Скрыть
8:1
8:2
8:3
8:4
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:13
8:14
8:15
8:16
8:19
8:20
8:22
8:24
8:25
8:26
8:27
8:29
8:30
8:31
8:33
8:36
8:37
8:38
8:40
8:41
8:42
8:43
8:45
8:46
8:48
8:49
8:50
8:51
8:52
8:53
8:55
8:57
8:58
8:59
Церковнослав. (рус. дореф.)
Иису́съ же и́де въ го́ру Елео́нску.
Зау́тра же па́ки прiи́де въ це́рковь, и вси́ лю́дiе идя́ху къ Нему́: и сѣ́дъ уча́­ше и́хъ.
[Зач. 28.] Приведо́ша же кни́жницы и фарисе́е къ Нему́ жену́ въ прелюбо­дѣя́нiи я́ту, и поста́вив­ше ю́ посредѣ́,
глаго́лаша Ему́: Учи́телю, сiя́ жена́ я́та е́сть ны́нѣ въ прелюбо­дѣя́нiи:
въ зако́нѣ же на́мъ Моисе́й повелѣ́ таковы́я ка́менiемъ побива́ти: Ты́ же что́ глаго́леши?
Сiе́ же рѣ́ша искуша́юще Его́, да бы́ша имѣ́ли что́ глаго́лати На́нь. Иису́съ же до́лу прекло́нься, пе́рстомъ писа́­ше на земли́, не слага́я [и́мъ].
Я́коже при­­лѣжа́ху вопроша́юще Его́, воскло́нься рече́ къ ни́мъ: и́же е́сть безъ грѣха́ въ ва́съ, пре́жде {пе́рвый} ве́рзи ка́мень на ню́.
И па́ки до́лу прекло́нься, писа́­ше на земли́.
Они́ же слы́шав­ше и со́вѣстiю облича́еми, исхожда́ху еди́нъ по еди́ному, наче́нше от­ ста́рецъ до послѣ́днихъ: и оста́ еди́нъ Иису́съ, и жена́ посредѣ́ су́щи.
Воскло́нься же Иису́съ, и ни еди́наго ви́дѣвъ, то́чiю жену́, рече́ е́й: же́но, гдѣ́ су́ть, и́же важда́ху на тя́? Никі́йже ли тебе́ осуди́?
Она́ же рече́: никто́же, Го́споди. Рече́ же е́й Иису́съ: ни А́зъ тебе́ осужда́ю: иди́, и от­се́лѣ ктому́ не согрѣша́й.
[Зач. 29.] Па́ки же и́мъ Иису́съ рече́, глаго́ля: А́зъ е́смь свѣ́тъ мíру: ходя́й по Мнѣ́ не и́мать ходи́ти во тмѣ́, но и́мать свѣ́тъ живо́тный.
Рѣ́ша у́бо ему́ фарисе́е: Ты́ о Себѣ́ Са́мъ свидѣ́тел­ст­вуеши: свидѣ́тел­ст­во Твое́ нѣ́сть и́стин­но.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: а́ще А́зъ свидѣ́тел­ст­вую о Себѣ́, и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во Мое́: я́ко вѣ́мъ, от­ку́ду прiидо́хъ и ка́мо иду́: вы́ же не вѣ́сте, от­ку́ду при­­хожду́ и ка́мо гряду́:
вы́ по пло́ти су́дите, А́зъ не сужду́ никому́же:
и а́ще сужду́ А́зъ, су́дъ Мо́й и́стиненъ е́сть: я́ко еди́нъ нѣ́смь, но А́зъ и посла́вый Мя́ Оте́цъ:
и въ зако́нѣ же ва́­шемъ пи́сано е́сть, я́ко двою́ человѣ́ку свидѣ́тел­ст­во и́стин­но е́сть:
А́зъ е́смь свидѣ́тел­ст­вуяй о Мнѣ́ Само́мъ, и свидѣ́тел­ст­вуетъ о Мнѣ́ посла́вый Мя́ Оте́цъ.
Глаго́лаху же Ему́: гдѣ́ е́сть Оте́цъ Тво́й? Отвѣща́ Иису́съ: ни Мене́ вѣ́сте, ни Отца́ Мо­его́: а́ще Мя́ бы́сте вѣ́дали, и Отца́ Мо­его́ вѣ́дали бы́сте.
Сiя́ глаго́лы глаго́ла Иису́съ въ газофилакі́и, учя́ въ це́ркви: и никто́же я́тъ Его́, я́ко не у́ бѣ́ при­­ше́лъ ча́съ Его́.
[Зач. 30.] Рече́ же и́мъ па́ки Иису́съ: А́зъ иду́, и взы́щете Мене́, и во грѣсѣ́ ва́­шемъ у́мрете: а́може А́зъ иду́, вы́ не мо́жете прiити́.
Глаго́лаху у́бо Иуде́е: еда́ Ся́ Са́мъ убiе́тъ, я́ко глаго́летъ: а́може А́зъ иду́, вы́ не мо́жете прiити́?
И рече́ и́мъ: вы́ от­ ни́жнихъ есте́, А́зъ от­ вы́шнихъ е́смь: вы́ от­ мíра сего́ есте́, А́зъ нѣ́смь от­ мíра сего́:
рѣ́хъ у́бо ва́мъ, я́ко у́мрете во грѣсѣ́хъ ва́шихъ: а́ще бо не и́мете вѣ́ры, я́ко А́зъ е́смь, у́мрете во грѣсѣ́хъ ва́шихъ.
Глаго́лаху у́бо Ему́: Ты́ кто́ еси́? И рече́ и́мъ Иису́съ: Нача́токъ, я́ко и глаго́лю ва́мъ:
мно́га и́мамъ о ва́съ глаго́лати и суди́ти: но Посла́вый Мя́ и́стиненъ е́сть, и А́зъ я́же слы́шахъ от­ Него́, сiя́ глаго́лю въ мíрѣ.
Не разумѣ́ша [у́бо], я́ко Отца́ и́мъ глаго́лаше.
Рече́ же и́мъ Иису́съ: егда́ воз­несе́те Сы́на Человѣ́ческаго, тогда́ уразумѣ́ете, я́ко А́зъ е́смь, и о Себѣ́ ничесо́же творю́, но, я́коже научи́ Мя Оте́цъ Мо́й, сiя́ глаго́лю:
и Посла́вый Мя́ со Мно́ю е́сть: не оста́ви Мене́ еди́наго Оте́цъ, я́ко А́зъ уго́дная Ему́ всегда́ творю́.
Сiя́ Ему́ глаго́лющу, мно́зи вѣ́роваша въ Него́.
[Зач. 31.] Глаго́лаше у́бо Иису́съ къ вѣ́ровав­шымъ Ему́ Иуде́омъ: а́ще вы́ пребу́дете во словеси́ Мо­е́мъ, во­и́стин­ну ученицы́ Мо­и́ бу́дете:
и уразумѣ́ете и́стину, и и́стина свободи́тъ вы́.
Отвѣща́ша [и рѣ́ша] Ему́: сѣ́мя Авраа́мле есмы́, и никому́же рабо́тахомъ николи́же: ка́ко Ты́ глаго́леши, я́ко свобо́дни бу́дете?
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́къ творя́й грѣ́хъ ра́бъ е́сть грѣха́:
ра́бъ же не пребыва́етъ въ дому́ во вѣ́къ: сы́нъ пребыва́етъ во вѣ́къ:
а́ще у́бо Сы́нъ вы́ свободи́тъ, во­и́стин­ну свобо́дни бу́дете:
вѣ́мъ, я́ко сѣ́мя Авраа́мле есте́: но и́щете Мене́ уби́ти, я́ко сло́во Мое́ не вмѣща́ет­ся въ вы́:
А́зъ, е́же ви́дѣхъ у Отца́ Мо­его́, глаго́лю: и вы́ у́бо, е́же ви́дѣсте у отца́ ва́­шего, творите́.
