Бу́дите во Мнѣ́, и А́зъ въ ва́съ. Я́коже розга́ не мо́жетъ плода́ сотвори́ти о себѣ́, а́ще не бу́детъ на лозѣ́, та́ко и вы́, а́ще во Мнѣ́ не пребу́дете.

А́зъ е́смь лоза́, вы́ [же] ро́ждiе: [и] и́же бу́детъ во Мнѣ́, и А́зъ въ не́мъ, то́й сотвори́тъ пло́дъ мно́гъ, я́ко безъ Мене́ не мо́жете твори́ти ничесо́же:

а́ще кто́ во Мнѣ́ не пребу́детъ, изве́ржется во́нъ, я́коже розга́, и изсы́шетъ: и собира́ютъ ю́ и во о́гнь влага́ютъ, и сгара́етъ:

а́ще пребу́дете во Мнѣ́ и глаго́лы Мои́ въ ва́съ пребу́дутъ, его́же а́ще хо́щете, проси́те, и бу́детъ ва́мъ:

о се́мъ просла́вися Оте́цъ Мо́й, да пло́дъ мно́гъ сотворите́, и бу́дете Мои́ ученицы́.

[Зач. 51.] Я́коже возлюби́ Мя Оте́цъ, и А́зъ возлюби́хъ ва́съ: бу́дите въ любви́ Мое́й:

а́ще за́повѣди Моя́ соблюде́те, пребу́дете въ любви́ Мое́й, я́коже А́зъ за́повѣди Отца́ Моего́ соблюдо́хъ, и пребыва́ю въ Его́ любви́.

Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да ра́дость Моя́ въ ва́съ бу́детъ и ра́дость ва́ша испо́лнится.

Сiя́ е́сть за́повѣдь Моя́, да лю́бите дру́гъ дру́га, я́коже возлюби́хъ вы́:

бо́лши сея́ любве́ никто́же и́мать, да кто́ ду́шу свою́ положи́тъ за дру́ги своя́.

Вы́ дру́зи Мои́ есте́, а́ще творите́, ели́ка А́зъ заповѣ́даю ва́мъ:

не ктому́ ва́съ глаго́лю рабы́, я́ко ра́бъ не вѣ́сть, что́ твори́тъ госпо́дь его́: ва́съ же реко́хъ дру́ги, я́ко вся́, я́же слы́шахъ от Отца́ Моего́, сказа́хъ ва́мъ.

Не вы́ Мене́ избра́сте, но А́зъ избра́хъ ва́съ, и положи́хъ ва́съ, да вы́ и́дете и пло́дъ принесе́те, и пло́дъ ва́шъ пребу́детъ, да, его́же а́ще про́сите от Отца́ во и́мя Мое́, да́стъ ва́мъ.

[Зач. 52.] Сiя́ заповѣ́даю ва́мъ, да лю́бите дру́гъ дру́га.

А́ще мíръ ва́съ ненави́дитъ, вѣ́дите, я́ко Мене́ пре́жде ва́съ возненави́дѣ:

а́ще от мíра бы́сте бы́ли, мíръ у́бо свое́ люби́лъ бы́: я́коже от мíра нѣ́сте, но А́зъ избра́хъ вы́ от мíра, сего́ ра́ди ненави́дитъ ва́съ мíръ.

Помина́йте сло́во, е́же А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: нѣ́сть ра́бъ бо́лiй го́спода своего́: а́ще Мене́ изгна́ша, и ва́съ изжену́тъ: а́ще сло́во Мое́ соблюдо́ша, и ва́ше соблюду́тъ:

но сiя́ вся́ творя́тъ ва́мъ за и́мя Мое́, я́ко не вѣ́дятъ Посла́вшаго Мя́.

А́ще не бы́хъ прише́лъ и глаго́лалъ и́мъ, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же вины́ {извине́нiя} не и́мутъ о грѣсѣ́ свое́мъ:

ненави́дяй Мене́, и Отца́ Моего́ ненави́дитъ:

а́ще дѣ́лъ не бы́хъ сотвори́лъ въ ни́хъ, и́хже и́нъ никто́же сотвори́, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же и ви́дѣша, и возненави́дѣша Мене́ и Отца́ Моего́:

но да сбу́дется сло́во, пи́санное въ зако́нѣ и́хъ, я́ко возненави́дѣша Мя́ ту́не.

Егда́ же прiи́детъ Утѣ́шитель, Его́же А́зъ послю́ ва́мъ от Отца́, Ду́хъ и́стины, И́же от Отца́ исхо́дитъ, То́й свидѣ́телствуетъ о Мнѣ́:

и вы́ же свидѣ́телствуете, я́ко искони́ со Мно́ю есте́.

Таджикский

Языки

Ман токи ҳақиқӣ ҳастам, ва Падари Ман Токдор аст;

Ҳар навдаеро, ки дар Ман мева наоварад, Ў бурида мепартояд; ва онро, ки мева меоварад, пок месозад, то ки бештар мева оварад.

Шумо алҳол ба воситаи каломе ки ба шумо гуфтам, пок ҳастед.

Дар Ман бимонед, ва Ман дар шумо. Чӣ тавре ки навда наметавонад хух аз худ мева диҳад, агар дар ток намонад, ҳамчунин шумо низ, агар дар Ман намонед.

Ман Ток ҳастам, ва шумо навдаҳо; касе ки дар Ман бимонад, ва Ман дар вай, меваи фаровон меоварад; зеро ки бе Ман ҳеҷ коре наметавонед кунед.

Касе ки дар Ман намемонад, чун навдае бурида мешавад ва мехушкад; ва чунин навадаҳоро гирд оварда, ба оташ меандозанд, ва онҳо месўзанд.

Агар дар ман бимонед, ва сухани Ман дар шумо бимонад, ҳар он чи мехоҳед, талаб кунед, ва он ба шумо дода хоҳад шуд.

Ҷалоли Падари Ман дар ин аст, ки шумо меваи фаровон оваред, ва шогирдони Ман хоҳед буд.

Чунон ки Падар Маро дўст доштааст, Ман низ шуморо дўст доштаам; дар муҳббати Ман бимонед.

Агар аҳкоми Маро риоят кунед, дар муҳаббати Ман хоҳед монд, чунон ки Ман аҳкоми Падари худро риоят крдам, ва дар муҳаббати Ў мемонам.

Инро ба шумо гуфтам, то ки шодии Ман дар шумо бимонад ва шодии шумо комил бошад.

Ҳукми Ман ин аст, ки якдигарро дўст доред, чунон ки Ман шуморо дўст доштам.

Касе муҳаббати бузургтар аз ин надорад, ки ҷони худро барои дўстони худ фидо кунад.

Шумо дўстони Ман ҳастед, агар аҳкоми Маро ба ҷо оваред.

Дигар шуморо банда намехонам, зеро ки банда намедонад, ки оғояш чӣ мекунад; лекин шуморо дўст хондаам, чунки ҳар чи аз Падар шунидаам, ба шумо баён кардам.

На шумо Маро баргузидаед, балки Ман шуморо баргузидаам ва шуморо таъин кардам, ки шумо биравед ва мева оваред, ва меваи шумо бимонад, то ки ҳар чи аз Падар ба исми Ман талаб кунед, ба шумо ато кунад.

Ин чизҳоро ба шумо ҳукм мекунам, то ки якдигарро дўст доред.

Агар ҷаҳон аз шумо нафат кунад, бидонед, ки пеш аз шумо аз Ман нафрат кардааст.

Агар шумо аз ҷаҳон мебудед, ҷаҳон мансубони худро дўст медошт; лекин шумо аз ҷаҳон нестед, балки Ман шуморо аз ҷаҳон баргузидаам, аз ин сабаб ҷаҳон аз шумо нафрат мекунад.

Каломеро, ки ба шумо гуфтаам, дар хотир нигоҳ доред: ́Ғулом бузургтар аз оғои худ нест́. Агар Маро таъқиб карданд, шуморо низ таъқиб хоҳанд кард; агар каломи Маро риоя карданд, каломи шуморо низ риоя хоҳанд кард;

Лекин ҳамаи инро барои исми Ман ба шумо хоҳанд кард, чунки Фиристодаи Маро намешиносанд.

Агар Ман намеомадам ва ба онҳо сухан намегуфтам, гуноҳе намедоштанд; лекин акнун барои гуноҳи худ узре надоранд.

Ҳар кӣ аз Ман нафрат кунад, аз Падари Ман низ нафрат мекунад.

Агар дар миёни онҳо аъмолеро намекардам, ки дигаре ҳаргиз накрдааст, гуноҳе намедоштанд; лекин акнун он аъмолро дида, ҳам аз Ман ва ҳам аз Падари Ман нафрат карданд,

То ба амал ояд каломе ки дар Тавроташон навишта шудааст: ́Бе сабаб аз Ман нафрат доранд́.

„Лекин чун Пуштибон, ки Ўро аз ҷониби Падар назди шумо мефиристам, биёяд, яъне Рўҳи ростӣ, ки аз Падар содир мегардад, Ў бар Ман шаҳодат хоҳад дод;

Ва шумо низ шаҳодат хоҳед дод, зеро ки аз ибтидо бо Ман будаед“.