^123:2Voll Erwartung blicken die Knechte
auf die Hand ihres Hausherrn;
aufmerksam schauen die Augen der Magd
auf die Hand ihrer Herrin.
So blicken wir zu dir, HERR, unser Gott,
bis du uns dein Erbarmen zeigst!

^123:3Erbarm dich, HERR, hab Erbarmen mit uns!
Wir haben genug Verachtung erlebt,

^123:4viel zu viel hinunterschlucken müssen
vom Spott unserer satten, sorglosen Feinde,
vom Hohn vermessener Unterdrücker!

^124:1Ein Lied Davids, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Hätte der HERR uns nicht beigestanden
– so soll das Volk Israel bekennen –,

^124:2hätte der HERR uns nicht beigestanden,
immer wenn Menschen uns überfielen

^124:3und ihre Wut an uns auslassen wollten –
wir wären schon längst von der Erde verschwunden.

Die Fluten hätten uns überrollt,
das schäumende Wasser hätte uns gepackt,
der Sturzbach uns mit sich fortgerissen.

^124:6Der HERR sei gepriesen!
Er hat uns nicht den Feinden überlassen
als Beute für ihre Zähne.

^124:7Wir sind entkommen
wie ein Vogel aus dem Netz des Fängers;
das Netz ist zerrissen und wir sind frei!

^124:8Unsere Hilfe kommt vom HERRN,
der Himmel und Erde geschaffen hat;
er ist für uns da!

^125:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Alle, die dem HERRN vertrauen,
sind wie der Zionsberg:
für immer unerschütterlich und fest.

^125:2Ein Schutzwall von Bergen umgibt Jerusalem.
So umgibt der HERR sein Volk
jetzt und in aller Zukunft.

^125:3Menschen, die Gottes Gebote missachten,
werden nicht lange im Lande herrschen,
das denen gehört, die Gott gehorchen.
Sonst würden auch die Treuen bald Unrecht tun.

^125:4HERR, guten Menschen erweise Gutes,
denen, die dir mit redlichem Herzen folgen!

^125:5Doch alle, die den rechten Weg verlassen
und ihre eigenen, krummen Wege gehen –
bestrafe sie genauso wie alle anderen Unheilstifter!

Glück und Frieden komme über Israel!

^126:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Als der HERR uns heimbrachte,
zurück zum Berg Zion,
da kamen wir uns vor wie im Traum.

^126:2Wie konnten wir lachen und vor Freude jubeln!
Bei den anderen Völkern sagte man damals:
»Der HERR hat Großes für sie getan!«

^126:3Ja, der HERR hatte Großes für uns getan
und wir waren glücklich.

^126:4HERR, wende auch jetzt unsere Not,
bring Glück und Frieden zurück,
so wie du das Wasser wieder zurückbringst
und die ausgetrockneten Bäche plötzlich füllst!

^126:5Wer mit Tränen sät,
wird mit Freuden ernten.

^126:6Weinend gehen sie hin
und streuen die Saat aus,
jubelnd kommen sie heim
und tragen ihre Garben.

^127:1Ein Lied Salomos, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Der HERR selbst muss das Haus bauen,
sonst arbeiten die Bauleute vergeblich.
Der HERR selbst muss die Stadt beschützen,
sonst ist jede Wache umsonst.

^127:2Was könnt ihr denn ohne Gott erreichen?
In aller Frühe steht ihr auf
und arbeitet bis tief in die Nacht;
mit viel Mühe bringt ihr zusammen,
was ihr zum Leben braucht.
Das gibt Gott den Seinen im Schlaf!

^127:3Kinder sind ein Geschenk des HERRN,
mit ihnen belohnt er die Seinen.

^127:4Kräftige Söhne sind für den Vater
wie Pfeile in der Hand eines Kriegers.

^127:5Wer viele solche Pfeile in seinem Köcher hat,
der hat das Glück auf seiner Seite.
Wenn seine Feinde ihn verklagen,
verhelfen sie ihm zu seinem Recht.

^128:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Wie glücklich ist ein Mensch,
der den HERRN achtet und ehrt
und sich nach seinen Geboten richtet!

^128:2Was deine Arbeit dir eingebracht hat,
das wirst du auch genießen.
Wie glücklich du sein kannst!
Es ist gut um dich bestellt!

^128:3Da ist deine Frau in deinem Haus;
sie gleicht einem fruchtbaren Weinstock.
Da sind die Kinder um deinen Tisch,
zahlreich wie frische Ölbaumtriebe.

^128:4So segnet der HERR den Mann,
der ihn achtet und ehrt.

^128:5Der HERR segne dich,
der auf dem Zionsberg wohnt!
Solange du lebst, sollst du sehen,
dass es Jerusalem gut geht,

^128:6und auch die Kinder deiner Kinder sollst du sehen!

Glück und Frieden komme über Israel!

^129:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Hart haben sie mir zugesetzt von Anfang an
– so soll das Volk Israel sagen –,

^129:2hart haben sie mir zugesetzt von Anfang an,
doch niemals konnten sie mich vernichten.

^129:3Den Rücken haben sie mir aufgerissen
wie ein Feld, in das man Furchen pflügt.

^129:4Der HERR ist treu!
Er hat mich aus der Gewalt der Bösen befreit,
die Stricke hat er zerschnitten!

^129:5Zurückweichen müssen sie und sich schämen,
alle, die den Zionsberg hassen!

^129:6Es ergehe ihnen wie dem Gras auf den Dächern:
Die Hälmchen verdorren,
bevor sie aufgeschossen sind;

^129:7kein Schnitter rafft sie zusammen,
niemand sammelt sie zu Bündeln,

^129:8niemand geht vorüber und sagt zu den Schnittern:
»Der HERR segne euch!«

Im Auftrag des HERRN
sprechen wir euch seinen Segen zu!

^130:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Aus der Tiefe meiner Not
schreie ich zu dir.

^130:2HERR, höre mich doch!
Sei nicht taub für meinen Hilferuf!

^130:3Wenn du Vergehen anrechnen wolltest,
Herr, wer könnte vor dir bestehen?

^130:4Aber bei dir finden wir Vergebung,
damit wir dich ehren und dir gehorchen.

^130:5Ich setze meine ganze Hoffnung auf den HERRN,
ich warte auf sein helfendes Wort.

^130:6Ich sehne mich nach dem Herrn
mehr als ein Wächter nach dem Morgengrauen,
mehr als ein Wächter sich nach dem Morgen sehnt.

^130:7Volk Israel, hoffe auf den HERRN!
Denn er ist gut zu uns
und immer bereit, uns zu retten.

^130:8Ja, er wird Israel retten von aller Schuld!

^131:1Ein Lied Davids, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

HERR! Ich denke nicht zu hoch von mir,
ich schaue auf niemand herab.
Ich frage nicht nach weit gesteckten Zielen,
die unerreichbar für mich sind.

^131:2Nein, still und ruhig ist mein Herz,
so wie ein sattes Kind im Arm der Mutter –
still wie ein solches Kind bin ich geworden.

^131:3Volk Israel, vertrau dem HERRN
von jetzt an und für alle Zukunft!

^132:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

HERR, denk doch an David,
an alle Mühe, die er auf sich nahm!

^132:2Denk an das feierliche Versprechen,
das er dir, dem starken Gott Jakobs, gab:

^132:3»Ich werde mein Haus nicht mehr betreten,
ich lege mich nicht mehr auf mein Bett,

^132:4ich gestatte meinen Augen keinen Schlaf
und gönne mir keine Ruhe mehr,

^132:5bis ich einen Platz gefunden habe,
wo der HERR wohnen kann,
der starke Gott Jakobs!«

^132:6In Efrata bekamen wir Nachricht
von der Bundeslade des HERRN
und wir fanden sie in der Nähe von Jáar.

^132:7Kommt, wir gehen zur Wohnung des HERRN
und werfen uns zu seinen Füßen nieder!

^132:8Steh auf, HERR, begleite deine Lade,
das Wahrzeichen deiner gewaltigen Macht!
Komm zu deinem Ruheplatz!

^132:9Gib deinen Priestern Vollmacht,
uns deinen Beistand zu vermitteln!
Alle deine Treuen sollen jubeln!

^132:10David, deinem Vertrauten, zuliebe
weise unseren König nicht zurück,
ihn, den du gesalbt und eingesetzt hast!

^132:11Der HERR hat es David geschworen
und diesen Schwur nimmt er nicht zurück:
»Ich erwähle einen deiner Söhne
zu deinem Nachfolger auf dem Thron!

^132:12Wenn er sich an den Bund mit mir hält
und meinen Weisungen gehorcht,
dann soll auch ihm ein Sohn als König folgen.
Und das soll gelten für alle Generationen!«

^132:13Ja, der HERR hat den Zionsberg ausgewählt,
er hat ihn zu seiner Wohnstätte bestimmt:

^132:14»Hier soll für immer mein Ruheplatz sein,
hier will ich wohnen, das ist mein Wille!

^132:15Ich will die Zionsstadt reich versorgen,
ihre Armen mache ich satt.

^132:16Ihren Priestern gebe ich Vollmacht,
ihr meinen Beistand zu vermitteln;
alle meine Treuen sollen jubeln!

^132:17Und hier lasse ich die Nachkommen Davids mächtig werden;
im Haus des Königs, den ich gesalbt habe,
entzünde ich ein Licht, das nicht erlöschen soll.

^132:18Seine Feinde bedecke ich mit Schande,
doch seine Krone soll immer heller strahlen!«

^133:1Ein Lied Davids, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Wie wohltuend ist es, wie schön,
wenn Brüder, die beieinander wohnen,
sich auch gut verstehen!

^133:2Das ist wie das gute, duftende Öl,
aufs Haar des Priesters Aaron gegossen,
das hinunterrinnt in seinen Bart
bis zum Halssaum seines Gewandes.

^133:3Das ist wie erfrischender Tau vom Hermon,
der sich niedersenkt auf den Zionsberg.
Dort will der HERR seinen Segen schenken,
Leben, das für immer besteht.

^134:1Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.

Auf, dankt dem HERRN,
ihr seine Diener alle,
die ihr in seinem Hause steht
und nachts den Dienst verrichtet!

^134:2Streckt eure Hände aus zum Heiligtum
und dankt dem HERRN!

^134:3»Vom Zion, von seinem Tempel aus
segne dich der HERR,
der Himmel und Erde geschaffen hat!«

Арабский (Arabic Van Dyke)

^120:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^120:1 إِلَى الرَّبِّ فِي ضِيْقِي صَرَخْتُ فَاسْتَجَابَ لِي.

^120:2 يَا رَبُّ، نَجِّ نَفْسِي مِنْ شِفَاهِ الْكَذِبِ، مِنْ لِسَانِ غِشٍّ.

^120:3 مَاذَا يُعْطِيكَ وَمَاذَا يَزِيدُ لَكَ لِسَانُ الْغِشِّ؟

^120:4 سِهَامَ جَبَّارٍ مَسْنُونَةً مَعَ جَمْرِ الرَّتَمِ.

^120:5 وَيْلِي لِغُرْبَتِي فِي مَاشِكَ، لِسَكَنِي فِي خِيَامِ قِيدَارَ!

^120:6 طَالَ عَلَى نَفْسِي سَكَنُهَا مَعَ مُبْغِضِ السَّلاَمِ.

^120:7 أَنَا سَلاَمٌ، وَحِينَمَا أَتَكَلَّمُ فَهُمْ لِلْحَرْبِ.

^121:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^121:1 أَرْفَعُ عَيْنَيَّ إِلَى الْجِبَالِ، مِنْ حَيْثُ يَأْتِي عَوْنِي!

^121:2 مَعُونَتِي مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ، صَانِعِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ.

^121:3 لاَ يَدَعُ رِجْلَكَ تَزِلُّ. لاَ يَنْعَسُ حَافِظُكَ.

^121:4 إِنَّهُ لاَ يَنْعَسُ وَلاَ يَنَامُ حَافِظُ إِسْرَائِيلَ.

^121:5 الرَّبُّ حَافِظُكَ. الرَّبُّ ظِلٌّ لَكَ عَنْ يَدِكَ الْيُمْنَى.

^121:6 لاَ تَضْرِبُكَ الشَّمْسُ فِي النَّهَارِ، وَلاَ الْقَمَرُ فِي اللَّيْلِ.

^121:7 الرَّبُّ يَحْفَظُكَ مِنْ كُلِّ شَرّ. يَحْفَظُ نَفْسَكَ.

^121:8 الرَّبُّ يَحْفَظُ خُرُوجَكَ وَدُخُولَكَ مِنَ الآنَ وَإِلَى الدَّهْرِ.

^122:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِدَاوُدَ

^122:1 فَرِحْتُ بِالْقَائِلِينَ لِي: «إِلَى بَيْتِ الرَّبِّ نَذْهَبُ».

^122:2 تَقِفُ أَرْجُلُنَا فِي أَبْوَابِكِ يَا أُورُشَلِيمُ.

^122:3 أُورُشَلِيمُ الْمَبْنِيَّةُ كَمَدِينَةٍ مُتَّصِلَةٍ كُلِّهَا،

^122:4 حَيْثُ صَعِدَتِ الأَسْبَاطُ، أَسْبَاطُ الرَّبِّ، شَهَادَةً لإِسْرَائِيلَ، لِيَحْمَدُوا اسْمَ الرَّبِّ.

^122:5 لأَنَّهُ هُنَاكَ اسْتَوَتِ الْكَرَاسِيُّ لِلْقَضَاءِ، كَرَاسِيُّ بَيْتِ دَاوُدَ.

^122:6 اسْأَلُوا سَلاَمَةَ أُورُشَلِيمَ: «لِيَسْتَرِحْ مُحِبُّوكِ.

^122:7 لِيَكُنْ سَلاَمٌ فِي أَبْرَاجِكِ، رَاحَةٌ فِي قُصُورِكِ».

^122:8 مِنْ أَجْلِ إِخْوَتِي وَأَصْحَابِي لأَقُولَنَّ: «سَلاَمٌ بِكِ».

^122:9 مِنْ أَجْلِ بَيْتِ الرَّبِّ إِلهِنَا أَلْتَمِسُ لَكِ خَيْرًا.

^123:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^123:1 إِلَيْكَ رَفَعْتُ عَيْنَيَّ يَا سَاكِنًا فِي السَّمَاوَاتِ.

^123:2 هُوَذَا كَمَا أَنَّ عُيُونَ الْعَبِيدِ نَحْوَ أَيْدِي سَادَتِهِمْ، كَمَا أَنَّ عَيْنَيِ الْجَارِيَةِ نَحْوَ يَدِ سَيِّدَتِهَا، هكَذَا عُيُونُنَا نَحْوَ الرَّبِّ إِلهِنَا حَتَّى يَتَرَأََّفَ عَلَيْنَا.

^123:3 ارْحَمْنَا يَا رَبُّ ارْحَمْنَا، لأَنَّنَا كَثِيرًا مَا امْتَلأْنَا هَوَانًا.

^123:4 كَثِيرًا مَا شَبِعَتْ أَنْفُسُنَا مِنْ هُزْءِ الْمُسْتَرِيحِينَ وَإِهَانَةِ الْمُسْتَكْبِرِينَ.

^124:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِدَاوُدَ

^124:1 «لَوْلاَ الرَّبُّ الَّذِي كَانَ لَنَا». لِيَقُلْ إِسْرَائِيلُ:

^124:2 «لَوْلاَ الرَّبُّ الَّذِي كَانَ لَنَا عِنْدَ مَا قَامَ النَّاسُ عَلَيْنَا،

^124:3 إِذًا لاَبْتَلَعُونَا أَحْيَاءً عِنْدَ احْتِمَاءِ غَضَبِهِمْ عَلَيْنَا،

^124:4 إِذًا لَجَرَفَتْنَا الْمِيَاهُ، لَعَبَرَ السَّيْلُ عَلَى أَنْفُسِنَا.

^124:5 إِذًا لَعَبَرَتْ عَلَى أَنْفُسِنَا الْمِيَاهُ الطَّامِيَةُ».

^124:6 مُبَارَكٌ الرَّبُّ الَّذِي لَمْ يُسْلِمْنَا فَرِيسَةً لأَسْنَانِهِمْ.

^124:7 انْفَلَتَتْ أَنْفُسُنَا مِثْلَ الْعُصْفُورِ مِنْ فَخِّ الصَّيَّادِينَ. الْفَخُّ انْكَسَرَ، وَنَحْنُ انْفَلَتْنَا.

^124:8 عَوْنُنَا بِاسْمِ الرَّبِّ، الصَّانِعِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ.

^125:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^125:1 اَلْمُتَوَكِّلُونَ عَلَى الرَّبِّ مِثْلُ جَبَلِ صِهْيَوْنَ، الَّذِي لاَ يَتَزَعْزَعُ، بَلْ يَسْكُنُ إِلَى الدَّهْرِ.

^125:2 أُورُشَلِيمُ الْجِبَالُ حَوْلَهَا، وَالرَّبُّ حَوْلَ شَعْبِهِ مِنَ الآنَ وَإِلَى الدَّهْرِ.

^125:3 لأَنَّهُ لاَ تَسْتَقِرُّ عَصَا الأَشْرَارِ عَلَى نَصِيبِ الصِّدِّيقِينَ، لِكَيْلاَ يَمُدَّ الصِّدِّيقُونَ أَيْدِيَهُمْ إِلَى الإِثْمِ.

^125:4 أَحْسِنْ يَا رَبُّ إِلَى الصَّالِحِينَ وَإِلَى الْمُسْتَقِيمِي الْقُلُوبِ.

^125:5 أَمَّا الْعَادِلُونَ إِلَى طُرُق مُعْوَجَّةٍ فَيُذْهِبُهُمُ الرَّبُّ مَعَ فَعَلَةِ الإِثْمِ. سَلاَمٌ عَلَى إِسْرَائِيلَ.

^126:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^126:1 عِنْدَمَا رَدَّ الرَّبُّ سَبْيَ صِهْيَوْنَ، صِرْنَا مِثْلَ الْحَالِمِينَ.

^126:2 حِينَئِذٍ امْتَلأَتْ أَفْوَاهُنَا ضِحْكًا، وَأَلْسِنَتُنَا تَرَنُّمًا. حِينَئِذٍ قَالُوا بَيْنَ الأُمَمِ: «إِنَّ الرَّبَّ قَدْ عَظَّمَ الْعَمَلَ مَعَ هؤُلاَءِ».

^126:3 عَظَّمَ الرَّبُّ الْعَمَلَ مَعَنَا، وَصِرْنَا فَرِحِينَ.

^126:4 ارْدُدْ يَا رَبُّ سَبْيَنَا، مِثْلَ السَّوَاقِي فِي الْجَنُوبِ.

^126:5 الَّذِينَ يَزْرَعُونَ بِالدُّمُوعِ يَحْصُدُونَ بِالابْتِهَاجِ.

^126:6 الذَّاهِبُ ذَهَابًا بِالْبُكَاءِ حَامِلاً مِبْذَرَ الزَّرْعِ، مَجِيئًا يَجِيءُ بِالتَّرَنُّمِ حَامِلاً حُزَمَهُ.

^127:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِسُلَيْمَانَ

^127:1 إِنْ لَمْ يَبْنِ الرَّبُّ الْبَيْتَ، فَبَاطِلاً يَتْعَبُ الْبَنَّاؤُونَ. إِنْ لَمْ يَحْفَظِ الرَّبُّ الْمَدِينَةَ، فَبَاطِلاً يَسْهَرُ الْحَارِسُ.

^127:2 بَاطِلٌ هُوَ لَكُمْ أَنْ تُبَكِّرُوا إِلَى الْقِيَامِ، مُؤَخِّرِينَ الْجُلُوسَ، آكِلِينَ خُبْزَ الأَتْعَابِ. لكِنَّهُ يُعْطِي حَبِيبَهُ نَوْمًا.

^127:3 هُوَذَا الْبَنُونَ مِيرَاثٌ مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ، ثَمَرَةُ الْبَطْنِ أُجْرَةٌ.

^127:4 كَسِهَامٍ بِيَدِ جَبَّارٍ، هكَذَا أَبْنَاءُ الشَّبِيبَةِ.

^127:5 طُوبَى لِلَّذِي مَلأَ جَعْبَتَهُ مِنْهُمْ. لاَ يَخْزَوْنَ بَلْ يُكَلِّمُونَ الأَعْدَاءَ فِي الْبَابِ.

^128:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^128:1 طُوبَى لِكُلِّ مَنْ يَتَّقِي الرَّبَّ، وَيَسْلُكُ فِي طُرُقِهِ.

^128:2 لأَنَّكَ تَأْكُلُ تَعَبَ يَدَيْكَ، طُوبَاكَ وَخَيْرٌ لَكَ.

^128:3 امْرَأَتُكَ مِثْلُ كَرْمَةٍ مُثْمِرَةٍ فِي جَوَانِبِ بَيْتِكَ. بَنُوكَ مِثْلُ غُرُوسِ الزَّيْتُونِ حَوْلَ مَائِدَتِكَ.

^128:4 هكَذَا يُبَارَكُ الرَّجُلُ الْمُتَّقِي الرَّبَّ.

^128:5 يُبَارِكُكَ الرَّبُّ مِنْ صِهْيَوْنَ، وَتُبْصِرُ خَيْرَ أُورُشَلِيمَ كُلَّ أَيَّامِ حَيَاتِكَ،

^128:6 وَتَرَى بَنِي بَنِيكَ. سَلاَمٌ عَلَى إِسْرَائِيلَ.

^129:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^129:1 «كَثِيرًا مَا ضَايَقُونِي مُنْذُ شَبَابِي». لِيَقُلْ إِسْرَائِيلُ:

^129:2 «كَثِيرًا مَا ضَايَقُونِي مُنْذُ شَبَابِي، لكِنْ لَمْ يَقْدِرُوا عَلَيَّ.

^129:3 عَلَى ظَهْرِي حَرَثَ الْحُرَّاثُ. طَوَّلُوا أَتْلاَمَهُمْ».

^129:4 الرَّبُّ صِدِّيقٌ. قَطَعَ رُبُطَ الأَشْرَارِ.

^129:5 فَلْيَخْزَ وَلْيَرْتَدَّ إِلَى الْوَرَاءِ كُلُّ مُبْغِضِي صِهْيَوْنَ.

^129:6 لِيَكُونُوا كَعُشْبِ السُّطُوحِ الَّذِي يَيْبَسُ قَبْلَ أَنْ يُقْلَعَ،

^129:7 الَّذِي لاَ يَمْلأُ الْحَاصِدُ كَفَّهُ مِنْهُ وَلاَ الْمُحَزِّمُ حِضْنَهُ.

^129:8 وَلاَ يَقُولُ الْعَابِرُونَ: «بَرَكَةُ الرَّبِّ عَلَيْكُمْ. بَارَكْنَاكُمْ بِاسْمِ الرَّبِّ».

^130:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^130:1 مِنَ الأَعْمَاقِ صَرَخْتُ إِلَيْكَ يَا رَبُّ.

^130:2 يَا رَبُّ، اسْمَعْ صَوْتِي. لِتَكُنْ أُذُنَاكَ مُصْغِيَتَيْنِ إِلَى صَوْتِ تَضَرُّعَاتِي.

^130:3 إِنْ كُنْتَ تُرَاقِبُ الآثَامَ يَارَبُّ، يَا سَيِّدُ، فَمَنْ يَقِفُ؟

^130:4 لأَنَّ عِنْدَكَ الْمَغْفِرَةَ. لِكَيْ يُخَافَ مِنْكَ.

^130:5 انْتَظَرْتُكَ يَا رَبُّ. انْتَظَرَتْ نَفْسِي، وَبِكَلاَمِهِ رَجَوْتُ.

^130:6 نَفْسِي تَنْتَظِرُ الرَّبَّ أَكْثَرَ مِنَ الْمُرَاقِبِينَ الصُّبْحَ. أَكْثَرَ مِنَ الْمُرَاقِبِينَ الصُّبْحَ.

^130:7 لِيَرْجُ إِسْرَائِيلُ الرَّبَّ، لأَنَّ عِنْدَ الرَّبِّ الرَّحْمَةَ وَعِنْدَهُ فِدًى كَثِيرٌ،

^130:8 وَهُوَ يَفْدِي إِسْرَائِيلَ مِنْ كُلِّ آثَامِهِ.

^131:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِدَاوُدَ

^131:1 يَا رَبُّ، لَمْ يَرْتَفِعْ قَلْبِي، وَلَمْ تَسْتَعْلِ عَيْنَايَ، وَلَمْ أَسْلُكْ فِي الْعَظَائِمِ، وَلاَ فِي عَجَائِبَ فَوْقِي.

^131:2 بَلْ هَدَّأْتُ وَسَكَّتُّ نَفْسِي كَفَطِيمٍ نَحْوَ أُمِّهِ. نَفْسِي نَحْوِي كَفَطِيمٍ.

^131:3 لِيَرْجُ إِسْرَائِيلُ الرَّبَّ مِنَ الآنَ وَإِلَى الدَّهْرِ.

^132:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^132:1 اُذْكُرْ يَا رَبُّ دَاوُدَ، كُلَّ ذُلِّهِ.

^132:2 كَيْفَ حَلَفَ لِلرَّبِّ، نَذَرَ لِعَزِيزِ يَعْقُوبَ:

^132:3 «لاَ أَدْخُلُ خَيْمَةَ بَيْتِي. لاَ أَصْعَدُ عَلَى سَرِيرِ فِرَاشِي.

^132:4 لاَ أُعْطِي وَسَنًا لِعَيْنَيَّ، وَلاَ نَوْمًا لأَجْفَانِي،

^132:5 أَوْ أَجِدَ مَقَامًا لِلرَّبِّ، مَسْكَنًا لِعَزِيزِ يَعْقُوبَ».

^132:6 هُوَذَا قَدْ سَمِعْنَا بِهِ فِي أَفْرَاتَةَ. وَجَدْنَاهُ فِي حُقُولِ الْوَعْرِ.

^132:7 «لِنَدْخُلْ إِلَى مَسَاكِنِهِ. لِنَسْجُدْ عِنْدَ مَوْطِئِ قَدَمَيْهِ».

^132:8 قُمْ يَا رَبُّ إِلَى رَاحَتِكَ، أَنْتَ وَتَابُوتُ عِزِّكَ.

^132:9 كَهَنَتُكَ يَلْبَسُونَ الْبِرَّ، وَأَتْقِيَاؤُكَ يَهْتِفُونَ.

^132:10 مِنْ أَجْلِ دَاوُدَ عَبْدِكَ لاَ تَرُدَّ وَجْهَ مَسِيحِكَ.

^132:11 أَقْسَمَ الرَّبُّ لِدَاوُدَ بِالْحَقِّ لاَ يَرْجعُ عَنْهُ: «مِنْ ثَمَرَةِ بَطْنِكَ أَجْعَلُ عَلَى كُرْسِيِّكَ.

^132:12 إِنْ حَفِظَ بَنُوكَ عَهْدِي وَشَهَادَاتِي الَّتِي أُعَلِّمُهُمْ إِيَّاهَا، فَبَنُوهُمْ أَيْضًا إِلَى الأَبَدِ يَجْلِسُونَ عَلَى كُرْسِيِّكَ».

^132:13 لأَنَّ الرَّبَّ قَدِ اخْتَارَ صِهْيَوْنَ. اشْتَهَاهَا مَسْكَنًا لَهُ:

^132:14 «هذِهِ هِيَ رَاحَتِي إِلَى الأَبَدِ. ههُنَا أَسْكُنُ لأَنِّي اشْتَهَيْتُهَا.

^132:15 طَعَامَهَا أُبَارِكُ بَرَكَةً. مَسَاكِينَهَا أُشْبعُ خُبْزًا.

^132:16 كَهَنَتَهَا أُلْبِسُ خَلاَصًا، وَأَتْقِيَاؤُهَا يَهْتِفُونَ هُتَافًا.

^132:17 هُنَاكَ أُنْبِتُ قَرْنًا لِدَاوُدَ. رَتَّبْتُ سِرَاجًا لِمَسِيحِي.

^132:18 أَعْدَاءَهُ أُلْبِسُ خِزْيًا، وَعَلَيْهِ يُزْهِرُ إِكْلِيلُهُ».

^133:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ. لِدَاوُدَ

^133:1 هُوَذَا مَا أَحْسَنَ وَمَا أَجْمَلَ أَنْ يَسْكُنَ الإِخْوَةُ مَعًا!

^133:2 مِثْلُ الدُّهْنِ الطَّيِّبِ عَلَى الرَّأْسِ، النَّازِلِ عَلَى اللِّحْيَةِ، لِحْيَةِ هَارُونَ، النَّازِلِ إِلَى طَرَفِ ثِيَابِهِ.

^133:3 مِثْلُ نَدَى حَرْمُونَ النَّازِلِ عَلَى جَبَلِ صِهْيَوْنَ. لأَنَّهُ هُنَاكَ أَمَرَ الرَّبُّ بِالْبَرَكَةِ، حَيَاةٍ إِلَى الأَبَدِ.

^134:0 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ

^134:1 هُوَذَا بَارِكُوا الرَّبَّ يَا جَمِيعَ عَبِيدِ الرَّبِّ، الْوَاقِفِينَ فِي بَيْتِ الرَّبِّ بِاللَّيَالِي.

^134:2 ارْفَعُوا أَيْدِيَكُمْ نَحْوَ الْقُدْسِ، وَبَارِكُوا الرَّبَّ.

^134:3 يُبَارِكُكَ الرَّبُّ مِنْ صِهْيَوْنَ، الصَّانِعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ.

Таджикский

Языки

Суруди болоравӣ. Дар тангии худ сӯи Парвардигор хондам, ва маро шунид ба ман ҷавоб дод.

Парвардигоро! Ҷонамро аз лабҳои дурӯғгӯй халосӣ деҳ, ва аз забони ҳилагар.

Чӣ чизе ба ту медиҳад дода шавад ва чӣ чизе ба ту меафзояд афзуда гардид, эй забони ҳилагар?

Тезанд тирҳои Тирҳои тези паҳлавон бо оташпораҳои ратам.

Вой бар ҳолам, ки дар Машах ҷой гирифтаам, назди хаймаҳои Қедор сокин шудаам.

Дер боз гоҳ ҷонам бо бадхоҳони осоиш сокин буд.

Ман сулҳҷӯ ҳастам, ва ҳангоме ки сухан меронам, онҳо рӯй ба ҷанг меоваранд.

Суруди болоравӣ. Чашмонамро сӯи кӯҳҳо менигаронам. Мадади ман аз куҷо меояд?

Мадади ёрии ман аз ҷониби Парвардигор аст, ки Ӯ осмон ва заминро офаридааст.

Ӯ нахоҳад гузошт, ки поят билағжад: нигаҳбонат пинак нахоҳад кард.

Инак, нигаҳбони Исроил пинак нахоҳад кард ва хоб нахоҳад рафт.

Парвардигор нигаҳбони туст; Парвардигор соя аст бароят ба дасти рости ту.

Рӯзона офтоб туро нахоҳад зад, ва шабона – моҳ.

Парвардигор туро аз ҳар бадӣ нигоҳ хоҳад дошт, ҷонатро нигоҳдорӣ хоҳад кард.

Парвардигор баромаданатро, ва омаданатро нигоҳдорӣ хоҳад кард, аз ҳоло ва ҷовидона.

Суруди болоравии Довуд. Шод шудам, вақте ки ба ман гуфтанд: «Ба хонаи Парвардигор биравем».

Пойҳои мо назди дарвозаҳои ту истодаанд, эй Уршалим, –

Уршалими ободон, ҳамчун шаҳре ки комилан ба ҳам пайвастааст, –

Ки ба он ҷо сибтҳо, сибтҳои Парвардигор, боло мерафтанд, то ки, мувофиқи гувоҳии Исроил, номи Парвардигорро ситоиш кунанд сипос гӯянд;

Зеро дар он ҷо курсиҳои доварӣ меистоданд, курсиҳои хонадони Довуд.

Барои Уршалим осоиш талаб кунед: бигзор дӯстдорони ту некрӯз бошанд!

Бигзор осоиш дар истеҳкомҳои ту бошад, ва некрӯзӣ дар қасрҳои ту!

Ба хотири бародаронам ва ёронам мегӯям, ки осоиш бар ту бод!

Ба хотири хонаи Парвардигор Худои мо барои ту некӯӣ металабам.

Суруди болоравӣ. Сӯи Ту чашмонамро менигаронам, эй, ки бар осмонҳо нишастаӣ!

Инак, чунон ки чашмони ғуломон сӯи дасти хоҷаҳои онҳост, чунон ки чашмони каниз сӯи дасти бонуи ӯст, ончунон чашмони мо сӯи Парвардигор Худои мост, то даме ки ба мо раҳм намояд.

Ба мо раҳм намо, эй Парвардигор, ба мо раҳм намо, зеро мо басо аз таҳқир хорӣ сер шудаем.

Басо ҷони мо аз масхараи бепарвоён ва паст задани таҳқири ҳавобаландон сер гардидааст.

Суруди болоравии Довуд. Агар Парвардигор бо мо намебуд, – Исроил бигӯяд, –

Агар Парвардигор бо мо намебуд, вақте ки одамон бар мо бархостанд,

Он гоҳ моро зинда ба зинда фурӯ мебурданд, вақте ки хашмашон бар мо оташ гирифта буд;

Он гоҳ обҳо моро ғарқ мекарданд, селоб бар ҷони мо мегузашт;

Он гоҳ обҳои хурӯшон бар ҷони мо мегузаштанд.

Муборак аст Парвардигор, ки моро тӯъмаи дандонҳои онҳо нагардонд.

Ҷони мо мисли мурғе аз доми сайёдон раҳо шуд; дом вайрон шуд, ва мо раҳоӣ ёфтем.

Мадади Ёрии мо дар номи Парвардигор аст, ки Ӯ осмон ва заминро офаридааст.

Суруди болоравӣ. Онҳое ки ба Парвардигор умед мебанданд, мисли кӯҳи Сион ҳастанд, ки фурӯ намеғалтад, ва ҷовидона пойдор аст.

Кӯҳҳо гирдогирди Уршалим мебошанд, ва Парвардигор гирдогирди қавми Худ, аз ҳоло ва ҷовидона.

Зеро ки асои бадӣ бадкорӣ бар қисмати росткорон қарор нахоҳад ёфт, то ки росткорон дастҳои худро ба ноинсофӣ дароз накунанд.

Ба некон, эй Парвардигор, некӣ кун, ва ба онҳое ки дилашон рост аст. Валекин касоне ки ба каҷравӣ моиланд,

Парвардигор онҳоро ҳамроҳи бадкирдорон равона хоҳад кард. Осоиш бар Исроил бод!

Суруди болоравӣ. Вақте ки Парвардигор асирони Сионро баргардонд, мисли хоббинандагон будем.

Он гоҳ даҳони мо аз ханда пур буд, ва забони мо аз сурудхонӣ садои шодӣ; он гоҳ дар миёни халқҳо мегуфтанд: «Парвардигор чизҳои бузурге барои онҳо ба амал овард!»

Парвардигор бо мо корҳои бузурге кард; мо шод гаштем.

Эй Парвардигор асирони моро баргардон, мисли маҷроҳои об дар ҷануби хушк.

Онҳое ки бо ашк кишт мекунанд, бо сурудхонӣ садои шодӣ дарав хоҳанд кард.

Касе ки гирякунон рафта, халтаи тухмиро мекашонад, бо садои шодӣ сурудхонӣ баргашта, дарзаҳои худро хоҳад кашонд.

Суруди сууди Сулаймон. Агар Парвардигор хонаро бино накунад, бинокорони он беҳуда меҳнат мекунанд; агар Парвардигор шаҳрро нигаҳбонӣ накунад, посбони он беҳуда кӯшиш посбонӣ менамояд.

Беҳуда шумо барвақт мехезед, то бевақтӣ менишинед, нони ранҷро мехӯред, дар сурате ки Ӯ ба дӯстдоштаи Худ хоб мебахшад.

Инак, фарзандон мерос аз ҷониби Парвардигор ҳастанд; самари батн муздест аз ҷониби Ӯ.

Чӣ гунае ки тирҳо дар дасти зӯрманд аст, он гунаанд фарзандони айёми ҷавонӣ.

Хушо марде ки тирдонашро аз онҳо пур карда бошад! Шармсор нахоҳанд шуд, вақте ки бо душманон назди дарвоза сухан ронанд.

Суруди болоравӣ. Хушо ҳар тарсгори Парвардигор, ки бо роҳҳои Ӯ меравад!

Аз меҳнати кафҳои худ хоҳӣ хӯрд; ту хушбахт ҳастӣ, ва некӯӣ бо туст.

Занат мисли токи борвар андаруни хонаи туст, фарзандонат мисли ниҳолҳои зайтун дар гирди дастархони ту.

Инак, марди тарсгори Парвардигор чунин баракат хоҳад ёфт.

Парвардигор туро аз Сион баракат хоҳад дод, ва некрӯзии Уршалимро тамоми айёми зиндагии худ хоҳӣ дид.

Ва фарзандони фарзандонатро хоҳӣ дид. Осоиш бар Исроил бод!

Суруди болоравӣ. Басо маро аз ҷавониам ба танг оварданд, – бигӯяд Исроил, –

Басо маро аз ҷавониам ба танг оварданд; бо вуҷуди ин бар ман дастболо нашуданд.

Бар тахтапуштам шудгоркунандагон шудгор карданд; огардҳои худро дароз карданд.

Лекин Парвардигор росткор аст: бандҳои бадкоронро пора-пора кард.

Бигзор ҳамаи бадхоҳони Сион шармсор шаванд ва қафо гарданд;

Мисли сабзаи болои бомҳо бошанд, ки пеш аз гул карданаш хушк мешавад,

Ки даравгар кафи худро аз он пур намекунад, ва дарзабанд оғуши худро,

Ва роҳгузарон намегӯянд: «Баракати Парвардигор бар шумо бод; шуморо ба номи Парвардигор баракат мехоҳем».

Суруди болоравӣ. Аз чуқуриҳо умқҳо жарфҳои Туро, эй Парвардигор, мехонам.

Парвардигоро! Овози маро бишнав. Бигзор гӯшҳои Ту ба овози зориҳоям диққат намоянд.

Агар Ту, эй Парвардигор, гуноҳҳоро ба назар гирӣ, кист, эй Парвардигор, ки истодагӣ карда тавонад?

Аммо омурзиш назди Туст, то ки саҳмгин тарсовар бошӣ.

Ба Парвардигор мунтазирам умедворам, ҷонам мунтазирам умедвор аст; ва ба сухани Ӯ умед бастаам умедворам.

Ҷонам Парвардигорро мунтазир аст, зиёда аз он ки посбонон субҳидамро, посбонон субҳидамро.

Эй Исроил, ба Парвардигор умед банд умедвор бош, зеро ки меҳру вафо назди Парвардигор аст, ва халосӣ назди Ӯ бисёр аст,

Ва Ӯ Исроилро аз ҳамаи гуноҳҳои вай халосӣ хоҳад дод.

Суруди сууди Довуд. Парвардигоро! Дилам ҳавобаланд нест, ва чашмонам ҳавобаландона нигоҳ намекунад, ва ман аз пайи корҳои бузург намедавам, ва аз пайи корҳои аҷоибе ки аз дастам намеояд,

Балки ҷонамро ором ва хомӯш мекунам, мисли кӯдаки аз сина ҷудошудае ки дар оғӯши модараш мехобад; ҷонам андаруни ман мисли кӯдакест, ки аз сина ҷудо карда шудааст.

Эй Исроил, ба Парвардигор умед банд умедвор бош, аз ҳоло ва ҷовидона.

Суруди болоравӣ. Довудро, эй Парвардигор, ба ёд ор, тамоми меҳнати ранҷи ӯро,

Ки ба Парвардигор қасам хӯрда буд, ба Тавонои Яъқуб қавл дода буд назр карда буд:

«Зери боми хаймаи хонаи худ дохил нахоҳам шуд, бар ҷойхоби худ нахоҳам баромад,

Хоб ба чашмони худ нахоҳам дод, ва ғанаб ба мижгони худ,

То даме ки ҷое барои Парвардигор пайдо кунам, ва манзилҳо барои Тавонои Яъқуб».

Инак, дар бораи он дар Эфрот шунидаем, онро дар саҳрои Ёар ёфтаем.

Ба манзилҳои Ӯ меоем, ба қадамгоҳи Ӯ саҷда мекунем.

Бархез, эй Парвардигор, ба оромгоҳи Худ биё, – Ту ва сандуқи шукӯҳи Ту.

Коҳинони Ту ҷомаи росткорӣ хоҳанд пӯшид, ва порсоёни Ту тантана садои шодӣ хоҳанд кард баровард.

Ба хотири бандаи Худ Довуд, рӯи масеҳи Худро барнагардон.

Парвардигор ба Довуд ба ростӣ қасам хӯрдааст, ва аз он нахоҳад баргашт: «Аз самари батни ту бар тахти ту хоҳам гузошт;

Агар писаронат паймони Маро нигоҳдорӣ кунанд, ва гувоҳии Маро, ки ба онҳо таълим хоҳам дод: писарони онҳо низ барои ҳамеша доимӣ бар тахти ту хоҳанд нишаст».

Зеро Парвардигор Сионро баргузидааст; онро барои нишемангоҳи Худ хостааст:

«Ин аст оромгоҳи Ман ҷовидона барои ҳамеша; дар ин ҷо хоҳам нишаст, зеро ки онро хостаам.

Ғизояшро баракат хоҳам дод, камбағалонашро аз нон сер хоҳам кард.

Ва коҳинонашро ҷомаи наҷот хоҳам пӯшонид; ва порсоёнаш пайваста хурсандӣ садои шодӣ хоҳанд баровард кард.

Дар он ҷо шохи Довудро хоҳам сабзонид; чароғе барои масеҳи Худ хоҳам барафрӯхт.

Душманони ӯро ҷомаи шармандагӣ хоҳам пӯшонид; валекин бар ӯ тоҷи ӯ дурахшон хоҳад шуд».

Суруди болоравии Довуд. Инак, чи хуш аст ва чи дилпазир, ки бародарон дар як ҷой ҳамнишин бошанд;

Мисли равғани некӯ бар сар, ки шорида ба риш мефурояд; ба риши Ҳорун, ки ба гиребони пӯшоки ӯ мефурояд;

Мисли шабнами Ҳермӯн, ки ба кӯҳҳои Сион мефурояд, зеро он ҷо Парвардигор баракатро фармудааст; ва зиндагиро ҷовидона.

Суруди болоравӣ. Ҳон, Парвардигорро муборак бихонед, эй ҳамаи бандагони Парвардигор, ки шабҳо дар хонаи Парвардигор меистед!

Дастҳои худро сӯи покгоҳ боло кунед, ва Парвардигорро муборак бихонед.

Парвардигор, ки офаринандаи осмон ва замин аст, туро аз Сион баракат хоҳад дод.