Скрыть
1:3
1:6
1:8
Глава 2 
2:16
2:21
2:24
2:25
2:26
Глава 3 
3:2
Глава 4 
4:2
4:5
4:7
4:12
4:14
4:16
4:17
4:18
Глава 5 
5:2
5:9
5:11
5:12
5:15
Глава 6 
6:7
Глава 7 
7:3
7:4
7:6
7:16
Глава 8 
8:2
8:7
Глава 9 
9:5
9:13
9:16
Глава 10 
10:2
10:3
10:10
10:15
Глава 11 
11:2
11:4
11:5
11:6
11:7
Глава 12 
12:4
12:6
12:7
12:14
12:15
Глава 13 
13:8
Глава 14 
14:5
14:8
14:9
Церковнославянский (рус)
Сло́во Госпо́дне, е́же бы́сть ко осі́и сы́ну веирі́ину, во дне́хъ Озі́и и Иоаѳа́ма, и Аха́за и Иезекі́и царе́й Иу́диныхъ, и во дни́ иеровоа́ма сы́на Иоа́сова царя́ Изра́илева.
Нача́ло словесе́ Госпо́дня ко осі́и. И рече́ Госпо́дь ко осі́и: иди́, по­ими́ себѣ́ жену́ блуже́нiя, [и роди́] ча́да блуже́нiя: поне́же блудя́щи соблу́дитъ земля́ от­ Го́спода.
И и́де и поя́ го́мерь дще́рь Девилаи́млю: и зача́тъ и роди́ ему́ сы́на.
И рече́ Госпо́дь къ нему́: прозови́ и́мя ему́ Иезрае́ль: зане́ еще́ ма́ло, и от­мщу́ кро́вь Иезрае́леву на дому́ Иу́довѣ и упоко́ю ца́р­ст­во до́му Изра́илева:
и бу́детъ въ то́й де́нь, сокрушу́ лу́къ Изра́илевъ во удо́лѣ Иезрае́левѣ.
И зача́тъ еще́ и роди́ дще́рь. И рече́ ему́ [Госпо́дь]: прозови́ и́мя е́й непоми́лована: зане́ не при­­ложу́ ксему́ поми́ловати до́му Изра́илева, но противля́яся воз­сопроти́влюся и́мъ:
сы́ны же Иу́дины поми́лую и спасу́ я́ о гдѣ́ Бо́зѣ и́хъ: и не спасу́ и́хъ лу́комъ, ни мече́мъ, ни бра́нiю, ни ко́ньми, ниже́ ко́н­никами.
И от­до­и́ непоми́лован­ную: и зача́тъ па́ки и роди́ сы́на.
И рече́ [Госпо́дь]: прозови́ и́мя ему́ не лю́дiе мо­и́: зане́ вы́ не лю́дiе мо­и́, и а́зъ нѣ́смь Бо́гъ ва́шъ:
и бу́детъ число́ сыно́въ Изра́илевыхъ а́ки песо́къ морскі́й, и́же не измѣ́рит­ся, ни изочте́т­ся: и бу́детъ, на мѣ́стѣ, на не́мже рече́ся и́мъ: не лю́дiе мо­и́ вы́: сі́и та́мо прозову́т­ся сы́нове Бо́га жива́го.
И соберу́т­ся сы́нове Иу́дины и сы́нове Изра́илевы вку́пѣ, и поста́вятъ себѣ́ вла́сть еди́ну, и изы́дутъ от­ земли́, я́ко вели́къ де́нь Изра́илевъ.
Рцы́те бра́ту сво­ему́: лю́дiе мо­и́: и сестрѣ́ сво­е́й: поми́лован­ная.
Суди́теся съ ма́терiю сво­е́ю, суди́теся, я́ко та́ не жена́ моя́, и а́зъ не му́жъ ея́: и от­ве́ргу блуже́нiя ея́ от­ лица́ мо­его́ и любо­дѣ́й­ст­во ея́ от­ среды́ сосцу́ ея́:
я́ко да совлеку́ ю́ на́гу и поста́влю ю́ я́коже въ де́нь рожде́нiя ея́, и положу́ ю́ я́ко пусты́ню, и учиню́ ю́ я́ко зе́млю безво́дну, и убiю́ о́ную жа́ждею:
и ча́дъ ея́ не поми́лую, я́ко ча́да блуже́нiя су́ть,
я́ко соблуди́ ма́ти и́хъ, посрами́ся роди́в­шая и́хъ, рече́ бо: пойду́ вслѣ́дъ похотнико́въ мо­и́хъ, даю́щихъ мнѣ́ хлѣ́бы моя́ и во́ду мою́, и ри́зы моя́ и плащани́цы моя́, и ма́сло мое́ и вся́, ели́ка мнѣ́ досто́ятъ.
Сего́ ра́ди, се́, а́зъ загражду́ пу́ть ея́ те́рнiемъ и воз­гражду́ распу́тiя ея́, и стези́ сво­ея́ не обря́щетъ:
и пожене́тъ похотники́ своя́ и не пости́гнетъ и́хъ, и взы́щетъ и́хъ и не обря́щетъ, и рече́тъ: пойду́ и воз­вращу́ся къ му́жу мо­ему́ пе́рвому, я́ко добрѣ́е ми́ бѣ́ тогда́, не́жели ны́нѣ.
Но та́ не уразумѣ́, я́ко а́зъ да́хъ е́й пшени́цу и вино́ и ма́сло, и сребро́ умно́жихъ е́й: сiя́ же сре́бряны и зла́ты сотвори́ Ваа́лу.
Сего́ ра́ди обращу́ся и воз­му́ пшени́цу мою́ во вре́мя ея́ и вино́ мое́ во вре́мя его́, и от­иму́ ри́зы моя́ и плащани́цы моя́, да не покрыва́етъ студа́ сво­его́:
и ны́нѣ от­кры́ю нечистоту́ ея́ предъ похотника́ми ея́, и никто́же отъ­и́метъ ея́ от­ руки́ мо­ея́:
и от­вращу́ вся́ весе́лiя ея́ и пра́здники ея́, и новоме́сячiя ея́ и суббо́ты ея́ и вся́ пра́здне­ст­ва ея́,
и погублю́ виногра́дъ ея́ и смо́квы ея́, о ни́хже рече́: мзды́ ми́ су́ть сiя́, я́же да́ша мнѣ́ похотницы́ мо­и́: и положу́ я́ въ свидѣ́нiе, и поядя́тъ я́ звѣ́рiе се́лнiи и пти́цы небе́сныя и га́ди земні́и:
и от­мщу́ на не́й дни́ Ваали́мовы, въ ня́же тре́бы кладя́ше и́мъ, и вдѣва́­ше усеря́зи своя́ и мони́ша своя́, и хожда́­ше вслѣ́дъ похотнико́въ сво­и́хъ, а мене́ забы́, глаго́летъ Госпо́дь.
Сего́ ра́ди, се́, а́зъ соблажню́ ю́, и учиню́ ю́ я́ко пусты́ню, и воз­глаго́лю въ се́рдце ея́,
и да́мъ е́й при­­тяжа́нiе ея́ от­ту́ду и поля́ну Ахо́рову, от­ве́рсти смы́слъ ея́: и смири́т­ся та́мо по дне́мъ дѣ́т­ст­ва сво­его́ и по дне́мъ изведе́нiя сво­его́ от­ земли́ Еги́петски.
И бу́детъ въ то́й де́нь, нарече́тъ мя́ му́жъ мо́й, глаго́летъ Госпо́дь, а не прозове́тъ мене́ ктому́ Ваали́мъ.
И от­ве́ргу имена́ Ваали́мля от­ у́стъ ея́, и не воспомяну́т­ся ксему́ имена́ и́хъ.
И завѣща́ю и́мъ завѣ́тъ въ то́й де́нь со звѣрьми́ се́лными и со пти́цами небе́сными и съ га́ды земны́ми, и лу́къ и ме́чь и бра́нь сокрушу́ от­ земли́, и вселю́ я́ со упова́нiемъ:
и обручу́ тя себѣ́ во вѣ́къ и обручу́ тя себѣ́ въ пра́вдѣ и въ судѣ́ и въ ми́лости и въ щедро́тахъ:
и обручу́ тя себѣ́ въ вѣ́рѣ, и увѣ́си Го́спода.
И бу́детъ въ то́й де́нь, глаго́летъ Госпо́дь, послу́шаю небесе́, а о́ное послу́шаетъ земли́,
и земля́ послу́шаетъ пшени́цы и вина́ и ма́сла, и сі́и послу́шаютъ Иезрае́ля:
и всѣ́ю о́ную себѣ́ на земли́ и поми́лую непоми́лован­ную: и реку́ не лю́демъ мо­и́мъ: лю́дiе мо­и́ есте́ вы́: и ті́и реку́тъ: Госпо́дь Бо́гъ на́шъ ты́ еси́.
И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: еще́ иди́ и воз­люби́ жену́ лю́бящую зло́ и любо­дѣ́йцу, я́коже лю́битъ Бо́гъ сы́ны Изра́илевы: сі́и же взира́ютъ къ бого́мъ чужди́мъ и лю́бятъ Варе́нiя съ кори́нками.
И ная́хъ себѣ́ о́ную пятiю­на́­де­сять сре́брениками и гомо́ромъ ячме́ня и не́велемъ вина́,
и реко́хъ е́й: дни́ мно́ги да сѣди́ши у мене́ и а́зъ у тебе́, и не соблу́диши, ни бу́деши му́жу ино́му:
зане́ дни́ мно́ги ся́дутъ сы́нове Изра́илевы, не су́щу царю́, ни су́щу кня́зю, ни су́щей же́ртвѣ, ни су́щу же́ртвен­нику, ни жре́че­ст­ву, ниже́ явле́ниемъ:
и посе́мъ обратя́т­ся сы́нове Изра́илевы и взы́щутъ Го́спода Бо́га сво­его́ и дави́да царя́ сво­его́, и почудя́т­ся о Го́сподѣ и о бла́гостехъ его́ въ послѣ́днiя дни́.
Слы́шите сло́во Госпо́дне, сы́нове Изра́илевы, я́ко су́дъ Го́сподеви къ живу́щымъ на земли́: зане́ нѣ́сть и́стины, ни ми́лости, ни вѣ́дѣнiя Бо́жiя на земли́:
кля́тва и лжа́, и убі́й­ст­во и татьба́ и любо­дѣя́нiе разлiя́ся по земли́, и кро́вь съ кровьми́ мѣша́ютъ.
Сего́ ра́ди воспла́чет­ся земля́ и ума́лит­ся со всѣ́ми всели́в­шимися на не́й, со звѣрьми́ поль­ски́ми и съ га́ды земны́ми и со пти́цами небе́сными, и ры́бы морскі́я оскудѣ́ютъ:
я́ко да никто́же не при́т­ся, ни облича́ет­ся никто́же: лю́дiе же мо­и́ а́ки прерѣка́емый жре́цъ,
и изнемо́жетъ во дне́хъ, и изнемо́жетъ проро́къ съ тобо́ю: но́щи уподо́бихъ ма́терь твою́.
Уподо́бишася лю́дiе мо­и́ а́ки не иму́ще умѣ́нiя: я́ко ты́ умѣ́нiе от­ве́рглъ еси́, от­ве́ргу и а́зъ тебе́, е́же не жре́че­с­т­вовати мнѣ́, и забы́лъ еси́ зако́нъ Бо́га сво­его́, забу́ду и а́зъ ча́да твоя́.
По мно́же­ст­ву и́хъ та́ко согрѣши́ша мнѣ́: сла́ву и́хъ въ безче́стiе положу́.
Грѣхи́ люді́й мо­и́хъ снѣдя́тъ и въ непра́вдахъ и́хъ во́змутъ ду́шы и́хъ.
И бу́детъ я́коже лю́дiе, та́ко и жре́цъ: и от­мщу́ на ни́хъ пути́ и́хъ, и умышле́нiя и́хъ воз­да́мъ и́мъ.
И бу́дутъ я́сти и не насы́тят­ся: соблуди́ша и не испра́вят­ся: поне́же Го́спода оста́виша е́же снабдѣ́ти.
Блу́дъ и вино́ и пiя́н­ство прiя́тъ се́рдце люді́й мо­и́хъ.
Въ зна́менiихъ вопроша́ху и въ жезлѣ́хъ сво­и́хъ повѣ́даху тѣ́мъ: ду́хомъ блуже́нiя прельсти́шася и соблуди́ша от­ Бо́га сво­его́:
на версѣ́хъ го́ръ кадя́ху и на холмѣ́хъ жря́ху подъ ду́бомъ и подъ е́лiю и подъ дре́вомъ вѣ́твен­нымъ, я́ко до́бръ кро́въ: сего́ ра́ди соблу́дятъ дще́ри ва́шя, и невѣ́сты ва́шя воз­любо­дѣ́ютъ.
И не при­­сѣщу́ на дще́ри ва́шя, егда́ соблу́дятъ, и на невѣ́сты ва́шя, егда́ воз­любо­дѣ́ютъ: я́ко и ті́и со блудни́цами смѣси́шася и со блудника́ми тре́бы жря́ху, и лю́дiе смы́слящiи со блудни́цею сплета́хуся.
Ты́ же, Изра́илю, не не разумѣва́й, и Иу́до: не входи́те въ Галга́лу и не восходи́те въ до́мъ о́новъ, и не клени́теся Го́сподемъ живы́мъ.
Зане́ я́коже ю́ница стрѣка́ломъ стрѣ́чема разсвирѣ́пѣ Изра́иль: ны́нѣ упасе́тъ я́ Госпо́дь, я́ко а́гнца на простра́н­ствѣ.
Прича́ст­никъ кумíромъ Ефре́мъ положи́ себѣ́ собла́зны,
избра́ Ханане́овъ: блудя́ще воз­блуди́ша, воз­люби́ша безче́стiе от­ хрепета́нiя сво­его́.
Ви́хръ ду́ха воз­сви́щетъ въ крилѣ́хъ сво­и́хъ, и посра́мят­ся от­ тре́бищъ сво­и́хъ.
Слы́шите сiя́, жерцы́, и вонми́те, до́ме Изра́илевъ, и до́ме царе́въ, внуши́те, поне́же къ ва́мъ е́сть су́дъ: я́ко пругло́ бы́сте стражбѣ́, и я́коже мре́жа распросте́рта на итавирі́и,
ю́же ловя́щiи ло́въ поткну́ша, а́зъ же наказа́тель ва́мъ:
а́зъ позна́хъ Ефре́ма, и Изра́иль не от­ступи́ от­ мене́, зане́ ны́нѣ соблуди́ Ефре́мъ, и оскверни́ся Изра́иль:
не положи́ша помышле́нiй сво­и́хъ, е́же воз­врати́тися къ Бо́гу сво­ему́, я́ко ду́хъ блуже́нiя е́сть въ ни́хъ, и Го́спода не увѣ́дѣша.
И смири́т­ся укори́зна Изра́илева въ лице́ ему́, и Изра́иль и Ефре́мъ изнемо́гутъ въ непра́вдахъ сво­и́хъ, изнемо́жетъ же и Иу́да съ ни́ми.
Со овца́ми и телцы́ по́йдутъ взыска́ти Го́спода и не обря́щутъ его́, уклони́ся бо от­ ни́хъ.
Я́ко Го́спода оста́виша, я́ко ча́да чу́жда породи́ша себѣ́: ны́нѣ поя́стъ я́ ржа́, и при­­ча́стiя и́хъ.
Воструби́те трубо́ю на хо́лмѣхъ, воз­гласи́те на высо́кихъ, проповѣ́дите въ дому́ о́новѣ, ужасе́ся Венiами́нъ,
Ефре́мъ въ па́губу бы́сть во дни́ наказа́нiя: въ племенѣ́хъ Изра́илевыхъ показа́хъ вѣ́рная.
Бы́ша кня́зи Иу́дины я́ко прелага́юще предѣ́лы: на ня́ излiю́ я́ко во́ду гнѣ́въ мо́й.
Соодолѣ́ Ефре́мъ сопе́рника сво­его́, попра́ су́дъ, я́ко нача́ ходи́ти вслѣ́дъ су́етныхъ.
А́зъ же я́ко мяте́жъ Ефре́мови и я́ко осте́нъ до́му Иу́дину.
И ви́дѣ Ефре́мъ не́мощь свою́ и Иу́да болѣ́знь свою́: и и́де Ефре́мъ ко Ассири́емъ и посла́ послы́ ко царю́ Иари́му: и то́й не воз­мо́же изцѣли́ти ва́съ, и не преста́нетъ от­ ва́съ болѣ́знь.
Зане́ а́зъ е́смь я́ко панѳи́рь Ефре́мови и я́ко ле́въ до́му Иу́дину: и а́зъ восхищу́, и пойду́, и воз­му́, и не бу́детъ изъима́яй:
пойду́ и воз­вращу́ся на мѣ́сто свое́, до́ндеже поги́бнутъ, и взы́щутъ лица́ мо­его́.
Въ ско́рби сво­е́й у́треневати бу́дутъ ко мнѣ́, глаго́люще: и́демъ и обрати́мся ко Го́споду Бо́гу на́­шему,
я́ко то́й поби́ ны́, и изцѣли́тъ ны́: уязви́тъ, и уврачу́етъ ны́:
изцѣли́тъ ны́ по двою́ дню́, въ де́нь тре́тiй воскре́снемъ и жи́ви бу́демъ предъ ни́мъ, и увѣ́мы: пожене́мъ, е́же увѣ́дѣти Го́спода: я́ко у́тро гото́во обря́щемъ его́, и прiи́детъ на́мъ я́ко до́ждь ра́н­нiй и по́здный земли́.
Что́ ти сотворю́, Ефре́ме? что́ ти сотворю́, Иу́до? ми́лость бо ва́ша я́ко о́блакъ у́трен­нiй и я́ко роса́ ра́но па́да­ю­щая.
Сего́ ра́ди пожа́хъ проро́ки ва́шя, уби́хъ я́ словесе́мъ у́стъ мо­и́хъ, и су́дъ мо́й я́ко свѣ́тъ изы́детъ.
Зане́ ми́лости хощу́ а не же́ртвы, и увѣ́дѣнiя Бо́жiя, не́жели всесожже́нiя.
Сі́и же су́ть я́ко человѣ́къ преступа́яй завѣ́тъ: та́мо презрѣ́ша мя́.
Галаа́дъ гра́дъ дѣ́лаяй су́етная, мутя́й во́ду,
а крѣ́пость твоя́ я́ко му́жа морска́го разбо́йника: скры́ша жерцы́ пу́ть Госпо́день, уби́ша Сики́му, я́ко беззако́нiе сотвори́ша.
Въ дому́ Изра́илевѣ ви́дѣхъ гро́зная: та́мо блуже́нiе Ефре́мово: оскверни́ся Изра́иль и Иу́да.
Начни́ объима́ти виногра́дъ себѣ́, егда́ воз­вращу́ плѣне́нiе люді́й мо­и́хъ.
Егда́ изцѣлю́ Изра́иля, и от­кры́ет­ся непра́вда Ефре́мова и зло́ба самарі́йска, я́ко содѣ́лаша лжу́: и та́ть къ нему́ вни́детъ, совлача́яй разбо́йникъ на пути́ его́:
я́ко да воспою́тъ вку́пѣ, а́ки пою́щiи се́рдцемъ сво­и́мъ. Вся́ зло́бы и́хъ помяну́хъ: ны́нѣ обыдо́ша и́хъ совѣ́ти и́хъ, проти́ву лицу́ ми́ бы́ша.
Зло́бами сво­и́ми воз­весели́ша царя́ и лжа́ми сво­и́ми князе́й.
Вси́ любо­дѣ́ющiи, я́ко пе́щь жего́ма на пече́нiе сожже́нiя от­ пла́мене, от­ при­­мѣше́нiя ту́ка, до́ндеже вски́снетъ то́ все́.
Во дни́ царе́й ва́шихъ нача́ша кня́зи яри́тися от­ вина́, простро́ша ру́ки своя́ съ губи́тельми:
зане́ разгорѣ́шася я́ко пе́щь сердца́ и́хъ, внегда́ устремля́тися и́мъ: всю́ но́щь сна́ Ефре́мъ насы́тися, зау́тра бы́сть, и разгорѣ́ся я́ко пла́мень о́гнен­ный.
Вси́ согрѣ́яшася, я́ко пе́щь жего́ма, и о́гнь пояде́ суді́й и́хъ: вси́ ца́рiе и́хъ падо́ша, не бѣ́ въ ни́хъ моля́йся ко мнѣ́.
Ефре́мъ въ лю́дехъ сво­и́хъ са́мъ смѣся́шеся, Ефре́мъ бы́сть опрѣсно́къ необраща́емь.
И снѣдо́ша чужді́и крѣ́пость его́, се́й же не разумѣ́: и сѣди́ны яви́шася на не́мъ, о́нъ же не позна́.
И смири́т­ся укори́зна Изра́илева въ лице́ ему́: и не воз­врати́шася ко Го́споду Бо́гу сво­ему́ и не взыска́ша его́ во всѣ́хъ си́хъ.
И бя́ше Ефре́мъ я́ко го́лубь безу́мный, не имы́й се́рдца: Еги́пта моля́ше, и во Ассирі́аны от­идо́ша.
Я́коже и́дутъ, воз­ложу́ на ня́ мре́жу мою́, я́коже пти́цы небе́сныя све́ргу я́, накажу́ я́ въ слу́хъ скорбѣ́нiя и́хъ.
Го́ре и́мъ, я́ко от­скочи́ша от­ мене́: боязли́ви су́ть, я́ко нече́­ст­воваша ко мнѣ́: а́зъ же изба́вихъ я́, сі́и же воз­глаго́лаша на мя́ лжу́.
И не возопи́ша ко мнѣ́ сердца́ и́хъ, но пла́кахуся на ло́жахъ сво­и́хъ: о пшени́цѣ и винѣ́ сѣча́хуся.
Нака́жут­ся мно́ю, а́зъ же укрѣпи́хъ мы́шцу и́хъ, и на мя́ помы́слиша зла́я.
Соврати́шася ни во что́же, бы́ша я́ко лу́къ напряже́нъ: паду́т­ся кня́зи и́хъ мече́мъ ра́ди ненаказа́нiя язы́ка сво­его́. Сiе́ руга́нiе и́хъ въ земли́ Еги́петстѣй.
Въ нѣ́дрѣ и́хъ, я́ко земля́ непроходи́ма, я́ко оре́лъ въ дому́ Госпо́дни: поне́же преступи́ша завѣ́тъ мо́й и на зако́нъ мо́й нече́­ст­воваша.
Ко мнѣ́ воз­зову́тъ: Бо́же, позна́хомъ тя́,
я́ко Изра́иль от­врати́ся благи́хъ, врага́ прогна́ша.
Са́ми себѣ́ царя́ поста́виша, а не мно́ю, нача́л­ст­воваша, и не яви́ша ми́: от­ сребра́ сво­его́ и от­ зла́та сво­его́ сотвори́ша себѣ́ кумíры, я́ко да потребя́т­ся.
Сокруши́ телца́ тво­его́, самарі́е, разгнѣ́вася я́рость моя́ на ня́: доко́лѣ не мо́гутъ очи́ститися, и́же во Изра́или?
И то́ древодѣ́ль сотвори́, и нѣ́сть Бо́гъ: зане́ льстя́й бя́ше теле́цъ тво́й, самарі́е.
Я́ко вѣ́тромъ истлѣ́но всѣ́яша, и разруше́нiе и́хъ прiи́метъ я́: рукоя́ть не иму́щая си́лы е́же сотвори́ти муку́, а́ще же и сотвори́тъ, то́ чужді́и поядя́тъ ю́.
Поглоще́нъ бы́сть Изра́иль, ны́нѣ бы́сть во язы́цѣхъ я́ко сосу́дъ непотре́бенъ,
поне́же ті́и взыдо́ша ко Ассирі́аномъ: процвѣте́ о себѣ́ Ефре́мъ, да́ры воз­люби́.
Сего́ ра́ди предаду́т­ся во язы́ки: ны́нѣ воспрiиму́ и́хъ, и почі́ютъ ма́ло е́же пома́зати царя́ и кня́зи.
Я́ко умно́жи Ефре́мъ тре́бища, во грѣхи́ бы́ша ему́ тре́бища воз­лю́блен­ная.
Впишу́ ему́ мно́же­с­т­во, и зако́н­ная его́ въ чужда́я вмѣни́шася тре́бища воз­лю́блен­ная.
Тѣ́мже а́ще и пожру́тъ же́ртву и снѣдя́тъ мяса́, Госпо́дь не прiи́метъ и́хъ: ны́нѣ помяне́тъ непра́вды и́хъ и от­мсти́тъ грѣхи́ и́хъ: ті́и во Еги́петъ воз­врати́шася и во Ассирі́и нечи́стая снѣдя́тъ.
И забы́ Изра́иль сотво́ршаго и́ и воз­гради́ тре́бища, и Иу́да умно́жи гра́ды утвержде́ны: но послю́ о́гнь на гра́ды его́, и потреби́тъ основа́нiя его́.
Не ра́дуйся, Изра́илю, ни весели́ся я́коже лю́дiе, поне́же соблуди́лъ еси́ от­ Го́спода Бо́га тво­его́: воз­люби́лъ еси́ дая́нiя на вся́цѣмъ гумнѣ́ пшени́цы.
Гумно́ и точи́ло не позна́ и́хъ, и вино́ солга́ и́мъ.
Не всели́шася на земли́ Госпо́дни: всели́ся Ефре́мъ во Еги́птѣ, и во Ассирі́ахъ снѣдя́тъ нечи́стая.
Не воз­лiя́ша Го́сподеви вина́, и не услади́шася ему́ тре́бы и́хъ, я́ко хлѣ́бъ жа́лости и́мъ: вси́ яду́щiи ты́я оскверня́т­ся: поне́же хлѣ́бы и́хъ ду́шъ и́хъ, не вни́дутъ въ до́мъ Госпо́день.
Что́ сотворите́ во дне́хъ торже­ст­ва́ и въ де́нь пра́здника Госпо́дня?
Сего́ ра́ди, се́, по́йдутъ от­ труда́ Еги́петска, и прiи́метъ и́хъ ме́мфисъ, и погребе́тъ я́ Махма́съ: сребро́ и́хъ па́губа наслѣ́дитъ, те́рнiе во дворѣ́хъ и́хъ.
Приспѣ́ша дні́е от­мще́нiя тво­его́, прiидо́ша дні́е воз­дая́нiя тво­его́, и озло́бит­ся Изра́иль, я́коже проро́къ изумле́н­ный, человѣ́къ ду́хомъ носи́мый: от­ мно́же­ст­ва непра́вдъ тво­и́хъ умно́жися изумле́нiе твое́.
Стра́жъ Ефре́мъ съ Бо́гомъ, проро́къ пругло́ стропти́во на всѣ́хъ путе́хъ его́: изумле́нiе въ дому́ Бо́жiи утверди́ша.
Растлѣ́шася по дне́мъ хо́лма: воспомяне́тъ непра́вды и́хъ, от­мсти́тъ грѣхи́ и́хъ.
Я́коже гре́знъ въ пусты́ни обрѣто́хъ Изра́иля и я́ко стра́жа на смоко́вницѣ ра́н­няго уви́дѣхъ отцы́ и́хъ: ті́и внидо́ша ко веельфего́ру и от­чужди́шася на стыдѣ́нiе, и бы́ша ме́рзостнiи я́коже воз­лю́блен­нiи.
Ефре́мъ я́ко пти́ца от­летѣ́, сла́вы и́хъ от­ порожде́нiй и болѣ́зней и от­ зача́тiй.
Тѣ́мже а́ще и воско́рмятъ ча́да своя́, безча́дны бу́дутъ от­ человѣ́къ: поне́же и лю́тѣ и́мъ е́сть, [зане́ оста́вихъ я́,] пло́ть моя́ от­ ни́хъ.
Ефре́мъ, я́коже ви́дѣхъ, въ лови́тву предпоста́виша ча́да своя́, и Ефре́мъ е́же извести́ на заколе́нiе ча́да своя́.
Да́ждь и́мъ, Го́споди: что́ да́си и́мъ? да́ждь и́мъ утро́бу неплодя́щую и сосцы́ су́хи.
Вся́ зло́бы и́хъ во Галга́лѣхъ, я́ко та́мо и́хъ воз­ненави́дѣхъ за зло́бы начина́нiй и́хъ: изъ до́му мо­его́ изжену́ я́, [ксему́] не при­­ложу́ люби́ти и́хъ:
вси́ кня́зи и́хъ непокори́ви. Поболѣ́ Ефре́мъ: коре́нiе его́ изсхо́ша, плода́ ксему́ да не при­­несе́тъ: поне́же а́ще и породя́тъ, побiю́ вожделѣ́н­ная утро́бъ и́хъ.
Отри́нетъ я́ Бо́гъ, я́ко не послу́шаша его́, и бу́дутъ заблужда́ющiи въ язы́цѣхъ.
Виногра́дъ благоло́зенъ Изра́иль, пло́дъ оби́ленъ его́: по мно́же­ст­ву плодо́въ его́ умно́жи тре́бища, по благота́мъ земли́ его́ воз­гради́ ка́пища.
Раздѣли́ша сердца́ своя́, ны́нѣ поги́бнутъ: са́мъ раскопа́етъ тре́бища и́хъ, сокруша́т­ся кумíры и́хъ.
Тѣ́мже ны́нѣ реку́тъ: нѣ́сть царя́ въ на́съ, я́ко не боя́хомся Го́спода: ца́рь же что́ сотвори́тъ на́мъ?
Глаго́ляй словеса́ извине́нiя ло́жная завѣща́етъ завѣ́тъ: прозя́бнетъ су́дъ а́ки тро́скотъ на ляди́нѣ се́лнѣй.
У телца́ до́му о́нова воз­обита́ютъ живу́щiи въ самарі́и, я́ко пла́кашася лю́дiе его́ о не́мъ: и я́коже разгнѣ́ваша его́, пора́дуют­ся о сла́вѣ его́, я́ко пресели́ся от­ ни́хъ.
И связа́в­ше его́, во Ассирі́ю от­ведо́ша въ да́ръ царю́ Иари́му: въ да́ръ Ефре́мъ прiи́мет­ся, и усрами́т­ся Изра́иль о совѣ́тѣ сво­е́мъ.
Отве́рже самарі́а царя́ сво­его́, а́ки хвра́стiе на лицы́ воды́.
Изве́ргут­ся тре́бища о́нова согрѣше́нiя Изра́илева, те́рнiе и волче́цъ воз­ни́кнутъ на тре́бищихъ и́хъ: и реку́тъ къ гора́мъ: покры́йте ны́: и холмо́мъ: пади́те на ны́.
Отне́лѣже хо́лми, согрѣши́ Изра́иль: та́мо ста́ша: не пости́гнетъ и́хъ на холмѣ́ ра́ть, на ча́да непра́вды.
Прiи́де наказа́ти и́хъ по жела́нiю мо­ему́: и соберу́т­ся лю́дiе на ня́, внегда́ наказа́тися и́мъ во двою́ непра́вдахъ сво­и́хъ.
Ефре́мъ ю́ница науче́ная, е́же люби́ти прѣ́нiе: а́зъ же найду́ на добро́ту вы́и ея́, наступлю́ на Ефре́ма, умолчу́ о Иу́дѣ, укрѣпи́т­ся себѣ́ Иа́ковъ.
Сѣ́йте себѣ́ въ пра́вду, собери́те пло́дъ живота́, просвѣти́те себѣ́ свѣ́тъ вѣ́дѣнiя, до́ндеже вре́мя, взыщи́те Го́спода, до́ндеже прiи́дутъ ва́мъ жи́та пра́вды.
Вску́ю премолча́сте нече́стiе, и непра́вды его́ объима́сте, изъядо́сте пло́дъ лжи́въ? я́ко упова́лъ еси́ на ору́жiе твое́, во мно́же­ст­вѣ си́лы тво­ея́.
И воста́нетъ па́губа въ лю́дехъ тво­и́хъ, и вся́ огра́ды твоя́ поги́бнутъ, я́коже [поги́бе] кня́зь Салама́нъ от­ до́му иеровоа́мля, во дни́ ра́тны ма́терь о ча́да разби́ша:
та́ко сотворю́ ва́мъ, до́ме Изра́илевъ, от­ лица́ непра́вды зло́бъ ва́шихъ.
Зау́тра от­верго́шася, от­ве́ржеся ца́рь Изра́илевъ, поне́же младе́нецъ Изра́иль, и а́зъ воз­люби́хъ его́ и изъ Еги́пта воз­зва́хъ сы́на мо­его́.
Я́коже при­­зва́хъ я́, та́кожде от­хожда́ху от­ лица́ мо­его́: ті́и Ваали́му тре́бу жря́ху и изва́янымъ кадя́ху.
А́зъ же связа́хъ Ефре́ма, взя́хъ его́ на мы́шцу мою́, и не разумѣ́ша, я́ко изцѣли́хъ я́.
Во истлѣ́нiи человѣ́честѣ при­­влеко́хъ я́ у́зами любле́нiя мо­его́, и бу́ду и́мъ я́ко ударя́яй человѣ́къ по че́люстемъ его́: и воз­зрю́ къ нему́ и премогу́ ему́.
Всели́ся Ефре́мъ во Еги́птѣ, Ассу́ръ же са́мъ ца́рь его́, я́ко не восхотѣ́ воз­врати́тися.
И изнемо́же ору́жiе во градѣ́хъ его́, и умолче́ въ руку́ его́: и снѣдя́тъ от­ умышле́нiй сво­и́хъ.
И лю́дiе его́ ви́сяще от­ обита́нiя сво­его́: и Бо́гъ на честна́я его́ разгнѣ́вает­ся, и не воз­несе́тъ его́.
Что́ тя устро́ю, Ефре́ме? защищу́ ли тя́, Изра́илю? что́ тя положу́? Я́коже Адаму́ устро́ю тя́, и я́коже Севои́мъ, преврати́ся се́рдце мое́ въ не́мъ, смяте́ся раска́янiе мое́.
Не сотворю́ по гнѣ́ву я́рости мо­ея́, не оста́влю е́же потреби́тися Ефре́мови, зане́ Бо́гъ а́зъ е́смь, а не человѣ́къ: въ тебѣ́ свя́тъ, и не вни́ду во гра́дъ.
