Азбука веры » Би́блия » И́ова » гл.21

И́ова, Глава 21

Толкования

Толкования главы

21:1

21:2

21:3

21:4

21:5

см.:Мих.7:16;

21:6

21:7

см.:Иер.12:1;Авв.1:13;

21:8

21:9

см.:Пс.72:4;Пс.143:12;

21:10

21:11

21:12

см.:Ис.5:12;Ам.6:5-6;

21:13

21:14

см.:Иов.22:17;Иер.2:20;

21:15

см.:Мал.3:14;

21:16

см.:Иов.22:18;

21:17

см.:Иов.18:5-6;Иов.29:3;Иов.38:15;

21:18

см.:Пс.1:4;Ис.29:5;Ос.13:3;

21:19

21:20

21:21

см.:Пс.54:24;Пс.57:10;

21:22

21:23

21:24

21:25

21:26

см.:Иов.17:14;

21:27

21:28

21:29

21:30

см.:Пс.72:18-19;Притч.16:4;

21:31

21:32

21:33

21:34

см.:Иов.16:2;

Церковнославянский (рус)

Отвѣща́въ же и́овъ, рече́:

послу́шайте, послу́шайте слове́съ мои́хъ, да не бу́детъ ми́ от ва́съ сiе́ утѣше́нiе:

потерпи́те ми́, а́зъ же возглаго́лю, та́же не посмѣе́темися.

Что́ бо? еда́ человѣ́ческо ми́ обличе́нiе? или́ почто́ не возъярю́ся?

Воззрѣ́вшiи на мя́ удиви́теся, ру́ку поло́жше на лани́тѣ.

А́ще бо воспомяну́, ужасну́ся: обдержа́тъ бо пло́ть мою́ болѣ́зни.

Почто́ нечести́вiи живу́тъ, обетша́ша же въ бога́тствѣ?

Сѣ́мя и́хъ по души́, ча́да же и́хъ предъ очи́ма.

До́мове и́хъ оби́лнiи су́ть, стра́хъ же нигдѣ́, ра́ны же от Го́спода нѣ́сть на ни́хъ.

Говя́до и́хъ не изве́рже: спасе́на же бы́сть и́хъ иму́щая во чре́вѣ и не лиши́ся.

Пребыва́ютъ же я́ко о́вцы вѣ́чныя, дѣ́ти же и́хъ предъигра́ютъ,

взе́мше псалти́рь и гу́сли, и веселя́тся гла́сомъ пѣ́сни.

Сконча́ша во благи́хъ житiе́ свое́, въ поко́и же а́довѣ успо́ша.

Глаго́лютъ же Го́сподеви: отступи́ от на́съ, путі́й твои́хъ вѣ́дѣти не хо́щемъ:

что́ досто́инъ, я́ко да порабо́таемъ ему́? и ка́я по́льза, я́ко да взы́щемъ его́?

Въ рука́хъ бо и́хъ бя́ху блага́я, дѣ́лъ же нечести́выхъ не надзира́етъ.

Оба́че же и нечести́выхъ свѣти́лникъ уга́снетъ, на́йдетъ же и́мъ развраще́нiе, болѣ́зни же и́хъ объи́мутъ от гнѣ́ва:

бу́дутъ же а́ки пле́вы предъ вѣ́тромъ, или́ я́коже пра́хъ, его́же взя́ ви́хръ.

Да оскудѣ́ютъ сыно́мъ имѣ́нiя его́: возда́стъ проти́ву ему́, и уразумѣ́етъ.

Да у́зрятъ о́чи его́ свое́ убiе́нiе, от Го́спода же да не спасе́тся.

Я́ко во́ля его́ съ ни́мъ въ дому́ его́, и чи́сла ме́сяцей его́ раздѣли́шася.

Не Госпо́дь ли е́сть науча́яй ра́зуму и хи́трости? то́йже му́дрыхъ разсужда́етъ.

То́й у́мретъ въ си́лѣ простоты́ своея́, всецѣ́лъ же благоду́шествуяй и благоуспѣва́яй,

утро́ба же его́ испо́лнена ту́ка, мо́згъ же его́ разлива́ется.

О́въ же умира́етъ въ го́рести души́, не яды́й ничто́же бла́га.

Вку́пѣ же на земли́ спя́тъ, гни́лость же и́хъ покры́.

Тѣ́мже вѣ́мъ ва́съ, я́ко де́рзостiю належите́ ми,

я́ко рече́те: гдѣ́ есть до́мъ кня́жь? и гдѣ́ есть покро́въ селе́нiй нечести́выхъ?

Вопроси́те мимоходя́щихъ путе́мъ, и зна́менiя и́хъ не чу́жда сотвори́те.

Я́ко на де́нь па́губы соблюда́ется нечести́вый, и въ де́нь гнѣ́ва его́ отведе́нъ бу́детъ.

Кто́ возвѣсти́тъ предъ лице́мъ его́ пу́ть его́, и е́же то́й сотвори́, кто́ возда́стъ ему́?

И то́й во гро́бъ отнесе́нъ бы́сть, и на гроби́щихъ побдѣ́.

Услади́ся ему́ дро́бное ка́менiе пото́ка, и вслѣ́дъ его́ вся́къ человѣ́къ отъи́детъ, и предъ ни́мъ безчи́сленнiи.

Ка́ко же мя́ утѣша́ете су́етными? а е́же бы мнѣ́ почи́ти от ва́съ, ничто́же.

Грузинский

მიუგო იობმა და უთხრა:

კარგად მოისმინეთ ჩემი სიტყვა და ეს იყოს თქვენგან ნუგეშისცემა:

ჯერ მე დამაცადეთ ლაპარაკი და, როცა ვიტყვი სათქმელს, დამცინეთ.

განა ადამიანს ვუჩივივარ მე? როგორ შევძლია, რომ სულმოკლე არ ვიყო?

შემომხედეთ და შეძრწუნდით; პირზე დაიდევით ხელი.

ამის გაფიქრებაც კი მზარავს, შიშისზარი იპყრობს ჩემს ხორცს.

რატომ არის, რომ ბოროტეულნი ცოცხლობენ, ბერდებიან და უფრო მძლავრდებიან?

მათი მონაგარი მყარად დგას მათ წინაშე და მათი შთამომავლობა მათ თვალწინაა.

მათი სახლები შიშისგან დაცულია და არც ღვთის კვერთხია მათზე დაღირებული;

მისი ბუღა ბუღობს, არ ააცდენს; მისი ფური იგებს, არ უკვდება;

ცხვრებივით გარეკავენ თავიანთ ბავშვებს და კუნტრუშობენ მათი შვილები;

უკრავენ დოლსა და ქნარს და მხიარულობენ სალამურის ხმაზე;

განლევენ განცხრომით თავიანთ დღეებს და ანაზდეულად ჩახდებიან შავეთში;

ღმერთს ეუბნებიან: ჩამოგვეცალე! არ გვსურს ვიცოდეთ შენი გზებიო;

რა არის ყოვლადძლიერი, რომ ვემსახუროთ? რას გვარგებს, რომ ვეხვეწოთო?

აჰა, მათ ხელში არ არის მათი კეთილდღეობა? ბოროტეულთა რჩევა შორს არის ჩემგან!

რამდენგზის ჩამქრალა ბოროტეულთა ლამპარი? რამდენგზის დასტეხიათ უბედურება? ის ანაწილებს ხვედრს თავის რისხვის ჟამს.

იქნებიან ჩალასავით ქარის წინაშე და ქარბორბალასგან მოტაცებულ ბზესავით.

განა ინახავს ღმერთი სატანჯველს მისი შვილებისთვის? მხოლოდ მას მიუზღავს და ეცოდინება.

მისმა თვალებმა იხილონ მისი თასი და თავად შესვას ყოვლადძლიერის რისხვა.

რადგან რაღა საზრუნავი ექნება თავის სახლში სიკვდილის შემდეგ, რადგან მისი თვეები უკვე დათვლილია?

განა ღმერთს ესწავლება ჭკუა, როცა ის ანგელოზებს ასამართლებს?

ზოგი სრულ სიმრთელეში კვდება, ყოვლად მშვიდი და უზრუნველი;

მისი შიგანი სავსეა ქონით და მისი ძვლები ტვინით არის დაპოხილი.

ზოგი სულგამწარებული კვდება და არ უნახავს სიკეთის გემო.

ერთად წვანან ისინი მიწაში და ჭიაღუებით არიან დაფარულნი.

აჰა, მიგიხვდით ფიქრებს და მზაკვრობას, რასაც მიმზადებთ.

რადგან ამბობთ: სად არის ქველი კაცის სახლი და სად არის ბოროტეულთა კარავ-სადგომიო?

შეეკითხეთ გზაზე ჩამვლელებს და მათ მოწმეებს ნუ უარყოფთ:

დაღუპვის დღეს დაცულია ბოროტი კაცი, გარიდებულია რისხვის დღეს.

ვინ ამხილებს მას პირში მისი საქციელის გამო? ვინ მიუზღავს ნამოქმედარისთვის?

სასაფლაოზე წაასვენებენ და მცველად დაუდგება საფლავის ბორცვი.

ეამება ხევის კოლბოხები და ყოველი კაცი მას მიჰყვება. იმათ კი სათვალავი არა აქვთ, ვინც მის წინ იყვნენ.

როგორღა მანუგეშებთ ამაოებით? მტკნარი სიცრუეა თქვენი პასუხები.

Эстонский

Языки

Iiob väidab, et õelad elavad hästi
Siis rääkis Iiob ja ütles:

„Kuulge ometi mu sõnu ja see olgu mulle troostiks!

Olge minuga kannatlikud, siis ma räägin, ja kui olen rääkinud, võite irvitada!

Kas ma kaeban inimese peale? Ja miks ei peakski mu vaim muutuma kannatamatuks?

Vaadake minu poole, siis te ehmute ja panete käe suu peale.

Sest kui ma sellele mõtlen, siis ma jahmun ja värin haarab mu ihu.

Miks jäävad õelad elama, saavad vanaks, võtavad isegi jõudu juurde?

Nende sugu seisab kindlana nendega nende ees ja nende järglased on nende silma all.

Nende kojad on säästetud hirmust ja Jumala vitsa pole nende peal.

Nende sõnn kargab, ja mitte asjata, nende lehmad poegivad loodet heitmata.

Nad lasevad oma lapsukesi joosta nagu lambaid ja nende noorukid tantsivad.

Nad laulavad trummi ja kandle saatel ning tunnevad rõõmu vilepilli häälest.

Nad veedavad oma päevi õnnes ja lähevad rahus alla surmavalda.

Nad ütlevad Jumalale: „Tagane meist, sest sinu teede tundmiseks pole meil lusti!

Kes on Kõigevägevam, et peaksime teda teenima? Ja mis kasu meil on, kui me ta poole palvetame?”

Vaata, eks ole nende õnn nende endi käes, õelate nõu minust kaugel?

Kui sageli siis kustub õelate lamp ja tabab neid õnnetus? Kui sageli ta jagab oma vihas hukatust,

et nad oleksid nagu õled tuules, otsekui aganad, mida tuulekeeris hajutab?

Jumal talletavat õela süü tema laste jaoks. Ta tasugu temale enesele, nõnda et ta tunneb!

Nähku ta oma silmad tema langust ja ta ise joogu Kõigevägevama viha!

Tõesti, ei ole siis rõõmu ta kojal pärast teda, kui ta kuude arv on napiks mõõdetud.

Aga kas võiks Jumalale tarkust õpetada, temale, kes taevalistelegi kohut mõistab?

Üks sureb oma täies elujõus, kõigiti rahulikult ja muretult,

reied lihavad ja kondid täis üdi.

Teine sureb kibestunud hingega, õnne maitsta saamata.

Nad magavad üheskoos põrmus ja ussikesed katavad neid.

Vaata, ma tean teie mõtteid ja riukaid, mis te minu vastu sepitsete.

Sest te küsite: „Kus on siis nüüd see võimumehe koda? Ja kus on telk, milles õelad elasid?”

Kas te ei ole küsinud teekäijailt ega ole tähele pannud nende märguandeid,

et kurjale antakse armu õnnetusepäeval ja ta päästetakse vihapäeval?

Kes kuulutaks temale näkku ta käitumist ja kes tasuks temale, mis ta on teinud?

Ja kui ta hauda viiakse, siis hoolitsetakse isegi ta kääpa eest.

Oru kivipangadki on temale magusad. Tema järele lähevad kõik inimesed, ja enne teda läinuid on arvutult.

Kuidas te siis mulle toote nõnda tühist troosti? Ja teie vastused - neist jääb järele ainult vale.”