Скрыть
11:2
11:6
11:9
11:14
11:15
11:19
11:25
11:26
11:40
Церковнославянский (рус)
Е́сть же вѣ́ра упова́емыхъ извѣще́нiе, веще́й обличе́нiе неви́димыхъ.
Въ се́й бо свидѣ́тел­ст­вовани бы́ша дре́внiи.
Вѣ́рою разумѣва́емъ соверши́тися вѣко́мъ глаго́ломъ Бо́жiимъ, во е́же от­ неявля́емыхъ ви́димымъ бы́ти.
Вѣ́рою мно́жайшую же́ртву А́вель па́че Ка́ина при­­несе́ Бо́гу, е́юже свидѣ́тел­ст­вованъ бы́сть бы́ти пра́ведникъ, свидѣ́тел­ст­ву­ю­щу о да́рѣхъ его́ Бо́гу: и то́ю уме́рый еще́ глаго́летъ.
Вѣ́рою Ено́хъ преложе́нъ бы́сть не ви́дѣти сме́рти: и не обрѣта́­шеся, зане́ преложи́ его́ Бо́гъ: пре́жде бо преложе́нiя его́ свидѣ́тел­ст­вованъ бы́сть, я́ко угоди́ Бо́гу.
Безъ вѣ́ры же невоз­мо́жно угоди́ти [Бо́гу]: вѣ́ровати же подоба́етъ при­­ходя́щему къ Бо́гу, я́ко е́сть, и взыска́ющымъ Его́ мздовоз­да́тель быва́етъ.
Вѣ́рою от­вѣ́тъ прiи́мъ Но́е о си́хъ, я́же не у́ ви́дѣ, убоя́вся сотвори́ ковче́гъ во спасе́нiе до́му сво­его́: е́юже осуди́ [ве́сь] мíръ, и пра́вды, я́же по вѣ́рѣ, бы́сть наслѣ́дникъ.
[Зач. 327.] Вѣ́рою зово́мъ Авраа́мъ послу́ша изы́ти на мѣ́сто, е́же хотя́ше прiя́ти въ наслѣ́дiе, и изы́де не вѣ́дый, ка́мо гряде́тъ.
[Зач. 328.] Вѣ́рою прiи́де Авраа́мъ на зе́млю обѣтова́нiя, я́коже на чу́жду, въ кро́вы всели́ся со Исаа́комъ и Иа́ковомъ снаслѣ́дникома обѣтова́нiя того́жде:
жда́­ше бо основа́нiя иму́щаго гра́да, ему́же худо́жникъ и содѣ́тель Бо́гъ.
Вѣ́рою и сама́ Са́рра непло́ды си́лу во удержа́нiе сѣ́мене прiя́тъ и па́че вре́мене во́зраста роди́, поне́же вѣ́рна непщева́ Обѣтова́в­шаго.
Тѣ́мже и от­ еди́наго роди́шася, да еще́ умерщвле́н­наго, я́коже звѣ́зды небе́сныя мно́же­с­т­вомъ и я́ко песо́къ вскра́й мо́ря безчи́слен­ный.
По вѣ́рѣ умро́ша сі́и вси́, не прiе́мше обѣтова́нiй, но издале́ча ви́дѣв­ше я́, и цѣлова́в­ше, и исповѣ́дав­ше, я́ко стра́н­нiи и при­­ше́лцы су́ть на земли́:
и́бо такова́я глаго́лющiи явля́ют­ся, я́ко оте́че­ст­вiя взыску́ютъ.
И а́ще бы у́бо о́но по́мнили, изъ него́же изыдо́ша, имѣ́ли бы вре́мя воз­врати́тися:
ны́нѣ же лу́чшаго жела́ютъ, си́рѣчь небе́снаго: тѣ́мже не стыди́т­ся си́ми Бо́гъ, Бо́гъ нарица́тися и́хъ: угото́ва бо и́мъ гра́дъ.
[Зач. 329А.] Вѣ́рою при­­веде́ Авраа́мъ Исаа́ка искуша́емь, и единоро́днаго при­­ноша́­ше, обѣтова́нiя прiе́мый,
къ нему́же глаго́лано бы́сть: я́ко о Исаа́цѣ нарече́т­ся тебѣ́ сѣ́мя:
помы́сливъ, я́ко и изъ ме́ртвыхъ воскреси́ти си́ленъ [е́сть] Бо́гъ, тѣ́мже того́ и въ при́тчѣ прiя́тъ.
Вѣ́рою о гряду́щихъ благослови́ Исаа́къ Иа́кова и Иса́ва.
Вѣ́рою Иа́ковъ умира́я ко­его́ждо сы́на Ио́сифова благослови́ и поклони́ся на ве́рхъ жезла́ его́.
Вѣ́рою Ио́сифъ умира́я о исхожде́нiи сыно́въ Изра́илевыхъ па́мят­ст­вова и о косте́хъ сво­и́хъ заповѣ́да.
Вѣ́рою Моисе́й роди́вся сокрове́нъ бы́сть три́ ме́сяцы от­ оте́цъ сво­и́хъ, зане́ ви́дѣша красно́ отроча́ и не убоя́шася повелѣ́нiя царе́ва.
[Зач. 329Б.] Вѣ́рою Моисе́й, вели́къ бы́въ, от­ве́ржеся нарица́тися сы́нъ дще́ре фарао́новы:
па́че [же] изво́ли страда́ти съ людьми́ Бо́жiими, не́жели имѣ́ти вре́мен­ную грѣха́ сла́дость,
бо́лшее бога́т­ст­во вмѣни́въ Еги́петскихъ сокро́вищъ поноше́нiе Христо́во: взира́­ше бо на мздовоз­дая́нiе.
Вѣ́рою оста́ви Еги́петъ, не убоя́вся я́рости царе́вы: Неви́димаго бо я́ко ви́дя, терпя́ше.
Вѣ́рою сотвори́ Па́сху и проли́тiе кро́ве, да не погубля́яй перворожде́н­ная ко́снет­ся и́хъ.
Вѣ́рою преидо́ша Чермно́е мо́ре а́ки по су́сѣ земли́: его́же искуше́нiе прiе́мше Еги́птяне истопи́шася.
Вѣ́рою стѣ́ны Иерихо́нскiя падо́ша обхожде́нiемъ седми́хъ дні́й.
Вѣ́рою Раа́въ блудни́ца не поги́бе съ сопроти́вльшимися, прiи́мши схо́дники {согляда́тели} съ ми́ромъ [и ины́мъ путе́мъ изве́дши].
И что́ еще́ глаго́лю? Не доста́нетъ бо ми́ повѣ­ст­ву́ющу вре́мене о Гедео́нѣ, Вара́цѣ же и Сампсо́нѣ и Иефѳа́и, о Дави́дѣ же и Самуи́лѣ, и о [други́хъ] проро́цѣхъ,
[Зач. 330.] и́же вѣ́рою побѣди́ша ца́р­ст­вiя, содѣ́яша пра́вду, получи́ша обѣтова́нiя, загради́ша уста́ льво́въ,
угаси́ша си́лу о́гнен­ную, избѣго́ша о́стрея меча́, воз­мого́ша от­ не́мощи, бы́ша крѣ́пцы во бране́хъ, обрати́ша въ бѣ́г­ст­во полки́ чужди́хъ:
прiя́ша жены́ от­ воскресе́нiя ме́ртвыхъ сво­и́хъ: ині́и же избiе́ни бы́ша, не прiе́мше избавле́нiя, да лу́чшее воскресе́нiе улуча́тъ:
друзі́и же руга́нiемъ и ра́нами искуше́нiе прiя́ша, еще́ же и у́зами и темни́цею,
ка́менiемъ побiе́ни бы́ша, претре́ни бы́ша, искуше́ни бы́ша, убі́й­ст­вомъ меча́ умро́ша, про­идо́ша въ ми́лотехъ [и] въ ко́зiяхъ ко́жахъ, лише́ни, скорбя́ще, озло́блени:
и́хже не бѣ́ досто́инъ [ве́сь] мíръ, въ пусты́нехъ скита́ющеся и въ гора́хъ и въ верте́пахъ и въ про́пастехъ земны́хъ.
И сі́и вси́ послу́ше­ст­вани бы́в­ше вѣ́рою, не прiя́ша обѣтова́нiя,
Бо́гу лу́чшее что́ о на́съ предзрѣ́в­шу, да не безъ на́съ соверше́н­ство прiи́мутъ.
Est autem fides sperando rum substantia, rerum argu mentum non apparentium.
In hac enim testimonium consecuti sunt seniores.
Fide intellegimus aptata esse saecula verbo Dei, ut ex invisibilibus visibilia facta sint.
Fide ampliorem hostiam Abel quam Cain obtulit Deo, per quam testimonium consecutus est esse iustus, testimonium perhibente muneribus eius Deo; et per illam defunctus adhuc loquitur.
Fide Henoch translatus est, ne videret mortem, et non inveniebatur, quia transtulit illum Deus; ante translationem enim testimonium accepit placuisse Deo.
Sine fide autem impossibile placere; credere enim oportet accedentem ad Deum quia est et inquirentibus se remunerator fit.
Fide Noe, responso accepto de his, quae adhuc non videbantur, reveritus aptavit arcam in salutem domus suae; per quam damnavit mundum, et iustitiae, quae secundum fidem est, heres est institutus.
Fide vocatus Abraham oboedivit in locum exire, quem accepturus erat in hereditatem; et exivit nesciens quo iret.
Fide peregrinatus est in terra promissionis tamquam in aliena, in casulis habitando cum Isaac et Iacob, coheredibus promissionis eiusdem;
exspectabat enim fundamenta habentem civitatem, cuius artifex et conditor Deus.
Fide — et ipsa Sara sterilis — virtutem in conceptionem seminis accepit etiam praeter tempus aetatis, quoniam fidelem credidit esse, qui promiserat;
propter quod et ab uno orti sunt, et hoc emortuo, tamquam sidera caeli in multitudine, et sicut arena, quae est ad oram maris, innumerabilis.
Iuxta fidem defuncti sunt omnes isti, non acceptis promissionibus, sed a longe eas aspicientes et salutantes, et confitentes quia peregrini et hospites sunt supra terram;
qui enim haec dicunt, significant se patriam inquirere.
Et si quidem illius meminissent, de qua exierant, habebant utique tempus revertendi;
nunc autem meliorem appetunt, id est caelestem. Ideo non confunditur Deus vocari Deus eorum, paravit enim illis civitatem.
Fide obtulit Abraham Isaac, cum tentaretur; et unigenitum offerebat ille, qui susceperat promissiones,
ad quem dictum erat: «In Isaac vocabitur tibi semen»,
arbitratus quia et a mortuis suscitare potens est Deus; unde eum et in parabola reportavit.
Fide et de futuris benedixit Isaac Iacob et Esau.
Fide Iacob moriens singulis filiorum Ioseph benedixit et adoravit super fastigium virgae suae.
Fide Ioseph moriens de profectione filiorum Israel memoratus est et de ossibus suis mandavit.
Fide Moyses natus occultatus est mensibus tribus a parentibus suis, eo quod vidissent formosum infantem et non timuerunt regis edictum.
Fide Moyses grandis factus negavit se dici filium filiae pharaonis,
magis eligens affligi cum populo Dei quam temporalem peccati habere iucunditatem,
maiores divitias aestimans thesauris Aegypti improperium Christi; aspiciebat enim in remunerationem.
Fide reliquit Aegyptum non veritus animositatem regis, invisibilem enim tamquam videns sustinuit.
Fide celebravit Pascha et sanguinis effusionem, ne, qui vastabat primogenita, tangeret ea.
Fide transierunt mare Rubrum tamquam per aridam terram, quod experti Aegyptii devorati sunt.
Fide muri Iericho ruerunt circuiti diebus septem.
Fide Rahab meretrix non periit cum incredulis, quia exceperat exploratores cum pace.
Et quid adhuc dicam? Deficiet enim me tempus enarrantem de Gedeon, Barac, Samson, Iephte, David et Samuel atque prophetis,
qui per fidem devicerunt regna, operati sunt iustitiam, adepti sunt repromissiones, obturaverunt ora leonum,
exstinxerunt impetum ignis, effugerunt aciem gladii, convaluerunt de infirmitate, fortes facti sunt in bello, castra verterunt exterorum;
acceperunt mulieres de resurrectione mortuos suos; alii autem distenti sunt, non suscipientes redemptionem, ut meliorem invenirent resurrectionem;
alii vero ludibria et verbera experti sunt, insuper et vincula et carcerem;
lapidati sunt, secti sunt, in occisione gladii mortui sunt, circumierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati, afflicti,
quibus dignus non erat mundus, in solitudinibus errantes et montibus et speluncis et in cavernis terrae.
Et hi omnes testimonium per fidem consecuti non reportaverunt promissionem,
Deo pro nobis melius aliquid providente, ut ne sine nobis consummarentur.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible