Скрыть
3:1
3:4
3:5
3:9
3:20
3:21
3:23
3:25
Церковнославянский (рус)
О, несмы́слен­нiи Гала́те, кто́ вы́ прельсти́лъ е́сть не покори́тися и́стинѣ, и́мже предъ очи́ма Иису́съ Христо́съ преднапи́санъ бы́сть, въ ва́съ распя́тъ?
Сiе́ еди́но хощу́ увѣ́дѣти от­ ва́съ: от­ дѣ́лъ ли зако́на Ду́ха прiя́сте, или́ от­ слу́ха вѣ́ры?
Та́ко ли несмы́слен­ни есте́? Наче́нше ду́хомъ, ны́нѣ пло́тiю скончава́ете?
Толи́ка пострада́сте ту́не? А́ще то́чiю и ту́не.
Подая́й у́бо ва́мъ Ду́ха и дѣ́й­ст­вуяй си́лы въ ва́съ, от­ дѣ́лъ ли зако́на, или́ от­ слу́ха вѣ́ры?
Я́коже Авраа́мъ вѣ́рова Бо́гу, и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду.
Разумѣ́йте у́бо, я́ко су́щiи от­ вѣ́ры, сі́и су́ть сы́нове Авраа́мли.
[Зач. 205.] Предуви́дѣв­шее же Писа́нiе, я́ко от­ вѣ́ры оправда́етъ язы́ки Бо́гъ, пре́жде благовѣ­ст­вова́ Авраа́му, я́ко благословя́т­ся о тебѣ́ вси́ язы́цы.
Тѣ́мже су́щiи от­ вѣ́ры, благословя́т­ся съ вѣ́рнымъ Авраа́момъ:
ели́цы бо от­ дѣ́лъ зако́на су́ть, подъ кля́твою су́ть. Пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ, и́же не пребу́детъ во всѣ́хъ пи́сан­ныхъ въ кни́зѣ зако́н­нѣй, я́ко твори́ти я́.
А я́ко въ зако́нѣ никто́же оправда́ет­ся от­ Бо́га, я́вѣ, я́ко пра́ведный от­ вѣ́ры жи́въ бу́детъ.
Зако́нъ же нѣ́сть от­ вѣ́ры: но сотвори́вый та́ человѣ́къ жи́въ бу́детъ въ ни́хъ.
[Зач. 206.] Христо́съ ны́ искупи́лъ е́сть от­ кля́твы зако́н­ныя, бы́въ по на́съ кля́тва: пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ вися́й на дре́вѣ:
да въ язы́цѣхъ благослове́нiе Авраа́мле бу́детъ о Христѣ́ Иису́сѣ, да обѣтова́нiе Ду́ха прiи́мемъ вѣ́рою.
[Зач. 207.] Бра́тiе, по человѣ́ку глаго́лю: оба́че человѣ́ческаго предутвержде́н­на завѣ́та никто́же от­мета́етъ или́ при­­повелѣва́етъ.
Авраа́му же рече́ни бы́ша обѣ́ты, и сѣ́мени его́. Не глаго́летъ [же]: и сѣ́менемъ, я́ко о мно́зѣхъ, но я́ко о еди́номъ: и сѣ́мени тво­ему́, и́же е́сть Христо́съ.
Сiе́ же глаго́лю, завѣ́та предутвержде́н­наго от­ Бо́га во Христа́, бы́вый по лѣ́тѣхъ четы́риста и три́десятихъ зако́нъ не от­мета́етъ, во е́же разори́ти обѣтова́нiе.
А́ще бо от­ зако́на наслѣ́дiе, не ктому́ [уже́] от­ обѣтова́нiя: Авраа́му же обѣтова́нiемъ дарова́ Бо́гъ.
Что́ у́бо зако́нъ? Преступле́нiй ра́ди при­­ложи́ся, до́ндеже прiи́детъ сѣ́мя, ему́же обѣтова́ся, вчине́нъ А́нгелы, руко́ю хода́тая.
Хода́тай же еди́наго нѣ́сть, Бо́гъ же еди́нъ е́сть.
Зако́нъ ли у́бо проти́ву обѣтова́ниемъ Бо́жiимъ? Да не бу́детъ. А́ще бо да́нъ бы́сть зако́нъ могі́й оживи́ти, во­и́стин­ну от­ зако́на бы была́ пра́вда:
но затвори́ Писа́нiе всѣ́хъ подъ грѣхо́мъ, да обѣтова́нiе от­ вѣ́ры Иису́съ Христо́вы да́ст­ся вѣ́ру­ю­щымъ.
[Зач. 208.] Пре́жде же при­­ше́­ст­вiя вѣ́ры, подъ зако́номъ стрего́ми бѣ́хомъ, затворе́ни въ хотя́щую вѣ́ру от­кры́тися.
Тѣ́мже зако́нъ пѣ́стунъ на́мъ бы́сть во Христа́, да от­ вѣ́ры оправди́мся:
при­­ше́дшей же вѣ́рѣ, уже́ не подъ пѣ́стуномъ есмы́.
Вси́ бо вы́ сы́нове Бо́жiи есте́ вѣ́рою о Христѣ́ Иису́сѣ:
ели́цы бо во Христа́ крести́стеся, во Христа́ облеко́стеся.
Нѣ́сть Иуде́й, ни Е́ллинъ: нѣ́сть ра́бъ, ни свобо́дь: нѣ́сть му́жескiй по́лъ, ни же́нскiй: вси́ бо вы́ еди́но есте́ о Христѣ́ Иису́сѣ.
А́ще ли вы́ Христо́вы, у́бо Авраа́мле сѣ́мя есте́, и по обѣтова́нiю наслѣ́дницы.
Синодальный
1 Павел указывает галатийцам, как они сами приняли Духа по вере. 6 Обетование Божие Аврааму принято им верою. 15 Закон, данный позднее, не отменяет Божьего обетования. 23 «Если вы Христовы, то вы... по обетованию наследники».
О, несмысленные Галаты! кто прельстил вас не покоряться истине, вас, у которых перед глазами предначертан был Иисус Христос, как бы у вас распятый?
Сие только хочу знать от вас: через дела ли закона вы получили Духа, или через наставление в вере?
Так ли вы несмысленны, что, начав духом, теперь оканчиваете плотью?
Столь многое потерпели вы неужели без пользы? О, если бы только без пользы!
Подающий вам Духа и совершающий между вами чудеса через дела ли закона сие производит, или через наставление в вере?
Так Авраам поверил Богу, и это вменилось ему в праведность.
Познайте же, что верующие суть сыны Авраама.
[Зач. 205.] И Писание, провидя, что Бог верою оправдает язычников, предвозвестило Аврааму: в тебе благословятся все народы.
Итак верующие благословляются с верным Авраамом,
а все, утверждающиеся на делах закона, находятся под клятвою. Ибо написано: проклят всяк, кто не исполняет постоянно всего, что написано в книге закона.
А что законом никто не оправдывается пред Богом, это ясно, потому что праведный верою жив будет.
А закон не по вере; но кто исполняет его, тот жив будет им.
[Зач. 206.] Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою (ибо написано: проклят всяк, висящий на древе),
дабы благословение Авраамово через Христа Иисуса распространилось на язычников, чтобы нам получить обещанного Духа верою.
[Зач. 207.] Братия! говорю по рассуждению человеческому: даже человеком утвержденного завещания никто не отменяет и не прибавляет к нему.
Но Аврааму даны были обетования и семени его. Не сказано: и потомкам, как бы о многих, но как об одном: и семени твоему, которое есть Христос.
Я говорю то, что завета о Христе, прежде Богом утвержденного, закон, явившийся спустя четыреста тридцать лет, не отменяет та́к, чтобы обетование потеряло силу.
Ибо если по закону наследство, то уже не по обетованию; но Аврааму Бог даровал оное по обетованию.
Для чего же закон? Он дан после по причине преступлений, до времени пришествия семени, к которому относится обетование, и преподан через Ангелов, рукою посредника.
Но посредник при одном не бывает, а Бог один.
Итак закон противен обетованиям Божиим? Никак! Ибо если бы дан был закон, могущий животворить, то подлинно праведность была бы от закона;
но Писание всех заключило под грехом, дабы обетование верующим дано было по вере в Иисуса Христа.
[Зач. 208.] А до пришествия веры мы заключены были под стражею закона, до того времени, как надлежало открыться вере.
Итак закон был для нас детоводителем ко Христу, дабы нам оправдаться верою;
по пришествии же веры, мы уже не под руководством детоводителя.
Ибо все вы сыны Божии по вере во Христа Иисуса;
все вы, во Христа крестившиеся, во Христа облеклись.
Нет уже Иудея, ни язычника; нет раба, ни свободного; нет мужеского пола, ни женского: ибо все вы одно во Христе Иисусе.
Если же вы Христовы, то вы семя Авраамово и по обетованию наследники.
Испанский Reina-Valera 1995
¡Gálatas insensatos!, ¿quién os fascinó para no obedecer a la verdad, a vosotros ante cuyos ojos Jesucristo fue ya presentado claramente crucificado?
Esto sólo quiero saber de vosotros: ¿Recibisteis el Espíritu por las obras de la Ley o por el escuchar con fe?
¿Tan insensatos sois? Habiendo comenzado por el Espíritu, ¿ahora vais a acabar por la carne?
¿Tantas cosas habéis padecido en vano? Si es que realmente fue en vano.
Aquel, pues, que os da el Espíritu y hace maravillas entre vosotros, ¿lo hace por las obras de la Ley o por el oír con fe?
Así Abraham creyó a Dios y le fue contado por justicia.
Sabed, por tanto, que los que tienen fe, éstos son hijos de Abraham.
Y la Escritura, previendo que Dios había de justificar por la fe a los gentiles, dio de antemano la buena nueva a Abraham, diciendo: «En ti serán benditas todas las naciones.»
De modo que los que tienen fe son bendecidos con el creyente Abraham.
Todos los que dependen de las obras de la Ley están bajo maldición, pues escrito está: «Maldito sea el que no permanezca en todas las cosas escritas en el libro de la Ley, para cumplirlas.»
Y que por la Ley nadie se justifica ante Dios es evidente, porque «el justo por la fe vivirá».
Pero la Ley no procede de la fe, sino que dice: «El que haga estas cosas vivirá por ellas.»
Cristo nos redimió de la maldición de la Ley, haciéndose maldición por nosotros (pues está escrito: «Maldito todo el que es colgado en un madero»),
para que en Cristo Jesús la bendición de Abraham alcanzara a los gentiles, a fin de que por la fe recibiéramos la promesa del Espíritu.
Hermanos, hablo en términos humanos: Un pacto, aunque sea hecho por un hombre, una vez ratificado, nadie lo invalida, ni le añade.
Ahora bien, a Abraham fueron hechas las promesas, y a su descendencia. No dice: «Y a los descendientes», como si hablara de muchos, sino como de uno: «Y a tu descendencia», la cual es Cristo.
Esto, pues, digo: El pacto previamente ratificado por Dios en Cristo no puede ser anulado por la Ley, la cual vino cuatrocientos treinta años después; eso habría invalidado la promesa,
porque si la herencia es por la Ley, ya no es por la promesa; pero Dios se la concedió a Abraham mediante la promesa.
Entonces, ¿para qué sirve la Ley? Fue añadida a causa de las transgresiones, hasta que viniera la descendencia a quien fue hecha la promesa; y fue dada por medio de ángeles en manos de un mediador.
Y el mediador no lo es de uno solo; pero Dios es uno.
Entonces, ¿la Ley contradice las promesas de Dios? ¡De ninguna manera! Porque si la Ley dada pudiera vivificar, la justicia sería verdaderamente por la Ley.
Pero la Escritura lo encerró todo bajo pecado, para que la promesa que es por la fe en Jesucristo fuera dada a los creyentes.
Pero antes que llegara la fe, estábamos confinados bajo la Ley, encerrados para aquella fe que iba a ser revelada.
De manera que la Ley ha sido nuestro guía para llevarnos a Cristo, a fin de que fuéramos justificados por la fe.
Pero ahora que ha venido la fe, ya no estamos bajo un guía,
porque todos sois hijos de Dios por la fe en Cristo Jesús,
pues todos los que habéis sido bautizados en Cristo, de Cristo estáis revestidos.
Ya no hay judío ni griego; no hay esclavo ni libre; no hay hombre ni mujer, porque todos vosotros sois uno en Cristo Jesús.
Y si vosotros sois de Cristo, ciertamente descendientes de Abraham sois, y herederos según la promesa.
Ѽ, несмы́сленнїи гала́тє, кто̀ вы̀ прельсти́лъ є҆́сть не покори́тисѧ и҆́стинѣ, и҆̀мже пред̾ ѻ҆чи́ма і҆и҃съ хрⷭ҇то́съ преднапи́санъ бы́сть, въ ва́съ распѧ́тъ;
Сїѐ є҆ди́но хощꙋ̀ ᲂу҆вѣ́дѣти ѿ ва́съ: ѿ дѣ́лъ ли зако́на дх҃а прїѧ́сте, и҆лѝ ѿ слꙋ́ха вѣ́ры;
Та́кѡ ли несмы́сленни є҆стѐ; наче́нше дꙋ́хомъ, нн҃ѣ пло́тїю скончава́ете;
Толи̑ка пострада́сте тꙋ́не; А҆́ще то́чїю и҆ тꙋ́не.
Подаѧ́й ᲂу҆̀бо ва́мъ дх҃а и҆ дѣ́йствꙋѧй си̑лы въ ва́съ, ѿ дѣ́лъ ли зако́на, и҆лѝ ѿ слꙋ́ха вѣ́ры;
Ꙗ҆́коже а҆враа́мъ вѣ́рова бг҃ꙋ, и҆ вмѣни́сѧ є҆мꙋ̀ въ пра́вдꙋ.
Разꙋмѣ́йте ᲂу҆̀бо, ꙗ҆́кѡ сꙋ́щїи ѿ вѣ́ры, сі́и сꙋ́ть сы́нове а҆враа̑мли.
[Заⷱ҇ 205] Пред̾ꙋви́дѣвшее же писа́нїе, ꙗ҆́кѡ ѿ вѣ́ры ѡ҆правда́етъ ꙗ҆зы́ки бг҃ъ, пре́жде благовѣствова̀ а҆враа́мꙋ, ꙗ҆́кѡ блгⷭ҇вѧ́тсѧ ѡ҆ тебѣ̀ всѝ ꙗ҆зы́цы.
Тѣ́мже сꙋ́щїи ѿ вѣ́ры, блгⷭ҇вѧ́тсѧ съ вѣ́рнымъ а҆враа́момъ:
є҆ли́цы бо ѿ дѣ́лъ зако́на сꙋ́ть, под̾ клѧ́твою сꙋ́ть. Пи́сано бо є҆́сть: про́клѧтъ всѧ́къ, и҆́же не пребꙋ́детъ во всѣ́хъ пи́санныхъ въ кни́зѣ зако́ннѣй, ꙗ҆́кѡ твори́ти ѧ҆̀.
А҆ ꙗ҆́кѡ въ зако́нѣ никто́же ѡ҆правда́етсѧ ѿ бг҃а, ꙗ҆́вѣ, ꙗ҆́кѡ пра́ведный ѿ вѣ́ры жи́въ бꙋ́детъ.
Зако́нъ же нѣ́сть ѿ вѣ́ры: но сотвори́вый та̑ человѣ́къ жи́въ бꙋ́детъ въ ни́хъ.
[Заⷱ҇ 206] Хрⷭ҇то́съ ны̀ и҆скꙋпи́лъ є҆́сть ѿ клѧ́твы зако́нныѧ, бы́въ по на́съ клѧ́тва: пи́сано бо є҆́сть: про́клѧтъ всѧ́къ висѧ́й на дре́вѣ:
да въ ꙗ҆зы́цѣхъ блгⷭ҇ве́нїе а҆враа́мле бꙋ́детъ ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ і҆и҃сѣ, да ѡ҆бѣтова́нїе дх҃а прїи́мемъ вѣ́рою.
[Заⷱ҇ 207] Бра́тїе, по человѣ́кꙋ глаго́лю: ѻ҆ба́че человѣ́ческагѡ пред̾ꙋтвержде́нна завѣ́та никто́же ѿмета́етъ и҆лѝ приповелѣва́етъ.
А҆враа́мꙋ же рече́ни бы́ша ѡ҆бѣ́ты, и҆ сѣ́мени є҆гѡ̀. Не глаго́летъ (же): и҆ сѣ́менємъ, ꙗ҆́кѡ ѡ҆ мно́зѣхъ, но ꙗ҆́кѡ ѡ҆ є҆ди́номъ: и҆ сѣ́мени твоемꙋ̀, и҆́же є҆́сть хрⷭ҇то́съ.
Сїе́ же глаго́лю, завѣ́та пред̾ꙋтвержде́ннагѡ ѿ бг҃а во хрⷭ҇та̀, бы́вый по лѣ́тѣхъ четы́риста и҆ три́десѧтихъ зако́нъ не ѿмета́етъ, во є҆́же разори́ти ѡ҆бѣтова́нїе.
А҆́ще бо ѿ зако́на наслѣ́дїе, не ктомꙋ̀ (ᲂу҆жѐ) ѿ ѡ҆бѣтова́нїѧ: а҆враа́мꙋ же ѡ҆бѣтова́нїемъ дарова̀ бг҃ъ.
Что̀ ᲂу҆̀бо зако́нъ; Престꙋпле́нїй ра́ди приложи́сѧ, до́ндеже прїи́детъ сѣ́мѧ, є҆мꙋ́же ѡ҆бѣтова́сѧ, вчине́нъ а҆́гг҃лы, рꙋко́ю хода́таѧ.
Хода́тай же є҆ди́нагѡ нѣ́сть, бг҃ъ же є҆ди́нъ є҆́сть.
Зако́нъ ли ᲂу҆̀бо проти́вꙋ ѡ҆бѣтова́нїємъ бж҃їимъ; Да не бꙋ́детъ. А҆́ще бо да́нъ бы́сть зако́нъ могі́й ѡ҆живи́ти, вои́стиннꙋ ѿ зако́на бы была̀ пра́вда:
но затворѝ писа́нїе всѣ́хъ под̾ грѣхо́мъ, да ѡ҆бѣтова́нїе ѿ вѣ́ры і҆и҃съ хрⷭ҇то́вы да́стсѧ вѣ́рꙋющымъ.
[Заⷱ҇ 208] Пре́жде же прише́ствїѧ вѣ́ры, под̾ зако́номъ стрего́ми бѣ́хомъ, затворе́ни въ хотѧ́щꙋю вѣ́рꙋ ѿкры́тисѧ.
Тѣ́мже зако́нъ пѣ́стꙋнъ на́мъ бы́сть во хрⷭ҇та̀, да ѿ вѣ́ры ѡ҆правди́мсѧ:
прише́дшей же вѣ́рѣ, ᲂу҆жѐ не под̾ пѣ́стꙋномъ є҆смы̀.
Вси́ бо вы̀ сн҃ове бж҃їи є҆стѐ вѣ́рою ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ і҆и҃сѣ:
є҆ли́цы бо во хрⷭ҇та̀ крести́стесѧ, во хрⷭ҇та̀ ѡ҆блеко́стесѧ.
Нѣ́сть і҆ꙋде́й, ни є҆́ллинъ: нѣ́сть ра́бъ, ни свобо́дь: нѣ́сть мꙋ́жескїй по́лъ, ни же́нскїй: вси́ бо вы̀ є҆ди́но є҆стѐ ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ і҆и҃сѣ.
А҆́ще ли вы̀ хрⷭ҇тѡ́вы, ᲂу҆̀бо а҆враа́мле сѣ́мѧ є҆стѐ, и҆ по ѡ҆бѣтова́нїю наслѣ̑дницы.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible