Ме́ртвiи же живота́ не и́мутъ ви́дѣти, ниже́ вра́чеве воскреся́тъ: сего́ ра́ди наве́лъ еси́ и погуби́лъ еси́, и взя́лъ еси́ вся́къ му́жескъ по́лъ и́хъ.

Приложи́ и́мъ зла́, Го́споди, приложи́ зла́ сла́внымъ земли́.

Го́споди, въ ско́рби помяну́хомъ тя́, въ ско́рби ма́лѣ наказа́нiе твое́ на́мъ.

И я́ко боля́щая приближа́ется роди́ти и въ болѣ́зни свое́й воскрича́, та́ко бы́хомъ возлю́бленному твоему́.

Стра́ха ра́ди твоего́, Го́споди, во чре́вѣ прiя́хомъ и поболѣ́хомъ, и роди́хомъ ду́хъ спасе́нiя твоего́, его́же сотвори́хомъ на земли́: не паде́мся, но паду́тся вси́ живу́щiи на земли́.

Воскре́снутъ ме́ртвiи и воста́нутъ и́же во гробѣ́хъ, и возра́дуются и́же на земли́: роса́ бо, я́же от тебе́, исцѣле́нiе и́мъ е́сть, земля́ же нечести́выхъ паде́тъ.

Иди́те, лю́дiе мои́, вни́дите во хра́мину ва́шу, затвори́те две́ри своя́, укры́йтеся ма́ло ели́ко ели́ко, до́ндеже мимои́детъ гнѣ́въ Госпо́день.

Се́ бо, Госпо́дь от свята́го [мѣ́ста] наво́дитъ гнѣ́въ на живу́щыя на земли́: и откры́етъ земля́ кро́вь свою́ и не покры́етъ избiе́ныхъ.

Греческий [Greek (NT Byz)]

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Немецкий (GNB)

Zu der Zeit wird man im Land Juda dieses Lied singen:

»Fest und stark ist unsre Stadt!
Ihren Wall und ihre Mauer
hat der HERR zum Schutz errichtet.

Macht die Tore auf für alle,
die dem HERRN gehorsam folgen,
die in Treue zu ihm halten,

sich durch nichts beirren lassen.
Heil und Frieden gibt er ihnen,
weil sie sich auf ihn verlassen.

Setzt für immer das Vertrauen
auf den HERRN, der unser Gott ist,
unser Fels für alle Zeiten!

Tief erniedrigt hat er alle,
die in stolzer Höhe wohnten.
Ihre Stadt, sonst unbezwingbar,
hat er bis zum Grund zerschlagen
und sie in den Staub geworfen.

Arme und geringe Leute
dürfen nun die Stadt zertreten,
Menschen ohne eigene Macht.«

Allen, die auf dich hören, HERR,
bahnst du einen geraden Weg;
der Pfad, auf dem sie gehen,
führt geradeaus zum Ziel.

Auch dann, wenn du uns strafen musst,
warten wir voller Hoffnung auf dich.
Zu dir zu rufen, HERR, an dich zu denken,
das ist unser größtes Verlangen.

Bei Nacht sehnt sich mein Herz nach dir,
mit tiefer Sehnsucht schau ich nach dir aus.
Wenn du deine Urteile auf der Erde vollstreckst,
dann lernen die Menschen, das Recht zu achten.

Doch alle, die nicht auf dich hören wollen,
werden niemals lernen, was Recht ist,
wenn du sie straffrei ausgehen lässt.
Sogar in diesem Land, wo dein Recht gilt,
verdrehen sie es und tun weiter Unrecht;
sie sehen dich nicht in deiner Hoheit.

HERR, deine Hand ist drohend erhoben,
doch deine Feinde sehen es nicht.
Lass sie zu ihrer Beschämung erkennen,
wie leidenschaftlich du dein Volk verteidigst!
Das Feuer soll sie alle vernichten!

HERR, du wirst uns Frieden schenken;
denn auch alles, was wir bisher erreichten,
hast du selbst für uns getan.

HERR, unser Gott,
andere Herren haben über uns geherrscht,
doch du bist der Einzige, den wir rühmen!

Ihre Toten werden nicht wieder leben,
die Schatten stehen nie wieder auf.
Sie, die früher über uns herrschten,
hast du bestraft und ausgerottet
samt allem, was an sie erinnert.

Dein Volk aber hast du groß gemacht
und alle seine Grenzen ausgeweitet;
so erweist du deine Macht und Hoheit.

HERR, in der Bedrängnis suchen die Deinen bei dir Hilfe;
wenn du strafst, kommen sie klagend zu dir.

Wir liegen vor dir und schreien
wie eine Frau, die gebären soll,
wir krümmen und winden uns vor Schmerzen.

Wir liegen in Wehen wie eine Frau,
doch was wir gebären, ist nichts als Wind.
Befreiung können wir dem Land nicht bringen
und der Erde keine neue Hoffnung geben.

HERR, deine Toten werden wieder leben,
die Leichen meines Volkes werden auferstehen!
Ihr alle, die ihr in der Erde liegt,
wacht auf und jubelt vor Freude!

Du, HERR, bist wie der belebende Tau;
darum gibt die Erde die Toten heraus.

Ihr Leute meines Volkes, geht in eure Häuser und schließt die Türen hinter euch zu! Haltet euch für kurze Zeit verborgen, bis das Strafgericht vorüber ist!

Der HERR tritt schon aus seiner Wohnung hervor, um die Bewohner der Erde für ihre Vergehen zu bestrafen. Die Erde deckt das Blut wieder auf, das sie getrunken hat, sie verbirgt die Ermordeten nicht länger.

Таджикский

Языки

ДАР он рӯз ин суруд дар замини Яҳудо сароида хоҳад шуд: «Мо шаҳри мустаҳкаме дорем; Ӯ наҷотро чун ҳисор ва садд ба вуҷуд овардааст.

Дарвозаҳоро бикшоед, то халқи одиле ки имонашонро нигоҳ медоранд, ворид шаванд.

Дили боматонатро Ту дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки вай ба Ту таваккал мекунад.

Ба Парвардигор то абад таваккал кунед, зеро ки Парвардигор Худо сахраи ҷовидонист.

Зеро кн Ӯ болонишинонро вожгун намудааст, шаҳри олишонро фурӯ ғалтонидааст, онро то ба замин фурӯ ғалтонида, ба хок яксон кардааст.

Онро пойҳо поймол мекунад, – пойҳои мискинон, қадамҳои бенавоён».

Роҳи одил рост аст; Ту, эй Росткор, тариқи одилро ҳамвор мекунӣ.

Ва дар роҳи довариҳои Ту, эй Парвардигор, мо ба Ту умед бастаем, ва ҷони мо иштиёқманди номи Ту ва зикри Ту мебошад.

Шабонгаҳ ман бо ҷони худ муштоқи Ту ҳастам, ва саҳаргоҳон ман бо рӯҳи худ дар андарунам Туро металабам; зеро вақте ки довариҳои Ту бар замин ба амал ояд, сокинони дунё инсофро таълим хоҳанд гирифт.

Агар шарир омурзида шавад, адлу инсофро таълим нахоҳад гирифт, – дар замини росткорон ноинсофӣ хоҳад кард, ва кибриёи Парвардигорро нахоҳад дид.

Парвардигоро! Дасти Ту баланд бардошта шудааст, аммо онҳо намебинанд; чун рашки Туро барои қавмат бинанд, хиҷил хоҳанд шуд; оташи хашмат адуёни Туро фурӯ хоҳад бурд.

Парвардигоро! Осоиштагиро барои мо барқарор намо; зеро ки ҳамаи корҳои моро низ Ту барои мо ба амал овардаӣ.

Парвардигоро, Худои мо! Ҳокимон ба ғайр аз Ту бар мо салтанат меронданд, аммо танҳо ба Ту умед баста, номи Туро зикр менамудем.

Мурдагон зинда нахоҳанд шуд; арвоҳи мурдагон нахоҳанд бархост; зеро ки Ту онҳоро тафаққуд намуда, нобуд сохтаӣ, ва тамоми зикрашонро нобуд кардаӣ.

Халқро афзун намудаӣ, эй Парвардигор, халқро афзун намуда, Худро ҷалол додаӣ, тамоми ҳудуди заминашонро васеъ кардаӣ.

Парвардигоро! Дар вақти тангии худ онҳо Туро талабидаанд; чун аз Ту ҷазо меёфтанд, бо зорию илтиҷо дуо мегуфтанд.

Чунон ки зани ҳомиладор ҳангоми наздик омадани зоиданаш аз дардҳои сахти худ печутоб хӯрда, фарёд мезанад, ончунон мо низ, эй Парвардигор, ба ҳузури Ту будем.

Ҳомила шуда, печутоб мехӯрдем, вале гӯё ки бодро мезоидем: ҳеҷ наҷоте барои замин ба амал наомад, ва сокинони дунё фурӯ нағалтиданд.

Бигзор мурдагони Ту зинда шаванд, майитҳои ман бархезанд! Эй сокинони хок, бедор шавед ва тараннум намоед! Зеро ки шабнами Ту шабнами наботот аст, ва замин мурдагонро берун хоҳад афканд.

Эй қавми ман, биёед, ба ҳуҷраҳои худ дароед, ва дарҳои худро аз қафои худ бибандед, як лаҳзае пинҳон шавед, то даме ки ғазаб бигзарад.

Зеро инак, Парвардигор аз макони Худ берун меояд, то ки сокинони заминро барои гуноҳашон сазо диҳад; ва замин хунҳои фурӯбурдаи худро ошкор хоҳад кард, ва мақтулони худро дигар пинҳон нахоҳад дошт.