Сего́ восхотѣ́ Па́велъ съ собо́ю изы́ти: и прiе́мь обрѣ́за его́, Иуде́й ра́ди су́щихъ на мѣ́стѣхъ о́нѣхъ: вѣ́дяху бо вси́ отца́ его́, я́ко Е́ллинъ бя́ше.

И я́коже прохожда́ху гра́ды, предая́ше и́мъ храни́ти уста́вы сужде́нныя от апо́столъ и ста́рецъ, и́же во Иерусали́мѣ.

Це́ркви же утвержда́хуся вѣ́рою и прибыва́ху въ число́ по вся́ дни́.

Проше́дше же Фригі́ю и Галаті́йскую страну́, возбране́ни [бы́ша] от Свята́го Ду́ха глаго́лати сло́во во Асі́и.

Прише́дше же въ Мисі́ю, покуша́хуся въ Виѳині́ю поити́: и не оста́ви и́хъ Ду́хъ.

Преше́дше же Мисі́ю, снидо́ша въ Троа́ду.

И видѣ́нiе въ нощи́ яви́ся Па́влу: му́жъ нѣ́кiй бѣ́ Македо́нянинъ стоя́, моля́ его́ и глаго́ля: прише́дъ въ Македо́нiю, помози́ на́мъ.

И я́коже видѣ́нiе ви́дѣ, а́бiе взыска́хомъ изы́ти въ Македо́нiю, разумѣ́вше, я́ко призва́ ны́ Госпо́дь благовѣсти́ти и́мъ.

Отве́зшеся же от Троа́ды, прiидо́хомъ въ Самоѳра́къ, воу́трiе же въ Неапо́ль,

отту́ду же въ Фили́ппы, и́же е́сть пе́рвый гра́дъ ча́сти Македо́нiи, коло́нiа. Бѣ́хомъ же въ то́мъ гра́дѣ пребыва́юще дни́ нѣ́кiя.

Въ де́нь же суббо́тный изыдо́хомъ во́нъ изъ гра́да при рѣцѣ́, идѣ́же мня́шеся моли́твенница бы́ти, и сѣ́дше глаго́лахомъ къ собра́вшымся жена́мъ.

И нѣ́кая жена́, и́менемъ Лиді́а, порфиропрода́лница от гра́да Ѳиати́рскаго, чту́щи Бо́га, послу́шаше: е́йже Госпо́дь отве́рзе се́рдце внима́ти глаго́лемымъ от Па́вла.

Я́коже крести́ся та́ и до́мъ ея́, моля́ше ны́ глаго́лющи: а́ще усмотри́сте мя́ вѣ́рну Го́сподеви бы́ти, вше́дше въ до́мъ мо́й, пребу́дите. И прину́ди на́съ.

[Зач. 38.] Бы́сть же иду́щымъ на́мъ на моли́тву, отрокови́ца нѣ́кая иму́щая ду́хъ пытли́въ срѣ́те на́съ, я́же стяжа́нiе мно́го дая́ше господе́мъ свои́мъ волхву́ющи.

Та́ послѣ́довавши Па́влу и на́мъ, взыва́ше глаго́лющи: сі́и человѣ́цы раби́ Бо́га Вы́шняго су́ть, и́же возвѣща́ютъ на́мъ пу́ть спасе́нiя.

Се́ же творя́ше на мно́ги дни́. Стужи́въ же си́ Па́велъ и обра́щься, ду́хови рече́: запреща́ю ти́ и́менемъ Иису́са Христа́, изы́ди изъ нея́. И изы́де въ то́мъ часѣ́.

Ви́дѣвше же госпо́дiе ея́, я́ко изы́де наде́жда стяжа́нiя и́хъ, пое́мше Па́вла и Си́лу, влеко́ша на то́ргъ ко князе́мъ,

и приве́дше и́хъ къ воево́дамъ, рѣ́ша: сі́и человѣ́цы возмуща́ютъ гра́дъ на́шъ, Иуде́е су́ще,

и завѣщава́ютъ обы́чаи, я́же не досто́итъ на́мъ прiима́ти ни твори́ти, Ри́мляномъ су́щымъ.

И сни́деся наро́дъ на ни́хъ, и воево́ды растерза́вше и́ма ри́зы, веля́ху па́лицами би́ти и́хъ:

мно́ги же да́вше и́ма ра́ны, всади́ша въ темни́цу, завѣща́вше темни́чному стра́жу тве́рдо стрещи́ и́хъ:

и́же таково́ завѣща́нiе прiе́мь, всади́ и́хъ во вну́треннюю темни́цу и но́ги и́хъ заби́ въ кла́дѣ.

Въ полу́нощи же Па́велъ и Си́ла моля́щася поя́ста Бо́га: послу́шаху же и́хъ ю́зницы.

Внеза́пу же тру́съ бы́сть ве́лiй, я́ко поколеба́тися основа́нiю темни́чному: отверзо́шася же а́бiе две́ри вся́, и всѣ́мъ ю́зы ослабѣ́ша.

Возбу́ждься же темни́чный стра́жъ и ви́дѣвъ отве́рсты две́ри темни́цы, извле́къ но́жъ, хотя́ше себе́ уби́ти, мня́ избѣ́гшя ю́зники.

Возгласи́ же гла́сомъ ве́лiимъ Па́велъ глаго́ля: ничто́же сотвори́ себѣ́ зла́, вси́ бо есмы́ здѣ́.

Проси́въ же свѣщи́ вскочи́, и тре́петенъ бы́въ, припаде́ къ Па́влу и Си́лѣ,

и изве́дъ и́хъ во́нъ, рече́: госпо́дiе, что́ ми подоба́етъ твори́ти, да спасу́ся?

О́на же реко́ста: вѣ́руй въ Го́спода Иису́са Христа́, и спасе́шися ты́ и ве́сь до́мъ тво́й.

И глаго́ласта ему́ сло́во Госпо́дне, и всѣ́мъ, и́же въ дому́ его́.

И пое́мь я́ въ то́йже ча́съ но́щи, измы́ от ра́нъ и крести́ся са́мъ и свои́ ему́ вси́ а́бiе:

вве́дъ же я́ въ до́мъ сво́й, поста́ви трапе́зу и возра́довася со всѣ́мъ до́момъ свои́мъ, вѣ́ровавъ Бо́гу.

Дню́ же бы́вшу, посла́ша воево́ды па́личники, глаго́люще: отпусти́ человѣ́ка о́на.

Сказа́ же темни́чный стра́жъ словеса́ сiя́ Па́влу, я́ко посла́ша воево́ды, да отпуще́на бу́дета: ны́нѣ у́бо изше́дша, иди́та съ ми́ромъ.

Па́велъ же рече́ къ ни́мъ: би́вше на́ю предъ людьми́, неосужде́нна человѣ́ка Ри́млянина су́ща, всади́ша въ темни́цу, и ны́нѣ о́тай изво́дятъ на́ю? Ни́ бо: но да прише́дше са́ми изведу́тъ на́ю.

Сказа́ша же па́личницы воево́дамъ глаго́лы сiя́: и убоя́шася слы́шавше, я́ко Ри́млянина еста́.

И прише́дше умоли́ша и́хъ и изве́дше моля́ху изы́ти изъ гра́да.

Изше́дша же изъ темни́цы прiидо́ста къ Лиді́и, и ви́дѣвша бра́тiю, утѣ́шиста и́хъ и изыдо́ста.

Киргизский

Языки

Пабыл Дербеге да, Листрага да барды. Листрада Тиметей деген шакирт бар эле. Анын энеси Ыйсага ишенип калган жєйєт, ал эми атасы эллин болчу.

Листрада жана Иконияда жашаган бир туугандар ал жљнєндљ жакшы кєбљлљндєрєшчє.

Пабыл аны љзє менен ала кетєєнє каалады. Ошондуктан аны ал жактагы жєйєттљр єчєн сєннљткљ отургузду. Анткени анын атасы эллин экендигин бардыгы билишчє.

Алар шаарларды кыдырып, Ыйсага ишенгендерге Иерусалимдеги элчилер жана Жыйын башчылары тарабынан берилген кљрсљтмљлљрдє аткаруу керектигин айтып жєрєштє.

Жыйындагылардын ишеними бекемделип, сан жагынан кєндљн-кєнгљ кљбљйєп жатты.

Ыйык Рух тарабынан Асияда Жакшы Кабар таратууга жол берилбегендиктен, алар Фригияны жана Галатия љлкљсєн аралап љтєп,

Мусия дубанына жакын келишти да, ал жерден Битиния дубанына кетєєгљ аракет кылышты. Бирок Рух буга жол берген жок.

Ошондуктан Мусиянын жанынан љтєп, алар Троас шаарына келишти.

Тєн ичинде Пабыл бир кљрєнєш кљрдє: кљрєнєштљ македониялык бир киши андан: «Македонияга келип, бизге жардам бер», – деп љтєндє.

Пабыл ушул кљрєнєштє кљргљндљн кийин, Тењир бизди Македонияда Жакшы Кабар айтууга чакырып жатат деген тыянак чыгардык да, дароо эле ошол жакка барууга аракет кыла баштадык.

Ошентип, биз Троастан кемеге тєшєп, тєз эле Самофрак аралына, эртеси кєнє Неапол шаарына келдик.

Неаполдон Филипиге келдик. Бул Македониянын биринчи бљлєгє болуп эсептелген, римдиктер жашаган шаар эле. Бул шаарда биз бир нече кєн болдук.

Ишемби кєнє шаардын сыртына чыгып, дарыянын боюна бардык. Адатта, ал жерде жєйєттљр Кудайга сыйынышчу. Ал жерден орун алып отурдук да, чогулган аялдар менен сєйлљшљ баштадык.

Алардын арасында Тиатира шаарынан келген, кочкул кызыл кездеме менен соода кылган Лидия деген аял айтылып жаткан сљздљрдє угуп отурган. Ал Кудайды урматтаган аял эле. Пабылдын айткан сљздљрєн тєшєнєшє єчєн, Тењир анын жєрљгєн ачты.

Ал љзєнєн єй-бєлљсє менен бирге сууга чљмєлдєрєлгљндљн кийин: «Эгерде силер мени Тењирге чыны менен ишенди деп эсептесењер, анда менин єйємљ келип, меникинде жашап тургула», – деп љтєндє. Биз анын љтєнєчєнљ макул болдук.

Бир жолу биз сыйынуу жайына бара жатып, кљзє ачыктык кылдыруучу жини бар бир кєњ кызга жолуктук. Ал кыз кљзє ачыктык кылуу менен љзєнєн кожоюндарына кљп киреше тєшєрчє экен.

Ал Пабылдын жана биздин артыбыздан калбай, мындай деп кыйкырып жєрдє: «Бул адамдар – бардыгынан жогору турган Кудайдын кулдары, булар бизге куткарылуу жолун жарыялап жєрєшљт».

Кыз кљп кєн ушинтип жєрдє. Пабылдын ачуусу келип, артына бурулду да, кыздын ичиндеги жинге: «Ыйса Машайактын атынан буйрук кыламын: кыздын ичинен чык», – деди. Жин ошол замат чыгып кетти.

Кыздын кожоюндары љздљрєнљ киреше тєшпљй каларын билишкенде, Пабыл менен Сыласты кармап алып, аянтка, башкаруучуларга сєйрљп барышты.

Аларды аскер башчыларга алып келишип: «Мына бул жєйєттљр шаарыбызды дєрбљлљњгљ тєшєрєп,

бизге, римдиктерге, кабыл алууга да, аткарууга да болбогон каада-салттарды єгєттљп жєрєшљт», – дешти.

Эл да аларга каршы чыкты. Аскер башчылар болсо кийимдерин сыйрып алып, аларды таяк менен сабоого буйрук беришти.

Аларды катуу сабашкандан кийин, тєрмљгљ тєртєп киргизишти да, тєрмљ сакчысына љтљ сактык менен кайтарууну буйрук кылышты.

Ушундай буйрук алган тєрмљ сакчысы аларды ички тєрмљгљ тєртєп киргизип, буттарына жыгач кишен кийгизип койду.

Тєн ортосу болуп калган убакта Пабыл менен Сылас сыйынып, Кудайды дањктап ырдашты. Туткундар болсо аларга кулак тљшљштє.

Бир маалда катуу жер титирљљ болуп, тєрмљнєн пайдубалы солкулдап кетти. Ошол замат бардык эшиктер ачылып, бардыгынын кишендери бошоп калды.

Тєрмљ сакчысы ойгонуп кетип, тєрмљнєн эшиктеринин ачылып калганын кљргљндљ, туткундарды качып кетти деп ойлоп, кылычын сууруп чыгып, љзєн љзє љлтєрмљкчє болду.

Бирок Пабыл мындай деп кыйкырып жиберди: «Љзєњљ эч кандай жамандык кылба, анткени бардыгыбыз бул жердебиз».

Тєрмљ сакчысы шам сурап алып, тєрмљнєн ичине чуркап кирди да, коркконунан титиреп, Пабыл менен Сыластын алдына келип жыгылды.

Анан аларды сыртка чыгарып: «Мырзаларым! Куткарылыш єчєн эмне кылуум керек?» – деп сурады.

Алар болсо ага: «Тењир Ыйса Машайакка ишен, ошондо љзєњ да, єйєњдљгєлљр да куткарылат», – дешти.

Ошентип, алар ага жана анын єйєндљгєлљрєнєн бардыгына Тењирдин сљзєн айтып беришти.

Ошол эле тєнє тєрмљ сакчысы аларды єйєнљ алып барып, алардын жараларын жууду. Андан кийин ал дароо эле єйєндљгєлљрєнєн бардыгы менен бирге сууга чљмєлдєрєлдє.

Аларды єйєнљ киргизип, алдыларына дасторкон жайды. Ыйсага ишенип калышканы єчєн, ал єйєндљгєлљрє менен бирге аябай кубанды.

Тањ атканда аскер башчылары шаар кызматчылары аркылуу: «Кечээки адамдарды бошоткула», – деп айттырып жиберишти.

Тєрмљ сакчысы бул кабарды Пабылга билдирип: «Аскер башчылары силерди бошотуш єчєн, кишилерди жиберишиптир. Ошондуктан чыккыла да, тынчтык менен кеткиле», – деди.

Бирок Пабыл аларга: «Бизди, римдик атуулдарды, сураксыз эле бєт элдин алдында сабап, тєрмљгљ камашты. Эми бизди жашыруун бошотушмакчыбы? Мындай болбойт, бизди љздљрє келип чыгарышсын», – деди.

Шаар кызматчылары бул сљздљрдє аскер башчыларына айтып барышты. Аскер башчылары эки элчинин римдик атуулдар экендигин угуп коркуп кетишкендиктен,

келип, алардан кечирим сурашты да, аларды тєрмљдљн чыгарып, шаардан кетєєлљрєн љтєнєштє.

Алар болсо тєрмљдљн чыккандан кийин, Лидиянын єйєнљ келишти. Ал жерден бир туугандарга жолугуп, акыл-насаат айтышты, анан жолго чыгышты.