та́кожде и жены́ во украше́нiи лѣ́потнѣмъ, со стыдѣ́нiемъ и цѣлому́дрiемъ да украша́ютъ себе́ не въ плете́нiихъ, ни зла́томъ, или́ би́серми, или́ ри́зами многоцѣ́нными,

но, е́же подоба́етъ жена́мъ обѣщава́ющымся благоче́стiю, дѣ́лы благи́ми.

Жена́ въ безмо́лвiи да учи́тся со вся́кимъ покоре́нiемъ:

женѣ́ же учи́ти не повелѣва́ю, ниже́ владѣ́ти му́жемъ, но бы́ти въ безмо́лвiи.

Ада́мъ бо пре́жде со́зданъ бы́сть, пото́мъ же Е́ва:

и Ада́мъ не прельсти́ся, жена́ же прельсти́вшися, въ преступле́нiи бы́сть:

спасе́тся же чадоро́дiя ра́ди {чрезъ чадоро́дiе}, а́ще пребу́детъ въ вѣ́рѣ и любви́ и во святы́ни съ цѣлому́дрiемъ.

Ду́хъ же я́вственнѣ глаго́летъ, я́ко въ послѣ́дняя времена́ отсту́пятъ нѣ́цыи от вѣ́ры, вне́млюще духово́мъ ле́стчымъ и уче́ниемъ бѣсо́вскимъ,

въ лицемѣ́рiи лжеслове́сникъ, сожже́нныхъ свое́ю со́вѣстiю,

возбраня́ющихъ жени́тися, удаля́тися от бра́шенъ, я́же Бо́гъ сотвори́ въ снѣде́нiе со благодаре́нiемъ вѣ́рнымъ и позна́вшымъ и́стину.

[Зач. 285А.] Зане́ вся́кое созда́нiе Бо́жiе добро́, и ничто́же отме́тно, со благодаре́нiемъ прiе́млемо,

освяща́ется бо сло́вомъ Бо́жiимъ и моли́твою.

Сiя́ вся́ сказу́я бра́тiи, до́бръ бу́деши служи́тель Иису́са Христа́, пита́емь словесы́ вѣ́ры и до́брымъ уче́нiемъ, ему́же послѣ́довалъ еси́.

Скве́рныхъ же и ба́бiихъ ба́сней отрица́йся, обуча́й же себе́ ко благоче́стiю:

тѣле́сное бо обуче́нiе вма́лѣ е́сть поле́зно, а благоче́стiе на все́ поле́зно е́сть, обѣтова́нiе имѣ́ющее живота́ ны́нѣшняго и гряду́щаго.

[Зач. 285Б.] Вѣ́рно сло́во и вся́каго прiя́тiя досто́йно.

На сiе́ бо и тружда́емся и поноша́еми есмы́, я́ко упова́хомъ на Бо́га жи́ва, И́же е́сть Спаси́тель всѣ́мъ человѣ́комъ, па́че же вѣ́рнымъ.

Завѣщава́й сiя́ и учи́.

Никто́же о ю́ности твое́й да неради́тъ: но о́бразъ бу́ди вѣ́рнымъ сло́вомъ, житiе́мъ, любо́вiю, ду́хомъ, вѣ́рою, чи́стото́ю.

До́ндеже прiиду́, внемли́ чте́нiю, утѣше́нiю, уче́нiю.

Не неради́ о свое́мъ дарова́нiи живу́щемъ въ тебѣ́, е́же дано́ тебѣ́ бы́сть проро́чествомъ съ возложе́нiемъ ру́къ свяще́нничества.

Въ си́хъ поуча́йся, въ си́хъ пребыва́й, [въ си́хъ разумѣва́й,] да преспѣя́нiе твое́ явле́но бу́детъ во всѣ́хъ.

Внима́й себѣ́ и уче́нiю и пребыва́й въ ни́хъ: сiя́ бо творя́, и са́мъ спасе́шися и послу́шающiи тебе́.

[Зач. 285В.] Ста́рцу не твори́ па́кости, но утѣша́й {ста́рца не укоря́й, но умоля́й} я́коже отца́: ю́ношы, я́коже бра́тiю:

ста́рицы, я́коже ма́тери: ю́ныя, я́коже сестры́, со вся́кою чистото́ю.

Вдови́цы чти́ су́щыя и́стинныя вдови́цы.

А́ще же ка́я вдови́ца ча́да или́ вну́чата и́мать, да уча́тся пре́жде сво́й до́мъ благоче́сти́во устро́ити и взае́мъ воздая́ти роди́телемъ: сiе́ бо е́сть благоуго́дно предъ Бо́гомъ.

А су́щая и́стинная вдови́ца и уедине́на, упова́етъ на Бо́га и пребыва́етъ въ моли́твахъ и моле́нiихъ де́нь и но́щь:

пита́ющаяся же простра́нно, жива́ умерла́.

И сiя́ завѣщава́й, да непоро́чни бу́дутъ.

А́ще же кто́ о свои́хъ, па́че же о при́сныхъ {о дома́шнихъ} не промышля́етъ, вѣ́ры отве́рглся е́сть и невѣ́рнаго го́ршiй е́сть.

Вдови́ца же да причита́ется не ме́нши лѣ́тъ шести́десятихъ, бы́вши еди́ному му́жу жена́,

въ дѣ́лѣхъ до́брыхъ свидѣ́телствуема, а́ще ча́да воспита́ла е́сть, а́ще святы́хъ но́зѣ умы́, а́ще стра́нныя прiя́тъ, а́ще ско́рбнымъ утѣше́нiе бы́сть {ско́рбныхъ снабдѣ́}, а́ще вся́кому дѣ́лу бла́гу послѣ́довала е́сть.

[Зач. 286.] Ю́ныхъ же вдови́цъ отрица́йся: егда́ бо разсвирѣ́пѣютъ о Христѣ́ {проти́ву Христа́}, посяга́ти хотя́тъ,

иму́щыя грѣ́хъ, я́ко пе́рвыя вѣ́ры отверго́шася:

ку́пно же и пра́здны уча́тся обходи́ти до́мы, не то́чiю же пра́здны, но и бляди́вы и оплази́вы {любопы́тны}, глаго́лющыя, я́же не подоба́етъ.

Хощу́ у́бо ю́нымъ вдови́цамъ посяга́ти, ча́да ражда́ти, до́мъ стро́ити, ни еди́ны же вины́ дая́ти проти́вному хулы́ ра́ди:

се́ бо нѣ́кiя разврати́шася вслѣ́дъ сатаны́.

А́ще кто́ вѣ́ренъ или́ вѣ́рна и́мать вдови́цы, да довли́тъ и́хъ, и да не тяготи́тся Це́рковь, да су́щихъ и́стинныхъ вдови́цъ удово́литъ.

Прилѣжа́щiи же до́брѣ пресви́тери сугу́быя че́сти да сподобля́ются: па́че же тружда́ющiися въ сло́вѣ и уче́нiи.

Глаго́летъ бо Писа́нiе: вола́ молотя́ща не оброти́ши: и: досто́инъ дѣ́латель мзды́ своея́.

На пресви́тера хулы́ не прiе́мли, ра́звѣ при двою́ или́ трiе́хъ свидѣ́телехъ.

Согрѣша́ющихъ же предъ всѣ́ми облича́й, да и про́чiи стра́хъ и́мутъ.

Засвидѣ́телствую предъ Бо́гомъ, и Го́сподемъ Иису́съ Христо́мъ, и избра́нными [его́] А́нгелы, да сiя́ сохрани́ши безъ лицемѣ́рiя, ничесо́же творя́ по уклоне́нiю.

[Зач. 287.] Руки́ ско́ро не возлага́й ни на кого́же, ниже́ приобща́йся чужы́мъ грѣхо́мъ: себе́ чи́ста соблюда́й.

Ктому́ не пі́й воды́, но ма́ло вина́ прiе́мли, стома́ха ра́ди твоего́ и ча́стыхъ твои́хъ неду́говъ.

Нѣ́кихъ [же] человѣ́къ грѣси́ предъявле́ни су́ть, предваря́юще на су́дъ: нѣ́кимъ же и послѣ́дствуютъ.

Та́кожде и до́брая дѣла́ предъявле́на су́ть: и су́щая и́нако, утаи́тися не мо́гутъ.

Рус. (Бируковы)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Таджикский

Языки

Пас, дар навбати аввал хоҳишмандем, ки дуоҳо, илтимосҳо, тазаррўъҳо ва шукронаҳо ба ҷо оварем барои ҳамаи одамон,

Барои подшоҳон ва барои ҳамаи ҳукуматдорон, то ки ором ва сокит, бо камоли парҳезгорӣ ва покӣ умр гузаронем;

Зеро ин дар назари Худо, ки Наҷотдиҳандаи мост, хуб ва писандида аст,

Ки Ў мехоҳад, ки ҳамаи одамон наҷот ёбанд ва ба дониши ростӣ бирасанд.

Зеро ки Худо ягона аст, ва воситачии байни Худо ва одамон низ ягона аст, ки Исои Масеҳи одамизод аст,

Ки Худро ҳамчун фидияе барои ҳама дод: ин шаҳодатест, ки дар замони муайян дода шудааст,

Ва барои ин ман воиз ва ҳавворӣ ва муаллими халқҳо дар имон ва ростӣ таъин шудаам, дар Масеҳ рост мегўям, дурўғ не.

Пас хоҳиш дорам, ки мардон дастҳои муқаддасро бе ғазаб ва шубҳа боло бардошта, дар ҳар ҷо дуо гўянд;

Ва занон низ дар сару либоси шоиста маҳҷубона ва боисмат бошанд ва худро на бо мўйбофӣ, на бо тилло, на бо марворид ва на бо либосҳои гаронбаҳо оро диҳанд,

Балки бо аъмоли нек, чунон ки ба занони парҳезгор муносиб аст.

Бигзор зан дар хомўшӣ бо камоли итоат таълим гирад;

Ва ба зан иҷозат намедиҳам, ки таълим диҳад ва бат мард ҳукмрон шавад, балки хомўш бошад.

Зеро ки аввал Одам офарида шудааст, ва баъд аз ў Ҳавво;

Ва Одам фирефта нашудааст, балки зан фиреб хўрда, ба гуноҳ дучор шудааст;

Лекин вай ба воситаи бачазоӣ наҷот хоҳад ёфт, агар дар имон ва муҳаббат ва қудсият бо исмат қоим бошад.

Аммо Рўҳ кушоду равшан мегўяд, ки дар замонҳои охир баъзе касон аз имон баргашта, ба арвоҳи фиребанда ва таълимоти шаётин гўш хоҳанд андохт,

Ба воситаи риёкории дурўғгўёне ки виҷдонашон гўё бо доғе беҳис шудааст,

Никоҳро манъ мекунанд ва аз ҳар навъ хўрок парҳез мефармоянд, ки онро Худо офаридааст, то ки имондорон ва орифони ростӣ бо шукргузорӣ бихўранд.

Зеро ки ҳар офаридаи Худо хуб аст, ва ҳеҷ чиз набояд рад карда шавад, агар онро бо шукргузорӣ бихўранд.

Чунки он бо каломи Худо ва бо дуо тақдис мегардад.

Агар инро ба бародарон талқин намоӣ, хизматгузори неки Исои Масеҳ хоҳӣ буд, ки аз суханони имон ва таълимоти неке ки пайравӣ кардаӣ, ғизо мегирӣ.

Аммо аз қиссаҳои нолоиқи аҷузаҳо рўй гардон, балки худро дар диндорӣ машқ деҳ;

Зеро ки машқи ҷисмони кам фоида дорад, вале диндорӣ барои ҳама чиз фоиданок аст, ки ваъдаи ҳаёти ҳозира ва ояндаро дорад.

Дуруст аст ин сухан ва сазовори қабули куллӣ.

Зеро барои ҳамин ҳам мо меҳнат мекунем ва заҳмат мекашем, ки ба Худои Ҳай умед бастаем, ки Ў Наҷотдиҳандаи ҳамаи одамон, алалхусус имондорон аст.

Ҳаминро мавъиза намо ва таълим деҳ.

Бигзор ҳеҷ кас ба ҷавонии ту беэътиноӣ накунад; балки барои имондорон дар сухан, дар рафтор, дар муҳаббат, дар рўҳ, дар имон, дар покӣ намунаи ибрат бош.

То вақти омаданам ба қироат, насиҳат ва таълим машғул шав.

Ба бахшоиши Рўҳ, ки дар туст, беэътиноӣ накун, ки он ба ту ба василаи нубувват бо гузоштани дастҳои пирон дода шудааст.

Ба ин ғамхорӣ намо ва инро тарк накун, то ки мувофақияти ту ба ҳама намоён шавад.

Ба худат ва ба таълим диққат деҳ, доимо ба ин машғул бош; зеро, агар ҳамин тавр рафтор кунӣ, ҳам худатро наҷот медиҳӣ ва ҳам шунавандагонатро.

Пирамардонро мазаммат накун, балки чун падар насиҳат деҳ; ҷавононро чун бародарон;

Пиразанонро чун модарон; ҷавонзанонро чун хоҳарон, бо камоли покӣ.

Бевазанонро, агар бевазанони ҳақиқӣ бошанд, эҳтиром намо.

Вале агар бевазане соҳиби фарзандон ва ё набераҳо бошад, бигзор онҳо авал вазифаи динии худро нисбат ба оила таълим гиранд ва падару модаронро қадрдонӣ кунанд, зеро ки ин писандидаи Худост.

Бевазани ҳақиқӣ ва бекас ва Худо умед мебандад ва шабу рўз ба тазаррўъ ва дуо машғул аст,

Лекин бевазане ки дар айшу ишрат умр мегузаронад, зинда ба зинда мурдааст.

Ана ҳаминро ба онҳо талқин намо, то ки беайб бошанд.

Аммо агар касе ба хешу табораш ва алалхусус ба аҳли хонааш ғамхорӣ накунад, вай тарки имон кардааст ва аз беимонон бадтар аст.

Ба рўйхат номи бевазане сабт шавад, ки синну солаш аз шаст кам набошад ва як шавҳар карда бошад.

Ва дар бораи аъмоли некаш шаҳодате дошта бошад: фарзандонро тарбият дода, ғарибонро меҳмондорӣ карда, пойҳои муқаддасонро шуста, аламзадагонро дастгирӣ намуда ва ҳар амали некро пайравӣ карда бошад.

Лекин бевазанони ҷавонро қабул накун, зеро вақте ки шавҳат онҳоро аз Масеҳ дур месозад, мехоҳанд никоҳ кунанд;

Бинобар ин маҳкум хоҳанд шуд, чунки имони пештараро рад кардаанд;

Илова бар ин, азбаски бекоранд, хона ба хона мегарданд, ва на танҳо бекоранд, балки низ лаққӣ ва кунҷков буда, суханоне мегўянд, ки шоиста нест.

Пас, хоҳиши ман ин аст, ки ҷавонзанон никоҳ кунанд, бача зоянд, бо рўзгори хона машғул шаванд ва ба душман ҳеҷ як асосе надиҳанд, ки бадгўӣ кунад:

Зеро ки баъзе аз онҳо аз паи шайтон рафта, гумроҳ шудаанд.

Агар мард ё зани имондоре бевазанон дошта бошад, бигзор ба онҳо мадад расонад ва бар Калио гаронӣ накунад, то ки Калисо ба бевазанони ҳақиқӣ мадад расонда тавонад.

Пироне ки нағз сардорӣ мекунанд, эҳтироми дучандро сазоворанд, алалхусус онҳое ки дар ваъз ва таълим меҳнат мекунанд,

Зеро ки дар Навиштаҳо гуфта шудааст: ́вақте ки барзагов хирман мекўбад, даҳонашро набанд́; ва боз́Меҳнаткаш музди худро сазовор аст́.

Шикоятро дар ҳаққи пире, бе он ки ду ё се шоҳид бошад, қабул накун.

Хатокоронро дар ҳузури ҳама танбеҳ намо, то ки дигарон низ битарсанд.

Дар пеши Худо ва Исои Масеҳи Худованд ва фариштаҳои баргузида туро қасам медиҳам, ки инро бе ғаразе риоя намоӣ ва ҳеҷ коре бо рўйбинӣ накунӣ.

Дастҳоро бар ҳеҷ кас шитобкорона нагузор ва ба гуноҳҳои дигарон шарик нашав; худро пок нигоҳ дор.

Минбаъд оби танҳо нанўш, балки барои меъдаат ав нотобиҳои зиёде ки дорӣ, каме шароб ба кор бар.

Гуноҳҳои баъзе касон ошкор аст ва рост сўИ маҳкумият мебарад, лекин гуноҳҳои баъзеи дигарон баъдтар ошкор мешавад.

Ҳамчунин аъмоли нек ошкор аст, ва агар ин тавр набошад ҳам, пинҳон монда наметавонад.