«Hear this, O house of Jacob, Who are called by the name of Israel, And have come forth from the wellsprings of Judah; Who swear by the name of the LORD, And make mention of the God of Israel, But not in truth or in righteousness;

For they call themselves after the holy city, And lean on the God of Israel; The LORD of hosts is His name:

«I have declared the former things from the beginning; They went forth from My mouth, and I caused them to hear it. Suddenly I did them, and they came to pass.

Because I knew that you were obstinate, And your neck was an iron sinew, And your brow bronze,

Even from the beginning I have declared it to you; Before it came to pass I proclaimed it to you, Lest you should say, «My idol has done them, And my carved image and my molded image Have commanded them.́

«You have heard; See all this. And will you not declare it? I have made you hear new things from this time, Even hidden things, and you did not know them.

They are created now and not from the beginning; And before this day you have not heard them, Lest you should say, «Of course I knew them.́

Surely you did not hear, Surely you did not know; Surely from long ago your ear was not opened. For I knew that you would deal very treacherously, And were called a transgressor from the womb.

«For My namés sake I will defer My anger, And for My praise I will restrain it from you, So that I do not cut you off.

Behold, I have refined you, but not as silver; I have tested you in the furnace of affliction.

For My own sake, for My own sake, I will do it; For how should My name be profaned? And I will not give My glory to another.

«Listen to Me, O Jacob, And Israel, My called: I am He, I am the First, I am also the Last.

Indeed My hand has laid the foundation of the earth, And My right hand has stretched out the heavens; When I call to them, They stand up together.

«All of you, assemble yourselves, and hear! Who among them has declared these things? The LORD loves him; He shall do His pleasure on Babylon, And His arm shall be against the Chaldeans.

I, even I, have spoken; Yes, I have called him, I have brought him, and his way will prosper.

«Come near to Me, hear this: I have not spoken in secret from the beginning; From the time that it was, I was there. And now the Lord GOD and His Spirit Have sent Me.»

Thus says the LORD, your Redeemer, The Holy One of Israel: «I am the LORD your God, Who teaches you to profit, Who leads you by the way you should go.

Oh, that you had heeded My commandments! Then your peace would have been like a river, And your righteousness like the waves of the sea.

Your descendants also would have been like the sand, And the offspring of your body like the grains of sand; His name would not have been cut off Nor destroyed from before Me.»

Go forth from Babylon! Flee from the Chaldeans! With a voice of singing, Declare, proclaim this, Utter it to the end of the earth; Say, «The LORD has redeemed His servant Jacob!»

And they did not thirst When He led them through the deserts; He caused the waters to flow from the rock for them; He also split the rock, and the waters gushed out.

«There is no peace,» says the LORD, «for the wicked.»

Церковнославянский (рус)

Услы́шите сiя́, до́ме Иа́ковль, прозва́ннiи и́менемъ Изра́илевымъ и изше́дшiи изъ Иу́ды, клену́щiися и́менемъ Го́спода Бо́га Изра́илева, помина́ющiи не со и́стиною, ниже́ со пра́вдою,

и придержа́щiися и́мени гра́да свята́го, и о Бо́зѣ Изра́илевѣ подтвержда́ющiися: Госпо́дь Савао́ѳъ и́мя ему́.

Пре́ждняя еще́ возвѣсти́хъ, и изъ у́стъ мои́хъ изыдо́ша, и слы́шано бы́сть: внеза́пу сотвори́хъ, и на́йде.

Вѣ́мъ, я́ко же́стокъ еси́, и жи́ла желѣ́зна вы́я твоя́, и чело́ твое́ мѣ́дяно.

И возвѣсти́хъ ти́, я́же дре́вле, пре́жде не́же прiити́ на тя́: слы́шана тебѣ́ сотвори́хъ, да не когда́ рече́ши, я́ко и́доли мнѣ́ сiя́ сотвори́ша, и не рцы́, я́ко изва́янная и слiя́нная заповѣ́даша мнѣ́.

Слы́шасте вся́, и вы́ не разумѣ́сте: но и слы́шана тебѣ́ сотвори́хъ но́вая отны́нѣ, я́же и́мутъ бы́ти:

и не ре́клъ еси́: ны́нѣ быва́ютъ, а не пре́жде, и не въ пре́жднiя дни́ слы́шалъ еси́ сiя́: не рцы́: е́й, вѣ́мъ сiя́.

Не вѣ́дѣлъ еси́, ниже́ разумѣ́лъ еси́, ниже́ испе́рва отверзо́хъ ушеса́ твоя́: вѣ́дѣхъ бо, я́ко отверга́я отри́неши и беззако́нникъ еще́ от чре́ва прозове́шися.

И́мене моего́ ра́ди покажу́ ти я́рость мою́, и сла́вная моя́ наведу́ на тя́, да не потреблю́ тебе́.

Се́, прода́хъ тя́ не сребра́ ра́ди: изъя́хъ же тя́ изъ пе́щи убо́жества.

Мене́ ра́ди сотворю́ ти́, я́ко мое́ и́мя оскверня́ется, и сла́вы моея́ ино́му не да́мъ.

Послу́шай мене́, Иа́кове и Изра́илю, его́же а́зъ призыва́ю: а́зъ е́смь пе́рвый и а́зъ е́смь во вѣ́къ.

И рука́ моя́ основа́ зе́млю, и десни́ца моя́ утверди́ не́бо: призову́ я́, и ста́нетъ вку́пѣ,

и соберу́тся вси́ и услы́шатъ: кто́ и́мъ возвѣсти́ сiя́? любя́ тя́ сотвори́хъ во́лю твою́ надъ Вавило́номъ, е́же отъя́ти пле́мя Халде́йско.

А́зъ глаго́лахъ, а́зъ призва́хъ, приведо́хъ и́, и благопоспѣши́тъ пу́ть его́.

Приступи́те ко мнѣ́ и слы́шите сiя́, испе́рва не о́тай глаго́лахъ: егда́ быва́ху, та́мо бѣ́хъ, и ны́нѣ Госпо́дь Госпо́дь посла́ мя и Ду́хъ его́.

Та́ко глаго́летъ Госпо́дь, изба́вивый тя́, святы́й Изра́илевъ: а́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ тво́й, научи́хъ тя́, е́же обрѣсти́ тебѣ́ пу́ть, по нему́же по́йдеши.

И а́ще бы еси́ послу́шалъ за́повѣдiй мои́хъ, то́ бы́лъ бы у́бо а́ки рѣка́ ми́ръ тво́й, и пра́вда твоя́ я́ко волна́ морска́я,

и бы́ло бы я́ко песо́къ сѣ́мя твое́, и исча́дiя чре́ва твоего́ я́ко пе́рсть земли́: ниже́ ны́нѣ потреби́шися, ниже́ поги́бнетъ и́мя твое́ предо мно́ю.

Изы́ди от Вавило́на, бѣжа́й от халде́евъ: гла́съ ра́дости возвѣсти́те, и да слы́шано бу́детъ сiе́, возвѣсти́те да́же до послѣ́днихъ земли́, глаго́лите: изба́ви Госпо́дь раба́ своего́ Иа́кова.

И а́ще вжа́ждутъ, пусты́нею проведе́тъ и́хъ и во́ду изъ ка́мене изведе́тъ и́мъ: разся́дется ка́мень, и потече́тъ вода́, и испiю́тъ лю́дiе мои́.

Нѣ́сть ра́доватися нечести́вымъ, глаго́летъ Госпо́дь.

Латинский (Nova Vulgata)

Audite hoc, domus Iacob, qui vocamini nomine Israel et de aquis Iudae existis, qui iuratis in nomine Domini et Deum Israel invocatis non in veritate neque in iustitia.

De civitate enim sancta vocati sunt et super Deum Israel constabiliti sunt; Dominus exercituum nomen eius.

Priora ex tunc annuntiavi, et ex ore meo exierunt, et audita feci ea; repente operatus sum, et venerunt.

Scivi enim quia durus es tu, et nervus ferreus cervix tua, et frons tua aerea.

Praedixi tibi ex tunc; antequam venirent, indicavi tibi, ne forte diceres: "Idolum meum operatum est haec, et sculptile meum et conflatile mandaverunt ista».

Quae audisti, vide omnia; vos autem num annuntiabitis? Audita facio tibi nova ex nunc et occulta, quae nescis.

Nunc creata sunt et non ex tunc, et ante eorum diem, et non audisti ea, ne forte diceres: "Ecce ego cognovi ea».

Neque audisti neque cognovisti, neque ex tunc aperta est auris tua; scio enim quia praevaricans praevaricaris et transgressor ex utero vocaris.

Propter nomen meum longe faciam furorem meum et propter laudem meam infrenabo me super te, ne perdam te.

Ecce excoxi te, sed non quasi argentum; probavi te in camino paupertatis.

Propter me, propter me faciam, ut non blasphemer; et gloriam meam alteri non dabo.

Audi me, Iacob, et Israel, quem ego vocavi; ego, ego primus et ego novissimus.

Manus mea fundavit terram, et dextera mea expandit caelos; ego voco eos, et stant simul.

Congregamini, omnes vos, et audite: Quis de eis annuntiavit haec? Dominus dilexit eum; faciet voluntatem suam in Babylone et brachium suum in Chaldaeis.

Ego, ego locutus sum et vocavi eum; adduxi eum, et prospera fuit via eius.

Accedite ad me et audite hoc: Non a principio in abscondito locutus sum; ex tempore, antequam fieret, ibi eram; et nunc Dominus Deus misit me cum spiritu suo.

Haec dicit Dominus, redemptor tuus, Sanctus Israel: Ego Dominus Deus tuus docens te utilia, gubernans te in via, qua ambulas.

Utinam attendisses mandata mea! Facta fuisset sicut flumen pax tua, et iustitia tua sicut gurgites maris;

et fuisset quasi arena semen tuum, et stirps uteri tui ut lapilli eius; non interisset et non fuisset attritum nomen eius a facie mea.

Egredimini de Babylone, fugite a Chaldaeis, in voce exsultationis annuntiate; auditum facite hoc, efferte illud usque ad extrema terrae, dicite: «Redemit Dominus servum suum Iacob».

Non sitierunt, cum per desertum duceret eos; aquam de petra produxit eis et scidit petram, et fluxerunt aquae.

Non est pax impiis, dicit Dominus.

Таджикский

Языки

ИНРО бишнавед, эй хонадони Яъқуб, ки ба номи Исроил хонда мешавед, ва аз чашмаи Яҳудо ба вуҷуд омадаед, ва ба номи Парвардигор қасам мехӯред, ва Худои Исроилро зикр мекунед, лекин на аз рӯи ростӣ ва на аз сидқи дил.

Зеро онҳо, ки худро аз фуқарои шаҳри пок мехонанд, бар Худои Исроил эътимод менамоянд; номи Ӯ Парвардигори лашкарҳост.

«Вақоеи пешинаро Ман аз қадим эълон намудаам, ва аз даҳони Ман баромадааст, ва Ман онҳоро баён кардаам, ногаҳон ба амал овардаам, ва иҷро шудааст.

Азбаски Ман медонистам, ки ту сахтдил ҳастӣ, ва рагу пайи гарданат оҳанин, ва пешониат мисин аст,

Бинобар ин ба ту аз қадим эълон намудаам, пеш аз вуқӯъ туро хабардор кардаам, ки мабодо бигӯӣ: ́Бути ман инро ба амал овардааст, ва санами ман ва ҳайкали рехтаи ман инро амр фармудааст́.

Он чи шунидаӣ, ба ҳамааш назар андоз; шумо, охир, инро метавонед тасдиқ кунед. Аз ҳоло низ чизҳои тозаро ба ту эълон намудаам, ва чизҳои ниҳониеро, ки ту намедонистӣ.

Ҳоло, ва на аз қадим, ин чизҳо офарида шудааст, ва ту дирӯз онҳоро нашнидаӣ, ки мабодо бигӯӣ: ́Инак, онҳоро медонистам́.

Ҳам нашнидаӣ, ҳам надонистаӣ, ва ҳам гӯши ту он вақт воз набуд; зеро Ман медонистам, ки ту бисёр хиёнаткор ҳастӣ, ва аз батн осӣ номида шудаӣ.

Ба хотири номи Худ ғазабамро нигоҳ медорам, ва барои ҷалоли Худ ба нафъи ту худдорӣ менамоям, то ки туро нобуд накунам.

Инак, Ман туро гудохтаам, вале на дар бӯтаи нуқра: туро дар кӯраи азиятҳо имтиҳон намудаам.

Ба хотири Худам, ба хотири Худам ин корро хоҳам кард, зеро ки чаро номи Ман хор шавад? Ва ҷалоли Худро ба дигаре нахоҳам дод.

Маро бишнав, эй Яъқуб, ва эй Исроили даъватшудаи Ман! Ман ҳамон ҳастам, Ман аввалин ҳастам, ва Ман охирин ҳастам.

Дасти Ман заминро бунёд кардааст, ва ямини Ман афлокро густурдааст; чун онҳоро даъват намоям, яқҷоя хоҳанд истод.

Ҳамаатон ҷамъ шавед ва бишнавед: кист аз миёни бутҳо, ки ин вақоеъро пешгӯӣ карда бошад? Парвардигор вайро дӯст доштааст, – вай иродаи Ӯро дар Бобил ба ҷо хоҳад овард, ва бозуи Ӯро бар калдониён зоҳир хоҳад кард.

Ман, Ман гуфтаам, ва ӯро даъват намудаам: ӯро овардаам, ва ӯ дар роҳи худ муваффақият хоҳад ёфт.

Ба Ман наздик омада, инро бишнавед: аз ибтидо ҳам Ман ба таври ниҳонӣ сухан нарондаам; аз замоне ки ин ба вуқӯъ меояд, Ман дар он ҷо ҳастам». Ва алҳол Парвардигор Худо Маро фиристодааст, ва Рӯҳи Ӯ бар Ман аст.

Парвардигор, ки Раҳокунандаи ту ва Поки Исроил аст, чунин мегӯяд: «Ман Парвардигор Худои ту ҳастам ва туро таълим медиҳам, ки ба худат фоида бирасонӣ, ва туро ба роҳе ҳидоят менамоям, ки бояд бо он биравӣ.

Кошки ба аҳкоми Ман гӯш медодӣ! Он гоҳ осоиштагии ту мисли наҳр, ва адолати ту мисли мавҷҳои баҳр мебуд,

Ва насли ту мисли рег, ва зурёти камари ту мисли зарраҳои он мебуд: номи вай аз ҳузури Ман нест ва нобуд намешуд».

Аз Бобил берун оед, аз миёни калдониён шитобон биравед; инро бо овози тараннум хабар диҳед ва эълон намоед; то ақсои замин инро интишор кунед; бигӯед: «Парвардигор бандаи Худ Яъқубро раҳо кард!»

Ва онҳо ташнагӣ накашиданд, гарчанде ки Ӯ онҳоро бо роҳҳои харобазор бурд; аз кӯҳпора барои онҳо об баровард: кӯҳпораро шикоф кард, ва об ҷорӣ шуд.

«Барои шарирон осоиштагӣ нахоҳад буд», – мегӯяд Парвардигор.