Скрыть
1:2
1:4
1:7
1:8
1:10
1:21
1:22
1:24
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:33
1:34
1:35
1:36
1:37
1:38
1:39
1:40
1:41
1:43
1:44
1:46
1:47
1:48
1:49
1:50
Синодальный
1 «В начале было Слово»... 6 Свидетельство Иоанна Крестителя об истинном Свете. 19 Иоанн указывает на Иисуса, как на Агнца Божия. 35 Призвание первых Апостолов.
[Зач. 1.] В начале было Слово, и Слово было у Бога, и Слово было Бог.
Оно было в начале у Бога.
Все чрез Него на́чало быть, и без Него ничто не на́чало быть, что на́чало быть.
В Нем была жизнь, и жизнь была свет человеков.
И свет во тьме светит, и тьма не объяла его.
Был человек, посланный от Бога; имя ему Иоанн.
Он пришел для свидетельства, чтобы свидетельствовать о Свете, дабы все уверовали чрез него.
Он не был свет, но был послан, чтобы свидетельствовать о Свете.
Был Свет истинный, Который просвещает всякого человека, приходящего в мир.
В мире был, и мир чрез Него на́чал быть, и мир Его не познал.
Пришел к своим, и свои Его не приняли.
А тем, которые приняли Его, верующим во имя Его, дал власть быть чадами Божиими,
которые ни от крови, ни от хотения плоти, ни от хотения мужа, но от Бога родились.
И Слово стало плотию, и обитало с нами, полное благодати и истины; и мы видели славу Его, славу, как Единородного от Отца.
Иоанн свидетельствует о Нем и, восклицая, говорит: Сей был Тот, о Котором я сказал, что Идущий за мною стал впереди меня, потому что был прежде меня.
И от полноты Его все мы приняли и благодать на благодать,
ибо закон дан чрез Моисея; благодать же и истина произошли чрез Иисуса Христа.
[Зач. 2.] Бога не видел никто никогда; Единородный Сын, сущий в недре Отчем, Он явил.
И вот свидетельство Иоанна, когда Иудеи прислали из Иерусалима священников и левитов спросить его: кто ты?
Он объявил, и не отрекся, и объявил, что я не Христос.
И спросили его: что же? ты Илия? Он сказал: нет. Пророк? Он отвечал: нет.
Сказали ему: кто же ты? чтобы нам дать ответ пославшим нас: что ты скажешь о себе самом?
Он сказал: я глас вопиющего в пустыне: исправьте путь Господу, как сказал пророк Исаия.
А посланные были из фарисеев;
И они спросили его: что же ты крестишь, если ты ни Христос, ни Илия, ни пророк?
Иоанн сказал им в ответ: я крещу в воде; но стоит среди вас Некто, Которого вы не знаете.
Он-то Идущий за мною, но Который стал впереди меня. Я недостоин развязать ремень у обуви Его.
Это происходило в Вифаваре при Иордане, где крестил Иоанн.
[Зач. 3.] На другой день видит Иоанн идущего к нему Иисуса и говорит: вот Агнец Божий, Который берет на Себя грех мира.
Сей есть, о Котором я сказал: за мною идет Муж, Который стал впереди меня, потому что Он был прежде меня.
Я не знал Его; но для того пришел крестить в воде, чтобы Он явлен был Израилю.
И свидетельствовал Иоанн, говоря: я видел Духа, сходящего с неба, как голубя, и пребывающего на Нем.
Я не знал Его; но Пославший меня крестить в воде сказал мне: на Кого увидишь Духа сходящего и пребывающего на Нем, Тот есть крестящий Духом Святым.
И я видел и засвидетельствовал, что Сей есть Сын Божий.
[Зач. 4.] На другой день опять стоял Иоанн и двое из учеников его.
И, увидев идущего Иисуса, сказал: вот Агнец Божий.
Услышав от него сии слова, оба ученика пошли за Иисусом.
Иисус же, обратившись и увидев их идущих, говорит им: что вам надобно? Они сказали Ему: Равви́, – что значит: Учитель, – где живешь?
Говорит им: пойдите и увидите. Они пошли и увидели, где Он живет; и пробыли у Него день тот. Было около десятого часа.
Один из двух, слышавших от Иоанна об Иисусе и последовавших за Ним, был Андрей, брат Симона Петра.
Он первый находит брата своего Симона и говорит ему: мы нашли Мессию, что значит: Христос;
и привел его к Иисусу. Иисус же, взглянув на него, сказал: ты – Симон, сын Ионин; ты наречешься Кифа, что значит: камень (Петр).
[Зач. 5.] На другой день Иисус восхотел идти в Галилею, и находит Филиппа и говорит ему: иди за Мною.
Филипп же был из Вифсаиды, из одного города с Андреем и Петром.
Филипп находит Нафанаила и говорит ему: мы нашли Того, о Котором писали Моисей в законе и пророки, Иисуса, сына Иосифова, из Назарета.
Но Нафанаил сказал ему: из Назарета может ли быть что доброе? Филипп говорит ему: пойди и посмотри.
Иисус, увидев идущего к Нему Нафанаила, говорит о нем: вот подлинно Израильтянин, в котором нет лукавства.
Нафанаил говорит Ему: почему Ты знаешь меня? Иисус сказал ему в ответ: прежде нежели позвал тебя Филипп, когда ты был под смоковницею, Я видел тебя.
Нафанаил отвечал Ему: Равви́! Ты Сын Божий, Ты Царь Израилев.
Иисус сказал ему в ответ: ты веришь, потому что Я тебе сказал: Я видел тебя под смоковницею; увидишь больше сего.
И говорит ему: истинно, истинно говорю вам: отныне будете видеть небо отверстым и Ангелов Божиих восходящих и нисходящих к Сыну Человеческому.
Ва дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд, ва Калом Худо буд.
Об дар ибтидо бо Худо буд.
Ҳама чиз ба воситаи Ў ба вуҷуд омад, ва ҳар он чи вуҷуд ёфт, бе Ў вуҷуд наёфт.
Дар Ў ҳаёт буд, ва ҳаёт нури одамиён буд.
Ва нур дар торикӣ медурахшид, ва торикӣ онро фаро нагирифт.
Шахсе аз ҷониби Худо фиристода шуда буд, ки Яҳьё ном дошт.
Вай барои шоҳидӣ омад, ки бар нур шаҳодат диҳад, то ки ҳама ба воситаи вай имон оваранд.
Вай он Нур набуд, балки омад, ки бар Нур шаҳодат диҳад.
Он Нури ҳақиқӣ, ки ҳар одамро мунаввар мегардонад, ба ҷаҳон омаданӣ буд.
Ў дар ҷаҳон буд, ва ҷаҳон ба воситаи Ў ба вуҷуд омад, ва ҷаҳон Ўро нашинохт.
Ў назди мансубони Худ омад, ва мансубонаш Ўро қабул накарданд.
Лекин онҳое ки Ўро қабул карданд ва ба исми Ў имон оварданд, қудрат дод, ки фарзандони Худо гарданд.
Ки на аз хун, ва на аз хоҳиши ҷасм, на аз хоҳиши марде, балки аз Худо таваллуд ёфтаанд.
Ва Калом ҷисм гардид ва дар миёни мо сокин шуд, пур аз файз ва ростӣ; ва мо ҷалоли Ўро дидем, ки ҷалоли шоистаи Писари ягонаи Падар аст.
Ва Яҳьё бар Ў шаҳодат дод, ва нидо карда, мегуфт: “Ин аст Он ки дар бораи Ў гуфтам: ́Он ки пас аз ман меояд, пеш аз ман будааст, зеро ки бар ман муқаддам буд́„
Ва аз пурагии Ў ҳамаи мо файз бар файз пайдо кардем;
Зеро ки шариат ба воситаи Мусо ато шуд, аммо файз ва ростӣ ба воситаи Исои Масеҳ омад.
Худоро ҳаргиз касе надидааст; Писари ягонае ки дар оғўши Падар аст, Ўро зоҳир кард.
Ва ин аст шаҳодати Яҳьё дар вақте ки яҳудиён аз Ерусалим коҳинон ва левизодагонро фиристоданд, то аз вай пурсанд: “Ту кистӣ?“
Вай иқрор кард ва инкор накард, балки эътироф намуда, гуфт: “Ман Масеҳ нестам“.
Аз вай пурсиданд: “Пас кистӣ? Оё Ильёс ҳастӣ?“ Гуфт: “Не“.“Оё он набӣ ҳастӣ?“. Ҷавоб дод: “НЕ“.
Он гоҳ ба вай гуфтанд: “Пас кистӣ? То ба он касоне ки моро фиристодаанд ҷавоб диҳем: дар бораи худ чӣ мегўӣ?“.
Гуфт: “Ман овози нидокунандае дар биёбонам: роҳи Худовандро рост кунед, чнон ки Ишаъёи набӣ гуфтааст“.
Он фиристодагон аз фарисиён буданд.
Ва онҳо аз вай пурсиданд: “Агар ту на Масеҳа ҳастӣ, на Ильёс ва на он набӣ, пас барои чӣ таъмид медиҳӣ?“.
Яҳьё дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ман бо об таъмид медиҳам; лекин дар миёни шумо Касе истодаст, ки шумо Ўро намешиносед:
„Ў Он аст, ки пас аз ман меояд, аммо пеш аз ман будааст; ва ман сазовори он нестам, ки даволи пойафзоли Ўро воз кунам“.
Ин дар Байт-Абора, ки он тарафи Ўрдон аст, дар ҷое ки Яҳьё таъмид медод, воқеъ шуд.
Фардои он, Яҳьё Исоро дид, ки ба ҷониби вай меояд, ва гуфт: “Инак Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад;
Ин аст Он ки ман дар бораи Ў гуфтам, ки: ́Пас аз ман Марде меояд, ки пеш аз ман будааст, зеро ки Ў бар ман муқадам буд́;
Ман Ўро намешинохтам; лекин барои он ки Ў ба Исроил зоҳир гардад, омадам ва бо об таъмид медодам“.
Ва Яҳьё шаҳодат дода гуфт: “Ман Рўҳро дидам, ки чун кабўтаре аз осмон нозил шуда, бар Ў қарор гирифт;
Ман Ўро намешинохтам; лекин Он ки маро фиристод, то бо об таъмид диҳам, ба ман гуфт: ́Ба ҳар кас бубинӣ, ки Рўҳ нозил шуда, бар Ў қарор гирифт, Ў Ҳамон аст, ки бо Рўҳулқудс таъмид медиҳад́.
Ва ман дида, шаҳодат додам, ки Ў Писари Худост“.
Фардои он, боз Яҳьё бо ду шогирди худ истода буд.
Чун дид, ки Исо аз он ҷо мегузарад, гуфт: “Инак, Барраи Худо“.
Он ду шогирд суханони вайро шунида, аз паи Исо равона шуданд.
Исо ба ақиб нигоҳ карда, дид, ки онҳо меоянд, гуфт: “Чӣ мехоҳед?“ ба Ў гуфтанд: “Раббӣ“, яъне: “эй Устод, дар куҷо истиқомат дорӣ?“
Ў гуфт: “Биёед ва бубинед“. Онҳо омаданд ва диданд, ки дар куҷо истиқомат дорад, ва он рўз назди Ў бимонданд. Тақрибан соати даҳум буд.
Яке аз он ду нафар, ки сухани Яҳьёро шунида, аз паи Ў омада буд, Андриёс, бародари Шимъўни Петрус буд.
Вай аввал бародари худ Шимъўнро ёфта, гуфт: “Мо Масеҳро, яъне Христосро ёфтем“.
Вайро назди Исо овард. Исо ба вай нигариста, гуфт: “Ту Шимъўн, писари Юнус ҳастӣ; акнун номат Кифо хоҳад шуд, ки маънояш Петрус аст“.
Фардои он, Исо хост ба Ҷалил равад, ва Филиппусро ёфта, гуфт: “Аз ақиби Ман биё“.
Филиппус аз Байд-Сайдо, ҳамшаҳрии Яндриёс ва Петрус буд.
Филиппус Натанъилро ёфта, гуфт: “Мо Он касеро, ки Мусо дар бораи Ў дар Таврот навиштааст, ва анбиё зикр кардаанд, ёфтаем, ки Исо, писари Юсуф, аз Носира аст“.
Вале Натанъил ба вай гуфт: “Магар мумкин аст, ки аз Носира чизи некўе пайдо шавад“„. Филиппус ба вай гуфт: “Биё ва бубин“.
Исо чун дид, ки Натанъил сўи Ў меояд, дар бораи вай гуфт: “Инак, исроилии ҳақиқӣ, ки дар вай макре нест“.
Натанъил ба Ў гуфт: “Маро аз куҷо мешиносӣ?“ Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Паш аз он ки Филиппус туро дъват кунад, ҳангоме ки дар зери дарахти анҷир будӣ, Ман туро дидам“.
Натанъил дар ҷавоби Ў гуфт: “Эй Устод! Ту Писари Худоӣ, Ту Подшоҳи исроил ҳастӣ“.
Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Ту имон овардӣ, зеро ба ту гуфтамд, ки: ́Ман туро дар зери дарахти анҷир дидам́; чизҳои бузургтар аз ин хоҳӣ дид“.
Ва ба вай гуфт: “Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: минбаъд осмонро кушода ва фриштагони Худоро, ки бар Писари Одам сууд ва нузул мекунанд, хоҳед дид“.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible