Слы́шите сло́во сiе́, ю́ницы Васанити́дскiя, я́же въ горѣ́ самарі́йстѣй, преоби́дящыя убо́гихъ и попира́ющыя ни́щихъ, глаго́лющыя господе́мъ свои́мъ: подади́те на́мъ, да пiе́мъ.

Кля́тся Госпо́дь святы́ми свои́ми, я́ко се́, дні́е гряду́тъ на вы́, и во́змутъ вы́ во ору́жiи, и су́щихъ съ ва́ми вве́ргутъ въ коно́бы подгнѣща́емыя о́гненнiи губи́телiе:

и изве́ржены бу́дете на́ги пря́мо дру́гъ дру́га и отве́ржетеся въ го́ру ремма́нъ, глаго́летъ Госпо́дь.

Внидо́сте въ Веѳи́ль и беззако́нновасте, и въ Галга́лѣхъ умно́жисте е́же нече́ствовати, и принесо́сте зау́тра тре́бы ва́шя, въ треде́нство десяти́ны ва́шя:

и прочто́ша извнѣ́ зако́нъ и призва́ша исповѣ́данiе: возвѣсти́те, я́ко сiя́ возлюби́ша сы́нове Изра́илевы, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ.

А́зъ же да́мъ ва́мъ оско́мину зубо́мъ во всѣ́хъ градѣ́хъ ва́шихъ и недоста́токъ хлѣ́ба во всѣ́хъ мѣ́стѣхъ ва́шихъ: и не обрати́стеся ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь.

И а́зъ удержа́хъ до́ждь от ва́съ пре́жде трiе́хъ ме́сяцевъ жа́твы, и надождю́ на еди́нъ гра́дъ, а на другі́й [еди́нъ] не надождю́: ча́сть еди́на надожди́тся, и ча́сть, на ню́же не надождю́, изсо́хнетъ:

и соберу́тся два́ и три́ гра́да во гра́дъ еди́нъ пи́ти во́ду и не насы́тятся: и не обрати́стеся ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь.

Поби́хъ вы́ раждеже́нiемъ и златени́цею: умно́жисте вертогра́ды ва́шя, виногра́ды ва́шя и смо́квы ва́шя и ма́сличiя ва́ша: сiя́ поядо́ша гу́сеницы: и ниже́ та́ко обрати́стеся ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь.

Посла́хъ на вы́ сме́рть на пути́ Еги́петстѣмъ, и изби́хъ ору́жiемъ ю́ношы ва́шя, съ плѣ́номъ ко́ней твои́хъ, и изведо́хъ во огни́ полки́ ва́шя во гнѣ́вѣ мое́мъ: и ниже́ та́ко обрати́стеся ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь.

Разори́хъ вы́, я́коже разори́ Бо́гъ Cодо́му и Гомо́рру, и бы́сте я́ко главня́ исто́ржена изъ огня́: и ниже́ та́ко обрати́стеся ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь.

Сего́ ра́ди си́це сотворю́ ти, Изра́илю: оба́че, я́ко си́це сотворю́ ти, угото́вися призыва́ти Бо́га твоего́, Изра́илю.

Се́, а́зъ утвержа́яй гро́мъ и созида́яй вѣ́тръ и возвѣща́яй въ человѣ́цѣхъ христа́ своего́, творя́й у́тро и мглу́ и восходя́й на высо́кая земли́: Госпо́дь Бо́гъ Вседержи́тель и́мя ему́.

Таджикский

Языки

«ИН каломро бишнавед, эй модаговони Бошон, ки бар кӯҳи Сомария буда, бенавоёнро зулм мекунед, камбағалонро ба танг меоваред ва ба хоҷаҳои худ мегӯед: ́Биёред, то ки бинӯшем!́

Парвардигор Худо бо қудсияти Худ қасам хӯрдааст, ки инак, айёме бар шумо меояд, ки шуморо бо чангчаҳо хоҳанд кашид, ва бақияи шуморо – бо қалмоқҳои моҳигирӣ.

Ва ҳар яке аз шумо аз рахнаи рӯ ба рӯяш берун хоҳад рафт, ва ҳарамсарои худро тарк хоҳад кард», мегӯяд Парвардигор.

«Ба Байт-Ил биёед ва ҷиноят кунед, ба Ҷилҷол омада, ҷиноятро афзун намоед, ва бомдодон қурбониҳои худро биёред, ва дар ҳар се рӯз – ушрҳои худро.

Ва аз хамири туруш ҳадияи шукрона биёред, ва ҳадияҳои ихтиёриро нидокунон эълон намоед, зеро ки инро шумо, эй банӣ Исроил, дӯст медоред», мегӯяд Парвардигор Худо.

«Ва Ман низ тозагии дандонҳоро дар ҳамаи шаҳрҳотон, ва камии нонро дар ҳамаи маконҳотон ба шумо додам, валекин сӯи Ман барнагаштед», мегӯяд Парвардигор.

«Ва Ман низ, вақте ки то дарав се моҳ монда буд, боронро аз шумо боздоштам, ва бар як шаҳр боронидам, ва бар шаҳри дигар наборонидам; як қитъаи саҳро шодоб гардид, ва қитъаи дигар, ки борон бар он наборид, хушк шуд.

Ва аҳли ду-се шаҳр сӯи як шаҳр барои нӯшидани об равона шуданд, вале сер нашуданд; валекин сӯи Ман барнагаштед», мегӯяд Парвардигор.

«Шуморо бо боди самум ва хушкоӣ зарба задам; аксари боғҳо ва токҳо ва дарахтони анҷир ва зайтуни шуморо малах хӯрд; валекин сӯи Ман барнагаштед», мегӯяд Парвардигор.

«Ваборо аз қабили он ки дар Миср воқеъ шудааст, бар шумо фиристодам; ҷавонони шуморо ба дами шамшер куштам, дар сурате ки аспҳотон ба асирӣ афтод; ва тааффуни ӯрдуҳои шумо баромада, ба димоғатон зад; валекин сӯи Ман барнагаштед», мегӯяд Парвардигор.

«Андаруни шумо харобӣ ба амал овардам, монанди харобие ки Худо дар Садӯм ва Амӯро ба амал овардааст, ва шумо мисли кундаи нимсӯхтае будед, ки аз миёни оташ бароварда шуда бошад; валекин сӯи Ман барнагаштед», мегӯяд Парвардигор,

«Бинобар ин бо ту, эй Исроил, чунин амал хоҳам кард; ва азбаски бо ту чунин амал хоҳам кард, ту, эй Исроил, худро омода намо, ки бо Худои худ рӯ ба рӯ шавӣ».

Зеро, инак Ӯ, ки кӯҳҳоро ба вуҷуд овардааст ва бодро офаридааст, ва ба одамизод фикрҳои Худро хабар медиҳад, рӯшноӣ ва зулмотро ба амал меоварад, ва бар баландиҳои замин қадамгузор мешавад, – Парвардигор Худои лашкарҳо номи Ӯст.