И сiя́ за́повѣди и суды́, я́же снабди́те твори́ти на земли́, ю́же Госпо́дь Бо́гъ оте́цъ ва́шихъ дае́тъ ва́мъ въ жре́бiй во вся́ дни́, въ ня́же вы́ жи́ти бу́дете на земли́:

па́губою погуби́те вся́ мѣста́, въ ни́хже служи́ша та́мо язы́цы бого́мъ свои́мъ, я́же вы́ прiи́мете, на гора́хъ высо́кихъ и холмѣ́хъ и подъ дре́вомъ сѣно́внымъ:

и да раскопа́ете тре́бища и́хъ и сокрушите́ столпы́ и́хъ, и дубра́вы и́хъ ссѣче́те, и вая́нiе бого́въ и́хъ сожже́те огне́мъ, и погубите́ и́мя и́хъ от мѣ́ста того́.

Да не сотворите́ та́ко Го́споду Бо́гу ва́шему,

то́кмо на мѣ́стѣ, идѣ́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ, во еди́нѣмъ от племе́нъ ва́шихъ, нарещи́ и́мя Его́ та́мо и призва́ти, и взы́щете, и вни́дете та́мо:

и принесе́те та́мо всесожже́нiя ва́ша, и же́ртвы ва́шя, и нача́тки ва́ши, и обѣ́ты ва́ши, и во́льная ва́ша, и исповѣ́данiя ва́ша, пе́рвенцы воло́въ ва́шихъ и ове́цъ ва́шихъ,

и я́сти бу́дете та́мо предъ Го́сподемъ Бо́гомъ ва́шимъ и возвеселите́ся о всѣ́хъ, на ня́же возложите́ ру́ки ва́шя вы́ и до́мове ва́ши, я́коже тя́ благослови́лъ е́сть Госпо́дь Бо́гъ тво́й.

Да не сотвори́те та́мо всѣ́хъ, ели́ка вы́ творите́ здѣ́ дне́сь, кі́йждо уго́дное предъ собо́ю:

не прiидо́сте бо до ны́нѣ въ поко́й и въ наслѣ́дiе, е́же Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ дае́тъ ва́мъ.

И егда́ пре́йдете Иорда́нъ и вселите́ся на земли́, ю́же Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ да́стъ въ наслѣ́дiе ва́мъ, и упоко́итъ ва́съ от всѣ́хъ вра́гъ ва́шихъ, и́же о́крестъ ва́съ, и вселите́ся со утвержде́нiемъ:

и бу́детъ мѣ́сто, е́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ призва́ти и́мя Его́ та́мо, ту́ принесе́те вся́, ели́ка а́зъ заповѣ́даю ва́мъ дне́сь: всесожже́нiя ва́ша и же́ртвы ва́шя, и десяти́ны ва́шя и нача́тки ру́къ ва́шихъ, и вся́къ избра́нъ да́ръ ва́шъ, ели́ка обѣща́ете Го́сподеви Бо́гу ва́шему:

и возвеселите́ся предъ Го́сподемъ Бо́гомъ ва́шимъ вы́ и сы́нове ва́ши и дще́ри ва́ши, и рабы́ ва́ши и рабы́ни ва́ши, и леви́ти, и́же у вра́тъ ва́шихъ: я́ко нѣ́сть и́мъ ча́сти ни жре́бiя съ ва́ми.

Внемли́ себѣ́, да не принесе́ши всесожже́нiй твои́хъ на вся́комъ мѣ́стѣ, е́же а́ще у́зриши,

то́кмо на мѣ́стѣ, е́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й, въ еди́нѣмъ от племе́нъ твои́хъ, та́мо да принесе́ши всесожже́нiя твоя́ и та́мо сотвори́ши вся́, ели́ка а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь.

Но то́кмо всѣ́мъ жела́нiемъ души́ твоея́ да пожре́ши, и снѣ́си мяса́ по благослове́нiю Го́спода Бо́га твоего́, е́же даде́ тебѣ́ во вся́комъ гра́дѣ: нечи́стый при тебѣ́ и чи́стый вку́пѣ да я́стъ я́, я́ко се́рну, или́ еле́ня.

То́кмо кро́ве да не снѣ́сте: на зе́млю пролiе́те ю́, а́ки во́ду.

Не возмо́жеши я́сти въ градѣ́хъ твои́хъ десяти́ны пшени́цы твоея́ и вина́ твоего́ и еле́а твоего́, пе́рвенцовъ воло́въ твои́хъ и ове́цъ твои́хъ, и всѣ́хъ обѣ́товъ, ели́ки обѣща́ете, и исповѣ́данiй ва́шихъ, и нача́тковъ ру́къ ва́шихъ:

то́кмо предъ Го́сподемъ Бо́гомъ твои́мъ да снѣ́си я́ на мѣ́стѣ, е́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й Себѣ́, ты́ и сы́нъ тво́й и дще́рь твоя́, и ра́бъ тво́й и раба́ твоя́, и леви́тъ, и пришле́цъ и́же во градѣ́хъ твои́хъ, и возвесели́шися предъ Го́сподемъ Бо́гомъ твои́мъ во всѣ́хъ, на ня́же возложи́ши ру́ку твою́.

Внемли́ себѣ́, да не оста́виши леви́тина во все́ вре́мя, до́ндеже еси́ жи́въ на земли́.

А́ще же разшири́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й предѣ́лы твоя́, я́коже глаго́ла тебѣ́, и рече́ши: снѣ́мъ мяса́, а́ще вожделѣ́етъ душа́ твоя́, я́ко я́сти мяса́, во все́мъ жела́нiи души́ твоея́ да снѣ́си мяса́.

А́ще же дале́че отстои́тъ мѣ́сто от тебе́, е́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й призыва́ти и́мя Его́ та́мо, и зако́леши от воло́въ твои́хъ и от ове́цъ твои́хъ, я́же да́стъ тебѣ́ Бо́гъ тво́й, я́коже заповѣ́дахъ тебѣ́, и снѣ́си во градѣ́хъ твои́хъ по жела́нiю души́ твоея́.

Я́коже я́стся се́рна и еле́нь, та́ко да снѣ́си е́: нечи́стый при тебѣ́, и чи́стый та́кожде да снѣ́стъ.

Вонми́ крѣ́пцѣ, е́же не я́сти кро́ве: кро́вь бо е́сть душа́ его́: да не снѣ́стся душа́ съ мя́сы:

да не снѣ́сте ея́, на зе́млю пролiе́те ю́ а́ки во́ду:

да не снѣ́си ю́, да бла́го тебѣ́ бу́детъ и сыно́мъ твои́мъ по тебѣ́ во вѣ́ки, а́ще сотвори́ши се́, е́же добро́ и уго́дно е́сть предъ Го́сподемъ Бо́гомъ твои́мъ.

Ра́звѣ свята́я твоя́, я́же а́ще бу́дутъ тебѣ́, и обѣ́ты твоя́ взе́мъ да прiи́деши на мѣ́сто, е́же избере́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й о́ное себѣ́ призва́ти и́мя Его́ та́мо:

и сотвори́ши всесожже́нiя твоя́: мяса́ да вознесе́ши на олта́рь Го́спода Бо́га твоего́, кро́вь же же́ртвъ твои́хъ да пролiе́ши предъ степе́ни олтаря́ Го́спода Бо́га твоего́, мяса́ же да снѣ́си.

Снабди́ и послу́шай, и да сотвори́ши вся́ словеса́, я́же а́зъ заповѣ́даю тебѣ́, да бла́го тебѣ́ бу́детъ и сыно́мъ твои́мъ во вѣ́ки, а́ще сотвори́ши добро́ и уго́дно предъ Го́сподемъ Бо́гомъ твои́мъ.

А́ще же потреби́тъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й язы́ки, въ ня́же вхо́диши ты́ та́мо, наслѣ́дити зе́млю и́хъ, от лица́ твоего́, и прiи́меши ю́ въ наслѣ́дiе, и всели́шися въ земли́ и́хъ:

внемли́ себѣ́, да не взы́щеши послѣ́довати и́мъ, по потребле́нiи и́хъ от лица́ твоего́, не взыщи́ бого́въ и́хъ, глаго́ля: я́коже творя́тъ язы́цы сі́и бого́мъ свои́мъ, сотворю́ и а́зъ:

да не сотвори́ши Го́споду Бо́гу твоему́ та́ко: ме́рзостна бо Го́сподеви, я́же возненави́дѣ, сотвори́ша бого́мъ свои́мъ, я́ко сы́ны своя́ и дще́ри своя́ жгу́тъ огне́мъ бого́мъ свои́мъ.

Вся́ко сло́во, е́же а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь, сiе́ снабди́ твори́ти: да не приложи́ши къ сему́, ни отъи́меши от него́.

Таджикский

Языки

«Ин аст фароиз ва дастуроте ки шумо бояд риоя намуда, дар замине ки Парвардигор Худои падаронатон барои соҳибӣ кардани шумо додааст, ба амал оваред, дар тамоми айёме ки шумо дар он замин зиндагӣ хоҳед кард.

Ҳамаи маконҳоеро, ки халқҳое ки шумо бадар меронед, дар он ҷо худоёни худро парастиш мекарданд, тамоман несту нобуд кунед, хоҳ бар кӯҳҳои баланд бошад, хоҳ бар талҳо, хоҳ зери ҳар дарахти сабз.

Қурбонгоҳҳои онҳоро бишканед, ва сутунҳои онҳоро пора-пора кунед, ва Ашераҳои онҳоро дар оташ бисӯзонед, ва ҳайкалҳои худоёни онҳоро нест кунед, ва номҳои онҳоро аз он макон нобуд созед.

Барои Парвардигор Худои худ чунин амал накунед,

Балки ба маконе ки Парвардигор Худои шумо аз ҳамаи сибтҳои шумо баргузинад, то ки номи Худро дар он ҷо сокин гардонад, яъне ба манзили Ӯ рӯй оваред, ва ба он ҷо биёед,

Ва қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳои худ, ва даҳякҳои худ, ва ҳадияҳои афроштании дастҳои худ, ва назрҳои худ, ва хайроти худ, ва нахустзодаҳои говон ва гӯсфандони худро ба он ҷо биёред.

Ва дар он ҷо ба ҳузури Парвардигор Худои худ бихӯред, ва худатон ва аҳли хонаатон барои ҳар шуғли дасти худ, ки Парвардигор Худои шумо дар он шуморо баракат додааст, хурсандӣ кунед.

Ҳар он чиро, ки мо имрӯз дар ин ҷо мекунем, яъне ҳар он чи ба назари ҳар кас дуруст намояд, накунед.

Зеро ки то алҳол ба оромӣ ва ба мулке ки Парвардигор Худои шумо ба шумо медиҳад, нарасидаед.

Вале ҳангоме ки аз Урдун гузашта, дар замине ки Парвардигор Худои шумо ба шумо ҳамчун мулк медиҳад, сокин шавед, ва Ӯ шуморо аз ҳамаи душманонатон аз гирду пеш оромӣ диҳад, ва шумо дар амният бехатарӣ зиндагӣ кунед, –

Он гоҳ кадом маконе ки Парвардигор Худои шумо баргузинад, то ки номи Худро дар он сокин гардонад, ба он ҷо ҳар он чиро, ки ман ба шумо фармоям, биёред, яъне қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳои худ, даҳякҳо ва ҳадияҳои афроштании дастҳои худ, ва ҳар баргузидаи назрҳои худро, ки барои Парвардигор назр намоед;

Ва ба ҳузури Парвардигор Худои худ хурсандӣ кунед, – худатон ва писаронатон ва духтаронатон, ва ғуломатон ва канизатон, ва левизодагоне ки дар шаҳри шумо бошанд, зеро ки онҳо бо шумо ҳиссае ва мулке надоранд.

Эҳтиёт бош, ки қурбониҳои сӯхтании худро дар ҳар маконе ки мебинӣ, тақдим накунӣ;

Балки фақат дар маконе ки Парвардигор дар яке аз сибтҳои ту баргузинад, қурбониҳои сӯхтании худро тақдим намо, ва ҳар он чи ман ба ту фармоям, дар он ҷо ба амал овар.

Аммо гӯштро, мувофиқи тамоми ҳаваси дили худ, аз руи баракате ки Парвардигор Худоят ба ту бидиҳад, дар ҳамаи шаҳрҳои худ забҳ намуда, бихӯр; шахсони нопок ва пок метавонанд аз он бихӯранд, чунон ки аз гӯшти ғизол ва оҳу мехӯранд.

Лекин хунро нахӯред; онро мисли об бар замин бирезед.

Ту наметавонӣ дар шаҳрҳои худ даҳяки ғалла ва шираи ангур ва равғани зайтуни худро, ва нахустзодаҳои говон ва гӯсфандони худро, ва ҳар назреро, ки назр карда бошӣ, ва хайроти худ ва ҳадияҳои афроштании дастҳои худро бихӯрӣ;

Балки онҳоро ба ҳузури Парвардигор Худои худ дар маконе ки Парвардигор Худои ту баргузинад, бихӯр, – худат ва писарат ва духтарат, ва ғуломат ва канизат, ва левизодагоне ки дар шаҳрҳои ту бошанд; ва ба ҳузури Парвардигор Худои худ барои ҳар шуғли дасти худ хурсандӣ намо.

Эҳтиёт бош, ки левизодагонро дар тамоми айёми худ, ки дар замини худ бошӣ, тарк накунӣ.

Ҳангоме ки Парвардигор Худоят ҳудуди туро, чунон ки ба ту гуфтааст, васеъ кунад, ва ту бигӯӣ: ́Гӯшт хоҳам хӯрд́, зеро ки дили ту ҳаваси гӯшт хӯрдан дорад, – пас, мувофиқи тамоми ҳаваси дили худ гӯшт бихӯр.

Агар маконе ки Парвардигор Худои ту барои сокин гардонидани номи Худ баргузинад, аз ту дур бошад, ту аз говон ва гӯсфандони худ, ки Парвардигор ба ту бидиҳад, чунон ки ба ту фармудаам, забҳ намуда, дар шаҳрҳои худ мувофиқи тамоми ҳаваси дили худ бихӯр.

Аммо, чунон ки гӯшти ғизол ва оҳуро мехӯранд, ончунон аз он бихӯр; шахсони нопок ва пок метавонанд аз он бихӯранд.

Фақат эҳтиёт бош, ки хунро нахӯрӣ, зеро ки хун ҷон аст, ва ту ҷонро бо гӯшт нахӯр.

Онро нахӯр: онро мисли об бар замин бирез.

Онро нахӯр, то ки барои ту ва баъд аз ту барои писаронат некӯ бошад, вақте ки ту он чиро, ки дар назари Парвардигор дуруст аст, ба амал оварӣ.

Фақат қурбониҳои поки худро, ки дошта бошӣ, ва назрҳои худро бардошта, ба маконе ки Парвардигор баргузинад, биё.

Ва қурбониҳои сӯхтании худро, яъне гӯшт ва хуни онҳоро, бар қурбонгоҳи Парвардигор Худои худ тақдим намо; ва хуни забҳҳои худро бар қурбонгоҳи Парвардигор Худои худ бирез, ва гӯшти онҳоро бихӯр.

Ҳамаи ин суханонро, ки ман ба ту мефармоям, шунида риоя намо, то ки барои ту ва баъд аз ту барои писаронат то абад некӯ бошад, вақте ки ту он чиро, ки дар назари Парвардигор Худои ту некӯ ва дуруст аст, ба амал оварӣ.

Ҳангоме ки Парвардигор Худои ту халқҳоеро, ки барои забт кардани онҳо ба он ҷо меравӣ, аз пеши ту нобуд намояд, ва ту онҳоро бадар ронда, дар замини онҳо сокин шавӣ, –

Эҳтиёт бош, ки баъд аз он ки онҳо аз пеши ту нобуд шуда бошанд, онҳоро пайравӣ намуда, ба дом наафтӣ, ва ҷӯёи худоёни онҳо шуда, нагӯӣ: ́Чӣ гунае ки ин халқҳо худоёни худро парастиш мекарданд, ман низ чунин амал хоҳам кард́.

Бо Парвардигор Худои худ чунин амал накун! Зеро ки ҳар он чи дар назари Парвардигор зишт аст, ва аз он Ӯ нафрат дорад, онҳо бо худоёни худ мекарданд; онҳо ҳатто писарон ва духтарони худро барои худоёни худ дар оташ месӯзониданд.

Ҳар он чи ман ба шумо мефармоям, саъю кӯшиш намуда онро ба амал оваред; чизе бар он илова нанамоед ва чизе аз он кам накунед».