Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Притч.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Ездр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
1:0
1:5
см.:Втор.28:44;
1:7
1:22
И бы́сть, повнегда́ въ плѣ́нъ отведе́нъ бѣ́ Изра́иль, и Иерусали́мъ опустоше́нъ бя́ше, ся́де Иеремі́а проро́къ пла́чущь, и рыда́ше рыда́нiемъ си́мъ надъ Иерусали́момъ и глаго́лаше:
א Ка́ко сѣ́де еди́нъ гра́дъ умно́женный людьми́! бы́сть я́ко вдови́ца, умно́женный во язы́цѣхъ, владя́й страна́ми бы́сть подъ да́нiю.
ב Пла́чя пла́кася въ нощи́, и сле́зы его́ на лани́тѣхъ его́, и нѣ́сть утѣша́яй его́ от всѣ́хъ лю́бящихъ его́: вси́ дружа́щiися съ ни́мъ отверго́шася его́, бы́ша ему́ врази́.
ג Пресели́ся Иу́да ра́ди смире́нiя своего́ и ра́ди мно́жества рабо́ты своея́: сѣ́де во язы́цѣхъ, не обрѣ́те поко́я. Вси́ гоня́щiи его́ пости́гнуша и́ средѣ́ стужа́ющихъ ему́.
ד Путiе́ Сiо́ни рыда́ютъ, я́ко нѣ́сть ходя́щихъ по ни́хъ въ пра́здникъ, вся́ врата́ его́ разоре́на, жерцы́ его́ воздыха́ютъ, дѣви́цы его́ ведо́мы, и са́мъ огорчева́емь въ себѣ́.
ה ́ша стужа́ющiи ему́ во главу́, и врази́ его́ угобзи́шася, я́ко Госпо́дь смири́ его́ за мно́жество нече́стiя его́: младе́нцы его́ отидо́ша плѣне́ни предъ лице́мъ стужа́ющаго.
ו И отъя́ся от дще́ре Сiо́ни вся́ лѣ́пота ея́: бы́ша кня́зи ея́ я́ко о́вни не иму́щiи па́жити, и хожда́ху не съ крѣ́постiю предъ лице́мъ гоня́щаго.
ז Помяну́ Иерусали́мъ дни́ смире́нiя своего́ и отринове́нiй свои́хъ, вся́ вожделѣ́нiя своя́, я́же имѣ́яше от дні́й пе́рвыхъ, егда́ падо́ша лю́дiе его́ въ ру́цѣ стужа́ющаго, и не бѣ́ помага́ющаго ему́: ви́дѣвше врази́ его́ посмѣя́шася о преселе́нiи его́.
ח Грѣхо́мъ согрѣши́ Иерусали́мъ, того́ ра́ди въ мяте́жъ бы́сть: вси́ сла́вящiи его́ смири́ша и́, ви́дѣша бо сра́мъ его́: се́й же стеня́щь обрати́ся вспя́ть.
ט Нечистота́ его́ предъ нога́ма его́, не помяну́ послѣ́днихъ свои́хъ и низведе́ся пречу́дно: нѣ́сть утѣша́яй его́. Ви́ждь, Го́споди, смире́нiе мое́, я́ко возвели́чися вра́гъ.
י Ру́ку свою́ простре́ стужа́яй на вся́ вожделѣ́нная его́, ви́дѣ бо язы́ки вше́дшыя во святы́ню свою́, и́мже повелѣ́лъ еси́ не входи́ти во це́рковь твою́.
כ Вси́ лю́дiе его́ воздыха́юще и́щутъ хлѣ́ба: да́ша вожделѣ́нная своя́ за пи́щу, е́же бы обрати́ти ду́шу. Ви́ждь, Го́споди, и при́зри, я́ко бы́хъ безче́стенъ.
ל Вси́, и́же къ ва́мъ проходя́щiи путе́мъ, обрати́теся и ви́дите, а́ще е́сть болѣ́знь, я́ко болѣ́знь моя́, я́же бы́сть: глаго́лавый о мнѣ́ смири́ мя Госпо́дь въ де́нь гнѣ́ва я́рости своея́.
מ Съ высоты́ своея́ посла́ о́гнь, въ ко́сти моя́ сведе́ его́: простре́ сѣ́ть нога́ма мои́ма, обрати́ мя вспя́ть, даде́ мя Госпо́дь въ погубле́нiе, ве́сь де́нь болѣ́знующа.
נ Бдя́ше на нече́стiя моя́, въ руку́ мое́ю сплето́шася: взыдо́ша на вы́ю мою́, изнемо́же крѣ́пость моя́, я́ко даде́ Госпо́дь въ ру́цѣ мои́ болѣ́зни, не возмогу́ ста́ти.
ס Отя́ вся́ крѣ́пкiя моя́ Госпо́дь от среды́ мене́, призва́ на мя́ вре́мя, е́же сокруши́ти избра́нныя моя́: точи́ло истопта́ Госпо́дь дѣви́цѣ, дще́ри Иу́динѣ: о си́хъ а́зъ пла́чу.
ע О́чи мои́ излiя́стѣ во́ду, я́ко удали́ся от мене́ утѣша́яй мя́, возвраща́яй ду́шу мою́: погибо́ша сы́нове мои́, я́ко возмо́же вра́гъ.
פ Воздѣ́ руцѣ́ свои́ Сiо́нъ, нѣ́сть утѣша́яй его́. Заповѣ́да Госпо́дь на Иа́кова, о́крестъ его́ врази́ его́: бы́сть Иерусали́мъ я́ко оскверне́на кровоточе́нiемъ въ ни́хъ.
צ Пра́веднъ е́сть Госпо́дь, я́ко уста́ его́ огорчи́хъ. Слы́шите у́бо, вси́ лю́дiе, и ви́дите болѣ́знь мою́: дѣви́цы моя́ и ю́ноты отидо́ша въ плѣ́нъ.
ק Позва́хъ люби́тели моя́, и ті́и прельсти́ша мя́: жерцы́ мои́ и ста́рцы мои́ во гра́дѣ оскудѣ́ша, я́ко взыска́ша пи́щи себѣ́, да укрѣпя́тъ ду́шы своя́, и не обрѣто́ша.
ר Ви́ждь, Го́споди, я́ко скорблю́, утро́ба моя́ смяте́ся во мнѣ́, и преврати́ся се́рдце мое́, я́ко го́рести испо́лнихся: отвнѣ́ обезча́ди мене́ ме́чь, а́ки сме́рть въ дому́.
ש Слы́шаша у́бо, я́ко воздыха́ю а́зъ, нѣ́сть утѣша́ющаго мя́. Вси́ врази́ мои́ слы́шаша зла́я моя́ и пора́довашася, я́ко ты́ сотвори́лъ еси́: приве́лъ еси́ де́нь, призва́лъ еси́ вре́мя, и бу́дутъ подо́бни мнѣ́.
ת Да прiи́детъ вся́ зло́ба и́хъ предъ лице́ твое́, и отреби́ и́хъ, я́коже сотвори́ша отребле́нiе о всѣ́хъ грѣсѣ́хъ мои́хъ, я́ко мно́га су́ть стена́нiя моя́, и се́рдце мое́ скорби́тъ.
Таджикский
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус. гражд.)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Рус. (прп. Макарий Алтайский)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- Czech (Bible Kralicka [1613])
- English (NKJV)
- English (KJV)
- English (NRSV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (NT Byz)
- Greek (TGV)
- Greek (LXX, Rahlfs)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
Чӣ гуна он шаҳре ки серодам буд, яккаву танҳо нишастааст, он шаҳре ки дар миёни халқҳо бузург буд, мисли бевазане шудааст, он шаҳре ки бар кишварҳо ҳукмфармо буд, хироҷгузор гардидааст!
Шабонгоҳ вай зор-зор мегиряд, ва ашкҳои вай бар рухсораҳои вай аст. Аз байни ҳамаи ошиқонаш барои вай тасаллидиҳандае нест: ҳамаи ёронаш ба вай хиёнат кардаанд, ба вай душман шудаанд.
Яҳудо аз боиси мазаллат ва меҳнати сахт ҷалои ватан шудааст; вай дар миёни бутпарастон нишаста, фароғат намеёбад; ҳамаи таъқибкунандагонаш дар миёни тангиҳо ба вай даррасидаанд.
Роҳҳои Сион мотам гирифтааст, чунки мардум дар идҳо ба зиёрат намеоянд; ҳамаи дарвозаҳояш хароб шудааст; коҳинонаш оҳу воҳ мекунанд, дӯшизагонаш ғамгинанд, ва худаш талхком аст.
Адуёнаш сарбаланд шудаанд, душманонаш комронӣ мекунанд, зеро ки Парвардигор вайро аз боиси гуноҳҳои бисёраш ғамгин кардааст; кӯдаконаш пешопеши аду ба асирӣ рафтаанд.
Ва аз духтари Сион тамоми ҳашамати вай нест шудааст; мирони вай, мисли ғизолоне ки чарогоҳ наёфта бошанд, бемаҷол гардида, пешопеши таъқибкунанда равона шудаанд.
Ерусалим дар айёми мусибатҳо ва уқубатҳои худ ҳамаи нозу неъматҳои худро, ки аз қадимулайём дошт, ба ёд меоварад, дар сурате ки қавми вай ба дасти душман афтодааст ва мададгоре барои вай нест; адуён ба вай нигариста, ба ҳоли харобиҳояш механданд.
Ерусалим гуноҳи азиме кардааст, аз ин сабаб кароҳатангез шудааст: ҳамаи онҳое ки вайро мӯҳтарам медоштанд, ба вай беэътиноӣ мекунанд, зеро ки урёнии вайро дидаанд; худаш низ оҳу воҳ мекунад ва рӯ ба қафо мегардонад.
Наҷосати вай бар домани вай буд, лекин ояндаи худро ба ёд намеовард; бинобар ин ба таври ҳайратангез ба залолат афтодааст, ва тасаллидиҳандае барои вай нест. «Парвардигоро! Мазаллати маро бубин, зеро ки душман мутакаббир шудааст».
Аду ба ҳамаи нозу неъматҳои вай дасти душманӣ дароз кардааст: вай дидааст, ки ба қудси вай ғайрияҳудиён даромадаанд, ки дар бораи онҳо Ту амр фармудаӣ, ки ба ҷамоати Ту дохил нашаванд.
Тамоми қавми вай оҳу воҳ карда, нон меҷӯянд, нозу неъматҳои худро дар бадали хӯрок додаанд, то ки зинда бимонанд. «Парвардигоро! Назар андоз ва бубин, ки ман чӣ гуна залил шудаам».
«Бигзор ин ба шумо, эй ҳамаи роҳгузарон, рӯй надиҳад. Назар андозед ва бубинед, ки оё дарде мисли дарди ман ҳаст, ки он ба сари ман омадааст, ва Парвардигор дар рӯзи шиддати ғазаби Худ маро ғамгин кардааст?
Аз афроз Ӯ оташе ба устухонҳоям фиристода, онҳоро бирён кардааст; доме барои пойҳоям ниҳода, маро ба қафо баргардонидааст; маро маъюс ва дардманди ҳаррӯза сохтааст.
Юғи гуноҳҳоям, ки бо дасти Ӯ ба ҳам барбаста бофта шудааст, бар гарданам баромада, маро бемаҷол кардааст; Парвардигор маро ба дастҳое таслим кардааст, ки наметавонам пеши онҳо истодагӣ намоям.
Ҳамаи баҳодурони маро Парвардигор андаруни ман вожгун кардааст: ҷамъомадеро бар зидди ман даъват намудааст, то ки ҷавонони маро несту нобуд кунанд; духтари бокираи Яҳудоро Парвардигор дар чархушт поймол кардааст.
Дар ҳаққи инҳо ман гиря мекунам: аз чашмам, аз чашмам об мерезад, зеро тасаллидиҳандае ки ҷонамро қувват медода бошад, аз ман дур шудааст; писаронам хонавайрон шудаанд, зеро ки душман зӯр баромадааст».
Сион дастҳои худро дароз мекунад, лекин тасаллидиҳандае барои вай нест: Парвардигор дар ҳаққи Яъқуб амр фармудааст, ки ӯро адуёнаш иҳота кунанд; Ерусалим дар миёни онҳо кароҳатангез шудааст.
«Парвардигор одил аст, зеро ки аз амри Ӯ саркашӣ кардаам. Бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо, ва дарди маро бубинед: дӯшизагонам ва ҷавононам ба асирӣ рафтаанд.
Дӯстдорони худро даъват намудам, лекин онҳо дар ҳаққи ман хиёнат карданд; коҳинонам ва пиронам дар шаҳр ҷон доданд, дар ҳолате ки барои худ хӯрок меҷустанд, то ки зинда бимонанд.
Парвардигоро, назар андоз, зеро ки дар тангӣ ҳастам: амъоям ҷӯш мезанад, дилам андарунам чаппа шудааст, зеро ки бағоят саркашӣ кардаам; аз берун шамшер нобуд мекард, чунон ки дар хона мамот ҳукмфармо буд.
Мешунаванд, ки ман оҳу воҳ мекунам, аммо тасаллидиҳандае барои ман нест; ҳамаи душманонам мусибати маро шунида шод шудаанд, ки Ту инро дар ҳаққи ман кардаӣ. Кошки он рӯзи эълонкардаи Худро меовардӣ, ва онҳо мисли ман мешуданд!
Бигзор тамоми шарорати онҳо пеши назари Ту биёяд, ва ба онҳо ончунон амал кунӣ, чунон ки ба ман барои ҳамаи гуноҳҳоям амал кардаӣ; зеро ки оҳу фиғонам бисёр аст, ва дилам пурдард аст».