и воззрите́ на нося́щаго ри́зу свѣ́тлу, и рече́те ему́: ты́ ся́ди здѣ́ до́брѣ: и ни́щему рече́те: ты́ ста́ни та́мо, или́ ся́ди здѣ́ на подно́жiи мое́мъ:

и не разсмотри́сте въ себѣ́, и бы́сте судiи́ помышле́нiй злы́хъ.

Слы́шите, бра́тiе моя́ возлю́бленная, не Бо́гъ ли избра́ ни́щыя мíра сего́ бога́ты въ вѣ́рѣ и наслѣ́дники Ца́рствiя, е́же обѣща́ лю́бящымъ Его́?

вы́ же укори́сте ни́щаго. Не бога́тiи ли наси́луютъ ва́мъ, и ті́и влеку́тъ вы́ на суди́ща?

не ті́и ли ху́лятъ до́брое и́мя нарече́нное на ва́съ?

А́ще у́бо зако́нъ соверша́ете ца́рскiй, по Писа́нiю: возлю́биши и́скренняго своего́ я́коже себе́ сама́го, до́брѣ творите́:

а́ще же на лица́ зрите́, то́ грѣ́хъ содѣва́ете, облича́еми от зако́на я́коже престу́пницы.

И́же бо ве́сь зако́нъ соблюде́тъ, согрѣши́тъ же во еди́нѣмъ, бы́сть всѣ́мъ пови́ненъ.

Рекі́й бо: не прелюбы́ сотвори́ши, ре́клъ е́сть и: не убiе́ши. А́ще же не прелюбы́ сотвори́ши, убiе́ши же, бы́лъ еси́ престу́пникъ зако́на.

Та́ко глаго́лите и та́ко твори́те, я́ко зако́номъ свобо́днымъ иму́щiи су́дъ прiя́ти.

Су́дъ бо безъ ми́лости не сотво́ршему ми́лости: и хва́лится ми́лость на судѣ́.

[Зач. 53.] Ка́я по́льза, бра́тiе моя́, а́ще вѣ́ру глаго́летъ кто́ имѣ́ти, дѣ́лъ же не и́мать? Еда́ мо́жетъ вѣ́ра спасти́ его́?

А́ще же бра́тъ или́ сестра́ на́га бу́дета и лише́на бу́дета дневны́я пи́щи,

рече́тъ же и́ма кто́ от ва́съ: иди́та съ ми́ромъ, грѣ́йтася и насыща́йтася: не да́стъ же и́ма тре́бованiя тѣле́снаго: ка́я по́льза?

Та́кожде и вѣ́ра, а́ще дѣ́лъ не и́мать, мертва́ е́сть о себѣ́.

Но рече́тъ кто́: ты́ вѣ́ру и́маши, а́зъ же дѣла́ и́мамъ: покажи́ ми́ вѣ́ру твою́ от дѣ́лъ твои́хъ, и а́зъ тебѣ́ покажу́ от дѣ́лъ мои́хъ вѣ́ру мою́.

Ты́ вѣ́руеши, я́ко Бо́гъ еди́нъ е́сть: до́брѣ твори́ши: и бѣ́си вѣ́руютъ, и трепе́щутъ.

Хо́щеши же ли разумѣ́ти, о, человѣ́че су́етне, я́ко вѣ́ра безъ дѣ́лъ мертва́ е́сть?

Авраа́мъ оте́цъ на́шъ не от дѣ́лъ ли оправда́ся, возне́съ Исаа́ка сы́на своего́ на же́ртвенникъ?

Ви́диши ли, я́ко вѣ́ра поспѣ́шествоваше дѣло́мъ его́, и от дѣ́лъ соверши́ся вѣ́ра?

И соверши́ся Писа́нiе глаго́лющее: вѣ́рова же Авраа́мъ Богови, и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду, и дру́гъ Бо́жiй наре́чеся.

Зрите́ ли у́бо, я́ко от дѣ́лъ оправда́ется человѣ́къ, а не от вѣ́ры еди́ныя?

Та́кожде же и Раа́въ блудни́ца не от дѣ́лъ ли оправда́ся, прiе́мши схо́дники и ины́мъ путе́мъ изве́дши и́хъ?

Я́коже бо тѣ́ло безъ ду́ха мертво́ е́сть, та́ко и вѣ́ра безъ дѣ́лъ мертва́ е́сть.

Таджикский

Языки

Эй бародарони ман! Ба Исои Масеҳи Худованди мо, ки Худованди ҷалол аст, бе рўйбинӣ имон дошта бошед.

Зеро, агар ба ҷамъомади шумо касе ангуштарини тилло дар даст ва либоси зебо дар тан биёяд, ва камбағале низ либоси чиркин дар тан биёяд,

Ва шумо ба соҳиби либоси зебо нигоҳ карда, гўед: “Шумо марҳамат фармуда ин ҷо биншинед“, ва ба камбағал гўед: “Ту ин ҷо биист“ ё ки: “Ин ҷо, поини пои ман биншин“,

Оё шумо миёни худатон фарқ нагузоштаед ва оё доварони соҳиби афкори бад нестед?

Гўш диҳед, эй бародарони маҳбуби ман: оё Худо камбағалони оламро интихоб накардааст, ки сарватдор дар имон ва ворисони Малакуте бошанд, ки онро Ў барои дўстдорони Худ ваъда кардааст?

Валекин шумо аз камбағал нафрат кардаед. Оё сарватдорон шуморо ба танг намеоваранд, ва оё онҳо шуморо ба маҳкамаҳо намекашанд?.

Оё онҳо номи некро, ки бар шумост, беобрў намекунанд?

Агар шумо шариати шоҳонаро, бар тибқи Навиштаи: ́Ёри худро мисли худ дўст бидор́ ба ҷо меоварда бошед, хуб мекунед;

Аммо агар рўйбинӣ мекарда бошед, гуноҳ мекунед, ва шариат шуморо вайронкунанда ҳисоб мекунад.

Касе ки тамоми шариатро риоя намуда, валекин дар як чиз гуноҳ кунад, нисбат ба ҳама чиз айбдор мешавад.

Зеро Он ки ́зино накун́ гуфтааст, ́қатл накун́ ҳам гуфтааст; бинобар ин, агар ту зино накунӣ, вале қатл кунӣ, ба шариат хато кардаӣ.

Ҳамчун касе ки бар тибқи шариати озодӣ доварӣ карда хоҳанд шуд, чунин сухан гўед ва чунин амал кунед,

Зеро бар касе ки эҳсон накардааст, доварӣ бе марҳамат хоҳад буд; марҳамат бар доварӣ ғалаба меёбад.

Эй бародарони ман, чӣ фоидае ҳаст, агар касе гўяд, ки имон дорад, дар сурате ки амал надорад? Оё чунин имон метавонад ўро наҷот диҳад?

Агар бародаре ё хоҳаре бараҳна буда, ризқу рўзӣ надошта бошад,

Ва касе аз шумо ба онҳо гўяд: “Ба саломатӣ рафта гарм ва сер шавед“, валкин он чи барои ҷасм лозим аст, ба онҳо надиҳад, чӣ фоидае ҳаст?

Ҳамчунин имон низ, агар аъмол надошта бошад, ба худии худ мурда аст.

Балки касе хоҳад гуфт: “Ту имон дорӣ, вале ман аъмол дорам, имони худро бе аъмол ба ман нишон бидеҳ, вале ман ба ту имони худро аз аъмоли худ нишон медиҳам“.

Ту имон дорӣ, ки Худо ягона аст? Хуб мекунӣ; девҳо низ имон доранд ва меларзанд.

Аммо, эй одами бемағз, оё мехоҳӣ бидонӣ, ки имон бе аъмол мурда аст?

Оё падари мо Иброҳим, ки писари худ Исҳоқро ба қурбонгоҳ бароварда буд, бо аъмоли худ сафед нашуд?

Оё ту мебинӣ, ки имон ба аъмоли ў мадад кард, ва имони ў ба василаи аъмол ба камол расид?

Ва он Навишта иҷро шуд, ки мегўяд: “Иброҳим ба Худо имон овард, в ин барои ў адолат ҳисоб карда шуд, ва ў дўсти Худо номида шуд“.

Оё мебинед, ки одамизот ба василаи аъмол сафед мешавад, на фақат ба василаи имон?

Ба ҳамин тарз Роҳоби фоҳиша низ, ки ҷосусонро қабул карда, бо роҳи дигар фиристода буд, оё ба василаи аъмол сафед нашуд?

Зеро, чунон ки ҷисм бе рўҳ мурда аст, ончунон имон низ бе аъмол мурда аст.