Отвѣща́ша и рѣ́ша Ему́: оте́цъ на́шъ Авраа́мъ е́сть. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: а́ще ча́да Авраа́мля бы́сте бы́ли, дѣла́ Авраа́мля бы́сте твори́ли:
ны́нѣ же и́щете Мене́ уби́ти, Человѣ́ка, и́же и́стину ва́мъ глаго́лахъ, ю́же слы́шахъ от­ Бо́га: сего́ Авраа́мъ нѣ́сть сотвори́лъ:
вы́ творите́ дѣла́ отца́ ва́­шего. Рѣ́ша же Ему́: мы́ от­ любо­дѣя́нiя нѣ́смы рожде́ни: еди́наго Отца́ и́мамы, Бо́га.
[Зач. 32.] Рече́ же и́мъ Иису́съ: а́ще Бо́гъ Оте́цъ ва́шъ [бы] бы́лъ, люби́ли бы́сте [у́бо] Мене́: А́зъ бо от­ Бо́га изыдо́хъ и прiидо́хъ: не о Себѣ́ бо прiидо́хъ, но То́й Мя́ посла́:
почто́ бесѣ́ды Мо­ея́ не разумѣ́ете? Я́ко не мо́жете слы́шати словесе́ Мо­его́:
вы́ отца́ [ва́­шего] дiа́вола есте́, и по́хоти отца́ ва́­шего хо́щете твори́ти: о́нъ человѣко­убі́йца бѣ́ искони́, и во и́стинѣ не сто­и́тъ, я́ко нѣ́сть и́стины въ не́мъ: егда́ глаго́летъ лжу́, от­ сво­и́хъ глаго́летъ: я́ко ло́жь е́сть и оте́цъ лжи́:
А́зъ же зане́ и́стину глаго́лю, не вѣ́руете Мнѣ́:
кто́ от­ ва́съ облича́етъ Мя́ о грѣсѣ́? А́ще ли и́стину глаго́лю, почто́ вы́ не вѣ́руете Мнѣ́?
И́же е́сть от­ Бо́га, глаго́ловъ Бо́жiихъ послу́шаетъ: сего́ ра́ди вы́ не послу́шаете, я́ко от­ Бо́га нѣ́сте.
Отвѣща́ша у́бо Иуде́е и рѣ́ша Ему́: не до́брѣ ли мы́ глаго́лемъ, я́ко Самаряни́нъ еси́ Ты́ и бѣ́са и́маши?
Отвѣща́ Иису́съ: А́зъ бѣ́са не и́мамъ, но чту́ Отца́ Мо­его́, и вы́ не чте́те Мене́:
А́зъ же не ищу́ сла́вы Мо­ея́: е́сть Ищя́ и Судя́:
[Зач. 33.] ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: а́ще кто́ сло́во Мое́ соблюде́тъ, сме́рти не и́мать ви́дѣти во вѣ́ки.
Рѣ́ша у́бо Ему́ Жи́дове: ны́нѣ разумѣ́хомъ, я́ко бѣ́са и́маши: Авраа́мъ у́мре и проро́цы, и Ты́ глаго́леши: а́ще кто́ сло́во Мое́ соблюде́тъ, сме́рти не и́мать вкуси́ти во вѣ́ки:
еда́ Ты́ бо́лiй еси́ отца́ на́­шего Авраа́ма, и́же у́мре? И проро́цы умро́ша: кого́ Себе́ Са́мъ Ты́ твори́ши?
Отвѣща́ Иису́съ: а́ще А́зъ сла́влюся Са́мъ, сла́ва Моя́ ничесо́же е́сть: е́сть Оте́цъ Мо́й сла́вяй Мя́, Его́же вы́ глаго́лете, я́ко Бо́гъ ва́шъ е́сть:
и не позна́сте Его́, А́зъ же вѣ́мъ Его́: и а́ще реку́, я́ко не вѣ́мъ Его́, бу́ду подо́бенъ ва́мъ ло́жь: но вѣ́мъ Его́, и сло́во Его́ соблюда́ю:
Авраа́мъ оте́цъ ва́шъ ра́дъ бы бы́лъ, да бы́ ви́дѣлъ де́нь Мо́й: и ви́дѣ, и воз­ра́довася.
Рѣ́ша у́бо Иуде́е къ Нему́: пяти́десятъ лѣ́тъ не у́ и́маши, и Авраа́ма ли́ еси́ ви́дѣлъ?
Рече́ [же] и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: пре́жде да́же Авраа́мъ не бы́сть, А́зъ е́смь.
Взя́ша у́бо ка́менiе, да ве́ргутъ На́нь: Иису́съ же скры́ся, и изы́де изъ це́ркве, проше́дъ посредѣ́ и́хъ: и мимохожда́­ше та́ко.
Лекин Исо ба кўҳи Зайтун рафт,
Ва бомдодон боз ба маъбад омад, ва тамоми мардум назди Ў омаданд; ва Ў нишаста онҳоро таълим медод.
Дар ин вақт китобдонон ва фирисиён занеро, ки дар амали зино дастгир шуда буд, назди Ў оварданд, ва дар миёна ба по ниҳода,
Ба Ў гуфтанд: “Устод! Ин зан дар амали зино дастгир шуд;
Ва Мусо дар шариат ба мо гуфтааст, ки чунин занон бояд сангсор шаванд; аммо Ту чӣ мегўӣ?“
Инро барои озмоиш ба Ў гуфтанд, то ки далеле ёфта, Ўро айбдор кунанд. Лекин Исо хам шуда, бо ангушташ бар рўи замин чизе менавишт.
Чун дар савол исрор намуданд, Ў рост шуда, ба онҳо гуфт: “Он ки аз шумо бегуноҳ аст, аввалин касе бошад, ки ба вай санг андозад“.
Ва боз хам шуда, бар замин навиштан гирифт.
Чун шуниданд, виҷдонашон нороҳат шуд, ва аз пирон сар карда, то каси охирин паси якдигар баромада рафтанд; ва Исо танҳо монд, ва зан дар миёна ба по меистод.
Исо чун рост шуд ва ғайр аз зан ҳеҷ касро надид, ба вай гуфт: “Эй зан! Даъвогарони ту куҷо шуданд? Оё касе туро маҳкум накард?“
Зан гуфт: “Ҳеҷ касе, эй оғо!“ Исо ба вай гуфт: “Ман низ туро маҳкум намекунам; бирав ва дигар гуноҳ накун“.
Ва Исо боз ба мардум гуфт: “Ман Нури ҷаҳон ҳастам; ҳар кӣ Маро пайравӣ кунад, дар торикӣ роҳ намепаймояд, балки нури ҳаётро ёбад“.
Он гоҳ фарисиён ба Ў гуфтанд: “Ту бар Худ шаҳодат медиҳӣ, шаҳодати Ту рост нест“.
Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: “гарчанде ки Ман бар Худ шаҳодат медиҳам, шаҳодати Ман рост аст, зеро ки Ман медонам, ки аз куҷо омадаам ва ба куҷо меравам; лекин шумо намедонед, ки Ман аз куҷо омадаам ва ба куҷо меравам;
Шумо аз рўи ҷисм доварӣ мекунед, вале Ман ҳеҷ касро доварӣ намекунам;
Ва агар Ман доварӣ кунам, доварии Ман рост аст, чунки Ман танҳо нестам, балки Падаре ки Маро фиристод, бо Ман аст;
Ва низ дар шариати шумо навишта шудааст, ки шаҳодати ду кас рост аст;
Ман бар Худ шаҳодат медиҳам, ва низ Падаре ки Маро фиристод, бар Ман шаҳодат медиҳад“.
Ба Ў гуфтанд: “Падари Ту куҷост?“ Исо ҷавоб дод: “Шумо на Маро мешиносед ва на Падари Маро; агар Маро мешинохтед, Падари Маро низ мешинохтед“.
Ин суханонро Исо дар назди ганҷина, ҳангоме ки дар маъбад таълим медод, гуфт; ва ҳеҷ кас Ўро дастгир накард, чунки соати Ў ҳанўз нарасида буд.
Боз Исо ба онҳо гуфт: “Ман меравам, ва шумо Маро хоҳед ҷуст, ва дар гуноҳҳои худ хоҳед мурд; ба он ҷое ки Ман меравам, шумо наметавонед биёед“.
Яҳудиён гуфтанд: “Наход ки Ў мехоҳад Худро бикушад, ки мегўяд: ́Ба он ҷое ки Ман меравам, шумо наметавонед биёед́?“.
Ба онҳо гуфт: “Шумо аз поин мебошед, Ман аз боло; шумо аз ин ҷаҳон ҳастед, лекин Ман аз ин ҷаҳон нестам;
Аз ин сабаб ба шумо гуфтам, ки дар гуноҳҳои худ хоҳед мурд; зеро агар имон наоваред, ки ин Ман ҳастам, дар гуноҳҳои худ хоҳед мурд“.
Ба Ў гуфтанд: “Ту кистӣ?“ Исо ба онҳо гуфт: “Ҳамонам, ки аз аввал ҳам ба шумо гуфтам;
Ман чизҳои бисьёр дорам, ки дар ҳаққи шумо бигўям ва доварӣ кунам; лекин Фиристодаи Ман ҳақиқист, ва Ман ҳар чи аз Ў шунидаам, ба ҷаҳон мегўям“.
Онҳо нафаҳмиданд, ки Ў ба онҳо дар бораи Падар сухан мегўяд.
Исо ба онҳо гуфт: “Вақте ки Писари Одамро баланд бардоштед, хоҳед фаҳмид, ки ин Ман ҳастам, ва ҳеҷ амалро аз Худ намекунам, балки он чиро, ки Падарам ба Ман таълим дод, мегўям;
Фиристодаи Ман бо Ман аст; Падар Маро танҳо нагузоштааст, зеро ки Ман ҳамеша аъмоли писандидаи Ўро ба ҷо меоварам“.
Чун инро гуфт, бисьёр касон ба Ў имон оварданд.
Он гоҳ Исо ба яҳудиёне ки ба Ў имон оварданд, гуфт: “Агар шумо дар каломи Ман бимонед, ҳақиқатан шогирдони Ман хоҳед буд,
Ва ростиро хоҳед шинохт, ва ростӣ шуморо озод хоҳад кард“.
Ба Ў ҷавоб доданд: “Мо фарзандони Иброҳим ҳастем ва ҳеҷ гоҳ ғуломи касе набудем; пас чӣ сон Ту мегўӣ, ки́озод хоҳед шуд́?“.
Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: ҳар кӣ гуноҳ мекунад, ғуломи гуноҳ аст;
Лекин ғулом ҳамеша дар хона намемонад; писар ҳамеша мемонад;
Пас, агар Писар шуморо озод кунад, ҳақиқатан озод хоҳед буд“
Медонам, ки фарзандони Иброҳим ҳастед; лекин мехоҳед Маро бикушед, чунки каломи Ман дар шумо намеғунҷад;
Ман он чи назди Падари Худ дидаам, мегўям; ва шумо он чи назди падари худ дидаед, мекунед“.
Онҳо дар ҷавоби Ў гуфтанд: “Падри мо Иброҳим аст“. Исо ба онҳо гуфт: “Агар фарзандони Иброҳинм мебудед, аъмоли Иброҳимро ба ҷо меовардед;
Валекин ҳоло мехоҳед Маро бикушед, ва Ман Шахсе ҳастам, ки ростиро, ончунон ки аз Худо шунидаам, ба шумо мегўям: Иброҳим чунин коре накардааст.
Шумо аъмоли падари худро мекунед“. Ба Ў гуфтанд: “Мо аз зино таваллуд наёфтаед; мо як Падар дорем, ки Худо бошад“.
Исо ба онҳо гуфт: “Агар Худо падари шумо мебуд, Маро дўст медоштед, чунки Ман аз ҷониби Худо баромада, назди шумо омадаам; зеро ки Ман ба иродаи Худ наомадаам, балки Ў Маро фиристод.
Чаро каломи Маро намефаҳмед? Чунки каломи Маро наметавонед бишнавед.
Падари шумо иблис аст, ва шумо мехоҳед орзуҳои падари худро ба амал оваред; вай аз абтидо қотил буд ва дар ростӣ собит намонд, зеро ки дар вай ростӣ нест; вақте ки вай сухани дурўғ мегўяд, аз они худро мегўяд, зеро ки вай дурўғгўй ва падари дурўғ аст.
Лекин аз баски Ман сухани ростро ба шумо мегўям, ба Ман имон намеоваред“.
Кист аз шумо ки Маро ба гуноҳе таъна зада тавонад? Пас агар Ман сухани ростро гўям, чаро ба Ман имон намеоваред?
Касе ки аз Худо бошад, ба каломи худо гўш медиҳад; шумо ба он сабаб гўш намедиҳед, ки аз Худо нестед.
Он гоҳ яҳудиён дар ҷавоби Ў гуфтанд: “Оё дуруст нагуфтаем, ки Ту сомарӣ ҳастӣ ва дев дорӣ?“
Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ман дев надорам, балки Падари Худро ҳурмат мекунам, вале шумо ба Ман беҳурматӣ мекунед;
Ман ҷалоли Худро толиб нестам: Яке ҳаст, ки Толиб ва Довар мебошад;
Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: касе ки каломи Маро риоя кунад, то абад маргро нахоҳад дид“.
Яҳудиён ба Ў гуфтанд: “Акнун донистем, ки Ту дев дорӣ; Иброҳим ва анбиё мурданд, вале Ту мегўӣ: ́Касе ки каломи Маро роия кунад, то абад зоиқан маргро нахоҳад чашид́„.
Оё Ту аз падари мо Иброҳим, ки мурд, ва аз анбиё, ки низ мурданд, бузургтар ҳастӣ? Ту Худро кӣ медонӣ?“.
Исо ҷавоб дод: “Агар Ман Худро ҷалол диҳам, ҷалоли Ман ҳеҷ чизе набошад: Маро Падари Ман ҷалол медиҳад, ки дар ҳаққи Ў шумо мегўед: ́Ў Худои мост́;
Ва Ўро нашинохтаед, лекин Ман Ўро мешиносам; ва агар бигўям, ки Ўро намешиносам, мисли шумо дурғўгўй мешавам; лекин Ман Ўро мешиносам ва каломи Ўро риоя мекунам;
Падари шумо Иброҳим шод буд, ки рўзи Маро бубинад: ва дид ва шод гардид“.
Яҳудиён ба Ў гуфтанд: “Ҳанўз панҷоҳсола ҳам нестӣ, ва Ту Иброҳимро дидаӣ?“
Исо ба онҳо гуфт: “Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: пеш аз он ки Иброҳим пайдо шуд, Ман ҳастам“.
Он гоҳ санг бардоштанд, то ки Ўро сангсор кунанд, лекин Исо пинҳон шуд ва аз миёни онҳо гузашта, аз маъбад берун шуд ва рафт.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible