ჩვენი ნუგეშისმცემელი ჩვენს ყოველგვარ გასაჭირში, რომ ჩვენც შევძლოთ ნუგეშისცემა ყოველგვარ გასაჭირში მყოფთათვის იმავე ნუგეშით, რომლითაც გვანუგეშებს ღმერთი.

რადგან, როგორც ქრისტეს ტანჯვანი არიან მრავლად ჩვენში, ასევე მრავლდება ჩვენი ნუგეშისცემა ქრისტეს მიერ.

და აჰა, თუ გასაჭირში ვართ, ეს თქვენი ნუგეშისცემისა და ხსნისათვის არის, რომელიც ხდება იმავე ტანჯვათა თმენით, რომლითაც ჩვენც ვიტანჯებით.

მტკიცეა ჩვენი სასოება თქვენს მიმართ, ვინაიდან ვიცით, რომ, როგორც ტანჯვათა მონაწილენი ხართ, ასევე ნუგეშისცემისაც.

რადგან არ გვინდა, ძმებო, არ იცოდეთ ჩვენი გასაჭირი, რაც აზიაში გადავიტანეთ, რომ მეტისმეტად დაგვიმძიმდა, ვიდრე ამის მოთმენა შეგვეძლო.

ხოლო ჩვენ თავად გვქონდა სასიკვდილო მსჯავრი, რათა ჩვენი თავის იმედი კი არ გვქონოდა, არამედ ღვთისა, რომელიც აღადგენს მკვდრებს,

რომელმაც გვიხსნა კიდეც ასეთი სიკვდილისაგან და გვიხსნის, რომლის იმედი გვაქვს, რომ კვლავაც გვიხსნის,

თქვენი ჩვენდამი შეწევნითი ლოცვითაც, რათა მრავალმა შესწიროს მადლობა ჩვენთვის, რომ მოგვენიჭა მადლი მრავალთა შუამდგომლობით.

რადგან ეს ჩვენი ქადილი არის ჩვენი სინდისის მოწმობა, რომ ჩვენ ღვთაებრივი სიწმიდით და გულწრფელობით ვიქცეოდით სოფელში. განსაკუთრებით თქვენთან, არა ხორციელი სიბრძნით, არამედ ღვთის მადლით.

ვინაიდან სხვას არაფერს გწერთ თქვენ, თუ არა იმას, რასაც კითხულობთ, ანდა შეიცნობთ და რასაც, როგორც ვიმედოვნებ, ბოლომდე შეიცნობთ.

როგორც ნაწილობრივ შეგვიცანით ჩვენ, რომ ჩვენ თქვენი დიდება ვართ, ისევე როგორც თქვენ იქნებით ჩვენი უფლის იესოს დღეს.

და ამ ნდობით მინდოდა ჯერ თქვენთან მოსვლა, რათა მეორედ მიგეღოთ მადლი,

და თქვენთან გავლით წავიდე მაკედონიაში, ხოლო მაკედონიიდან კვლავ თქვენთან დავბრუნდე და თქვენ გამისტუმროთ იუდეაში.

ნაჩქარევი ხომ არ იყო ჩემი განზრახვა? ან იქნებ, რაც განვიზრახე, ხორციელად განვიზრახე. ასე, რომ ჩემი „ჰო, ჰო“, იგივეა, რაც „არა, არა“?

მაგრამ მოწმეა ღმერთი, რომ ჩვენი სიტყვა თქვენს მიმართ არ ყოფილა ჰოც და არაც,

ვინაიდან ძე ღვთისა იესო ქრისტე, რომელსაც თქვენ შორის ვქადაგებდით ჩვენ — მე, სილოანე და ტიმოთე, არ იყო „ჰოც“ და „არაც“, არამედ „ჰო“ იყო მასში,

რადგან ღვთის ყველა აღთქმანი მასში „ჰო“ არის და მისით ითქმის „ამინი“ ღვთის სადიდებლად ჩვენს მიერ.

ის, რომელიც თქვენთან ერთად გვამტკიცებს ქრისტეში და რომელმაც გვცხო ჩვენ, ღმერთია,

რომელმაც აღგვბეჭდა კიდეც და მოგვცა ჩვენს გულებში სულის საწინდარი.

და მე მოვუხმობ ღმერთს ჩემი სულის მოწმედ, რომ თქვენ გზოგავდით და აქამდე იმიტომ არ მოვდიოდი კორინთოში.

არა იმიტომ, რომ ვიბატონოთ თქვენს რწმენაზე, არამედ ხელს ვუწყობთ თქვენს სიხარულს, ვინაიდან რწმენაში მტკიცენი ხართ.

Церковнославянский (рус)

Языки

[Зач. 167А.] Па́велъ, посла́нникъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, и Тимоѳе́й бра́тъ, це́ркви Бо́жiей су́щей въ Кори́нѳѣ, со святы́ми всѣ́ми су́щими во все́й Аха́iи:

благода́ть ва́мъ и ми́ръ от Бо́га Отца́ на́шего, и Го́спода Иису́са Христа́.

[Зач. 167Б.] Благослове́нъ Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́шего Иису́са Христа́, Оте́цъ щедро́тъ и Бо́гъ вся́кiя утѣ́хи,

утѣша́яй на́съ о вся́цѣй ско́рби на́шей, я́ко возмощи́ на́мъ утѣ́шити су́щыя во вся́цѣй ско́рби, утѣше́нiемъ, и́мже утѣша́емся са́ми от Бо́га.

Зане́ я́коже избы́точествуютъ страда́нiя Христо́ва въ на́съ, та́ко Христо́мъ избы́точествуетъ и утѣше́нiе на́ше.

А́ще ли же скорби́мъ, о ва́шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, дѣ́йствующемся въ терпѣ́нiи тѣ́хже страда́нiй, я́же и мы́ стра́ждемъ:

и упова́нiе на́ше извѣ́стно о ва́съ. А́ще ли утѣша́емся, о ва́шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, вѣ́дяще, зане́ я́коже о́бщницы есте́ страсте́мъ на́шымъ, та́кожде и утѣше́нiю.

[Зач. 168.] Не бо́ хо́щемъ ва́съ, бра́тiе, не вѣ́дѣти о ско́рби на́шей бы́вшей на́мъ во Асі́и, я́ко по премно́гу [и] па́че си́лы отяготи́хомся, я́ко не надѣ́ятися на́мъ и жи́ти.

Но са́ми въ себѣ́ осужде́нiе сме́рти имѣ́хомъ, да не надѣ́ющеся бу́демъ на ся́, но на Бо́га возставля́ющаго ме́ртвыя,

и́же от толи́кiя сме́рти изба́вилъ ны́ е́сть и избавля́етъ, на́ньже и упова́хомъ, я́ко и еще́ изба́витъ,

споспѣшеству́ющымъ и ва́мъ по на́съ моли́твою, да от мно́гихъ ли́цъ, е́же въ на́съ дарова́нiе, мно́гими благодари́тся о ва́съ {въ нѣ́кiихъ: о на́съ}.

[Зач. 169.] Похвале́нiе бо на́ше сiе́ е́сть, свидѣ́телство со́вѣсти на́шея, я́ко въ простотѣ́ и чи́стотѣ́ Бо́жiей, [а] не въ му́дрости пло́ти, но благода́тiю Бо́жiею жи́хомъ въ мíрѣ, мно́жае же у ва́съ.

Не ина́я бо пи́шемъ ва́мъ, но я́же чтете́ и разумѣва́ете: упова́ю же, я́ко и до конца́ уразумѣ́ете,

я́коже и разумѣ́сте на́съ от ча́сти, я́ко похвале́нiе ва́мъ есмы́, я́коже и вы́ на́мъ, въ де́нь Го́спода на́шего Иису́са Христа́.

И си́мъ упова́нiемъ хотѣ́хъ къ ва́мъ прiити́ пре́жде, да втору́ю благода́ть и́мате,

и ва́ми проити́ въ Македо́нiю, и па́ки от Македо́нiи прiити́ къ ва́мъ, и ва́ми проводи́тися во Иуде́ю.

Сiе́ же хотя́, еда́ что́ у́бо легкото́ю дѣ́яхъ? Или́ я́же совѣщава́ю, по пло́ти совѣщава́ю, да бу́детъ у мене́ е́же е́й, е́й, и е́же ни́, ни́.

Вѣ́ренъ же Бо́гъ, я́ко сло́во на́ше, е́же къ ва́мъ, не бы́сть е́й и ни́.

И́бо Бо́жiй Сы́нъ Иису́съ Христо́съ, и́же у ва́съ на́ми проповѣ́данный, мно́ю и Силуа́номъ и Тимоѳе́емъ, не бы́сть е́й и ни́, но въ Не́мъ Самѣ́мъ е́й бы́сть:

ели́ка бо обѣтова́нiя Бо́жiя, въ То́мъ е́й и въ То́мъ ами́нь: Бо́гу къ сла́вѣ на́ми.

[Зач. 170.] Извѣству́яй же на́съ съ ва́ми во Христа́ и пома́завый на́съ, Бо́гъ,

И́же и запечатлѣ́ на́съ, и даде́ обруче́нiе Ду́ха въ сердца́ на́ша.

А́зъ же свидѣ́теля Бо́га призыва́ю на мою́ ду́шу, я́ко щадя́ ва́съ, ктому́ не прiидо́хъ въ Кори́нѳъ,

не я́ко облада́емъ вѣ́рою ва́шею, но [я́ко] споспѣ́шницы есмы́ ва́шей ра́дости: вѣ́рою бо стоите́.