Скрыть
1:2
1:4
1:7
1:8
1:10
1:21
1:22
1:24
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:33
1:34
1:35
1:36
1:37
1:38
1:39
1:40
1:41
1:43
1:44
1:46
1:47
1:48
1:49
1:50
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Въ нача́лѣ бѣ́ Сло́во, и Сло́во бѣ́ къ Бо́гу {у Бо́га}, и Бо́гъ бѣ́ Сло́во.
Се́й бѣ́ искони́ къ Бо́гу {у Бо́га}:
вся́ Тѣ́мъ бы́ша, и безъ Него́ ничто́же бы́сть, е́же бы́сть.
Въ То́мъ живо́тъ бѣ́, и живо́тъ бѣ́ свѣ́тъ человѣ́комъ:
и свѣ́тъ во тмѣ́ свѣ́тит­ся, и тма́ его́ не объя́тъ.
Бы́сть человѣ́къ по́сланъ от­ Бо́га, и́мя ему́ Иоа́н­нъ:
се́й прiи́де во свидѣ́тел­ст­во, да свидѣ́тел­ст­вуетъ о Свѣ́тѣ, да вси́ вѣ́ру и́мутъ ему́ {да вси́ увѣ́руютъ чрезъ него́}.
Не бѣ́ то́й свѣ́тъ, но да свидѣ́тел­ст­вуетъ о Свѣ́тѣ:
бѣ́ Свѣ́тъ и́стин­ный, И́же просвѣща́етъ вся́каго человѣ́ка гряду́щаго въ мíръ:
въ мíрѣ бѣ́, и мíръ Тѣ́мъ бы́сть, и мíръ Его́ не позна́:
во своя́ прiи́де, и сво­и́ Его́ не прiя́ша.
Ели́цы же прiя́ша Его́, даде́ и́мъ о́бласть ча́домъ Бо́жiимъ бы́ти, вѣ́ру­ю­щымъ во и́мя Его́,
и́же не от­ кро́вѣ, ни от­ по́хоти плотскі́я, ни от­ по́хоти му́жескiя, но от­ Бо́га роди́шася.
И Сло́во пло́ть бы́сть и всели́ся въ ны́, и ви́дѣхомъ сла́ву Его́, сла́ву я́ко Единоро́днаго от­ Отца́, испо́лнь благода́ти и и́стины.
Иоа́н­нъ свидѣ́тел­ст­вуетъ о Не́мъ и воз­зва́ глаго́ла: Се́й бѣ́, Его́же рѣ́хъ, И́же по мнѣ́ Гряды́й, предо мно́ю бы́сть, я́ко пе́рвѣе мене́ бѣ́.
И от­ исполне́нiя Его́ мы́ вси́ прiя́хомъ и благода́ть воз­ъ благода́ть:
я́ко зако́нъ Моисе́омъ да́нъ бы́сть, благода́ть [же] и и́стина Иису́съ Христо́мъ бы́сть.
[Зач. 2.] Бо́га никто́же ви́дѣ нигдѣ́же: Единоро́дный Сы́нъ, сы́й въ ло́нѣ Отчи, То́й исповѣ́да.
И сiе́ е́сть свидѣ́тел­ст­во Иоа́н­ново, егда́ посла́ша Жи́дове от­ Иерусали́ма иере́евъ и леви́товъ, да вопро́сятъ его́: ты́ кто́ еси́?
И исповѣ́да и не от­ве́ржеся: и исповѣ́да, я́ко нѣ́смь а́зъ Христо́съ.
И вопроси́ша его́: что́ у́бо? Илiа́ ли еси́ ты́? И глаго́ла: нѣ́смь. Проро́къ ли еси́? И от­вѣща́: ни́.
Рѣ́ша же ему́: кто́ еси́? Да от­вѣ́тъ да́мы посла́в­шымъ ны́: что́ глаго́леши о тебѣ́ самѣ́мъ?
Рече́: а́зъ гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: испра́вите пу́ть Госпо́день, я́коже рече́ Иса́iа проро́къ.
И по́слан­нiи бѣ́ху от­ фарисе́й:
и вопроси́ша его́ и рѣ́ша ему́: что́ у́бо креща́еши, а́ще ты́ нѣ́си Христо́съ, ни Илiа́, ни проро́къ?
Отвѣща́ и́мъ Иоа́н­нъ, глаго́ля: а́зъ креща́ю водо́ю: посредѣ́ же ва́съ сто­и́тъ, Его́же вы́ не вѣ́сте:
То́й е́сть Гряды́й по мнѣ́, И́же предо мно́ю бы́сть, Ему́же нѣ́смь а́зъ досто́инъ, да от­рѣшу́ реме́нь сапогу́ Его́.
Сiя́ въ Виѳава́рѣ бы́ша объ о́нъ по́лъ Иорда́на, идѣ́же бѣ́ Иоа́н­нъ крестя́.
[Зач. 3.] Во у́трiй [же] ви́дѣ Иоа́н­нъ Иису́са гряду́ща къ себѣ́ и глаго́ла: се́, А́гнецъ Бо́жiй, взе́мляй грѣхи́ мíра:
Се́й е́сть, о Не́мже а́зъ рѣ́хъ: по мнѣ́ гряде́тъ Му́жъ, И́же предо мно́ю бы́сть, я́ко пе́рвѣе мене́ бѣ́:
и а́зъ не вѣ́дехъ Его́: но да яви́т­ся Изра́илеви, сего́ ра́ди прiидо́хъ а́зъ водо́ю крестя́.
И свидѣ́тел­ст­вова Иоа́н­нъ, глаго́ля, я́ко ви́дѣхъ Ду́ха сходя́ща я́ко го́лубя съ небесе́, и пребы́сть на Не́мъ:
и а́зъ не вѣ́дѣхъ Его́: но Посла́вый мя́ крести́ти водо́ю, То́й мнѣ́ рече́: надъ Него́же у́зриши Ду́ха сходя́ща и пребыва́юща на Не́мъ, То́й е́сть кре́стя́й Ду́хомъ Святы́мъ:
и а́зъ ви́дѣхъ и свидѣ́тел­ст­вовахъ, я́ко Се́й е́сть Сы́нъ Бо́жiй.
[Зач. 4.] Во у́трiй [же] па́ки стоя́ше Иоа́н­нъ, и от­ учени́къ его́ два́.
И узрѣ́въ Иису́са гряду́ща, глаго́ла: се́, А́гнецъ Бо́жiй.
И слы́шаста его́ о́ба ученика́ глаго́лющаго, и по Иису́сѣ идо́ста.
Обра́щься же Иису́съ и ви́дѣвъ я́ по Себѣ́ иду́ща, глаго́ла и́ма: чесо́ и́щета? О́на же рѣ́ста Ему́: Равви́, е́же глаго́лет­ся сказа́емо Учи́телю, гдѣ́ живе́ши?
[И] глаго́ла и́ма: прiиди́та и ви́дита. Прiидо́ста и ви́дѣста, гдѣ́ живя́ше, и у Него́ пребы́ста де́нь то́й. Бѣ́ же ча́съ деся́тый.
Бѣ́ [же] Андре́й, бра́тъ Си́мона Петра́, еди́нъ от­ обою́ слы́шав­шею от­ Иоа́н­на и по Не́мъ ше́дшею.
Обрѣ́те се́й пре́жде бра́та сво­его́ Си́мона и глаго́ла ему́: обрѣто́хомъ Мессі́ю, е́же е́сть сказа́емо Христо́съ.
И при­­веде́ его́ ко Иису́сови. Воззрѣ́въ же на́нь Иису́съ рече́: ты́ еси́ Си́монъ сы́нъ Ио́нинъ: ты́ нарече́шися Ки́фа, е́же сказа́ет­ся Пе́тръ.
[Зач. 5.] Во у́трiй [же] восхотѣ́ изы́ти въ Галиле́ю: и обрѣ́те Фили́ппа и глаго́ла ему́: гряди́ по Мнѣ́.
Бѣ́ [же] Фили́ппъ от­ Виѳсаи́ды, от­ гра́да Андре́ова и Петро́ва.
Обрѣ́те Фили́ппъ Наѳана́ила и глаго́ла ему́: Его́же писа́ Моисе́й въ зако́нѣ и проро́цы, обрѣто́хомъ Иису́са сы́на Ио́сифова, и́же от­ Назаре́та.
И глаго́ла ему́ Наѳана́илъ: от­ Назаре́та мо́жетъ ли что́ добро́ бы́ти? Глаго́ла ему́ Фили́ппъ: прiиди́ и ви́ждь.
Ви́дѣ [же] Иису́съ Наѳана́ила гряду́ща къ Себѣ́ и глаго́ла о не́мъ: се́, во­и́стин­ну Изра́илтянинъ, въ не́мже льсти́ нѣ́сть.
Глаго́ла Ему́ Наѳана́илъ: ка́ко мя́ зна́еши? Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: пре́жде да́же не воз­гласи́ тебе́ Фили́ппъ, су́ща тя́ подъ смоко́вницею ви́дѣхъ тя́.
Отвѣща́ Наѳана́илъ и глаго́ла Ему́: Равви́, Ты́ еси́ Сы́нъ Бо́жiй, ты́ еси́ Ца́рь Изра́илевъ.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: зане́ рѣ́хъ ти́, я́ко ви́дѣхъ тя́ подъ смоко́вницею, вѣ́руеши: бо́лша си́хъ у́зриши.
И глаго́ла ему́: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, от­се́лѣ у́зрите не́бо от­ве́рсто и А́нгелы Бо́жiя восходя́щыя и низходя́щыя надъ Сы́на Человѣ́ческаго.
Украинский (Огієнко)
Споконвіку було Слово, а Слово в Бога було, і Бог було Слово.
Воно в Бога було споконвіку.
Усе через Нього повстало, і ніщо, що повстало, не повстало без Нього.
І життя було в Нім, а життя було Світлом людей.
А Світло у темряві світить, і темрява не обгорнула його.
Був один чоловік, що від Бога був посланий, йому ймення Іван.
Він прийшов на свідоцтво, щоб засвідчити про Світло, щоб повірили всі через нього.
Він тим Світлом не був, але свідчити мав він про Світло.
Світлом правдивим був Той, Хто просвічує кожну людину, що приходить на світ.
Воно в світі було, і світ через Нього повстав, але світ не пізнав Його.
До свого Воно прибуло, та свої відцурались Його.
А всім, що Його прийняли, їм владу дало дітьми Божими стати, тим, що вірять у Ймення Його,
що не з крови, ані з пожадливости тіла, ані з пожадливости мужа, але народились від Бога.
І Слово сталося тілом, і перебувало між нами, повне благодаті та правди, і ми бачили славу Його, славу як Однородженого від Отця.
Іван свідчить про Нього, і кликав, говорячи: Це був Той, що про Нього казав я: Той, Хто прийде за мною, існував передо мною, бо був перше, ніж я.
А з Його повноти ми одержали всі, а то благодать на благодать.
Закон бо через Мойсея був даний, а благодать та правда з́явилися через Ісуса Христа.
Ніхто Бога ніколи не бачив, Однороджений Син, що в лоні Отця, Той Сам виявив був.
А це ось свідоцтво Іванове, як юдеї послали були з Єрусалиму священиків та Левитів, щоб спитали його: Хто ти такий?
І він визнав, і не зрікся, а визнав: Я не Христос.
І запитали його: А хто ж?
Чи Ілля?
І відказує: Ні!
Чи пророк?
І дав відповідь: Ні!
Сказали ж йому: Хто ж ти такий?
щоб дати відповідь тим, хто послав нас.
Що ти кажеш про себе самого?
Відказав: Я голос того, хто кличе: В пустині рівняйте дорогу Господню, як Ісая пророк заповів.
Посланці ж із фарисеїв були.
І вони запитали його та сказали йому: Для чого ж ти христиш, коли ти не Христос, ні Ілля, ні пророк?
Відповів їм Іван, промовляючи: Я водою хрищу, а між вами стоїть, що Його ви не знаєте.
Він Той, Хто за мною йде, Хто до мене був, Кому розв́язати ремінця від узуття Його я негідний.
Це в Віфанії діялося, на тім боці Йордану, де христив був Іван.
Наступного дня Іван бачить Ісуса, що до нього йде, та й каже: Оце Агнець Божий, що на Себе гріх світу бере!
Це Той, що про Нього казав я: За мною йде Муж, що передо мною Він був, бо був перше, ніж я.
І не знав я Його;
та для того прийшов я, христивши водою, щоб Ізраїлеві Він з́явився.
І свідчив Іван, промовляючи: Бачив я Духа, що сходив, як голуб, із неба, та зоставався на Ньому.
І не знав я Його, але Той, Хто христити водою послав мене, мені оповів: Над Ким Духа побачиш, що сходить і зостається на Ньому, це Той, Хто христитиме Духом Святим.
І я бачив, і засвідчив, що Він Божий Син!
Наступного дня стояв знову Іван та двоє з учнів його.
І, поглянувши на Ісуса, що проходив, Він сказав: Ото Агнець Божий!
І почули два учні, як він говорив, та й пішли за Ісусом.
А Ісус обернувся й побачив, що вони йшли за Ним, та й каже до них: Чого ви шукаєте?
А вони відказали Йому: Равві перекладене це визначає: Учителю, де Ти живеш?
Він говорить до них: Ходіть і побачте!
Ті пішли та й побачили, де Він жив, і в Нього той день перебули.
Було ж коло години десятої.
А один із тих двох, що чули від Івана та йшли вслід за Ним, був Андрій, брат Симона Петра.
Він знайшов перше Симона, брата свого, та й говорить до нього: Знайшли ми Месію, що визначає: Христос.
І привів він його до Ісуса.
На нього ж споглянувши, промовив Ісус: Ти Симон, син Йонин;
будеш званий ти Кифа, що визначає: скеля.
Наступного дня захотів Він піти в Галілею.
І знайшов Він Пилипа та й каже йому: Іди за Мною!
А Пилип із Віфсаїди походив, із міста Андрія й Петра.
Пилип Нафанаїла знаходить та й каже йому: Ми знайшли Того, що про Нього писав був Мойсей у Законі й Пророки, Ісуса, сина Йосипового, із Назарету.
І сказав йому Нафанаїл: Та хіба ж може бути з Назарету що добре?
Пилип йому каже: Прийди та побач.
Ісус, угледівши Нафанаїла, що до Нього йде, говорить про нього: Ото справді ізраїльтянин, що немає в нім підступу!
Говорить Йому Нафанаїл: Звідки знаєш мене?
Ісус відповів і до нього сказав: Я бачив тебе ще давніш, ніж Пилип тебе кликав, як під фіґовим деревом був ти.
Відповів Йому Нафанаїл: Учителю, Ти Син Божий, Ти Цар Ізраїлів!
Ісус відповів і до нього сказав: Через те віриш ти, що сказав Я тобі, що під фіґовим деревом бачив тебе?
Більш від цього побачиш!
І Він каже йому: Поправді, поправді кажу вам: Відтепер ви побачите небо відкрите та Анголів Божих, що на Людського Сина підіймаються та спускаються.
Узбекский
Азалда Калом бор эди.Калом Худо ҳузурида эди,Калом – Худо эди.
Азалданоқ У Худо ҳузурида эди.
Борлиқ У орқали бор бўлган,Усиз ҳеч нарса бор бўлган эмас.Неки бор бўлган бўлса,У орқали бор бўлган.
Унда ҳаёт бор эди,Ҳаёт инсонларнинг нури эди.
Нур зулматда порлайди,Зулмат эса нурни қоплай олмади.
Худо томонидан юборилган бир одам бор эди, унинг исми Яҳё эди.
У шоҳидлик қилгани, нур ҳақида шоҳидлик қилгани келган эди, токи ҳамма унинг шаҳодати орқали имон келтирсин.
Унинг ўзи нур эмас эди, у фақат нур ҳақида шаҳодат беришга юборилган эди.
Дунёга келаётган ҳамма одамзодни ёритувчи ҳақиқий нур бор эди.
Калом дунёда бор эди,Дунё У орқали бор бўлган эди,Бироқ дунё Уни танимади.
Ўзиникиларнинг ёнига келди У,Лекин Ўзиникилар Уни қабул қилмади.
Уни қабул қилганларга эса,Барча Унинг номига имон келтирганларгаУ Худонинг фарзанди бўлиш иқтидорини берди.
Улар на қондан,На тана хоҳишидан,На эр хоҳишидан,Балки Худодан туғилдилар.
Калом инсон қиёфасига кирдиВа биз аро маскан қилди.Биз эса Унинг улуғворлигини кўрдик;Отаси ҳузуридан келган,Марҳамат ва ҳақиқат ила тўлганЯгона Ўғилнинг улуғворлигини кўрдик.
Яҳё У ҳақда гувоҳлик берди ва овозини баланд қилиб деди: “Менинг кетимдан Келаётган бор, У мендан ҳам улуғ, чунки У мендан илгарироқ бор эди, деб айтганим Шунинг Ўзидир”.
Унинг камолотидан биз ҳаммамизМарҳамат устига марҳамат олдик.
Таврот Қонуни Мусо орқали берилган эди,Илоҳий марҳамат ва ҳақиқат эсаИсо Масиҳ орқали зоҳир бўлди.
Ҳеч ким ҳеч қачон Худони кўрган эмас;Отасининг бағрида бўлган ягона ЎғилЎзи Уни изҳор қилди.
Қуддусдаги яҳудийлар юборган руҳонийлар ва левитлар Яҳё пайғамбарнинг олдига бориб ундан:- Сен кимсан? – деб сўрадилар. Яҳё шаҳодат берди:
- Мен Масиҳ эмасман, – деб очиқ тан олди у, инкор этмади.
Яна ундан:- Бўлмаса Илёс пайғамбармисан? – деб сўрадилар.- Йўқ! – деди у.- Ўша пайғамбармисан? – деб савол бердилар. У яна:- Йўқ! – деб жавоб берди.
- Ахир, сен кимсан? Бизни юборганларга жавоб қилишимиз керак. Сен ўзинг ҳақингда нима дейсан? – деб сўрадилар.
- Мен, Ишаъё пайғамбарнинг айтганидай, “Худовандга йўл ҳозирланглар”, деб саҳрода хитоб қилувчининг садосиман, – деди Яҳё.
Унинг олдига юборилганлар орасида фарзийлар ҳам бор эди.
Улар Яҳёдан:- Модомики сен Масиҳ ҳам, Илёс ҳам, ўша пайғамбар ҳам эмас экансан, нега халқни сувга чўмдириб, тавба қилдириб юрибсан? – деб сўрадилар.
Яҳё уларга жавоб берди:- Мен одамларни сувга чўмдиряпман, холос. Лекин орангизда сизлар танимайдиган Кимса турибди.
Менинг кетимдан келаётган [ва мендан илгари бор бўлган] Кимса бор, деб айтганим ана Ўшадир. Мен Унинг чориғи ипларини ечишга ҳам муносиб эмасман, – деди.
Бу ҳодисалар Яҳё одамларни тавба қилдириб юрган ерда, Ўрдун дарёсининг нарёғидаги Байтаварада содир бўлди.
Эртасига Яҳё Исонинг ўзига яқинлашаётганини кўриб, шундай деди: “Мана, дунёнинг гуноҳини Ўзига олувчи Худонинг қурбонлик Қўзиси!
Мен айтган эдим: Менинг кетимдан келаётган Зот бор, У мендан улуғ, чунки У мендан илгари ҳам бор эди. Бу – Ўшанинг Ўзидир.
Мен Уни билмас эдим, лекин Исроил Уни таниб олсин, деб мен одамларни сувга чўмдириб, тавба қилдиргани келдим”.
Яҳё яна шундай шаҳодат берди: “Мен Илоҳий Руҳнинг осмондан каптардай учиб келиб, Ўшанинг устига қўнганини кўрдим.
Мен Уни билмас эдим. Лекин одамларни сувга чўмдиришга мени юборган Худонинг Ўзи: “Муқаддас Руҳ кимнинг устига тушиб қўнганини кўрсанг, билки, Муқаддас Руҳга Чўмдирувчи Ўшадир”, – деган эди менга.
Мен эса Уни кўрдиму, мана бу – Худонинг Ўғлидир, деб шаҳодат бердим”.
Эртасига Яҳё яна иккита шогирди билан шу ерда турган эди.
У юриб келаётган Исога тикилиб қараб:- Мана Худонинг қурбонлик Қўзиси! – деди.
Иккала шогирд Яҳёнинг бу сўзларини эшитиб, Исонинг орқасидан эргашиб боришди.
Исо ўгирилиб қараб, уларнинг эргашиб келаётганини кўрди-да:- Сизларга нима керак? – деб сўради улардан.- Сен қаерда турасан, Раввий? – дейишди улар. (”Раввий” устоз маъносидадир).
- Бориб кўринглар, – деди Исо.Улар бориб, Исонинг турар жойини кўришди. Ўша куни У билан қолишди. Соат тўртлар чамаси эди.
Яҳёдан Исо ҳақида эшитиб, Унинг орқасидан эргашганлардан бири Симун Бутруснинг укаси Идрис эди.
У дастлаб акаси Симунни топди-да, унга:- Биз Масиҳни топдик, – деди. (Масиҳ – “Худо юборган” демакдир.)
Идрис акасини Исонинг олдига олиб келди. Исо эса унга тикилиб:- Сен Юнус ўғли Симунсан-ку, сен Кифа (яъни Тош) деган ном оласан, – деди.
Эртаси куни Исо Жалилага бормоқчи бўлди. У Филипни топиб унга:- Орқамдан юр! – деди.
Филип Байтсайда шаҳридан, Идрис билан Бутруснинг ҳамшаҳари эди.
Филип кетди. У Натанъилни топиб, унга:- Биз Мусо ва бошқа пайғамбарлар Тавротда ёзган Юсуф ўғли носиралик Исони топдик, – деди.
- Носира шаҳридан бирон яхшилик чиқармикин? – деди Натанъил унга.- Бориб кўргин! – деди унга Филип.
Бундан сўнг Исо Натанъилнинг Ўзига яқинлашаётганини кўриб:- Қаранг, ҳеч ҳийлани билмайди, худди ҳақиқий исроиллик! – деди.
Натанъил Исодан сўради:- Сен мени қаердан танийсан?- Филип сени чақирмасидан олдин, сен анжир дарахтининг тагида эдинг. Мен сени ўша ерда кўрган эдим, – деб жавоб берди Исо.
Шунда Натанъил:- Устоз, Сен Худонинг Ўғлисан, Сен Исроилнинг Подшоҳисан! – деди.
Исо унга жавобан:- Мен сенга: Сени анжир дарахти тагида кўрдим, деганим учун ишоняпсан-да. Сен бундан ҳам буюк ишларни кўрасан! – деди.
Сўнг унга яна:- Сизларга ростини айтай: бундан кейин осмон очилиб, Инсон Ўғли олдига Худо фаришталари тушиб-чиқаётганини кўрасизлар, – деди.
Ва дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд, ва Калом Худо буд.
Об дар ибтидо бо Худо буд.
Ҳама чиз ба воситаи Ў ба вуҷуд омад, ва ҳар он чи вуҷуд ёфт, бе Ў вуҷуд наёфт.
Дар Ў ҳаёт буд, ва ҳаёт нури одамиён буд.
Ва нур дар торикӣ медурахшид, ва торикӣ онро фаро нагирифт.
Шахсе аз ҷониби Худо фиристода шуда буд, ки Яҳьё ном дошт.
Вай барои шоҳидӣ омад, ки бар нур шаҳодат диҳад, то ки ҳама ба воситаи вай имон оваранд.
Вай он Нур набуд, балки омад, ки бар Нур шаҳодат диҳад.
Он Нури ҳақиқӣ, ки ҳар одамро мунаввар мегардонад, ба ҷаҳон омаданӣ буд.
Ў дар ҷаҳон буд, ва ҷаҳон ба воситаи Ў ба вуҷуд омад, ва ҷаҳон Ўро нашинохт.
Ў назди мансубони Худ омад, ва мансубонаш Ўро қабул накарданд.
Лекин онҳое ки Ўро қабул карданд ва ба исми Ў имон оварданд, қудрат дод, ки фарзандони Худо гарданд.
Ки на аз хун, ва на аз хоҳиши ҷасм, на аз хоҳиши марде, балки аз Худо таваллуд ёфтаанд.
Ва Калом ҷисм гардид ва дар миёни мо сокин шуд, пур аз файз ва ростӣ; ва мо ҷалоли Ўро дидем, ки ҷалоли шоистаи Писари ягонаи Падар аст.
Ва Яҳьё бар Ў шаҳодат дод, ва нидо карда, мегуфт: “Ин аст Он ки дар бораи Ў гуфтам: ́Он ки пас аз ман меояд, пеш аз ман будааст, зеро ки бар ман муқаддам буд́„
Ва аз пурагии Ў ҳамаи мо файз бар файз пайдо кардем;
Зеро ки шариат ба воситаи Мусо ато шуд, аммо файз ва ростӣ ба воситаи Исои Масеҳ омад.
Худоро ҳаргиз касе надидааст; Писари ягонае ки дар оғўши Падар аст, Ўро зоҳир кард.
Ва ин аст шаҳодати Яҳьё дар вақте ки яҳудиён аз Ерусалим коҳинон ва левизодагонро фиристоданд, то аз вай пурсанд: “Ту кистӣ?“
Вай иқрор кард ва инкор накард, балки эътироф намуда, гуфт: “Ман Масеҳ нестам“.
Аз вай пурсиданд: “Пас кистӣ? Оё Ильёс ҳастӣ?“ Гуфт: “Не“.“Оё он набӣ ҳастӣ?“. Ҷавоб дод: “НЕ“.
Он гоҳ ба вай гуфтанд: “Пас кистӣ? То ба он касоне ки моро фиристодаанд ҷавоб диҳем: дар бораи худ чӣ мегўӣ?“.
Гуфт: “Ман овози нидокунандае дар биёбонам: роҳи Худовандро рост кунед, чнон ки Ишаъёи набӣ гуфтааст“.
Он фиристодагон аз фарисиён буданд.
Ва онҳо аз вай пурсиданд: “Агар ту на Масеҳа ҳастӣ, на Ильёс ва на он набӣ, пас барои чӣ таъмид медиҳӣ?“.
Яҳьё дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ман бо об таъмид медиҳам; лекин дар миёни шумо Касе истодаст, ки шумо Ўро намешиносед:
„Ў Он аст, ки пас аз ман меояд, аммо пеш аз ман будааст; ва ман сазовори он нестам, ки даволи пойафзоли Ўро воз кунам“.
Ин дар Байт-Абора, ки он тарафи Ўрдон аст, дар ҷое ки Яҳьё таъмид медод, воқеъ шуд.
Фардои он, Яҳьё Исоро дид, ки ба ҷониби вай меояд, ва гуфт: “Инак Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад;
Ин аст Он ки ман дар бораи Ў гуфтам, ки: ́Пас аз ман Марде меояд, ки пеш аз ман будааст, зеро ки Ў бар ман муқадам буд́;
Ман Ўро намешинохтам; лекин барои он ки Ў ба Исроил зоҳир гардад, омадам ва бо об таъмид медодам“.
Ва Яҳьё шаҳодат дода гуфт: “Ман Рўҳро дидам, ки чун кабўтаре аз осмон нозил шуда, бар Ў қарор гирифт;
Ман Ўро намешинохтам; лекин Он ки маро фиристод, то бо об таъмид диҳам, ба ман гуфт: ́Ба ҳар кас бубинӣ, ки Рўҳ нозил шуда, бар Ў қарор гирифт, Ў Ҳамон аст, ки бо Рўҳулқудс таъмид медиҳад́.
Ва ман дида, шаҳодат додам, ки Ў Писари Худост“.
Фардои он, боз Яҳьё бо ду шогирди худ истода буд.
Чун дид, ки Исо аз он ҷо мегузарад, гуфт: “Инак, Барраи Худо“.
Он ду шогирд суханони вайро шунида, аз паи Исо равона шуданд.
Исо ба ақиб нигоҳ карда, дид, ки онҳо меоянд, гуфт: “Чӣ мехоҳед?“ ба Ў гуфтанд: “Раббӣ“, яъне: “эй Устод, дар куҷо истиқомат дорӣ?“
Ў гуфт: “Биёед ва бубинед“. Онҳо омаданд ва диданд, ки дар куҷо истиқомат дорад, ва он рўз назди Ў бимонданд. Тақрибан соати даҳум буд.
Яке аз он ду нафар, ки сухани Яҳьёро шунида, аз паи Ў омада буд, Андриёс, бародари Шимъўни Петрус буд.
Вай аввал бародари худ Шимъўнро ёфта, гуфт: “Мо Масеҳро, яъне Христосро ёфтем“.
Вайро назди Исо овард. Исо ба вай нигариста, гуфт: “Ту Шимъўн, писари Юнус ҳастӣ; акнун номат Кифо хоҳад шуд, ки маънояш Петрус аст“.
Фардои он, Исо хост ба Ҷалил равад, ва Филиппусро ёфта, гуфт: “Аз ақиби Ман биё“.
Филиппус аз Байд-Сайдо, ҳамшаҳрии Яндриёс ва Петрус буд.
Филиппус Натанъилро ёфта, гуфт: “Мо Он касеро, ки Мусо дар бораи Ў дар Таврот навиштааст, ва анбиё зикр кардаанд, ёфтаем, ки Исо, писари Юсуф, аз Носира аст“.
Вале Натанъил ба вай гуфт: “Магар мумкин аст, ки аз Носира чизи некўе пайдо шавад“„. Филиппус ба вай гуфт: “Биё ва бубин“.
Исо чун дид, ки Натанъил сўи Ў меояд, дар бораи вай гуфт: “Инак, исроилии ҳақиқӣ, ки дар вай макре нест“.
Натанъил ба Ў гуфт: “Маро аз куҷо мешиносӣ?“ Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Паш аз он ки Филиппус туро дъват кунад, ҳангоме ки дар зери дарахти анҷир будӣ, Ман туро дидам“.
Натанъил дар ҷавоби Ў гуфт: “Эй Устод! Ту Писари Худоӣ, Ту Подшоҳи исроил ҳастӣ“.
Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Ту имон овардӣ, зеро ба ту гуфтамд, ки: ́Ман туро дар зери дарахти анҷир дидам́; чизҳои бузургтар аз ин хоҳӣ дид“.
Ва ба вай гуфт: “Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: минбаъд осмонро кушода ва фриштагони Худоро, ки бар Писари Одам сууд ва нузул мекунанд, хоҳед дид“.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible