелѣ́хъ тебѣ́, и повелѣ́нiя моя́ и судьбы́ моя́ сохрани́ши:

и воздви́гну престо́лъ ца́рства твоего́, я́коже завѣща́хъ дави́ду отцу́ твоему́ глаго́ля: не отъи́мется от тебе́ му́жъ во́ждь во Изра́или:

а́ще же отвратите́ся вы́ и оста́вите повелѣ́нiя моя́ и за́повѣди моя́, я́же преда́хъ ва́мъ, и по́йдете и послу́жите бого́мъ ины́мъ и покло́нитеся и́мъ,

исто́ргну ва́съ от земли́, ю́же да́хъ ва́мъ: и до́мъ се́й, его́же освяти́хъ и́мени моему́, отве́ргу от лица́ моего́ и преда́мъ его́ въ при́тчу и въ по́вѣсть всѣ́мъ язы́комъ:

и до́мъ се́й высо́кiй [въ при́тчу], вся́къ мимоходя́й его́ ужа́снется и рече́тъ: почто́ сотвори́ Госпо́дь та́ко земли́ се́й и до́му сему́?

и отвѣща́ютъ: я́ко оста́виша Го́спода Бо́га оте́цъ свои́хъ, и́же изведе́ и́хъ от земли́ Еги́петскiя, и прiя́ша бо́ги чужды́я, и поклони́шася и́мъ, и порабо́таша и́мъ, и сего́ ра́ди наведе́ на ни́хъ вся́ сiя́ зла́я.

Таджикский

Языки

Ва ҳангоме ки Сулаймон гуфтани дуоро ба анҷом расонид, оташе аз осмон фуруд омада, қурбонии сӯхтанӣ ва забҳҳоро сӯзонид, ва ҷалоли Парвардигор хонаро пур кард.

Ва коҳинон натавонистанд ба хонаи Парвардигор дохил шаванд, зеро ки ҷалоли Парвардигор хонаи Парвардигорро пур карда буд.

Ва тамоми банӣ Исроил фуруд омадани оташ ва ҷалоли Парвардигорро бар хона диданд, ва рӯй бар замини сангфарш афтода, саҷда бурданд, ва Парвардигорро ҳамду сано хонданд, зеро ки Ӯ некӯст, зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ва подшоҳ ва тамоми қавм қурбониҳо ба ҳузури Парвардигор забҳ карданд.

Ва подшоҳ Сулаймон бисту ду ҳазор гов ва саду бист ҳазор гӯсфанд қурбонӣ кард; ва подшоҳ ва тамоми қавм хонаи Худоро пок карданд.

Ва коҳинон дар навбатдории худ меистоданд, ва левизодагон бо асбоби суруди Парвардигор буданд, ки подшоҳ Довуд онҳоро барои ҳамду санои Парвардигор сохта буд, зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист, ва Довуд ба воситаи онҳо ҳамду сано мегуфт; ва коҳинон дар рӯ ба рӯи онҳо карнай менавохтанд, ва тамоми Исроил меистоданд.

Ва Сулаймон миёнаи саҳнро, ки пеши хонаи Парвардигор буд, пок намуд, чунки қурбониҳои сӯхтанӣ ва чарбуи қурбониҳои саломатиро дар он ҷо пок кард, зеро қурбонгоҳи мисине ки Сулаймон сохта буд, қурбониҳои сӯхтанӣ ва ҳадияҳои ордӣ ва чарбуи қурбониҳоро натавонист ғунҷоиш диҳад.

Ва Сулаймон дар он вақт ҳафт рӯз ид кард, ва тамоми Исроил ҳамроҳи ӯ буданд, ки ин ҷамоати бағоят бузург аз даромадгоҳи Ҳамот то водии Миср ҷамъ омада буданд;

Ва дар рӯзи ҳаштум ҷамъомади ботантанаи идонае барпо карданд, зеро ки пок кардани қурбонгоҳро ҳафт рӯз, ва идро ҳафт рӯз ба амал оварданд.

Ва дар рӯзи бисту сеюми моҳи ҳафтум ӯ қавмро ба хаймаҳошон фиристод, ки онҳо ба сабаби некие ки Парвардигор ба Довуд ва Сулаймон ва қавми Худ Исроил карда буд, хурсанд ва дилшод буданд.

Ва Сулаймон хонаи Парвардигор ва хонаи подшоҳро ба анҷом расонид; ва ҳар он чи орзуи дили Сулаймон буд, ки дар хонаи Парвардигор ва дар хонаи худаш ба амал оварад, муваффақият ёфт.

Ва Парвардигор шабона ба Сулаймон зоҳир шуд, ва ба ӯ гуфт: «Дуои туро шунидам, ва ин маконро барои Худ баргузидам, то ки хонаи қурбониҳо гардад.

Агар осмонро бибандам, ва борон наборад, ва агар ба малах фармон диҳам, ки ҳосили заминро бихӯрад, ва агар вабое бар қавми Худ бифиристам,

Ва қавми Ман, ки ба номи Ман номида шудаанд, гардан фуроварда, дуо гӯянд ва рӯи Маро ҷӯё шаванд, ва аз роҳҳои бади худ баргарданд, – он гоҳ Ман аз осмон шунида, гуноҳҳои онҳоро хоҳам омурзид, ва замини онҳоро шифо хоҳам дод.

Алҳол чашмони Ман воз ва гӯшҳои Ман ба дуое ки дар ин макон гуфта мешавад, шунаво хоҳад буд.

Ва алҳол Ман ин хонаро баргузидам ва пок кардам, то ки номи Ман то абад дар он бошад; ва чашмони Ман ва дили Ман тамоми айём дар ин ҷо хоҳад буд.

Ва агар ту ба ҳузури Ман, чунон ки падарат Довуд рафтор менамуд, рафтор намоӣ, ва ҳар чиро, ки Ман ба ту фармудаам, ба ҷо оварӣ, ва фароизу аҳкоми Маро нигоҳ дорӣ,

Ман тахти подшоҳии туро устувор хоҳам кард, чунон ки бо падарат Довуд паймон баста, гуфтаам: ́Аз ту касе ки бар Исроил ҳоким бошад, аз миён нахоҳад рафт́.

Валекин агар шумо рӯй гардонида, аҳкому фароизеро, ки ба шумо додаам, тарк кунед, ва рафта, худоёни дигарро парастиш намоед, ва ба онҳо саҷда баред, –

Ман онҳоро аз замини Худ, ки ба онҳо додаам, решакан хоҳам кард, ва ин хонаро, ки ба номи Худ пок намудаам, аз ҳузури Худ дур хоҳам андохт, ва онро дар миёни ҳамаи қавмҳо зарбулмасал ва хандахариш хоҳам гардонид.

Ва дар ҳаққи ин хона, ки олишукӯҳ буд, ҳар касе ки аз пеши он бигзарад, аз харобии он дар ҳайрат монда, хоҳад гуфт: ́Аз чӣ сабаб Парвардигор ба ин замин ва ба ин хона чунин амал намудааст?́

Ва хоҳанд гуфт: ́Аз он сабаб, ки онҳо Парвардигор Худои падарони худро, ки онҳоро аз замини Миср берун оварда буд, тарк карданд, ва худоёни дигарро пайравӣ намуда, ба онҳо саҷда бурданд ва онҳоро парастиш карданд; бинобар ин тамоми ин мусибатро ба сари онҳо овардааст́».