Вслѣ́дъ Го́спода и́мамъ ходи́ти: я́ко ле́въ воз­реве́тъ, поне́же то́й воз­реве́тъ, и ужа́снут­ся ча́да во́дъ,
и прiи́дутъ я́ко пти́ца изъ Еги́пта и я́ко го́лубь от­ земли́ Асси́рски: и воз­ста́влю я́ въ домѣ́хъ и́хъ, глаго́летъ Госпо́дь.
Обы́де мя́ лже́ю Ефре́мъ, и нече́стiями до́мъ Изра́илевъ и Иу́да: ны́нѣ позна́ я́ Бо́гъ, и лю́дiе святи прозва́шася богови.
Ефре́мъ же зо́лъ ду́хъ, гоня́ше зно́й ве́сь де́нь: тще́тная и су́етная умно́жи, и завѣ́тъ со Ассирі́аны завѣща́, и еле́й во Еги́петъ посыла́­ше.
И су́дъ Го́сподеви ко Иу́дѣ, е́же от­мсти́ти Иа́кова: по путе́мъ его́ и по начина́ниемъ его́ воз­да́стъ ему́.
Во утро́бѣ запя́ бра́та сво­его́ и труды́ сво­и́ми укрѣпѣ́ къ Бо́гу:
и укрѣпѣ́ со а́нгеломъ и превоз­мо́же. Пла́кашася и моли́шася ми́: въ дому́ о́новѣ обрѣто́ша мя́, и ту́ глаго́лася къ ни́мъ.
Госпо́дь же Бо́гъ Вседержи́тель бу́детъ па́мять его́.
И ты́ о Бо́зѣ сво­е́мъ обрати́шися, ми́лость и су́дъ снабди́, и при­­ближа́йся къ Бо́гу сво­ему́ при́сно.
Ханаа́нъ, въ руцѣ́ его́ мѣ́рило непра́вды, наси́ль­ствовати воз­люби́.
И рече́ Ефре́мъ: оба́че обогатѣ́хъ, обрѣто́хъ прохлажде́нiе себѣ́: вси́ труды́ его́ не обря́щут­ся ему́ ра́ди непра́вдъ, и́миже согрѣши́.
А́зъ же Госпо́дь Бо́гъ тво́й, изведо́хъ тя́ изъ земли́ Еги́петски: еще́ вселю́ тя́ въ ку́щахъ, я́коже во дни́ пра́здника.
И глаго́лахъ ко проро́комъ, и а́зъ видѣ́нiя умно́жихъ, и въ рука́хъ проро́ческихъ уподо́бихся.
А́ще не Галаа́дъ е́сть, у́бо ло́жни бы́ша во Галга́лѣхъ кня́зи тре́бы кладу́ще, и тре́бища и́хъ я́коже же́лви на цѣли́знѣ польстѣ́й.
И отъи́де Иа́ковъ на по́ле сирі́йско, и рабо́та Изра́иль о женѣ́ и о женѣ́ снабдѣ́.
И проро́комъ изведе́ Госпо́дь Изра́иля изъ земли́ Еги́петскiя, и проро́комъ снабдѣ́ся.
Разгнѣ́ва мя́ Ефре́мъ и воз­ъяри́ мя: и кро́вь его́ на не́мъ пролiе́т­ся, и укори́зну его́ воз­да́стъ ему́ Госпо́дь.
По словеси́ Ефре́мову оправда́нiя прiя́ се́й во Изра́или, и положи́ я́ Ваа́лови, и у́мре.
И ны́нѣ при­­ложи́ша согрѣша́ти и сотвори́ша себѣ́ слiя́нiе от­ зла́та и сребра́ сво­его́ по о́бразу и́доловъ, дѣла́ худо́жниковъ соверше́на: и́мъ сі́и глаго́лютъ: пожри́те человѣ́ковъ, оскудѣ́ша бо телцы́.
Сего́ ра́ди бу́дутъ я́ко о́блакъ у́трен­нiй, я́коже роса́ у́трен­няя иду́щи, я́коже пле́вы съ то́ка [и пра́хъ съ вѣ́твiя] развѣва́емый ви́хромъ, я́коже ды́мъ изъ трубы́.
А́зъ же Госпо́дь Бо́гъ тво́й утвержда́яй не́бо и созида́яй зе́млю, его́же ру́цѣ созда́стѣ все́ во́ин­ство небе́сное, и не показа́хъ ти́ и́хъ, е́же ходи́ти вслѣ́дъ и́хъ: и а́зъ изведо́хъ тя́ изъ земли́ Еги́петскiя, и Бо́га ра́звѣ мене́ да не позна́еши, и спаса́ющаго нѣ́сть ра́звѣ мене́.
А́зъ пасо́хъ тя́ въ пусты́ни на земли́ ненаселе́н­нѣй,
на па́житехъ и́хъ, и насы́тишася до исполне́нiя, и воз­несо́шася сердца́ и́хъ, сего́ ра́ди забы́ша мя́.
И бу́ду и́мъ я́ко панѳи́рь, и я́ко ры́сь на пути́ Ассири́евъ:
и сря́щу и́хъ а́ки медвѣ́дица лиша́ема, и разрушу́ соключе́нiе серде́цъ и́хъ: и поядя́тъ я́ ски́мни дубра́внiи, и звѣ́рiе польсті́и расто́ргнутъ я́.
Въ поги́бели тво­е́й, Изра́илю, кто́ помо́жетъ тебѣ́?
Гдѣ́ ца́рь тво́й се́й? то́й да спасе́тъ тя́ во всѣ́хъ градѣ́хъ тво­и́хъ: и да су́дитъ ти́, о не́мже глаго́лалъ еси́: да́ждь ми́ царя́ и кня́зя.
И да́хъ тебѣ́ царя́ во гнѣ́вѣ мо­е́мъ, и утвержа́хся въ я́рости мо­е́й.
Согромажде́нiе непра́вды Ефре́мъ, сокрове́нъ грѣ́хъ его́:
болѣ́зни а́ки ражда́ющiя прiи́дутъ ему́: се́й сы́нъ нему́дрый, зане́ ны́нѣ не усто­и́тъ въ сокруше́нiи ча́дъ.
От руки́ а́довы изба́влю я́ и от­ сме́рти искуплю́ я́: гдѣ́ пря́ твоя́, сме́рте? гдѣ́ осте́нъ тво́й, а́де? утѣше́нiе скры́ся от­ о́чiю мое́ю:
зане́ се́й между́ бра́тiями разлучи́тъ: наведе́тъ Госпо́дь вѣ́тръ зно́­енъ изъ пусты́ни на́нь, и изсуши́тъ жи́лы его́ и опустоши́тъ исто́чники его́: се́й изсуши́тъ зе́млю его́ и вся́ сосу́ды его́ люби́мыя.
Поги́бнетъ самарі́а, я́ко сопроти́вися Бо́гу сво­ему́: ору́жiемъ паду́тъ са́ми, и младе́нцы и́хъ разбiю́т­ся, и во утро́бѣ иму́щыя и́хъ разся́дут­ся.
Обрати́ся, Изра́илю, ко Го́споду Бо́гу тво­ему́, зане́ изнемо́глъ еси́ въ непра́вдахъ тво­и́хъ.
Возми́те съ собо́ю словеса́ и обрати́теся ко Го́споду Бо́гу ва́­шему, рцы́те ему́: [мо́жеши вся́къ от­врещи́ грѣ́хъ:] я́ко да не прiи́мете непра́вды, но да прiи́мете блага́я, и воз­дади́мъ пло́дъ усте́нъ на́шихъ.
Ассу́ръ не спасе́тъ на́съ, на ко́ни не взы́демъ, ксему́ не рече́мъ:
бо́зи на́ши, дѣла́мъ ру́къ на́шихъ: я́ко въ тебѣ́ поми́лует­ся сирота́. Изцѣлю́ селе́нiя и́хъ, воз­люблю́ я́ явле́н­но, я́ко от­врати́ся гнѣ́въ мо́й от­ ни́хъ.
Бу́ду я́коже роса́ Изра́илю, процвѣте́тъ я́ко кри́нъ и простре́тъ коре́нiе свое́ я́коже Лива́нъ.
По́йдутъ вѣ́тви его́, и бу́детъ я́коже ма́слина плодови́та, и обоня́нiе его́ а́ки Лива́на:
обратя́т­ся и ся́дутъ подъ кро́вомъ его́, поживу́тъ и утвердя́т­ся пшени́цею, и процвѣте́тъ я́ко виногра́дъ па́мять его́, я́коже вино́ Лива́ново.
Ефре́мови что́ ему́ еще́ и кумíромъ? а́зъ смири́хъ его́, а́зъ и укрѣплю́ его́: а́ки сме́рчiе учаще́ное, от­ мене́ обрѣ́теся пло́дъ тво́й.
Кто́ прему́дръ и уразумѣ́етъ сiя́? и смы́сленъ, и увѣ́сть сiя́? я́ко пра́вы путiе́ Госпо́дни, и пра́веднiи по́йдутъ въ ни́хъ, а нечести́вiи изнемо́гутъ въ ни́хъ.
Verbum Domini, quod factum est ad Osee filium Beeri in die bus Oziae, Ioatham, Achaz, Ezechiae regum Iudae, et in diebus Ieroboam filii Ioas regis Israel.
Principium verbi Domini per Osee. Dixit Dominus ad Osee: «Vade, sume tibi mulierem fornicationum et filios fornicationum, quia fornicans fornicatur terra a Domino».
Et abiit et accepit Gomer filiam Debelaim, quae concepit et peperit ei filium.
Et dixit Dominus ad eum: «Voca nomen eius 'Iezrahel', quoniam adhuc modicum et visitabo sanguinem Iezrahel super domum Iehu et cessare faciam regnum domus Israel;
et in illa die conteram arcum Israel in valle Iezrahel».
Et concepit adhuc et peperit filiam; et dixit ei: «Voca nomen eius "Absque misericordia", quia non addam ultra misereri domui Israel, ut ignoscam eis.
Et domui Iudae miserebor et salvabo eos in Domino Deo suo et non salvabo eos in arcu et gladio et in bello et in equis et in equitibus».
Et ablactavit eam, quae erat 'Absque misericordia', et concepit et peperit filium.
Et dixit: «Voca nomen eius 'Non populus meus', quia vos non populus meus, et ego 'Non sum' vobis.
Et erit numerus filiorum Israel quasi arena maris, quae sine mensura est et non numerabitur. Et erit: in loco, ubi dicebatur eis: "Non populus meus vos", dicetur eis: "Filii Dei viventis".
Et congregabuntur filii Iudae et filii Israel pariter et ponent sibimet caput unum et ascendent de terra, quia magnus dies Iezrahel.
Dicite fratribus vestris: "Populus meus" et sororibus vestris: "Misericordiam consecuta".
Contendite adversum matrem vestram; contendite, quoniam ipsa non uxor mea, et ego non vir eius; auferat fornicationes suas a facie sua et adulteria sua de medio uberum suorum,
ne forte exspoliem eam nudam et statuam eam secundum diem nativitatis suae et ponam eam quasi solitudinem et statuam eam velut terram aridam et interficiam eam siti.
Et filiorum illius non miserebor, quoniam filii fornicationum sunt,
quia fornicata est mater eorum, turpiter egit, quae concepit eos; quia dixit: "Vadam post amatores meos, qui dant panes mihi et aquas meas, lanam meam et linum meum, oleum meum et potum meum".
Propter hoc ecce ego saepiam viam tuam spinis et saepiam eam maceria, et semitas suas non inveniet;
et sequetur amatores suos et non apprehendet eos; et quaeret eos et non inveniet et dicet: "Vadam et revertar ad virum meum priorem, quia bene mihi erat tunc magis quam nunc".
Et haec nescivit quia ego dedi ei frumentum et vinum et oleum et argentum multiplicavi ei et aurum, quae fecerunt Baal.
Idcirco convertar et sumam frumentum meum in tempore suo et vinum meum in tempore suo; et auferam lanam meam et linum meum, quae operiebant pudenda eius,
et nunc revelabo ignominiam eius in oculis amatorum eius, et nullus est qui eruat eam de manu mea.
Et cessare faciam omne gaudium eius, sollemnitatem eius, neomeniam eius, sabbatum eius et omnia festa tempora eius;
et corrumpam vineam eius et ficum eius, de quibus dixit: "Mercedes hae meae sunt, quas dederunt mihi amatores mei". Et ponam eas in saltum, et comedet illas bestia agri.
Et visitabo super eam dies Baalim, quibus accendebat incensum et ornabatur inaure sua et monili suo et ibat post amatores suos, sed mei obliviscebatur, dicit Dominus.
Propter hoc ecce ego lactabo eam et ducam eam in solitudinem et loquar ad cor eius;
et dabo ei vineas eius ex eodem loco et vallem Achor, portam spei, et respondebit ibi iuxta dies iuventutis suae et iuxta dies ascensionis suae de terra Aegypti.
Et erit: in die illa, ait Dominus, vocabis me: "Vir meus" et non vocabis me ultra: "Baal meus".
Et auferam nomina Baalim de ore eius, et non recordabitur ultra nominis eorum.
Et percutiam eis foedus in die illa cum bestia agri et cum volucre caeli et cum reptili terrae; et arcum et gladium et bellum conteram de terra et cubare eos faciam confidenter.
Et sponsabo te mihi in sempiternum; et sponsabo te mihi in iustitia et iudicio et in misericordia et miserationibus.
Et sponsabo te mihi in fide, et cognosces Dominum.
Et erit: in illa die exaudiam, dicit Dominus, exaudiam caelos, et illi exaudient terram;
et terra exaudiet triticum et vinum et oleum, et haec exaudient Iezrahel.
Et seminabo eam mihi in terram et miserebor eius, quae fuit "Absque misericordia";
et dicam "Non populo meo": "Populus meus tu"; et ipse dicet: "Deus meus es tu"».
Et dixit Dominus ad me: «Adhuc vade, dilige mulierem dilectam amico et adulteram, sicut diligit Dominus filios Israel, et ipsi respectant ad deos alienos et diligunt placentas uvarum».
Et emi eam mihi quindecim argenteis et choro hordei et dimidio choro hordei.
Et dixi ad eam: «Dies multos exspectabis me; non fornicaberis et non eris viro, neque ibo ego ad te».
Quia dies multos sedebunt filii Israel sine rege et sine principe et sine sacrificio et sine lapide et sine ephod et sine theraphim.
Et post haec revertentur filii Israel et quaerent Dominum Deum suum et David regem suum et pavebunt ad Dominum et ad bonum eius in fine dierum.
«Audite verbum Domini, filii Israel, quia iudicium Domino cum habitatoribus terrae: non est enim veritas, et non est benignitas, et non est scientia Dei in terra;
maledictum et mendacium et homicidium et furtum et adulterium inundaverunt, et sanguis sanguinem tetigit.
Propter hoc lugebit terra, et infirmabitur omnis, qui habitat in ea, cum bestia agri et volucre caeli, sed et pisces maris auferentur.
Verumtamen non sit qui contendat nec qui arguat, sed tecum iudicium meum, sacerdos.
Et corrues plena die, et corruet etiam propheta tecum nocte; et perdam matrem tuam.
Perit populus meus, eo quod non habuerit scientiam. Quia tu scientiam reppulisti, repellam te, ne sacerdotio fungaris mihi; et quia oblitus es legis Dei tui, obliviscar filiorum tuorum et ego.
Secundum multitudinem eorum, sic peccaverunt mihi; gloriam eorum in ignominiam commutabo.
Peccatum populi mei comedunt et ad iniquitatem eorum sublevabunt animas eorum.
Et erit sicut populus sic sacerdos; et visitabo super eum vias eius et opera eius reddam ei.
Et comedent et non saturabuntur; fornicabuntur et non multiplicabuntur, quoniam Dominum reliquerunt in non custodiendo.
Fornicatio et vinum et ebrietas auferunt cor.
Populus meus in ligno suo interrogat, et baculus eius annuntiat ei; spiritus enim fornicationum decepit eos, et fornicantur a Deo suo.
Super capita montium sacrificant et super colles accendunt thymiama, subtus quercum et populum et terebinthum, quia bona est umbra eius; ideo fornicantur filiae vestrae, et sponsae vestrae adulterae sunt.
Non visitabo super filias vestras, cum fuerint fornicatae, et super sponsas vestras, cum adulteraverint, quoniam hi ipsi cum meretricibus secedunt et cum prostibulis delubrorum sacrificant, et populus non intellegens corruet.
Si fornicaris tu, Israel, non delinquat saltem Iuda; et nolite ingredi in Galgala et ne ascenderitis in Bethaven neque iuraveritis: "Vivit Dominus".
Quoniam sicut vacca lasciviens Israel contumax est; nunc pascet eos Dominus quasi agnum in latitudine?
Particeps idolorum Ephraim, dimitte eum.
Transiit convivium eorum, fornicatione fornicati sunt, diligunt vehementer ignominiam impudicitiae.
Ligabit spiritus eos in alis suis, et confundentur a sacrificiis suis.
Audite hoc, sacerdotes, et attendite, domus Israel; et domus regis, auscultate, quia vobis iudicium est; quoniam laqueus facti estis pro Maspha et rete expansum super Thabor.
Et foveam Settim profundam fecerunt; ego autem castigabo vos omnes.
Ego scio Ephraim, et Israel non est absconditus a me; quia nunc fornicatus es, Ephraim, contaminatus est Israel.
Non dabunt opera sua, ut revertantur ad Deum suum, quia spiritus fornicationis in medio eorum, et Dominum non cognoverunt.
Et testatur arrogantia Israel in faciem suam, et Israel et Ephraim ruent in iniquitate sua: ruet etiam Iudas cum eis.
In gregibus suis et in armentis suis vadent ad quaerendum Dominum et non invenient; subtraxit se ab eis.
In Dominum praevaricati sunt, quia filios alienos genuerunt; nunc devorabit eos uno mense cum partibus suis.
Clangite bucina in Gabaa, tuba in Rama, conclamate in Bethaven, exterrete Beniamin.
Ephraim vastabitur in die correptionis; in tribubus Israel annuntio rem certam.
Facti sunt principes Iudae quasi transferentes terminos; super eos effundam quasi aquam iram meam.
Oppressus est Ephraim, fractum est ius, quoniam voluit abire post sordem.
Et ego quasi sanies Ephraim, et quasi putredo domui Iudae.
Et vidit Ephraim languorem suum, et Iuda ulcus suum; et abiit Ephraim ad Assyriam et misit ad regem magnum; sed et ipse non poterit sanare vos nec solvere poterit vos ab ulcere.
Quoniam ego quasi leaena Ephraim et quasi catulus leonis domui Iudae; ego, ego capiam et vadam, tollam, et non est qui eruat.
Vadens revertar ad locum meum, donec poenas solvant et quaerant faciem meam, in tribulatione sua me desiderent.
"Venite, et revertamur ad Do minum, quia ipse laceravit et sanabit nos, percussit et curabit nos.
Vivificabit nos post duos dies, in die tertia suscitabit nos, et vivemus in conspectu eius.
Sciamus sequamurque, ut cognoscamus Dominum. Quasi diluculum praeparatus est egressus eius, et veniet quasi imber nobis temporaneus, quasi imber serotinus irrigans terram".
Quid faciam tibi, Ephraim? Quid faciam tibi, Iuda? Caritas vestra quasi nubes matutina et quasi ros mane pertransiens.
Propter hoc dolavi per prophetas, occidi eos in verbis oris mei, sed ius meum quasi lux egredietur;
quia caritatem volo et non sacrificium, et scientiam Dei plus quam holocausta.
Ipsi autem in Adam transgressi sunt pactum; ibi praevaricati sunt in me.
Galaad civitas operantium iniquitatem maculata sanguine.
Et quasi insidiantes virum latrones caterva sacerdotum; in via interficiunt pergentes Sichem, vere scelus operantur.
In domo Israel vidi horrendum: ibi fornicationes Ephraim, contaminatus est Israel.
Sed et tibi, Iuda, parata est messis, cum convertero sortem populi mei.
Cum sanare vellem Israel, revelata est iniquitas Ephraim et malitia Samariae, quia operati sunt mendacium; et fur ingressus est, foris autem spoliat turma latronum.
Et non dicunt in cordibus suis omnem malitiam eorum me recordari. Nunc circumdederunt eos opera sua, coram facie mea facta sunt.
In malitia sua laetificaverunt regem et in mendaciis suis principes.
Omnes adulterantes; quasi clibanus succensus illi, pistor cessat excitare ignem a commixtione fermenti, donec fermentetur totum.
Die regis nostri infirmi facti sunt principes ardore vini, quod apprehendit protervos.
Quia applicuerunt quasi clibanum cor suum in insidiando; tota nocte dormivit ira eorum, mane ipsa ardet quasi ignis flammae.
Omnes calefacti sunt quasi clibanus et devorant iudices suos. Omnes reges eorum ceciderunt; non est qui clamet in eis ad me.
Ephraim in populis ipse commiscebatur; Ephraim factus est subcinericius panis, qui non reversatur.
Comederunt alieni robur eius, et ipse nescit; sed et cani effusi sunt in eo, et ipse ignorat.
Et testatur superbia Israel in faciem suam, nec reversi sunt ad Dominum Deum suum et non quaesierunt eum in omnibus his.
Et factus est Ephraim quasi columba insipiens non habens sensum: Aegyptum invocabant, ad Assyrios abierunt.
Et cum profecti fuerint, expandam super eos rete meum; quasi volucrem caeli detraham eos, corripiam eos secundum auditionem coetus eorum.
Vae eis, quoniam recesserunt a me! Vastabuntur, quia praevaricati sunt in me. Et ego redimam eos, cum ipsi locuti sint contra me mendacia?
Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis; super triticum et vinum se incidebant, contumaces sunt adversum me.
Et ego erudivi eos et confortavi brachia eorum, et in me cogitaverunt malitiam.
Convertuntur ad eum, qui non prodest, facti sunt quasi arcus dolosus; cadent in gladio principes eorum propter execrationem linguae suae: ista subsannatio eorum in terra Aegypti.
In gutture tuo sit tuba! Quasi aquila super domum Do mini pro eo quod transgressi sunt foedus meum et legem meam praevaricati sunt.
Me invocant: "Deus meus"; cognovimus te, Israel.
Proiecit Israel bonum; inimicus persequetur eum.
Ipsi constituerunt reges, et non ex me; principes constituerunt, et non cognovi: argentum suum et aurum suum fecerunt sibi idola, ut interirent.
Proiectus est vitulus tuus, Samaria; iratus est furor meus in eos. Usquequo non poterunt emundari?
Quia ex Israel et ipse est: artifex fecit illum, et non est Deus; quoniam in scintillas erit vitulus Samariae.
Quia ventum seminabunt et turbinem metent; cum culmus non sit in eo, germen non faciet farinam: quod et si fecerit, alieni comedent eam.
Devoratus est Israel, nunc factus est in nationibus quasi vas immundum.
Quia ipsi ascenderunt ad Assyriam, onager est solitarius sibi; Ephraim autem munera dederunt amatoribus.
Sed et cum mercede conduxerint nationes, nunc compellam eos, et trement paulisper sub onere regis principum.
Cum multiplicaret Ephraim altaria pro peccato, factae sunt ei arae in peccatum.
Scribebam ei multiplices leges meas; velut alienae computatae sunt.
Hostias amant, immolant carnes et comedunt; sed Dominus non suscipiet eas. Nunc recordabitur iniquitatis eorum et visitabit peccata eorum: ipsi in Aegyptum convertentur.
Et oblitus est Israel factoris sui et aedificavit delubra; et Iudas multiplicavit urbes munitas. Et mittam ignem in civitates eius, et devorabit aedes illius.
Noli laetari, Israel; noli exsultare sicut populi, quia fornicatus es a Deo tuo, dilexisti mercedem super omnes areas tritici.
Area et torcular non pascet eos, et vinum mentietur eis.
Non manebunt in terra Domini: revertetur Ephraim in Aegyptum, et in Assyria pollutum comedent.
Non libabunt Domino vinum, et non placebunt ei sacrificia eorum; quasi panis lugentium erunt eis: omnes, qui comedent eum, contaminabuntur, quia panis eorum erit tantummodo pro vita ipsorum; non intrabit in domum Domini.
Quid facietis in die sollemni, in die festivitatis Domini?
Ecce enim profecti sunt a vastitate; Aegyptus congregabit eos, Memphis sepeliet eos: desiderabile argentum eorum urtica hereditabit, spina in tabernaculis eorum.
Venerunt dies visitationis, venerunt dies retributionis: sciat Israel! "Stultus — clamet — est propheta; insanus vir spiritalis". Secundum multitudinem iniquitatis tuae multae sunt inimicitiae tuae.
Speculatur Ephraim, populus Dei mei, prophetam; laqueus aucupis super omnes vias eius, inimicitiae in ipsa domo Dei eius.
Profunde peccaverunt sicut in diebus Gabaa; recordabitur iniquitatis eorum et visitabit peccata eorum.
Quasi uvas in deserto inveni Israel, quasi prima poma ficulneae in initio eius vidi patres vestros; ipsi autem intraverunt ad Baalphegor et se consecraverunt Confusioni et facti sunt abominabiles sicut id, quod dilexerunt.
Ephraim quasi avis avolabit gloria eorum, a partu et ab utero et a conceptu.
Quod si et enutrierint filios suos, absque liberis eos faciam, absque hominibus; sed et vae eis, cum recessero ab eis!
Ephraim, ut vidi, in venationem posuit sibi filios suos, et Ephraim educit ad interfectorem filios suos.
"Da eis, Domine! Quid dabis eis? Da eis vulvam sine liberis et ubera arentia!".
Omnes nequitiae eorum in Galgala, profecto ibi exosos habui eos. Propter malitiam operum eorum de domo mea eiciam eos. Non addam ut diligam eos; omnes principes eorum rebelles.
Percussus est Ephraim, radix eorum exsiccata est, fructum nequaquam facient; quod si et genuerint, interficiam amantissima uteri eorum».
Abiciet eos Deus meus, quia non audierunt eum; et erunt vagi in nationibus.
Vitis frondosa Israel, fructum producens sibi; secundum multitudinem fructus sui multiplicavit altaria, iuxta ubertatem terrae suae decoravit simulacra.
Divisum est cor eorum, nunc poenas solvent; ipse confringet aras eorum, depopulabitur simulacra eorum.
Profecto nunc dicent: «Non est rex nobis; non enim timemus Dominum, et rex quid faciet nobis?».
Loqui verba, iurare in vanum, ferire foedus; et germinabit quasi venenum ius super sulcos agri.
De vitulo Bethaven trement habitatores Samariae; quia luget super eum populus eius; dum sacerdotes eius super eum exsultant in gloria eius; vere migrabit ab eo.
Siquidem et ipse in Assyriam delatus est, munus regi magno; confusio Ephraim capiet, et confundetur Israel in consilio suo.
Perit Samaria, rex eius quasi festuca super faciem aquae.
Et disperdentur excelsa impietatis, peccatum Israel; spina et tribulus ascendet super aras eorum, et dicent montibus: «Operite nos!» et collibus: «Cadite super nos!».
Ex diebus Gabaa peccavit Israel; ibi perstiterunt. Non comprehendet eos in Gabaa proelium super filios iniquitatis?
«Iuxta desiderium meum corripiam eos; congregabuntur super eos populi, cum corripientur propter duas iniquitates suas.
Ephraim vitula docta, diligens trituram. Et ego transivi super pulchritudinem colli eius; iunxi Ephraim aratro, arabit Iudas, sarriet sibi Iacob.
Seminate vobis in iustitia, metite secundum caritatem; innovate vobis novale. Tempus est requirendi Dominum, donec veniat, ut pluat vobis iustitiam.
Arastis impietatem, iniquitatem messuistis, comedistis frugem mendacii, quia confisus es in curribus tuis, in multitudine fortium tuorum.
Consurget tumultus in populo tuo, et omnes munitiones tuae vastabuntur, sicut vastavit Salman Betharbeel in die proelii, matre super filios allisa.
Sic faciet vobis Bethel propter maximam nequitiam vestram. Mane interibit rex Israel.
Cum puer esset Israel, dilexi eum et ex Aegypto vocavi filium meum.
Quanto magis vocabam eos, tanto recesserunt a facie mea; ipsi Baalim immolabant et simulacris sacrificabant.
Et ego dirigebam gressus Ephraim, portabam eos in brachiis meis, et nescierunt quod curarem eos.
In funiculis humanitatis trahebam eos, in vinculis caritatis; et fui eis, quasi qui elevant infantem ad maxillas suas, et declinavi ad eum, ut vesceretur.
Revertetur in terram Aegypti, et Assur ipse rex eius, quoniam noluerunt converti.
Saeviet gladius in civitatibus eius et consumet garrulos eius et comedet eos propter consilia eorum.
Populus meus pendet ad praevaricandum contra me; vocant eum ad altum, sed simul non erigunt eum.
Quomodo dabo te, Ephraim, tradam te, Israel? Quomodo dabo te sicut Adama, ponam te ut Seboim? Convertitur in me cor meum, simul exardescit miseratio mea.
Non faciam furorem irae meae, non convertar, ut disperdam Ephraim, quoniam Deus ego et non homo, in medio tui Sanctus et non veniam in terrore.
Post Dominum ambulabunt; quasi leo rugiet, quia ipse rugiet, et in tremore accurrent filii ab occidente.
Et avolabunt quasi avis ex Aegypto et quasi columba de terra Assyriae; et collocabo eos in domibus suis, dicit Dominus.
Circumdedit me in fraude Ephraim, et in dolo domus Israel; C Iudas autem, dum adhuc vagatur, est cum Deo et cum Sancto fidelis» C.
Ephraim pascit ventum et sequitur aestum; tota die mendacium et violentiam multiplicat et foedus cum Assyriis init et oleum in Aegyptum fert.
Iudicium ergo Domini cum Iuda, et visitatio super Iacob; iuxta vias eius et iuxta opera eius reddet ei.
In utero supplantavit fratrem suum et in robore suo luctatus est cum Deo.
Et luctatus est cum angelo et praevaluit; flevit et deprecatus est eum. In Bethel invenit eum et ibi locutus est nobiscum
Dominus, Deus exercituum: Dominus memoriale eius.
«Et tu ad Deum tuum converteris; caritatem et iudicium custodi et spera in Deo tuo semper».
Chanaan, in manu eius statera dolosa, fraudem diligit.
Et dixit Ephraim: «Verumtamen dives effectus sum, inveni opes mihi, omnes labores mei non invenient mihi iniquitatem, quam peccavi».
«Ego autem Dominus, Deus tuus ex terra Aegypti; adhuc sedere te faciam in tabernaculis, sicut in diebus conventus.
Et loquar ad prophetas et ego visionem multiplicabo et in manu prophetarum proponam similitudines».
Si Galaad iniquitas fuerat, prorsus inanes facti sunt; in Galgala bobus immolantes, etiam altaria eorum erunt quasi acervi super sulcos agri.
Fugit Iacob in regionem Aram; et servivit Israel pro uxore et pro uxore custos fuit.
Per prophetam autem eduxit Dominus Israel de Aegypto, et per prophetam custoditus est.
Ad iracundiam provocavit Ephraim amarissime, sed sanguinem eius super eum relinquet et opprobrium eius retribuet ei Dominus suus.
Loquente Ephraim, horror factus est; dux erat in Israel. Et deliquit in Baal et mortuus est.
Et nunc addunt ad peccandum faciuntque sibi conflatile de argento suo, secundum intellegentiam suam simulacra; factura artificum totum est. «His — ipsi dicunt — immolate!». Homines vitulos osculantur.
Idcirco erunt quasi nubes matutina et sicut ros matutinus praeteriens, sicut palea turbine rapta ex area et sicut fumus de fumario.
«Ego autem Dominus, Deus tuus ex terra Aegypti; et Deum absque me nescies, et salvator non est praeter me.
Ego pavi te in deserto, in terra ardenti solitudinis.
Iuxta pascua sua saturati sunt et saturati elevaverunt cor suum, propterea obliti sunt mei.
Et ego ero eis quasi leaena, sicut pardus iuxta viam insidiabor.
Occurram eis quasi ursa, raptis catulis, et dirumpam claustrum cordis eorum: et consumam eos ibi quasi leo; bestia agri scindet eos.
Perdo te, Israel; quis est auxiliator tuus?
Ubinam est rex tuus, ut salvet te in omnibus urbibus tuis, et iudices tui, de quibus dixisti: "Da mihi regem et principes"?
Do tibi regem in furore meo et aufero in indignatione mea.
Colligata est iniquitas Ephraim, absconditum peccatum eius.
Dolores parturientis venient ei; erit filius non sapiens: suo enim tempore non stabit in ore vulvae.
De manu inferni liberabo eos, de morte redimam eos? Ubi pestilentiae tuae, o mors? Ubi pestis tua, inferne? Consolatio abscondita est ab oculis meis».
Dum ipse inter fratres fructificat, veniet ventus urens, ventus Domini de deserto ascendens, et siccabit venas eius et desolabit fontem eius. Ipse diripiet thesaurum, omne vas desiderabile.
Poenas solvet Samaria, quoniam rebellavit contra Deum suum: in gladio peribunt, parvuli eorum elidentur, et praegnantes discindentur.
Convertere, Israel, ad Dominum Deum tuum, quoniam corruisti in iniquitate tua.
Tollite vobiscum verba et convertimini ad Dominum; dicite ei: «Omnem aufer iniquitatem et accipe bonum, et reddemus fructum labiorum nostrorum.
Assyria non salvabit nos; super equum non ascendemus nec vocabimus ultra: "Deos nostros!" opera manuum nostrarum, quia in te misericordiam consequetur pupillus».
«Sanabo praevaricationem eorum, diligam eos spontanee, quia aversus est furor meus ab eis.
Ero quasi ros pro Israel; germinabit quasi lilium et mittet radices suas ut Libanus.
Expandentur rami eius; et erit quasi oliva gloria eius, et odor eius ut Libani.
Convertentur sedentes in umbra mea, colent triticum et germinabunt quasi vinea; memoriale eius sicut vinum Libani.
Ephraim, quid ei ultra idola? Ego exaudio et respicio in eum. Ego ut abies virens: ex me fructus tuus invenitur».
Qui sapiens est, intellegat ista; intellegens sciat haec! Quia rectae viae Domini, et iusti ambulabunt in eis; praevaricatores vero corruent in eis.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible