[Зач. 130Б.] Тѣ́мже пре́жде вре́мене ничто́же суди́те, до́ндеже прiи́детъ Госпо́дь, И́же во свѣ́тѣ приведе́тъ та́йная тмы́ и объяви́тъ совѣ́ты серде́чныя, и тогда́ похвала́ бу́детъ кому́ждо от Бо́га.

Сiя́ же, бра́тiе [моя́], преобрази́хъ на себе́ и Аполло́са ва́съ ра́ди, да от на́ю научите́ся не па́че напи́санныхъ му́дрствовати, да не еди́нъ по еди́ному гордите́ся на друга́го.

Кто́ бо тя́ разсужда́етъ? Что́ же и́маши, его́же нѣ́си прiя́лъ? А́ще же и прiя́лъ еси́, что́ хва́лишися я́ко не прiе́мъ?

Се́, сы́ти есте́, се́, обогати́стеся, безъ на́съ воцари́стеся: и о, дабы́ воцари́лися есте́, да и мы́ бы́хомъ съ ва́ми ца́рствовали.

[Зач. 131.] Мню́ бо, я́ко Бо́гъ ны́ посла́нники послѣ́днiя яви́, я́ко насме́ртники: зане́ позо́ръ бы́хомъ мíру и А́нгеломъ и человѣ́комъ.

Мы́ [у́бо] бу́и Христа́ ра́ди, вы́ же му́дри о Христѣ́: мы́ не́мощни, вы́ же крѣ́пцы: вы́ сла́вни, мы́ же безче́стни.

До ны́нѣшняго часа́ и а́лчемъ, и жа́ждемъ, и наготу́емъ, и стра́ждемъ, и скита́емся,

и тружда́емся, дѣ́лающе свои́ми рука́ми. Укоря́еми, благословля́емъ: гони́ми, терпи́мъ:

ху́лими, утѣша́емся {мо́лимъ}: я́коже отре́би мíру бы́хомъ, всѣ́мъ попра́нiе досе́лѣ.

Не срамля́я ва́съ сiя́ пишу́, но я́коже ча́да моя́ возлю́бленная наказу́ю.

А́ще бо [и] мно́ги пѣ́стуны и́мате о Христѣ́, но не мно́ги отцы́: о Христѣ́ бо Иису́сѣ благовѣствова́нiемъ а́зъ вы́ роди́хъ.

Молю́ же ва́съ: подо́бни мнѣ́ быва́йте, я́коже а́зъ Христу́.

[Зач. 132.] Сего́ ра́ди посла́хъ къ ва́мъ Тимоѳе́а, и́же ми́ е́сть ча́до возлю́блено и вѣ́рно о Го́сподѣ, и́же ва́мъ воспомя́нетъ пути́ моя́, я́же о Христѣ́ Иису́сѣ, я́коже вездѣ́ и во вся́цѣй це́ркви учу́.

Я́ко не гряду́щу ми́ къ ва́мъ, разгордѣ́шася нѣ́цыи:

прiиду́ же ско́ро къ ва́мъ, а́ще Госпо́дь восхо́щетъ, и уразумѣ́ю не сло́во разгордѣ́вшихся, но си́лу:

не въ словеси́ бо Ца́рство Бо́жiе, но въ си́лѣ.

Что́ хо́щете? Съ па́лицею ли прiиду́ къ ва́мъ, или́ съ любо́вiю и ду́хомъ кро́тости?

Подража́теле мнѣ́ быва́йте, я́коже и а́зъ Христу́.

Хвалю́ же вы́, бра́тiе, я́ко вся́ моя́ по́мните, и я́коже преда́хъ ва́мъ, преда́нiя держите́.

Хощу́ же ва́съ вѣ́дѣти, я́ко вся́кому му́жу глава́ Христо́съ е́сть, глава́ же женѣ́ му́жъ, глава́ же Христу́ Бо́гъ.

Вся́къ му́жъ, моли́тву дѣ́я или́ проро́чествуяй покры́тою главо́ю, срамля́етъ главу́ свою́:

и вся́ка жена́, моли́тву дѣ́ющая или́ проро́чествующая открове́нною главо́ю, срамля́етъ главу́ свою́: еди́но бо е́сть и то́жде {е́же бы́ти} остри́женнѣй:

а́ще бо не покрыва́ется жена́, да стриже́тся: а́ще ли же сра́мъ женѣ́ стри́щися или́ бри́тися, да покрыва́ется.

Му́жъ у́бо не до́лженъ е́сть покрыва́ти главу́, о́бразъ и сла́ва Бо́жiя сы́й: жена́ же сла́ва му́жу е́сть.

[Зач. 148.] Нѣ́сть бо му́жъ от жены́, но жена́ от му́жа:

и́бо не со́зданъ бы́сть му́жъ жены́ ра́ди, но жена́ му́жа ра́ди.

Сего́ ра́ди должна́ е́сть жена́ вла́сть имѣ́ти на главѣ́ А́нгелъ ра́ди.

Оба́че ни му́жъ безъ жены́, ни жена́ безъ му́жа, о Го́сподѣ.

Я́коже бо жена́ от му́жа, си́це и му́жъ жено́ю: вся́ же от Бо́га.

Въ ва́съ самѣ́хъ суди́те, лѣ́по ли е́сть женѣ́ открове́ннѣй Бо́гу моли́тися?

Или́ и не са́мое естество́ учи́тъ вы́, я́ко му́жъ у́бо а́ще власы́ расти́тъ, безче́стiе ему́ е́сть,

жена́ же а́ще власы́ расти́тъ, сла́ва е́й е́сть? зане́ растѣ́нiе власо́въ вмѣ́сто одѣя́нiя дано́ бы́сть е́й.

А́ще ли кто́ мни́тся спо́рливъ бы́ти, мы́ такова́го обы́чая не и́мамы, ниже́ це́ркви Бо́жiя.

Сiе́ же завѣщава́я не хвалю́, я́ко не на лу́чшее, но на ху́ждшее сбира́етеся.

Пе́рвое у́бо, сходя́щымся ва́мъ въ це́рковь, слы́шу въ ва́съ ра́спри су́щыя, и ча́сть нѣ́кую [си́хъ] вѣ́рую.

Подоба́етъ бо и ересе́мъ въ ва́съ бы́ти, да иску́снiи явле́ни быва́ютъ въ ва́съ.

Сходя́щымся у́бо ва́мъ вку́пѣ, нѣ́сть Го́сподскую ве́черю я́сти:

кі́йждо бо свою́ ве́черю предваря́етъ въ снѣде́нiе, и о́въ у́бо а́лчетъ, о́въ же упива́ется.

Еда́ бо домо́въ не и́мате, во е́же я́сти и пи́ти? Или́ о це́ркви Бо́жiей нерадите́ и срамля́ете не иму́щыя? Что́ ва́мъ реку́? Похвалю́ ли вы́ о се́мъ? Не похвалю́.

[Зач. 149.] А́зъ бо прiя́хъ от Го́спода, е́же и преда́хъ ва́мъ, я́ко Госпо́дь Иису́съ въ но́щь, въ ню́же пре́данъ быва́ше, прiе́мь хлѣ́бъ,

и благодари́въ преломи́, и рече́: прiими́те, яди́те, сiе́ е́сть Тѣ́ло Мое́, е́же за вы́ ломи́мое: сiе́ твори́те въ Мое́ воспомина́нiе.

Та́кожде и ча́шу по ве́чери, глаго́ля: сiя́ ча́ша но́вый завѣ́тъ е́сть въ Мое́й Кро́ви: сiе́ твори́те, ели́жды а́ще пiе́те, въ Мое́ воспомина́нiе.

Ели́жды бо а́ще я́сте хлѣ́бъ се́й и ча́шу сiю́ пiе́те, сме́рть Госпо́дню возвѣща́ете, до́ндеже прiи́детъ.

Тѣ́мже и́же а́ще я́стъ хлѣ́бъ се́й или́ пiе́тъ ча́шу Госпо́дню недосто́йнѣ, пови́ненъ бу́детъ Тѣ́лу и Кро́ви Госпо́дни.

Да искуша́етъ же человѣ́къ себе́, и та́ко от хлѣ́ба да я́стъ и от ча́ши да пiе́тъ.

Яды́й бо и пiя́й недосто́йнѣ, су́дъ себѣ́ я́стъ и пiе́тъ, не разсужда́я Тѣ́ла Госпо́дня.

Сего́ ра́ди въ ва́съ мно́зи не́мощни и неду́жливи, и спя́тъ [усыпа́ютъ] дово́лни.

[Зач. 150.] А́ще бо бы́хомъ себе́ разсужда́ли, не бы́хомъ осужде́ни бы́ли.

Суди́ми же, от Го́спода наказу́емся, да не съ мíромъ осу́димся.

Тѣ́мже, бра́тiе моя́, сходя́щеся я́сти, дру́гъ дру́га жди́те.

А́ще ли кто́ а́лчетъ, въ дому́ да я́стъ, да не въ грѣ́хъ схо́дитеся. О про́чихъ же, егда́ прiиду́, устро́ю.

Грузинский (древн.)

Языки

ესრეთ შემრაცხენინ ჩუენ კაცმან, ვითარცა მსახურნი ქრისტესნი და მნენი საიდუმლოთა ღმრთისათანი.

ხოლო აქა ამიერითგან საძიებელ არს მნეთა მათ შორის, რაჲთა სარწმუნო ვინმე იპოვოს.

ხოლო ჩემდა საწუნელება არს, უკუეთუ თქუენ მიერ განვიკითხო გინა თუ კაცობრივისაგან დღისა; არამედ არცაღა თავსა ჩემსა განვიკითხავ.

რამეთუ არარაჲ თავსა ჩემსა შემიცნობიეს, არამედ არა თუ ამით განვმართლდები; ხოლო განმკითხველი ჩემი უფალი არს.

ამისთჳს ნუ წინაწარ ჟამსა რას განიკითხავთ, ვიდრემდის მოვიდეს უფალი, რომელმანცა განანათლოს დაფარული იგი ბნელისაჲ და განაცხადნეს ზრახვანი იგი გულთანი, და მაშინ ქებაჲ იყოს კაცად-კაცადისაჲ ღმრთისა მიერ.

ხოლო ესე, ძმანო, სახედ დავდევ თავისა ჩემისა და აპოლოჲსა თქუენთჳს, რაჲთა ჩუენ მიერ ისწაოთ არა უფროჲს წერილისა მის ზრახვად, რაჲთა არა ერთი-ერთსა ზედა განჰლაღნეთ მოყუსისათჳს.

რამეთუ ვინ განგიკითხავს შენ? ანუ რაჲ გაქუს, რომელი არა მიგიღებიეს? ხოლო უკუეთუ მიგიღებიეს, რაჲსა იქადი, ვითარცა არა-მიღებულსა?

აწვე განმაძღარ ხართ და აწვე განჰმდიდრდით და თჳნიერ ჩუენსა სუფევდით! და თუმცა სუფევდით, რაჲთა ჩუენცა თქუენ თანა ვსუფევდეთ!

რამეთუ ვჰგონებ, ვითარმედ ღმერთმან ჩუენ მოციქულნი უკანაჲსკნელად გამოგუაჩინნა ვითარცა სასიკუდინენი, რამეთუ სახილველ ვიქმნენით სოფლისა და ანგელოზთა და კაცთა.

ჩუენ სულელ ქრისტესთჳს, ხოლო თქუენ ბრძენ ქრისტეს მიერ; ჩუენ უძლურ, ხოლო თქუენ ძლიერ; თქუენ დიდებულ, ხოლო ჩუენ გინებულ.

ვიდრე აქა ჟამადმდე გუშიისცა და გუწყურისცა და შიშუელ ვართ და ვიქენჯნებით, და განუსუენებელ ვართ და ვშურებით,

რამეთუ ვიქმთ ჴელითა ჩუენითა. მაგინებელთა ჩუენთა ვაკურთხევთ; ვიდევნებით და თავს-ვიდებთ;

მგმობართა ჩუენთა ულოცავთ; ვითარცა ნარჩევნი სოფლისანი შევიქმნენით, ყოველთა ნასხურ მოაქამდე.

არა საკდემელად თქუენდა მივსწერ ამას, არამედ ვითარცა შვილთა ჩემთა საყუარელთა გასწავებ.

რამეთუ დაღათუ ბევრ მზარდულ გესხნენ ქრისტეს მიერ, არამედ არა მრავალ მამა, რამეთუ ქრისტე იესუჲს მიერ სახარებისა მისგან მე გშვენ თქუენ.

გლოცავ თქუენ: მობაძავ ჩემდა იყვენით.

ამისთჳს მივავლინე თქუენდა ტიმოთე, რომელ არს შვილი ჩემი საყუარელი და სარწმუნოჲ უფლისა მიერ, რომელმან მოგაჴსენნეს თქუენ გზანი ჩემნი ქრისტეს მიერ, ვითარცა-იგი ყოველთა ადგილთა, ყოველთა ეკლესიათა ვასწავებ.

რაჲთა არა მოსლვასა მას ჩემსა თქუენდა გან-ვიეთნიმე-ლაღნენ.

ხოლო მოვიდე ადრე თქუენდა, უფალსა თუ უნდეს, და ვცნა არა სიტყუაჲ იგი განლაღებულთაჲ მათ, არამედ ძალი,

რამეთუ არა სიტყჳთა არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, არამედ ძალითა.

რაჲ გნებავს? კუერთხითა მოვიდე თქუენდა, ანუ სიყუარულითა და სულითა მშჳდობისაჲთა?

მობაძავ ჩემდა იქმნენით, ვითარცა მე ქრისტესა.

ხოლო გაქებთ თქუენ, ძმანო, რამეთუ ჩემი ყოველივე გაჴსოვს, და ვითარცა-იგი მიგეც თქუენ, მოძღურებაჲ იგი შეიკრძალეთ.

და მნებავთ თქუენი უწყებაჲ, რამეთუ ყოვლისა მამაკაცისა თავ ქრისტე არს; ხოლო თავ დედაკაცისა - ქმარი; და თავ ქრისტესა - ღმერთი.

ყოველი მამაკაცი, რომელი ილოცვიდეს გინა თუ წანაწარმეტყუელებდეს თავ-დაბურვილად, არცხუენს თავსა თჳსსა.

და ყოველივე დედაკაცი, რომელი ილოცვიდეს გინა წანაწარმეტყუელებდეს თავ-დაუბურველად, არცხუენს იგი თავსა თჳსსა, რამეთუ ერთ არს და იგივე არს დაყუენილიცა იგი.

რამეთუ უკუეთუ არა დაიბურავს დედაკაცი იგი, და იკუეცენცა; ხოლო უკუეთუ საძაგელ არს დედაკაცისა კუეცაჲ გინა დაყუენვაჲ, დაიბურენ მან.

მამაკაცისაჲ უკუე არა ჯერ-არს დაბურვაჲ თავისაჲ, რამეთუ ხატი და დიდებაჲ ღმრთისაჲ არს, ხოლო დედაკაცი დიდებაჲ ქმრისა არს.

რამეთუ არა არს მამაკაცი დედაკაცისაგან, არამედ დედაკაცი მამაკაცისაგან;

და რამეთუ არა დაებადა მამაკაცი დედაკაცისათჳს, არამედ დედაკაცი მამაკაცისათჳს.

ამისთჳს ჯერ-არს დედაკაცისა, რაჲთა ფლობაჲ აქუნდეს თავსა თჳსსა ზედა ანგელოზთათჳს.

ხოლო არცა მამაკაცი თჳნიერ დედაკაცისა, არცა დედაკაცი თჳნიერ მამაკაცისა უფლისა მიერ.

რამეთუ ვითარცა-იგი დედაკაცი ქმრისაგან არს, ეგრეთცა ქმარი - ცოლისათჳს; ხოლო ყოველივე ღმრთისაგან არს.

თჳთ თქუენ შორისღა განიკითხეთ ესე: შუენისა დედაკაცსა დაუბურველად წინაშე ღმრთისა ლოცვაჲ?

არცაღა თჳთ იგი ბუნებაჲ გასწავებს თქუენ, რამეთუ მამაკაცმან თუ გარდაუტეოს თმაჲ გრძელად, უშუერება არს მისა.

ხოლო დედაკაცმან თუ გარდაუტეოს, დიდება არს მისა, რამეთუ თმაჲ იგი სამკაულად მოეცა მას.

ხოლო უკუეთუ ვისმე ცილობის ჰნებავს, ჩუენ ეგევითარი ჩუეულებაჲ არა გუაქუს, არცა ეკლესიათა ღმრთისათა.

ამას რაჲ გამცნებ, არა გაქებ, რამეთუ არა უმჯობესად, არამედ უნაკლულევანესად შეჰკრბებით.

პირველად უკუე, რამეთუ შეკრებასა მას თქუენსა ეკლესიად მესმის, ვითარმედ წვალება არიან თქუენ შორის, და ზოგს-რაჲმე მრწამს.

რამეთუ წვალებაცა ყოფად არიან თქუენ შორის, რაჲთა რჩეულნი იგი თქუენ შორის გამოჩნდენ.

შეკრებასა მას უკუე თქუენსა ერთად არა არს ეკლესიაჲ პურის საჭმელ.

რამეთუ კაცად-კაცადმან თჳსი იგი სერი წინაწარ წარიღის ჭამად, და რომელსამე ჰშიინ და რომელსამე სთრავნ.

ნუუკუე სახლებ არა გიდგსა ჭამად და სუმად? ანუ ეკლესიასა ღმრთისასა შეურაცხ-ჰყოფთ და არცხუენთ მათ, რომელთა არარაჲ აქუს? რაჲ-მე გრქუა თქუენ? გაქებდეა ამისთჳს? არა გაქებ.

რამეთუ მე მოვიღე უფლისაგან, რომელიცა მიგეც თქუენ, რამეთუ უფალი იესუ ქრისტე ღამესა მას რომელსა მიეცემოდა, მოიღო პური.

ჰმადლობდა, განტეხა და თქუა: მიიღეთ და ჭამეთ; ესე არს ჴორცი ჩემი, თქუენთჳს განტეხილი; ამას ჰყოფდით მოსაჴსენებელად ჩემდა.

ეგრეთვე სასუმელი იგი შემდგომად სერობისა, და თქუა: ესე სასუმელი ახალი რჩული არს სისხლისა ჩემისაჲ; ამას ჰყოფდით, რაოდენ-გზისცა სუმიდეთ, ჩემდა მოსაჴსენებელად.

რამეთუ რაოდენ-გზისცა შჭამდეთ პურსა ამას და სუმიდეთ სასუმელსა ამას, სიკუდილსა უფლისასა მიუთხრობდით, ვიდრემდის მოვიდეს.

ამიერითგან, რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანა-მდებ არს იგი ჴორცსა და სისხლსა უფლისასა.

გამო-ღა-იცადენ კაცმან თავი თჳსი და ესრეთ პურისა მისგან ჭამენ და სასუმელისა მისგან სუნ.

ხოლო რომელი არა ღირსად ჭამდეს და სუმიდეს, დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს, რამეთუ არა გამოიკითხნა ჴორცნი უფლისანი.

ამისთჳს მრავალ არიან თქუენ შორის უძლურ და სნეულ, და წვანან მრავალნი.

რამეთუ უკუეთუმცა თავთა თჳსთა განვიკითხევდით, არამცა განვიკითხენით.

ხოლო გან-თუ-ვიკითხვით, უფლისა მიერ განვისწავლებით, რაჲთა არა სოფლისა თანა დავისაჯნეთ.

ამიერითგან, ძმანო ჩემნო, შე-რაჲ-ჰკრბებოდით ჭამად, ურთიერთას ჰგებდით.

ხოლო უკუეთუ ვისმე შიოდის, სახლსა შინა ჭამენ, რაჲთა არა დასაშჯელად შეჰკრბეთ. ხოლო სხუაჲ იგი, ოდეს მოვიდე, მაშინ ვბრძანო.