^132:12 Якщо будуть синове твої пильнувати Мого заповіта й свідоцтва Мого, що його Я навчатиму їх, то й сини їхні на вічні віки будуть сидіти на троні твоїм!

^132:13 Бо вибрав Сіона Господь, уподобав його на оселю Собі:

^132:14 То місце Мого відпочинку на вічні віки, пробуватиму тут, бо його уподобав,

^132:15 поживу його щедро благословлю, і хлібом убогих його нагодую!

^132:16 Священиків його зодягну у спасіння, а його богобійні співатимуть радісно.

^132:17 Я там вирощу рога Давидового, для Свого помазанця вготую світильника,

^132:18 ворогів його соромом позодягаю, а на ньому корона його буде сяяти!

Латинский (Nova Vulgata)

^132:1 Canticum ascensionum. Memento, Domine, David et omnis mansuetudinis eius,

^132:2 quia iuravit Domino, votum vovit Potenti Iacob:

^132:3 «Non introibo in tabernaculum domus meae, non ascendam in lectum strati mei,

^132:4 non dabo somnum oculis meis et palpebris meis dormitationem,

^132:5 donec inveniam locum Domino, tabernaculum Potenti Iacob».

^132:6 Ecce audivimus eam esse in Ephratha, invenimus eam in campis Iaar.

^132:7 Ingrediamur in tabernaculum eius, adoremus ad scabellum pedum eius. -

^132:8 Surge, Domine, in requiem tuam, tu et arca fortitudinis tuae.

^132:9 Sacerdotes tui induantur iustitiam, et sancti tui exsultent.

^132:10 Propter David servum tuum non avertas faciem christi tui.

^132:11 Iuravit Dominus David veritatem et non recedet ab ea: «De fructu ventris tui ponam super sedem tuam.

^132:12 Si custodierint filii tui testamentum meum et testimonia mea, quae docebo eos, filii eorum usque in saeculum sedebunt super sedem tuam».

^132:13 Quoniam elegit Dominus Sion, desideravit eam in habitationem sibi:

^132:14 «Haec requies mea in saeculum saeculi; hic habitabo, quoniam desideravi eam.

^132:15 Cibaria eius benedicens benedicam, pauperes eius saturabo panibus.

^132:16 Sacerdotes eius induam salutari, et sancti eius exsultatione exsultabunt.

^132:17 Illic germinare faciam cornu David, parabo lucernam christo meo.

^132:18 Inimicos eius induam confusione, super ipsum autem efflorebit diadema eius».

Таджикский

Языки

Суруди болоравӣ. Довудро, эй Парвардигор, ба ёд ор, тамоми меҳнати ранҷи ӯро,

Ки ба Парвардигор қасам хӯрда буд, ба Тавонои Яъқуб қавл дода буд назр карда буд:

«Зери боми хаймаи хонаи худ дохил нахоҳам шуд, бар ҷойхоби худ нахоҳам баромад,

Хоб ба чашмони худ нахоҳам дод, ва ғанаб ба мижгони худ,

То даме ки ҷое барои Парвардигор пайдо кунам, ва манзилҳо барои Тавонои Яъқуб».

Инак, дар бораи он дар Эфрот шунидаем, онро дар саҳрои Ёар ёфтаем.

Ба манзилҳои Ӯ меоем, ба қадамгоҳи Ӯ саҷда мекунем.

Бархез, эй Парвардигор, ба оромгоҳи Худ биё, – Ту ва сандуқи шукӯҳи Ту.

Коҳинони Ту ҷомаи росткорӣ хоҳанд пӯшид, ва порсоёни Ту тантана садои шодӣ хоҳанд кард баровард.

Ба хотири бандаи Худ Довуд, рӯи масеҳи Худро барнагардон.

Парвардигор ба Довуд ба ростӣ қасам хӯрдааст, ва аз он нахоҳад баргашт: «Аз самари батни ту бар тахти ту хоҳам гузошт;

Агар писаронат паймони Маро нигоҳдорӣ кунанд, ва гувоҳии Маро, ки ба онҳо таълим хоҳам дод: писарони онҳо низ барои ҳамеша доимӣ бар тахти ту хоҳанд нишаст».

Зеро Парвардигор Сионро баргузидааст; онро барои нишемангоҳи Худ хостааст:

«Ин аст оромгоҳи Ман ҷовидона барои ҳамеша; дар ин ҷо хоҳам нишаст, зеро ки онро хостаам.

Ғизояшро баракат хоҳам дод, камбағалонашро аз нон сер хоҳам кард.

Ва коҳинонашро ҷомаи наҷот хоҳам пӯшонид; ва порсоёнаш пайваста хурсандӣ садои шодӣ хоҳанд баровард кард.

Дар он ҷо шохи Довудро хоҳам сабзонид; чароғе барои масеҳи Худ хоҳам барафрӯхт.

Душманони ӯро ҷомаи шармандагӣ хоҳам пӯшонид; валекин бар ӯ тоҷи ӯ дурахшон хоҳад шуд».