вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́. Внегда́ же покори́ти ему́ вся́ческая, ничто́же оста́ви ему́ непокоре́но. Ны́нѣ же не у́ ви́димъ ему́ вся́ческая покоре́на:

а ума́ленаго ма́лымъ чи́мъ от А́нгелъ ви́димъ Иису́са, за прiя́тiе сме́рти сла́вою и че́стiю вѣнча́нна, я́ко да благода́тiю Бо́жiею за всѣ́хъ вку́ситъ сме́рти.

Подоба́ше бо ему́, Его́же ра́ди вся́ческая и И́мже вся́ческая, приве́дшу мно́ги сы́ны въ сла́ву, нача́лника спасе́нiя и́хъ страда́ньми соверши́ти.

[Зач. 306.] И святя́й бо и освяща́емiи, от Еди́наго вси́: ея́же ра́ди вины́ не стыди́тся бра́тiю нарица́ти и́хъ, глаго́ля:

возвѣщу́ и́мя Твое́ бра́тiи Мое́й, посредѣ́ це́ркве воспою́ Тя.

И па́ки: А́зъ бу́ду надѣ́яся На́нь. И па́ки: се́, А́зъ и дѣ́ти, я́же Ми́ да́лъ е́сть Бо́гъ.

Поне́же у́бо дѣ́ти приобщи́шася пло́ти и кро́ви, и То́й прiи́скреннѣ приобщи́ся тѣ́хже, да сме́ртiю упраздни́тъ иму́щаго держа́ву сме́рти, си́рѣчь дiа́вола,

и изба́витъ си́хъ, ели́цы стра́хомъ сме́рти чрезъ все́ житiе́ пови́нни бѣ́ша рабо́тѣ.

Не от А́нгелъ бо когда́ {вои́стинну} прiе́млетъ, но от сѣ́мене Авраа́мова прiе́млетъ:

отню́дуже до́лженъ бѣ́ по всему́ подо́битися бра́тiи, да ми́лостивъ бу́детъ и вѣ́ренъ первосвяще́нникъ въ тѣ́хъ, я́же къ Бо́гу, во е́же очи́стити грѣхи́ людскі́я.

Въ не́мже бо пострада́, Са́мъ искуше́нъ бы́въ, мо́жетъ и искуша́емымъ помощи́.

Таджикский

Языки

Бобибар ин мо бояд ба он чи шунидаем, махсусан бодиққат бошем, то ки аз он дур нашавем.

Зеро, агар каломе ки ба василаи фариштагон гуфта шудааст, матин буда, барои ҳар ҷиноят ва беитоатӣ подоши одилона дода шуда бошад,

Чӣ гуна мо халос мешавем, агар ба чунин наҷоти бузург беэътиноӣ кунем, ки онро аввал Худованд мавъиза намуд ва баъд онҳое ки аз Ў шунидаанд, дар миёни мо тасдиқ кардаанд,

Ва Худо низ ба он шаҳодат дод ба воситаи аломот ва мўъҷизот, ва ҳар навъ қувваҳо, ва бахшоиши Рўҳулқудс ба ҳасби иродаи Худ?

Зеро олами ояндаро, ки дар бораи он сухан меронем, Худо ба фариштагон мутеъ накардаст,

Балки касе дар ҷое шаҳодат дода, гуфтааст: ́Чист инсон, ки ўро ёд кунӣ, ва фарзанди одам, ки ўро тафаққуд намоӣ?

Ўро аз фариштагон фақат андак кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва шавкат бар сари ў гузоштаӣ; ўро бар аъмоли дастҳои Худ ҳукмфармо кардаӣ;

Ҳама чизро зери пои ў гузоштаӣ́. Модоме ки ҳама чизро ба ў мутеъ кардааст, пас ҳеҷ чизе намондааст, ки мутеи ў набошад. Вале ҳоло ҳанўз намебинем, ки ҳама чиз мутеи ў бошад;

Балки мебинем, ки Исо, ки аз фариштагон андак кам карда шуда буд, ба сабаби азоби мамот алҳол тоҷи ҷалол ва шавкат бар сар дорад, то ки ба ҳасби файзи Худо зоиқан мамотро барои ҳама бичашад.

Зеро лозим буд, ки Ў, ки ҳама чиз барои Ўст ва ҳама чиз аз Ўст, барои ин ки фарзандони бисьёрро ба ҷалол бирасонад, Пешвои наҷоти онҳоро ба воситаи уқубатҳо комил гардонад.

Зеро ки ҳам Тақдискунанда ва ҳам тақдисшавандагон, ҳама аз Ягона ҳастанд; ба ин сабаб Ў ор намекунад, ки онҳоро бародар хонад, ва мегўяд:

́Исми Туро ба бародаронам шўҳрат хоҳам дод, дар миёни ҷамоат Туро мадҳ хоҳам кард́.

Ва боз: ́Ман ба Ў таваккал хоҳам кард́. Ва боз: ́Инак, Ман ва фарзандоне ки Худо ба Ман додааст́.

Ва азбаски фарзандон ба ҷисм ва хун шарокат доранд, Ў низ шарики инҳо гардид, то ки ба воситаи мамот соҳиби қудрати мамотро, яъне иблисро нобуд намояд.

Ва онҳоеро, ки аз тарси мамот тамоми умри худ гирифтори ғуломӣ буданд, халосӣ диҳад.

Зеро ки Ў фариштагонро дастгирӣ накардааст, балки насли Иброҳимро дастгирӣ кардааст.

Бинобар ин Ў мебоист аз ҳар ҷиҳат ба бародарони Худ монанд мешуд, то ки Саркоҳини раҳим ва амине ба ҳузури Худо бошад, барои он ки гуноҳҳои қавмро кафорат кунад,

Зеро, чӣ тавре ки Худи Ў аз озмоиш гузашта, уқубат кашидааст, ба озмудашудагон низ метавонад мадад расонад.